FanFic.nl

Kamer 427

20.

Met zijn vieren spurtten ze de trap op. Ze hadden tot de lunch de tijd om te doen wat ze wilden, want de hele ochtend was gereserveerd voor het knippen van haren. Ze waren alle vier al onder het mes geweest en hadden nog zo ongeveer twee uur de tijd voor ze zich moesten melden voor het middageten.
‘Waar gaan we eigenlijk heen?’ hijgde Niall, toen de jongens de trap naar de tweede verdieping beklommen.
‘De vierde, neem ik aan?’ opperde Zayn.
Harry hield halt. ‘Niet naar Liam?’
‘Daar zijn we al voorbij.’
‘Maar als we gesnapt worden, is ‘ie erbij.’
‘We hebben toch een uur vrije tijd, nu?’ vond Liam echter. ‘Volgens mij zijn er geen regels voor, hoor.’
‘Nee, omdat niemand zich ooit omhoog gewaagd heeft.’
‘Zolang het niet op papier staat, en zolang ze niet kunnen bewijzen dat ze ons erop geattendeerd hebben, kunnen ze niets beginnen.’
Harry haalde zijn schouders op en ging verder met traplopen. Als Liam het wilde, moest hij het zelf weten. Dan was het niet langer Harry’s probleem. Hoewel hij ernstig in twijfel trok wat de jongen beweerde: het was niet alsof het gevangenissysteem zozeer berustte op rechtvaardigheid.
Toen ze eenmaal op de vierde verdieping waren, stonden ze weer stil. ‘Waar willen we heen?’ vroeg Niall opnieuw. Harry reageerde niet. Hij wist dondersgoed waar hij heen wilde, en hij wist ook dat hij dat nooit aan zijn vrienden toe zou geven. Het was alsof er een ongesproken belofte tussen hem en Louis zweefde, waarin vast was gelegd dat ze nooit over elkaar zouden spreken. Nooit naar elkaar zouden hinten. Harry zou doen alsof Louis niet bestond, want zo hadden ze dat woordeloos afgesproken, de eerste keer dat ze elkaar in de ogen hadden gekeken. En zo zou het blijven.
‘We kunnen best naar mij,’ opperde Zayn. ‘Dan kan ik jullie mijn collectie laten zien.’ De anderen stemden in en ze overbrugden de laatste paar meters die tussen hen en kamer 430 inlagen. Harry verbood zichzelf in het voorbijgaan naar 427 te kijken. Arme Louis die de hele dag gans alleen in bed lag…
Maar naar hem toe gaan was geen optie, en Harry mocht geen argwaan wekken, dus hield hij zijn blik strak voor zich uitgericht. Want dat was natuurlijk helemaal niet verdacht. Waar was hij in hemelsnaam mee bezig?
Zayn merkte het niet en zwaaide de deur van zijn kamer elegant open. ‘Mijn beste maten,’ sprak hij deftig. ‘Ik heet u welkom in het paradijs.’ Niall grinnikte en liep naar binnen. Liam en Harry volgden, hoewel zonder grinniken – en Zayn sloot de deur achter hen.
Zodra ze binnen waren, zag Harry vanuit zijn ooghoeken Liams mond openvallen. ‘Is dit het?’ mompelde hij binnensmonds, compleet overrompeld.
‘Is dit wat?’ vroeg Zayn. ‘Is het paradijs niet goed genoeg voor je?’
‘Nee, ik bedoel – ik bedoel alleen maar, ik heb wel verhalen gehoord, en zo, maar dit is zo… Ik bedoel, het lijkt wel… Het lijkt wel…’
‘Een gevangeniscel?’ opperde Zayn grinnikend.
‘Ja…’
‘Nou, mijn beste Liam, dat is het ook!’
‘Jawel, maar -’
‘Nee, niets te maren. Dit is mijn cel en mijn cel is mijn paradijs. Op het eerste oog zie je het niet, natuurlijk. Ik heb geleerd van de keren dat ik naar beneden ben gebracht: als je het doet, verstop het dan op zijn minst. Geef me twee tellen.’ Zoals Harry al verwacht had, ging Zayn op zijn buik op de grond liggen. Vervolgens haalde hij van alles tevoorschijn: een boek met een felle, paarse voorkant; een mens-erger-je-nietspel; drie tennisballen; een flesje met een lichtrode inhoud en een tijdschrift met de foto van één of andere hypermoderne raceauto op de voorkant.
‘Auto’s?’ vroeg Niall, bijna minachtend. ‘Nee, als dit het paradijs is, moet je toch met zwaarder geschut komen.’ Zonder pardon dook hij ook op zijn knieën en stak hij zijn hand onder het bed.
‘Niall, niet doen!’ protesteerde Zayn, terwijl hij Nialls arm hardhandig terugtrok. De jongens worstelden even, een wirwar van armen en benen. Harry en Liam keken roerloos en ongeïnteresseerd toe, hoewel ze allebei in de lach schoten toen Niall bij het omhoogkomen zijn hoofd stootte.
‘Eigen schuld,’ sputterde Zayn, zijn getinte wangen lichtjes rood aangelopen. Zijn gezelschap kon moeilijk zijn nieuwsgierigheid verbergen, maar geen van allen had het ervoor over de strijd aan te gaan. Zelfs Niall nam zuchtend plaats op de grond, zijn rug leunend tegen de rand van het bed. ‘Vragen wat het is, heeft zeker geen zin?’ vroeg hij verslagen.
‘Jawel,’ grijnsde Zayn, die probeerde te doen alsof hij niet begreep wat Niall bedoelde. Hij miste zijn doel compleet, maar de jongens vergaven hem en lieten hem zijn gang gaan toen hij verder praatte: ‘Dit zijn tennisballen. Ik gebruik ze om te jongleren, als ik me verveel. Het heeft me eventjes gekost, maar ik ben nu eigenlijk op zoek naar een vierde. Ik kan dat intussen wel aan, denk ik.’ Hij rolde elk van de bezoekers een bal toe. ‘Dit is een boek. Geen idee welk boek het is, want dat staat er niet op en ik heb het nog niet gelezen, maar een boek is een boek. Denk ik. Het is gewoon gaaf om te hebben.’ Harry grinnikte. ‘Dit is een spelletje. Kennen jullie het?’ Harry schudde zijn hoofd, Niall eveneens. Liam knikte echter: ‘Ja, van vroeger.’
‘Man, jij was best wel rijk, nee? Waarom ben je in hemelsnaam gaan stelen?’
De jongen van wit haalde zijn schouders op. Het bleef even stil en Harry wilde Liam net uit zijn lijden verlossen, toen de jongen van wit zelf het woord nam: ‘Het ging allemaal prima zolang mijn ouders leefden,’ begon hij langzaam, ‘maar zodra die overleden, stonden we met z’n allen op straat. Ik moest voor mijn zusjes zorgen, maar dat lukte na een poosje niet meer.’ Hij zei het alsof het niets was, maar Harry wist dat hij het wel degelijk erg vond. Net als hijzelf: als hij al over Gemma praatte, deed hij het luchtig, maar alleen maar om te verhullen dat hij ermee zat. Nee, dat loog hij. Hij praatte nooit over Gemma, helemaal nooit, behalve tegen Louis. Hij wilde dat hij Liam een hart onder de riem kon steken, maar hij wist dat dat niet mogelijk was zonder dat hij zijn eigen verhaal uit moest leggen, en dat was het hem niet waard. Sorry, dacht hij bij zichzelf.
‘In ieder geval,’ pakte Zayn schuldbewust de draad weer op, ‘kun jij ons dan uitleggen hoe het werkt – toch?’
Liam knikte, haalde het spel uit de doos en stelde de pionnetjes op. ‘Ieder krijgt een kleur,’ begon hij. ‘Het doel is om al je pionnetjes híér’ – hij wees op het vlak in het midden – ‘te krijgen, in het gedeelte van je eigen kleur. Je gooit met de dobbelsteen, en het aantal ogen dat je gooit is het aantal stappen dat je pionnetje mag zetten.’
‘Ogen?’ vroeg Niall ongelovig.
‘Oh, ja, sorry. Het aantal stipjes dat op het bovenliggende vlak staat.’
Niall knikte. ‘Ogen,’ mompelde hij walgend, alsof hij zich een voorstelling maakte van een dobbelsteen met mensenogen erop.
‘Ja, ogen, nou ja, is ook niet zo belangrijk. Als je zes gooit mag je een nieuw pionnetje op het bord brengen, en je kunt anderen van het bord gooien door hun plek in te nemen. Dan mag dat pionnetje pas weer het bord op als je weer zes gooit.’
‘Ogen,’ mompelde Niall nog een keer, maar Liam stoorde zich er niet meer aan en ging verder met zijn uitleg.

Deze draag ik op aan Carlijn, Cynthia, candyXbar en Chayenne (of moet ik Jennifer zeggen? ^^), omdat ze zo lief zijn geweest om Asylum te bekijken en ik ben Asylums peetvader dus. Ja. <3
Belangrijk: In de reacties zie ik steeds allerlei speculaties over redenen om naar geel te gaan. Geel is de afdieping van degenen die meer dan één moord hebben gepleegd. De enige manier om van groen naar geel te gaan, is dus het plegen van een moord.

Reacties: