Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones » 11 Dreaming [Liam Payne]
Stand Alones
11 Dreaming [Liam Payne]
De diepte aan de ene kant, de hoogte aan de andere kant. Ik ben gevangen.
De muur, hij blokkeert me. Het is doodlopend. Angstig draai ik me om. Hij komt dichterbij en grijnst kwaadaardig. Ik dacht dat dit een spel was, maar ik kan me niet herinneren wanneer het is overgegaan naar doodserieus. Grimmig lach ik om mijn grapje. Doodserieus.
Haha, grappig. Het duurt niet lang meer voordat ik dood ben. Ik draai me weer om en zoek wanhopig naar een uitweg. Aan de ene kant de diepe afgrond, aan de andere kant de hoge bergen.
Ik draai me weer om en staar angstig naar de in het zwart geklede man.
‘It’s tihime!’ zingt hij met een diepe trillende stem. Ik ben bang, doodsbang. ‘Nee, nee! Laat me leven!’ roep ik hoog en paniekerig. Wow, ik wist niet dat ik zo hoog kon. Ik dacht dat alleen Zayn zo hoog kon en misschien Harry. De man komt dichterbij, maar blijft tegelijkertijd op afstand.
Het verminderd mijn angst gevoelens niet. Ik weet dat hij gevaarlijk is, maar opeens voel ik me raar aangetrokken tot de man. ‘It’s tihime!’ zingt de man weer.
De aantrekkingskracht verdwijnt weer en de angst keert terug. De man bezorgt mij angsten zoals ik ze nog nooit heb ervaren. Diep en intens, doordringend tot aan het bot.
Ik til mijn handen op. Ze zijn leeg, dat weet ik, maar op een of andere manier voel ik me nu beschermd. Opeens wordt ik overspoeld door een vredig gevoel. Het gevoel zegt me dat ik de man dichterbij moet laten komen. Ik ben ontspannen en gehoorzaam. Mijn handen laat ik zakken en mijn stem klinkt vast als ik zeg; ‘Kom maar.’ De man zet grote stappen en komt dichterbij.
Dan klinkt een rommelend geluid. Ik draai me om, de rotswand schuift weg en duizenden meiden onder aanvoering van vier jongens komen aanlopen. Ze komen me bekend voor. Ze stellen me gerust en de angst voor de man overspoelt me weer. De voorste jongen, een blonde, komt naar me toe.
‘Je staat hier niet alleen in.’ Zegt hij met een Iers accent. Wezenloos knik ik.
Als één man draaien we ons om. De meiden gillen en dragen borden met mijn gezicht en naam.
‘Wie zijn wij?’ ‘Directioners!’ blijven ze maar roepen. De naam komt me bekend voor.
De jongens komen naast me staan. Ik kijk ze aan en alles schiet me te binnen.
Dit zijn Louis, Harry, Zayn en Niall en ik ben Liam. Samen zijn wij One Direction en we staan er niet alleen voor.
Met een schreeuw schiet ik overeind. Ik kijk rond en zie Danielle naast me liggen. De droom sluimert nog na. Wat was dit voor droom? Het was zo raar, maar voelde zo werkelijk. Ik denk diep na, dan krijg ik een ingeving. Natuurlijk! De droom staat symbool voor mijn leven. De afgrond staat voor de valkuilen en afgang. De bergen voor het succes dat ik nu heb met de band. De man staat voor mijn angsten en de gevaren van het vak die altijd op de loer liggen. Daarom kwam hij niet dichterbij. En dan die meiden en de jongens. Zij kwamen erin voor om mij te laten zien dat ik alles zou overleven, als ik maar op ze vertrouw. Ik leg mijn hoofd op mijn handen en zucht trillend.
Wow, nooit geweten dat ik zo diep en angstaanjagend kon dromen.
Reacties:
Het is doodlopend Een muur is niet doodlopend. Dat kan niet.
Je kan hem wel als oneindig beschouwen.
---------
Even een vraagje tussendoor. Als je aan de ene kant een diep dal hebt, en aan de andere kant hoge bergen. Waar is er dan nog plaats voor een schuivende muur die oneindig is? Want bij bergen zal de muur moeten vervormen, en dat lijkt me niet dat dat in één seconde kan.
---------
Zo ook die man. Waar kan hij staan als er aan de ene kant een diep dal is, en aan de andere kant hoge bergen? Want als hij een paar meter verderop staat, is de ik-persoon niet gevangen. Snap je?
---------
Goed dat je er nog een uitleg bijgeeft, dat geeft het verhaal extra kracht!
Ik had eerst gedacht dat Liam een meisje was. Oops. (:
LalalalalalalaLARRYlalalalalala
Arme Lee.