FanFic.nl

What makes you beautiful (gepauzeerd)

3. A glimpse of change

Louis’s POV:

Ik zat op de bank in de woonkamer en staarde naar buiten terwijl ik met een half oor luisterde naar Niall die vrolijk over onze vakantie aan het praten was. We hadden een vakantie gekregen van een paar maanden, zulke lange vakanties waren een grote uitzondering, en dus hadden we besloten het in een ver land te houden, na veel overleggen en stemmen hadden we besloten het in Japan te houden. Eerst dachten we aan een hotel, maar naar nog meer overleggen hadden we besloten dat we niet in een hotel zouden verblijven, omdat we dan heel snel herkend zouden worden en geen rustige vakantie meer zouden hebben. Uiteindelijk kwamen we op het idee om ons eigen vakantiehuis te kopen in een rustig en afgelegen gebied, en dat was gelukt. We zaten midden in de bergen en keken uit op een prachtig meer. Omdat het gister toen we aankwamen donker was geweest hadden we niet veel kunnen zien van het landschap, we hadden natuurlijk wel foto’s gezien op het internet voor dat we het kochten, maar in het echt was het nog veel mooier.
‘zullen we de omgeving wat gaan verkennen?’ hoorde ik Harry zeggen.
Ik sprong op van de bank en keek de andere jongens aan, die knikte instemmend. Harry had inmiddels zijn haar gedaan, en ondanks dat het nog erg vroeg was, half 8, leek hij erg vrolijk. We liepen met zijn allen naar buiten door de glazen deur naast de langwerpige ramen, die een hele zijwand van het huis in beslag nam waardoor het huis heel licht leek. Eenmaal buiten snoof ik de buitenlucht op, ondanks dat het nog vroeg was en de lente pas begonnen was, was het warm genoeg om zonder jas buiten te lopen. Er hing nog steeds een beetje mist boven het meer, maar dat gaf juist een heel betoverend effect aan de omgeving. Ik glimlachte naar de andere jongens.
‘We hadden geen betere plek voor deze vakantie kunnen uit zoeken jongens!’ zei ik met een grote glimlach, en ik meende het!!

Harry’s POV:

Vrolijk pratend liepen we over het kleine zand paadje langs het meer, plotseling viel mijn oog op een grote boom aan de andere kant van het meer, het was een Japanse kersenboom die vol in bloei stond, de roze bloemetjes paste perfect in de omgeving, mijn blik werd getrokken naar een meisje onder de boom. Ik stond abrupt stil, de jongens stopten ook en keken mij vragend aan, maar ik had het niet door. Ik had nog nooit zo’n meisje gezien, ze had een wit met rode kimono aan en had een rode lint in haar bruine lange haren die glommen in het zonlicht, maar het meest opmerkelijke was dat ze met een zwaard slagen maakte in de lucht en deze steeds weer herhaalde. Het zwaard schitterde in het licht en met elke slag spleet het de lucht doormidden. De jongens hadden doorgekregen waar ik naar keek en waren al net zo verbaast, een meisje met een zwaard kwamen we immers niet elke dag tegen. Louis was de eerste die weer bij zinnen kwam en al snel volgde de andere, maar ik keek nog steeds verbaast naar het meisje, haar bewegingen waren zo soepel en liepen allemaal in elkaar over, het was alsof ze één was met het zwaard, alsof ze ermee danste.
‘Hallo, Harry!!!’ hoorde ik Louis roepen.
Ik schrok op en keek hem vragen aan. Louis zuchtte en schudde zijn hooft.
‘Wat??’ vroeg ik niet begrijpend.
‘We zijn hier niet gekomen om meisjes te versieren!’ antwoorde Liam, en hij legde zijn hand op mijn schouder en we liepen verder langs het meer. Ik stond bekend als de flirter van de band, maar de jongens wisten wel beter, ik was altijd aardig tegen de fans en andere meiden, maar wist eigenlijk niet hoe ik me moest gedragen in de beurt van een meisje, daarom zette ik altijd een act op. Soms plaagde de jongens me wel met het feit dat iedereen dacht dat ik met bijna alle meisjes flirtte. Ik had wel vriendinnen gehad maar dat was nooit serieus geweest, en ik was nooit mijzelf wanneer ze in de beurt waren. De jongens zijden dat ik mij geen zorgen moest maken over zulke dingen, ze zeiden altijd: ‘Als jij jezelf kunt zijn in de beurt van een meisje dan weet je dat het de ware is.’
Nu moest ik alleen dat meisje nog zien te vinden.
‘Je had je gezicht moeten zien, geniaal!!’ lachte Niall, de andere jongens schoten ook in de lach en het duurde niet lang voordat ik ook in een lachbui schoot, hun lachen waren gewoon zo aanstekelijk. Ik keek nog een laatste keer om naar het meisje en zag dat haar zwaard stil hield en mij aankeek, snel keek ik weer vooruit, ze had ons vast gehoord, zou ze ons herkend hebben. Al snel praatte ik weer gezellig met de jongens mee en genoot van de omgeving, maar het meisje bleef toch door mijn gedachten dwalen…

Azuna’s POV:

De zon scheen boven de bergen uit en was al behoorlijk warm voor het tijd van het jaar, maar ik had er geen last van, ik had mijzelf aangeleerd om in alle temperaturen op het zelfde niveau te presenteren. Er waren al bijna 2 uren voorbij en mijn training begon tegen het einde aan te lopen. Net toen ik mijn laatste honderdste slag deed hoorde ik een geluid aan de andere kant van het meer, ik hield mijn katana stil en keek op. Aan de overkant van het meer stonden vijf jongens. Ze liepen luid te praten en te lachen. Ik was verbaast, ik had deze jongens nog nooit gezien en zag direct dat ze geen japanners waren en daarom was het alleen nog maar vreemder, alleen de mensen die hier woonden kwamen hier af en toe, maar deze vijf buitenlandse jongens had ik nog nooit gezien. Opeens schoot mij iets te binnen, zouden ze het huis aan het meer hebben gekocht? Het huis had al jaren leeg gestaan, maar was een paar weken geleden verkocht. Zouden deze jongens daar nu wonen? Een van de jongens keek achterom en keek recht in mijn ogen, ik hield mijn adem in, ik had nog nooit ogen gezien met zo’n kleur, ze waren groen, net als de ogen van de poes die bij mij en mijn broer in huis woonde, Neko. Toen de jongen zag dat ik hem aankeek keek hij snel weer naar voren en praatte verder met zijn vrienden. Ik bleef verbaast staan en liet mijn katana zakken. Wat was dit vreemde gevoel, mijn ademhaling ging gehaast en ik voelde mijn hard als een gek tekeer gaan, die jongen gaf mij nog een hartaanval!! Die groene ogen deden mij denken aan de man uit mijn nachtmerries met zijn groene ogen, een rilling liep over mijn rug bij de gedachte. Maar dit was een jongen van mijn leeftijd en zijn ogen hadden een andere groene kleur, vriendelijker, en bovendien had hij geen valse lach. Ik schudde de gedachten uit mijn hoofd waarom dacht ik hier eigenlijk aan, wat maakte het mij uit dat hij vriendelijke ogen had en een aanstekelijke lach. Ik besloot terug te gaan naar huis voor een ontbijt, dan kon ik direct aan mijn broer vragen of de jongens inderdaad in het huis aan het meer woonden.

Reacties:

Maureennx zei op 27 mei 2013 - 19:51:
OOOOH.
SNEL VERDER PLEASEEE!
hihi.
xx