FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk één

De vrouw stoof de trap op. Zo snel ze kon klom ze naar boven, hoger en hoger, tot ze de bovenste verdieping had bereikt. Ze rende verder de gang in, vond een open deur, ging de kamer binnen en draaide hem achter zich op slot. Vervolgens liet ze zich in een hoekje zakken. Ze wist dat ze haar ademhaling onder controle moest krijgen om niet ontdekt te worden, maar kon niets anders dan hijgen.
Een gevoel van opluchting trok door haar heen. Het gebouw was zo groot, hoe zou het haar hierboven moeten vinden? Dat bleef ze herhalen, in haar hoofd, maar het zorgde er niet voor dat ze stopte met trillen.
Voetstappen klonken, weergalmden. Het trappenhuis, het was in het trappenhuis, het kon overal zijn, er was geen enkele reden om te denken dat het haar op het spoor was. Dat bleef ze herhalen.
Woorden kunnen dingen veranderen, op papier, geschreeuwd, als ze maar gehoord worden.
Het slot werd niet omgedraaid, de deur ging niet open. Er waren enkel voetstappen. Een laatste angstige blik. Toen verscheurde de schreeuw de stilte in de ruimte.
“En deze B-horrorfilm heeft wat te maken met het feit dat we hier zijn?” De opmerking was afkomstig van een jongen met bruin haar en scherpe gelaatstrekken.
“Het is een pilot, de eerste aflevering van een serie,” zei een vrouw die duidelijk probeerde haar ergernis te verbergen.
“Was het hele punt van de serie niet dat er sterren in een spookhuis zitten?” vroeg een jongen met krullen.
“Als jij sterren voor mij vindt voor de pilot, binnen het daarvoor beschikbare budget, be my guest. Het gaat er gewoon om dat de investeerders een idee hebben van wat de serie inhoudt.
Maar goed, terug naar jullie aflevering. Ik kan alvast zeggen dat jullie de beste locatie van allemaal hebben: Green Hill Lunatic Asylum, een ziekenhuis voor psychisch gestoorden dat bijna veertig jaar geleden gesloten werd nadat een paar patiënten het halve ziekenhuis hebben vermoord.”
“Wat spannend,” mompelde Louis op zijn gebruikelijke toontje.
“Sindsdien staat het leeg. Het ziekenhuis is in alle haast verlaten en niet opgeruimd nadat het politieonderzoek afgerond was, dus het staat nog vol met oude bedden, maar ook boekenkasten, medische apparatuur, zulk soort spullen,” ging de vrouw onverstoorbaar verder. “Met andere woorden: een geweldige en zeer sfeervolle locatie waar jullie het zeker naar jullie zin zullen hebben.
Jullie zullen de nacht dus in het asylum doorbrengen met verder alleen een cameraman. Uiteraard zijn er nog andere camera's opgehangen in het gebouw, dragen jullie zendertjes zodat we alles kunnen horen wat jullie zeggen en jullie krijgen een camcorder mee, waardoor we jullie nacht van verschillende perspectieven kunnen weergeven. Veel meer kan ik jullie nog niet vertellen, omdat er gewoon nog niks bekend is: we zullen het dan zien.”
“Klinkt als een geweldig en solide plan,” zei Louis.
“Maak je daar maar geen zorgen over,” verzekerde ze hem. “Twintig oktober zijn de opnames. We gaan eerst eten om de laatste dingen door te spreken en rond zeven uur zijn we op de locatie. Dan gaan jullie door de make-up, krijgen de zendertjes en maken we de eerste opnames. Rond een uur of acht gaat de poort dicht en vanaf dan kan ik jullie niets vertellen, behalve dat jullie de volgende dag rond negen uur weer bevrijd worden.”

Een dikke maand later, op 20 oktober, zaten de jongens in een auto onderweg naar het asylum. De sfeer was niet anders dan normaal: lacherig en ontspannen. Hoewel ze al een paar jaar continu in de gaten werden gehouden bleef het feit dat ze dertien uur lang non-stop gefilmd zouden worden stressvoller dan het verblijf in het vermeende spookhuis (dat vanwege productieredenen waarschijnlijk niet vrij zou zijn van de nodige booby traps). Alles wat ze zouden zeggen kon tegen ze worden gebruikt.
Toch maakten ze zich geen zorgen, ze waren het inmiddels wel gewend. Gewoon goed opletten. Altijd goed opletten.
De auto kwam tot stilstand voor een gebouw dat omgeven werd door stalen hekken met scherpe punten. Het was al een drukte van vanjewelste: een mierenhoop van mensen liep doorelkaar om hun taken zo goed en snel mogelijk uit te voeren en het leek een wonder dat de kabels die de technici aan het uitrollen waren niet in de knoopt raakten.
Harry zuchtte teleurgesteld en vleide zich nog even dichter tegen de jongen naast hem terwijl hij diens hand vastpakte. “Veertien uur, over veertien uur is het afgelopen en staan we weer buiten,” mompelde de andere jongen.
“Veertien uur is lang,” zei Harry.
“Weet ik,” zei Louis, terwijl hij over de arm van de jongen die tegen hem aan lag streek. “Weet ik.”
De autodeur werd opengeschoven en Harry ging met tegenzin overeind zitten. Nog één snelle kus drukte hij op de lippen van de andere jongen voor hij naar buiten stapte, de wereld in.
De blonde vrouw kwam meteen naar hen toegesneld, op de voet gevolgd door enkele mensen van hun eigen management. Ze stak meteen van wal over de productie, hoe laat ze wel niet waren en waar ze wel niet allemaal nog naartoe moesten, maar de jongens luisterden niet en liepen gewoon als makke schaapjes achter haar aan, dan kwam het vast wel goed.

De jongens werden door de make-up geloosd en snel allemaal van een zendertje voorzien. Alles verliep rustig en geroutineerd, ze waren het inmiddels wel gewend. Daarna werden ze meegenomen naar nog een trailer, waar ze werden voorgesteld aan Eric, de cameraman die mee naar binnen zou gaan. Hij was nog vrij jong, ergens achter in de twintig en had lang, donkerblond haar dat hij in bedwang hield met een elastiekje. Zoals alle cameramannen was hij breed en gespierd. Hij leek best oké, maar tijd om echt kennis te maken hadden ze niet, want de gestreste productiedame riep dat ze alweer bijna achterlagen op schema.
Meteen werd er doorgegaan met de introductiefilmpjes. Het gebruikelijke “Hé, wij zijn One Direction!”-verhaal werd afgedraaid, gevolgd door enkele korte filmpjes waarin de jongens elk vertelden hoe spannend ze het allemaal wel niet vonden.
Tijd voor een kop koffie of wat dan ook was er niet meer, meteen na het opnemen van de filmpjes werden ze het verlaten ziekenhuis in gewerkt. Het shot van hoe ze naar binnen liepen moest vijf keer overnieuw gedaan worden, maar even na half negen was het dan toch zover.
In tegenstelling tot de verschrikte blikken die de kijkers zagen was de sfeer na het sluiten van de poort lacherig. Oké, dit was het dan. Ze zaten in een ziekenhuis dat al ruim dertig jaar leegstond nadat een paar patiënten gek waren geworden en aan het moorden waren geslagen. Het engste in een straal van een kilometer was het feit dat ze maar twee tassen bij zich hadden. Twee tassen! Weet je hoe weinig eten daar in past?
Toch merkten ze allemaal dat de sfeer in het asylum anders was, ook al spraken ze dat niet uit. Er waren dingen gebeurt, en dat laat zo zijn sporen achter. Na lange tijd had het asylum weer gasten.

Reacties: