FanFic.nl

Lou & Hazz: Tongues and Lips

09 Tongues and Lips

Daar zat hij dan. Alleen. Nou ja, bijna alleen, want Niall en Liam waren er wel, maar die lagen te slapen. Zuchtend verborg hij zijn gezicht in zijn handen, niet wetend wat te moeten doen. Hij wist dat als dit ooit uit zou komen, het over zou zijn met El. Logisch, want hij was gewoon keihard vreemd gegaan. Maar ergens, diep in hem, zei een gevoel dat het misschien ook wel beter was. Zonder El verdergaan en.. Nee.
Ja.
Nee, hij wilde het niet. Hij kon geen relatie met Harry aangaan. Dat kón gewoon niet. Toch? Hij wist het niet, probeerde wanhopig naar zijn gevoel te luisteren maar ook die schreeuwde meerdere dingen. Kon hij wel zonder El? Kon hij wel zonder Harry? De gevoelens die hij had, die hij überhaupt had gevoeld, logen niet. Dat wist hij ook wel. Want, hoe je het ook wendde of keerde, hij had het fijn gevonden. Misschien, dacht Louis, hield hij zichzelf wel voor de gek. Misschien vond hij El alleen maar leuk omdat ze Eleanor was. Gewoon, leuk. Misschien was hij niet verliefd op haar en liep zijn echte liefde hier rond. Had zijn echte liefde hem net in de kast… Was dat echt gebeurd?
Hij kon het nog steeds niet geloven en terwijl hij zat te bedenken hoe hij Harry weer onder ogen moest komen, leek het hem in ieder geval een slim plan wat kleren aan te trekken. Want als de jongens nu wakker zouden worden – wat waarschijnlijk nog wel even duurde – was hij het haasje. Met zijn handdoek en boxershort. Nee, dat was niet handig.
Dus stond de jongen op, graaide kleren uit zijn koffer en trok deze op een intens langzaam tempo aan, zich bewust van het vreemde gevoel dat zijn lichaam hem gaf sinds ‘’het incident.’’ Want zo ging hij het gewoon noemen en niet anders. Hoe verder hij ging, hoe beter hij het besefte.
Hij. Had. Seks. Met. Harry. Gehad.
Hoofdschuddend deed Louis als laatste zijn sokken aan en pakte toen zijn telefoon van het nachtkastje. Zwijgend staarde hij naar de display, luisterend naar zijn gevoel. Hij zat daar, stilletjes, zich niet bewust van de tijd. Langzaamaan begon hij zich te realiseren wat het beste was en langzaamaan probeerde hij zijn échte gevoel te accepteren. Hetgeen hij écht wilde.
Hij ging met El praten.

***
De ruimte was aardig leeg voor een tijdstip als deze, helemaal wanneer hij zich bedacht dat hun tourbus niet ver hier vandaan stond geparkeerd op zo’n enorm terrein voor… Nou ja, bussen. Zwijgend pakte hij de menukaart van het tafeltje en bestudeerde hij de soorten koffie die hier te koop waren, toen het belletje van de deur begon te rinkelen en zijn aandacht trok. Hij draaide zich om, ving haar blik en stond met zo’n ruk op dat zijn stoel achterover kletterde. Het bloed steeg naar zijn wangen en zo snel hij kon pakte hij het ding beschaamd op, waarna hij zijn armen opende en haar vastpakte. Ze rook naar vanille en rozen – echt heel lekker. Een vreemd gevoel omvatte zijn borstkas zodra hij haar losliet, maar hij wist dat wat hij ging doen juist was. Het was wat zijn hart hem vertelde.
‘’Hoe is het met je?’’ vroeg ze aan hem, zodra ze plaats hadden genomen en beiden een cappuccino hadden besteld. Louis glimlachte wat pijnlijk, keek haar diep in haar ogen aan en besefte zich hoe mooi die eigenlijk waren.
‘’Het gaat zo z’n gangetje. Nogal druk met de optredens, maar hé. Ik vind het super tof.’’ Eleanor glimlachte naar hem, trok vervolgens een bezorgd gezicht en pakte Louis’ beide handen vast.
‘’Vertel me eens eerlijk wat er aan de hand is,’’ fluisterde ze op een bezorgde toon. Louis keek haar met grote ogen aan, geschrokken en verbaasd.

Hoe zag ze dát nou weer?

‘’Ik… Nou – nee. Ik weet niet waar je het over-‘’ Ze liet zijn handen los, leunde achterover en keek hem chagrijnig aan.
‘’Nee. Natuurlijk niet.’’ Louis zuchtte teleurgesteld, wierp een blik naar de bewolkte lucht buiten en wendde zich toen weer tot de vrouw tegenover hem.
‘’El, ik – het spijt me oké?’’ Hij keek haar hoopvol aan, maar ze staarde zwijgend terug met haar armen over elkaar. Louis wist dat hij er niet omheen zou kunnen draaien en hij wist ook dat ze geen genoegen zal nemen met een leugentje om bestwil. Ze keek dwars door hem heen.
Hij zuchtte, verzachtte zijn blik en leunde naar voren. Eleanor liet haar vijandige houding varen, liet Louis haar handen vastnemen en keek hem aan met een vervelend voorgevoel. Natuurlijk wist ze wat hij ging zeggen. Zo ging het altijd met de liefde in het sterrendom.
‘’El, luister. Ik wil gewoon even zeggen hoe ongelooflijk dankbaar ik je ben. Wat je doet – wat je voor ons hebt gedaan – hoe je bent.’’ Hij zweeg even, keek haar aan met een kleine glimlach die allesbehalve blijdschap uitstraalde en ging toen verder:
‘’Maar ik kan niet met je verder in de liefde.’’ Louis voelde tranen achter zijn ogen prikken en zodra hij doorhad dat ze hem nog steeds met dezelfde blik aanstaarde, wist hij dat hij haar de waarheid moest zeggen. Hij moest vertellen wat er was gebeurd, niets meer en niets minder.
Maar – ze was hem voor.
‘’Het is al goed Lou. Ik had dit wel zien aankomen.’’ Ze glimlachte, kneep even in zijn handen en zuchtte toen op een niet-vervelende manier.
‘’De tijd met jou was…Geweldig. En dat zal zo blijven, dat weet ik zeker. Alleen, dan niet op die manier. Het hart wil wat het hart wil, Louis. En jouw hart wil wat anders.’’ Nu begon ze toch echt te grijnzen en met stomheid geslagen staarde Louis haar aan, compleet weggeblazen door verbazing.
‘’Harry is altijd al de ware voor jou geweest. Maar het heeft je zo ontzettend lang gekost!’’ Hij zag de tranen achter haar oogleden brandden en hij kon het verdriet van haar gezicht aflezen, hoewel hij wist dat hij haar hart niet had gebroken. Niet zoals hij het verwacht had, althans. Hoe ze het al die tijd wist, zonder dat hij überhaupt wat had gemerkt, kon hij niet bevatten. Het lag er zo dik bovenop en toch had hij nooit wat door gehad. Hij had het zelfs geháát, was er doodsbang voor geweest. Misschien kwam dat omdat hij de waarheid niet wilde weten, misschien was hij wel doodsbang voor de waarheid in plaats voor die jongen met zijn krullen. Donkerbruine, lieve, krullen.
‘’Bedankt El. Dit betekend de wereld voor me,’’ fluisterde Louis, waarna hij zich naar voren boog en een laatste kus op haar lippen drukte. Ze glimlachte naar hem, waarna ze elkaars handen loslieten.
Waarom was ze zo begripvol? Had hij dat wel verdiend? Hij vond van niet, wilde haar eigenlijk nog vertellen over ‘’het incident’’ en allemaal andere dingen. Hij wist dat ze wel contact zouden houden en hij wist dat wat er ook gebeurde – hij zou trots op haar zijn. Beretrots.
‘’Zeg hem de waarheid, Lou.’’ En met die woorden stond ze op, gaf ze Louis een knuffel en verliet ze de koffietent.

Reacties: