Hoofdcategorieën
Home » Overige » EKV (gestopt, nog niet geëindigd) » Hoofdstuk 5
EKV (gestopt, nog niet geëindigd)
Hoofdstuk 5
Ik kijk op de wekker. Zeven uur. Gapend rek ik me uit. Vandaag weer naar school. Ik vond het wel fijn hoor, zo’n dagje vrij. Ik lach in mezelf en loop naar de badkamer. Het is prachtig weer, merk ik op. Het felle licht van de zon verlicht heel de badkamer, het lijkt net middag. Voor de zekerheid check ik nog even de klok aan de muur en loop dan naar de wasbak. Ik kijk in de spiegel. Mijn lange zwarte haren hangen losjes over mijn schouder. Ik haal mijn houten borstel erdoorheen en maak er een vlecht van die ik losjes over mijn schouder hang. Als ik mijn tanden heb gepoetst loop ik weer naar mijn kamer. Ik doe de kledingkast open en haal er een rode hemdje uit en een zwarte skinny jean. Vlug kleed ik me om. Ik doe nog even snel mijn rode hartjes oorbellen in en wat mascara op en pak dan mijn tas van de grond. Met veel moeite tover ik een glimlach op mijn gezicht, loop dan de kamer uit en de trap af. Als ik beneden ben zie ik dat Mary een broodje met jam heeft gesmeerd. ‘Gaat het al wat beter?’ vraagt Mary terwijl ze mijn lunch in mijn tas doet. ‘Ja hoor, ik voel me prima...,’ zeg ik snel en ik ga zitten. ‘Maar...?’ ‘Niks, ik voel me geweldig, dat zei ik toch?’ Ik vermijd haar blik en neem een hap van mijn boterham. Mary kijkt me bedenkelijk aan. ‘Ja maar... Je ziet er niet echt vrolijk uit vandaag,’ zegt ze. ‘Ik hoef toch niet altijd blij te zijn?’ zeg ik boos. ‘Het spijt me...,’ zegt Mary en ze gaat tegenover mij zitten. ‘Nee het spijt mij, ik bedoel, ik had niet zo moeten reageren, sorry... Maar het is gewoon...’ Mijn stem stokt. ‘Ja? Je kan me alles vertellen, dat weet je toch? Wat is er toch met je de laatste tijd?’ Ze kijkt me aan. Zwijgend neem ik nog een hap van mijn boterham. ‘Sorry, ik moet niet zoveel vragen stellen...,’ zegt Mary zacht. ‘Weet je...ik heb geen honger meer,’ zeg ik en ik leg mijn boterham weer op het bord. Ik pak mijn tas van de tafel en ga staan. ‘Vivian,’ zegt Mary en ze kijkt me bezorgd aan. ‘Mary, het gaat goed met me, maar begin alsjeblieft niet steeds over...je weet wel wie...,’ zeg ik en ik loop naar de gang terwijl ik op mijn horloge kijk. Shit, ik moet snel zijn. Ik pak mijn rode All Stars en doe ze aan. Snel strik ik mijn veters en pak mijn zwarte jackje van de kapstok. ‘Doei,’ zeg ik tegen Mary en ik pak de sleutel uit mijn tas. Net als ik de deur wil openen, valt mijn blik op de grond. Er ligt een envelop. Verbaasd pak ik hem op. Op de achterkant staat met prachtige letters geschreven: “Aan mevrouw Vivian Yamato.” Wie schrijft mij nou een brief? Ethan? Nee. Wie dan? Ik ken verder niet veel mensen die me echt mogen. Verward maak ik de brief open. Maar dan merk ik dat ik al laat ben voor school en prop de brief in mijn tas. Die komt later wel. Haastig gooi ik de deur open. Ik haal mijn fiets van het slot en spring op de oude versleten zadel. Ik kijk nog even op mijn horloge. Kwart over acht. Haal ik wel. Ik fiets zo snel als ik kan over het fietspad terwijl ik in mijn gedachten nog steeds bij de brief ben. Het is toch vreemd dat iemand mij een brief stuurt? Dan schiet me iets te binnen. Mijn adem stokt in mijn keel. Misschien... Nee, dat kan niet.
Als ik op het schoolplein aankom, zet ik gauw mijn fiets op het slot en ren ik naar de deur. Ik snel naar mijn kluisje, pak de nodige boeken en prop ze in mijn tas. Ik ben net klaar als ik de bel hoor. Ik hoop dat ik mijn hoofd er een beetje bij kan houden tijdens de les.
‘Goedemorgen allemaal. Voor vandaag moesten jullie opdracht 7 t/m 12 maken. Zo meteen gaan we die bespreken, maar eerst nog even iets anders.’ Wat nou weer... ‘Zoals jullie weten is er binnenkort een project voor de vijfde klassen, maar dat is het enige wat jullie tot nu toe weten. We wilden het namelijk geheim houden, maar nu het toch bijna zover is: We gaan met zijn allen drie dagen kamperen!’ roept mijn mentor vrolijk. De klas juicht enthousiast en iedereen begint meteen door elkaar te praten. Ik staar geërgerd voor me uit. Kan het nóg erger? Blijkbaar wel, want net op dat moment legt de docent een brief op mijn tafel waar de groepjes op staan, en raad eens? Ik zit met Ethan en KYLE. Oké, Ethan is niet erg, maar Kyle? Ze dacht vast dat ik wel tevreden zou zijn met mijn groepje, omdat Ethan erin zit, maar ik ben allesbehalve tevreden. ‘Oké allemaal, dit zijn de groepjes waar jullie een kamer mee delen en opdrachten maken. Voor het project gaan jullie veel boswandelingen maken, dus neem niet al te nette kleren mee zal ik zeggen. In de brief staat nog verdere informatie over wat je allemaal moet meenemen enzovoort.’
Sinds wanneer slapen meisjes bij jongens op de kamer? Ach, ik mag die tutjes uit de klas toch niet. Niet dat ik Kyle mag hoor...
‘Oké, dan nu de opdrachten. Open je boek op pagina 65.’ Ik kijk uit het raam. Op de achtergrond hoor ik vage stemmen van m’n klasgenoten en de docent. Ik wil niet op kamp. Kamp in de brugklas was misschien wel leuk, maar nu? In de vijfde klas? ‘Mevrouw Yamato!’ Ik schrik op uit mijn gedachten. ‘J-ja?’ stamel ik. ‘Je zat weer te dagdromen!’ Een paar meiden kijken lachend om. ‘Waar droomde je dit keer over, Vivian?’ vraagt het meisje met de blonde krullen op een pesterige toon. Ik werp haar een vernietigende blik toe. Snel draait ze zich weer om. De docent praat weer verder en ik kijk weer uit het raam. Na een tijdje kijkt de docent op de klok. ‘Pak jullie tassen maar in, de bel gaat zo.’ Ik gooi mijn boeken weer in mijn tas en rits hem dicht. ‘Tot morgen allemaal!’ roept de mentor als de bel gaat. Ik sta op en loop naar Ethan toe die met Kyle in gesprek is. Ethan merkt dat ik naast hem sta en glimlacht even naar me. Kyle draait zich nu ook naar me toe. ‘Dus...,’zegt Kyle ongemakkelijk tegen me terwijl ik hem verwijtend aankijk. Maar dan bedenk ik dat ik beloofd had wat aardiger tegen hem te zijn en glimlach ik zwakjes naar hem. Kyle is blijkbaar verrast door mijn plotselinge gezichtsuitdrukking, want hij kijkt me niet begrijpend aan. Ik kijk snel opzij naar Ethan en begin een gesprek over van alles en nog wat terwijl we met z’n drieën naar de aula lopen. ‘Gaat het al beter?’ ‘Ik weet dat je het goed bedoelt, maar vraag dat alsjeblieft nooit meer.’ ‘Hoezo niet?’ ‘Dan lijk ik op een watje...’ Ethan lacht hard. ‘Misschien ben je dat ook wel,’ grijnst hij. Ik kijk hem beledigd aan. ‘Als je nu niet die grijns van je gezicht af haalt, haal ik hem persoonlijk weg,’ zeg ik en ik steek mijn vuist op. Snel houdt hij zijn handen in de lucht. ‘Ik geef me over,’ zegt hij vlug terwijl ik lachend aan een tafel in de aula ga zitten. ‘Ik ga wat eten halen,’ zegt Kyle en Ethan loopt met hem mee. Fijn. Nu ben ik alleen. Ik wil net mijn mobiel uit mijn tas pakken, maar dan valt mijn oog op de brief van daarnet. Helemaal vergeten... Langzaam pak ik hem uit mijn tas. Mijn handen glijden over de postzegel. Vreemd. Volgens mij komt hij uit een ander land... Nieuwsgierig maak ik hem open. Ik pak er een opgevouwen papiertje uit en vouw hem open.
Lieve Vivian,
Je hebt het erg moeilijk gehad in je leven. Het spijt me daar heel erg voor. Ik was zo dom om jou en je broer achter te laten. Ik hoop dat Mary goed voor je heeft gezorgd. Dat was denk ik wel het minste wat ik voor je kon doen. Ik kan het niet geloven, maar je bent zestien nu. Mijn kleine meisje wordt groot. Ik zou willen dat ik jou had kunnen zien opgroeien. Maar helaas. De wereld is zo oneerlijk. Vroeger was het leven zo mooi. Wij waren allemaal zo gelukkig. Maar het lot heeft ons gesplitst. Het is anders afgelopen dan ik wilde. En het is nu denk ik wel tijd dat je de waarheid weet over alles. En dan bedoel ik echt alles. Zoals je weet, stroomt er Japans bloed door je aderen. Maar wat je niet weet, is dat je afstamt van een ninja familie. Je bent een ninja, Vivian. Misschien heb je je ooit afgevraagd waarom Lloyd zo goed kon vechten. Nu weet je vast ook de reden waarom hij jou zoveel vechttechnieken heeft geleerd (oftewel ninjutsu).
Helaas heb ik ook slecht nieuws voor je... Ik wil dat je niet boos wordt op me, ik heb alles geprobeerd om hem te vinden maar het was onmogelijk. Ik denk dat ik het gewoon maar zo moet zeggen: Lloyd is ontvoerd, Vivian. Ik vind het zo stom van mezelf dat ik hem heb laten gaan. Alweer. Toen jij hem kwijtraakte tijdens die sneeuwstorm, was Lloyd ernstig ziek geworden. We hadden hem gevonden en weer genezen, maar hij was nog erg zwak... Ik weet dat je mij de schuld geeft. Misschien is het ook wel mijn schuld en het spijt me daarvoor. En ook dat ik je niet eerder een brief heb gestuurd. Ik dacht dat je er nog niet klaar voor was, maar dat was een ernstige vergissing.
Nu denk je misschien: waarvoor? Nou... Ik wil dat je ook een ninja wordt, Vivian. Een echte ninja. Ik wil dat je je bij ons samenvoegt. Samen kunnen we Lloyd vinden. Ik begrijp het wel als je het niet samen met mij wilt doen, dus misschien kunnen wat vrienden je helpen. Maar ons geheim mag niet in de verkeerde handen vallen, onthoud dat goed!
Zie jezelf alsjeblieft niet als “de tweede keus”. Ik heb jou deze brief gestuurd, omdat ik weet dat je er klaar voor bent. Doe het alsjeblieft. Voor Lloyd.
Als je contact met me wil opnemen: ik heb mijn telefoonnummer op de binnenkant van de envelop geschreven. Het adres staat niet op de envelop, ik heb deze via onze postduif verstuurd, anders was het te riskant. Je kan wel naar me toe komen, Mary weet waar ik ben.
En het spijt me nogmaals heel erg dat ik zo’n vreselijk mens ben. Ik hoop dat je me vergeeft. Ik weet dat je het moeilijk hebt gehad. Misschien nu nog steeds. Maar vergeet niet dat ik van je hou, Vivian. Dat heb ik altijd al gedaan.
Liefs, papa
Reacties:
Ik ben zelf niet zo'n fan van Ninja's omdat ik altijd vind dat dat iets voor tekenfilmpjes is. Maar misschien dat jij mij op andere gedachte kan brengen?
Oh, nog één ding. Toen je schreef over de les begon je met het begin van de les. En dat ze nog iets gaat doen ná het kampuitleg, maar na de kampuitleg is de les meteen afgelopen. Die heeft hier dus maar 5 minuten geduurd. Daar moet je even op letten dan.
Snel verder, want ik ben wel benieuwd in hoeverre je me vermaken met het ninjastuk