FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 6 (61-72)

MURDOCK
Half rennend, half vallend ga ik van de helling af. De schutter heeft het op een lopen gezet toen hij ons hoorde remmen, maar door de begroeiing weet ik niet hoe ver weg hij is. Ik hoop dat Hannibal van boven af kan zien waar hij gebleven is en me dekt. B.A. komt er aan rennen met de e.h.b.o.kist. Ik roep om verband. Sheirys is zwaar gewond en zakt weg. Ze probeert met alle kracht haar ogen open te doen als ze m'n stem hoort. Ze glimlacht even flauwtjes. Dan drukt ze een briefje in mijn hand en kijkt me met vochtige, maar vredige ogen aan. Ze knikt voorzichtig, alsof ze wil zeggen: het is goed zo. Het briefje steek ik zolang in m'n jaszak, dat lees ik straks wel. Hannibal roept dat ik bij haar moet blijven. B.A. en hij gaan achter de motorrijder aan. Voor Hannibal bij de Van vandaan loopt, schiet hij een band van de motor stuk, zodat die onbruikbaar is om mee te vluchten. De ambulance komt met gillende sirenes aangereden. Ik til Sheirys op en begin alvast naar boven te lopen. Als ze op de brancard ligt twijfel ik: met haar meegaan of bij m'n maten blijven.

FACE
"Komen de tortelduifjes ook nog?" vraagt B.A..
"Is het anders ook goed als Lesley en ik hier blijven?" vraag ik.
B.A. knikt en rent dan opeens weg omdat er een auto hard voorbij scheurt.
"Moet je niet met je vrienden mee?" vraagt Lesley.
"Nee, ik heb je nog zoveel te vertellen," antwoord ik.
"Ik jou ook, je weet toch wel dat ik nu in een kindercentrum in Michigan werk?", vraagt Lesley.
"Ja, dat weet ik. En dat vind ik ook heel erg jammer. Ik had je liever dicht bij me gehad, want na al die tijd vind ik je nog steeds leuk en ik lag iedere nacht op bed aan jou te denken en nu je er eindelijk bent kun je maar één dag blijven!" zeg ik.
"Maar als je wilt kun je met me meegaan," zegt Lesley.
"Nee, ik kan mijn vrienden niet in de steek laten en ik ben nog steeds op de vlucht voor de MP's," antwoord ik.
Het was een tijdje stil.
"Na onze studie wilde ik je eigenlijk ten huwelijk vragen, maar toen was je opeens weg. Ik kon er gewoon niet van slapen," zeg ik.
"Dat spijt me zo erg," zegt Lesley huilend.
Ik druk haar dicht tegen me aan.
"Sorry, het was niet de bedoeling om je te laten huilen," zeg ik troostend terwijl ik mijn cadeau uit de broekzak van mijn spijkerbroek pak.
"Ik had nog wat voor je," zeg ik lief.
Ze kijkt me verbaasd aan. "Dit is voor jou", zeg ik nog een keer. Lesley pakt het uit en opent het rode doosje. Daar haalt ze een ketting met een klein fotootje in een hartje uit.
"Zo zul je me nooit vergeten", zeg ik.
"Dank je, Templeton, ik zal je zeker nooit vergeten," antwoordt Lesley.
Dan geeft ze mee een dikke zoen op mijn wang. Ik buig me wat dichter naar haar toe en als ik haar net een zoen wil geven voel ik een pistool in mijn rug prikken. Er staan een paar gemaskerde mannen.

HANK
Terwijl Peter nog even thuis zit, sta ik ondertussen met een pistool bij Face en Lesley. We slaan Face met de achterkant van het pistool op zijn rug en dan zakt hij in elkaar.
"Wat zielig nou, was dat je vriendje?" zeg ik lachend.
Lesley wordt vastgepakt maar ze vecht stevig terug.
"Laat me gaan!" schreeuwt ze.
Dan nemen we ook haar mee. De mooie corvette van Face steken we in de brand. Het kettinkje van Lesley dat ze net van Face heeft gekregen laten we bij de inmiddels bewusteloze Face achter.

AUDREY
De wekker gaat. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om hem zo vroeg te zetten. Ik gaap een keer en ga dan op weg naar een warme douche. De douche doet me deugt en ik ben een heel ander mens als ik de trap afloop.
"Goede morgen, papa," zeg ik en ik geef hem een zoen op zijn wang.
Ik steek een boterham in de toaster en ga tegenover hem zitten. Ik zie hem weer bezorgt kijken maar verzeker hem dat hij dit niet uit mijn hoofd zal praten. Hij zucht een keer en haalt zijn schouders op. Ik spring bijna een meter omhoog wanneer opeens de ting van de toaster klinkt en mijn broodje door de lucht vliegt. Ik pak snel een bord en vang mijn ontbijt handig op. Tien minuten later sluiten we dan de deur achter ons en gaan op weg naar de schietschool.
Daar aangekomen zie ik een man onze richting uit komen. Hij begroet mijn pa en ze halen even herinneringen op. Dan richt hij zijn blik op mij.
"Zou je haar een beetje de basis kunnen leren, zodat ze wat met een pistool kan omgaan?" vraagt papa.
Hij grinnikt en zegt dat het wel zou moeten lukken.
"Laten we hopen dat ze even goed is als jou hè Frank?" zegt hij al lachend.
Hij draait zich om en wenkt dat ik mee moet komen. Eerst toont hij mij hoe je ermee omgaat, daarna wordt er mij aangeleerd wat de beste houding is. En daarna mag ik pas schieten.
"Volgens mij ben ik niet zo goed hierin," zeg ik na een aantal uren schieten.
"Je doet het best goed voor een eerste keer, hoor," zegt pa die zich ondertussen al languit heeft neergelegd.
Ik kijk hem aan met een ongelovige blik. "Tuurlijk."
Na nog een paar uur naar de roos te schieten besloten de twee mannen dat het genoeg was voor vandaag en daar was ik heel blij mee. Die avond viel ik als een blok in slaap.

SHERIFF
Vandaag zou ik Audrey leren schieten dus ik sta maar vroeg op om voor de verandering eens voor haar koffie te zetten. Ze komt de trap af en ik ben verbaasd dat ze er wakker uit ziet.
"Goede morgen papa," zegt ze en ik krijg een kus op mijn wang.
Ze steekt een broodje in de toaster en komt over mij zitten. Stilletjes hoop ik dat ze zich nog bedenkt. Blijkbaar kijk ik bezorgd want ze verzekert me dat ze ermee doorgaat. Ach ja, ik zal me er dan maar bij neerleggen, denk ik in mezelf en haal mijn schouders op.
Als Audrey klaar is met eten gaan we op weg. Wat zal het tof zijn om mijn oude vriend Paul weer terug te zien. Hij stond al op de parking te wachten en komt naar ons toe. Oh wat houd ik ervan om herinneringen op te halen. Na een tijdje gebabbeld te hebben vraag ik of hij Audrey de basis kan leren zodat ze met een wapen kan om gaan. Hij stemt meteen toe, na natuurlijk weer eens met mij gelachen te hebben.
Het duurt een hele tijd voordat Audrey daadwerkelijk mag schieten en ik zie dat het haar gaat vervelen. Audrey is er best goed in denk ik een uur later. Ze mocht eindelijk schieten en voor de eerste keer is het best goed. Dit zeg ik haar ook maar ze werpt me een heel ongelovige blik toe.
Na nog wat uren te oefenen gaan we naar huis. Ik moet mijn best doen om niet te grinniken.
Ze is bekaf en eens we thuis zijn strompelt ze de trap op en komt niet meer naar beneden. Ik had gewaarschuwd dat het moeilijk werd.

MURDOCK
Het ambulancepersoneel neemt Sheirys van me over en brengt haar in de ziekenauto. De broeders vragen of ik bij haar hoor en met haar mee ga.
"Nee, ik hoor niet bij haar, maar ik ken haar nog van vroeger en heb wel gezien wat er hier is gebeurd."
Ik besluit om mee te gaan. Nog even kijk ik achterom. Hannibal is in het struikgewas verdwenen, maar B.A. is nog in de buurt. Ik fluit even en gebaar dat ik mee ga. Hij steekt zijn arm op ten teken dat hij het heeft begrepen en akkoord gaat. De ambulance zet de sirene aan en scheurt naar het ziekenhuis. Daar wordt Sheirys naar de E.H.B.O. gebracht en ik naar de wachtkamer verwezen. Terwijl ik wat om me heen kijk, schiet me te binnen dat ze me een briefje in m'n hand had gestopt. Ik haal het uit m'n jaszak en vouw het voorzichtig open, omdat het een stukje oud papier is.
Hey Sherri,
Ik weet dat je me niet meer wilt aankijken en ik begrijp het best. Wat zal het je allemaal een verdriet doen. Ik wil je het verder allemaal niet moeilijker maken dan het al is. Ik dacht dat dat wat ik deed, goed was voor je. Achteraf zat ik misschien fout, misschien had je liever bij Mathis willen zijn. Het spijt me zo voor je,
groeten, H.M
Het is een raar gevoel om mijn handschrift van vroeger terug te zien. En hoe komt Sheirys erbij om me dit NU in m'n handen te stoppen? Zou ze het zo lang bewaard hebben? Of zou ze het nu pas gevonden hebben? Het kan raar lopen in het leven. Zo zie je elkaar elke dag in de vreselijkste omstandigheden terwijl je aan dezelfde kant vecht, dan zie je elkaar jaren niet en dan kom je elkaar tegen in weer een vreemde situatie waarbij je plots tegenover elkaar staat! En nu...
Er komt een dokter de wachtkamer ingelopen die mij zacht roept. Hij neemt me mee naar een kamertje.... met een tafel.... geen bed.... wel een laken... De dokter legt uit dat ze alles hebben geprobeerd om haar in leven te houden, maar dat het hen niet gelukt is. Hij vraagt of ik haar nog wil zien en maakt haar hoofd vrij. Dan laat hij me alleen met Sheirys.
"Eindelijk terug naar Mathis, Sherri. Ik hoop dat jullie elkaar snel vinden," mompel ik met tranen in m'n ogen.
Herinneringen dringen zich aan me op, beelden die ik ijverig verdrongen heb, blijken net zo helder terug te kunnen komen. De moerassen, het dichte groen op de bergen, met de helikopter tussen de rookwolken door. Het slagveld bij het bos... M'n hart bonkt in m'n keel, m'n handen worden klam en het zweet breekt me uit. Het lijkt wel of ik weer midden in Vietnam sta. Genoeg! GENOEG! Ik kijk nog één keer naar Sherri, Miss Sheirys, en bedek haar dan weer met het laken. Ik draai me om en loop naar de deur. Een paar minuten sta ik met de klink in m'n hand, alsof ik houvast zoek in het hier en nu om mezelf uit die vreselijke film te trekken. Pas als ik weer de witte muren, de blauwe deur en de gele vloer zie, open ik de deur en loop het ziekenhuis uit. Ik roep een taxi en ga terug naar de sheriff office, naar Face....

B.A.
Als Murdock met Sheirys naar de ambulance loopt, ga ik met Hannibal achter de schutter aan. Die kent het terrein blijkbaar goed en we raken hem dan ook kwijt. Hannibal gebaart dat we terug gaan naar de Van voor de schutter probeert ermee vandoor te gaan. Ik schuif de stoelen uit elkaar en zet de motor in de Van. Grote kans dat de eigenaar hem terug wil hebben en zelfs niet al te vriendelijk op komt halen. Wel...we zullen hem met open armen ontvangen!
Dan gaan we terug naar de sheriff office. Het is belangrijk dat we weer bij elkaar komen, want als team zijn we op z’n sterkst.

FACE
Langzaam kom ik weer bij en zie de ketting liggen. Waar zouden ze haar heen gebracht hebben, is de eerste gedachte die bij me opkomt.
"Mijn Lesley, ontvoerd," zeg ik tegen mezelf.
Dan komt Murdock aanlopen en ziet me op de grond liggen. Hij helpt me overeind en ik begin te vertellen wat er gebeurt is. Als Murdock mijn verhaal aangehoord heeft, waarschuwt hij meteen de sheriff, Hannibal, Audrey en B.A.. Als ik dan naar binnen loop en uit het raam kijk zie ik dat mijn corvette er niet meer is. Het is alleen nog maar een hoopje as.
"Nu zal ik ze krijgen! Nu zijn ze te ver gegaan! Mijn corvette vernield en ook nog mijn vriendin ontvoerd!" roep ik boos.
Murdock kalmeert me. Als er even later dikke tranen over mijn wangen rollen, geeft Murdock me een knuffel.

PETER
Lesley komt langzaam bij.
"Nu alleen nog maar hopen dat je vriendje komt," zeg ik gemeen.
Ze kijkt ons benauwd aan want ze weet waarschijnlijk wel dat Face haar toch wel komt redden.
"Wat doen we nu?" vraag ik aan Hank.
"We wachten af of haar vriendje komt, anders ontvoeren we hem ook, dan komt de rest van het team vanzelf," zegt Hank lachend terwijl hij de kamer uitloopt.
Ik volg zijn voorbeeld. Samen gaan we even een bakje koffie drinken.

B.A.
Terug in sheriffs office zien we dat Murdock terug is uit het ziekenhuis. Hij houdt Face vast. Wat zal er gebeurd zijn? Als Face ons ziet binnenkomen, maakt hij zich los uit de omhelzing van z'n vriend en komt ons tegemoet.
"Hadden we nu toch maar met jullie meegegaan. We zaten lekker te kletsen op het bankje. Iemand heeft mij van achter knock-out geslagen en Lesley ontvoerd!"
"Wat?!" roep ik verbaasd uit.
Hannibal en ik kijken elkaar aan: Die motorrijder kan het niet geweest zijn! Maar wie dan wel?
"De andere deputies!" zeggen we bijna tegelijk.
"Of de overgebleven mannetjes van Sheirys!" oppert Murdock.
"Oh, Hannibal, wat doen we nu? Waar moeten we beginnen te zoeken?" jammert Face, die helemaal van slag is.

HANNIBAL
Iedereen kijkt me hoopvol aan alsof ik à lá minuut weer een oplossing uit m'n mouw zal schudden. Sommige zaken vergen echter een goede voorbereiding en bij een ontvoering moet je echt alle risico's goed inschatten en proberen uit te bannen, omdat je anders met een leven speelt.
"Kapitein, jij gaat sporen zoeken: voetstappen, autobanden, getuigen.... alles wat maar een beetje een aanwijzing kan zijn, wil ik weten."
"Sergeant, raap jezelf bij elkaar en zoek de lijst met adressen. Als één van de deputies Lesley heeft zullen ze een nieuwe schuilplaats moeten zoeken, omdat het huis van Troy bij ons bekend is."
"Ja, maar, misschien zit ze daar nu juist wel, omdat ze denken dat wij daar niet zullen gaan zoeken!" protesteert Face.
"Oké dan houden we daar rekening mee. Luitenant, aan de slag nu!"
"B.A. maak de Van leeg, de wapens klaar en de tank vol."
Ik steek een sigaar op en bel Frank, in de hoop dat hij ons aanwijzingen kan geven omtrent de gewoonten van zijn overgebleven deputies.

SHERIFF
Het is midden in de nacht als de telefoon gaat. Ik schrik me rot, omdat ik daar al weer een poosje niet meer mee te maken had, door m'n ongeluk en herstelperiode. Slaperig pak ik de telefoon op.
"Frank Sheldon."
Het is Hannibal, hij vertelt dat de vriendin van Face ontvoerd is en vraagt om bijzonderheden van de andere deputies.
"Wat wil je weten dan? Oh! Bedoel je dat! Wel.... Hank woont nog bij z'n vader en moeder, hij vist in z'n vrije tijd, wil wel eens graag op een rodeostier rijden. Nee, niet een echte! Zo'n mechanische.... En hij wil graag hogerop komen, maar pakt dat op een domme manier aan, zoals jullie inmiddels weten."
Hannibal vraagt even geduld, hij maakt aantekeningen.
"Nou, dan hebben we nog Peter. Die woont met z'n gezin aan de rand van het dorp verderop. Hij heeft twee kinderen, een paar paarden en een mooie vrouw. Weet je zo genoeg of....?"
Hannibal zegt dat hij hier wel mee vooruit kan en bedankt me. Dan vraagt hij of ik al fit genoeg ben om het kantoor weer te bemannen, als zij Lesley gaan terug halen.
"Als er niet een hele knokploeg aan de deur komt, dan kom ik graag weer eens werken, ja. Misschien wil Audrey me wel helpen."
Het duurt een poosje voor ik weer in slaap val, want ik zie er naar uit om weer aan de slag te gaan.

PETER
Ik geef net mijn vrouw een zoen en loop dan naar de stallen in mijn ruiterkleding. Dan haal ik mijn beste paard genaamd Zero en besluit om mijn record over het parcours te verbeteren. De eerste zeven sprongen gaan foutloos maar wat zag ik daar nou in de verte aankomen: DE VAN!!! Ik ging er snel vandoor op Zero, want Lesley zat hier immers niet. Ze zagen me wel en reden hard achter me aan, maar ik zat immers op een paard dus ik besloot een weg te nemen waar allemaal obstakels staan. Mijn paard rent in één keer rechtdoor en zo springen we over de boomstam heen waar B.A. en de rest voor moeten stoppen.

B.A.
Na een paar uren slaap stap ik met Hannibal en Face in de Van, we gaan eens een bezoekje brengen aan deputy Peter. Voor we echter bij zijn huis zijn zien we hem op z'n paard rijden. Als hij ons ziet zet hij het aan tot galop en maakt dat hij weg komt. We kunnen hem een eind volgen, maar een paard springt nu eenmaal gemakkelijker over een boom heen dan een auto, dus.... we zijn hem kwijt. Ik sla kwaad op m'n stuur van frustratie. Naast me zit Hannibal kalm na te denken.
"Kom jongens, we gaan terug naar de office en pakken het anders aan. Hi-hi, wat hij kan.... kunnen wij ook, maar dan zonder geweld."
Ik draai de Van en we rijden terug naar het dorp. Hannibal vraagt of ik bij de supermarkt wat bood-schappen ga doen en ik kijk hem verbaasd aan. Ik snap er niets van. Wie laat er nu gebak, snoep en een berg eten halen in zo'n situatie? Hoofdschuddend loop ik de straat op, wat is Hannibal nu weer van plan?

HANNIBAL
Als we het kantoor naderen staat Frank al in de deuropening.
"Goede morgen, mannen. Al vroeg op stap geweest?" vraagt hij opgewekt terwijl we uitstappen.
"Ja, we wilden Peter een bezoekje brengen, maar die ging er op z'n paard vandoor. Maar jij kunt ons helpen om hem naar hier te halen..." antwoord ik en neem Frank mee naar zijn kantoortje.
Ik pak de aantekeningen die ik vannacht heb gemaakt.
"Frank, wil jij de vrouw van Peter uitnodiging voor een bezoekje? Zeg maar dat je iets wilt bespreken met haar over het dienstjubileum van Peter. Hij is binnenkort toch vijf jaar bij je in dienst? Vraag maar of ze meteen kan komen en dat ze de kinderen meebrengt."
Frank kijkt me onderzoekend aan en vraagt: "Volgens mij ben jij iets heel anders van plan, hè?"
"Hmm-mmm, dat klopt. Oog om oog, tand om tand, maar op een zachtaardige manier," antwoord ik kalm met een grijns op m'n gezicht.
Frank weet Peters vrouw zover te krijgen dat ze zo snel mogelijk naar het dorp komt. B.A. komt terug met de boodschappen en we maken op onze mannenmanier een gezellige tafel. Dan komt Audrey binnen en ziet ons knullig bezig met kopjes en schoteltjes.
"Wat zijn jullie aan het doen?" vraagt ze. "Is er iets te vieren of zo?"
Ik leg haar uit dat we een vrouw met kinderen op bezoek krijgen die we hier een paar uren moeten zien te houden.
"Oh....met kinderen hè? Nou, laat mij dan maar eens even...." zegt Audrey en stuurt ons de ruimte uit.
Ze richt het kantoortje anders in en zorgt ervoor dat er ruimte is om kinderen te laten spelen.
"Kijk heren, op deze manier zal jullie plan beter gaan uitpakken."

SHERIFF
"Hallo Lydia, wat fijn om jou weer eens te zien!"
Ik begroet de vrouw van Peter hartelijk en ga even door de knieën om haar kleine mannen gedag te zeggen. "Komen jullie vandaag de sheriff helpen met boeven vangen?"
De kleintjes knikken een beetje verlegen, ze hebben me een hele tijd niet gezien. Ik haal een paar kleine sheriffhoeden van een kast af en zet ze op hun hoofdjes. Dan is het ijs gebroken en willen ze ‘ome Frank’ wel komen helpen. Ik nodig de familie uit en zorg dat ze zich op hun gemak voelen in het tot woonkamer omgetoverde kantoor. Na een uurtje praten over koetjes en kalfjes geeft Hannibal me een seintje dat ik over het jublileum moet beginnen. Ik schraap m'n keel en vertel dan wat ik zoge-naamd van plan ben aan festiviteiten rondom het eerste dienstjubileum van Peter. Tussen de ideeën door spelen we af en toe met de kinderen en eten we broodjes en soep. Ondertussen tikt de tijd door en moet Peter zijn vrouw toch zo langzamerhand gaan missen, mits hij al naar huis is terug gekeerd.
Murdock en Face zijn met een sheriffwagen gaan posten bij Peters huis. De wagen hebben ze verstopt achter een struik en lopend zijn ze het huis genaderd. Het loopt tegen het middaguur als Peter zich laat zien. Wantrouwend om zich heen kijkend gaat hij naar binnen. Murdock en Face sluipen dichterbij en horen dat hij zijn vrouw roept terwijl hij door het huis loopt. Als hij haar of de kinderen binnen niet kan vinden komt hij weer naar buiten en begint hier om hen te roepen.
Peter is zichtbaar van slag, hij staat met zijn handen in zijn haar bij de voordeur. Dan gaat hij weer naar binnen en pakt hij de telefoon.
In het sheriffkantoor rinkelt er ook eentje. Hannibal kijkt op zijn horloge en seint dat ik moet opnemen.
"Sheriffkantoor, met Frank Sheldon."
"Hallo Frank... ik dacht... dat je.... eh-hmm... "
"Dood was, Peter? Nee, ik heb negen levens en een hellinkje afrollen? Ook dat overleef ik wel. Wat is er aan de hand, waarom bel je? "
"Ik kom vanmiddag wat later, Frank. Ik eh... nou dat vertel ik je straks wel, ik ga nu even wat opzoeken!"
Kalm leg ik de telefoon neer en wenk Hannibal even. Buiten gehoor van Lydia fluister ik dat Peter thuis is en behoorlijk nerveus klonk, hij is haar en de kinderen kwijt.
"Mooi!" antwoordt Hannbal.
We zetten ons gezellig samenzijn voort en de tijd vliegt voorbij.
Om een uur of vier gaat wederom de telefoon. Murdock en Face laten weten dat Peter in uniform op weg is naar z'n werk. Als hij uit zicht is verdwenen, maakt Face de deur open en doorzoeken ze samen het huis van Peter. Wat zullen ze vinden?
Een half uurtje later scheurt Peter de straat in en komt met piepende banden tot stilstand op de parkeerplaats voor het sheriffkantoor. Met grote stappen komt hij naar binnen. Ik heb post gevat tegen een muur tegenover de voordeur, zodat Peter me meteen ziet staan en niet naar links of rechts zal kijken. Dat moet ook niet, want daar staan Hannibal en B.A.
"Hallo Peter. En... heb je gevonden wat je zocht?"
"Nee! Lydia en de kinderen zijn spoorloos verdwenen!"
"Ach, wel nee.... Dat geloof ik niet. Zijn ze niet gewoon naar het dorp gegaan?"
"Ze was van plan om vandaag in de tuin te gaan werken!"
"Het is vervelend, hè, als je iemand kwijt bent van wie je houdt," zegt Hannibal dan ineens.
Peter kijkt verschrikt om. Hij had niemand gezien toen hij binnenkwam.
"Hoe weet jij....?" begint hij verontwaardigd, maar dan herkent hij de mannen uit de tuin bij Troy.
Peter kijkt als een wild dier om zich heen om een vluchtweg te zoeken. Hij wil tussen Hannibal en B.A. door springen, maar hij loopt tegen een muur van spierkracht op.
"Als jij zegt waar je Lesley hebt, dan krijg jij je vrouw en kinderen terug. Goede deal, toch?"
Hannibal staat vlak voor Peter en steekt een sigaar op. De rook blaast hij in zijn gezicht.
Ik laat Peter even aan hen over en ga terug naar het kantoortje waar Lydia en de kinderen druk bezig zijn met de voorbereidingen van het zogenaamde jubileum. De kinderen maken mooie tekeningen voor hun papa en Lydia schrijft een feestlied. Ik vul de glazen en bekers nog een keer en zorg dat het binnen een prettige sfeer blijft.
"Nou? Komt er nog wat van? Wat jij kunt, kunnen wij ook hoor!" zegt Hannibal terwijl hij er een stoel bij pakt. "B.A. zet hem maar in een cel, volgens mij duurt het nog wel even voor hij bereid is te praten."
Peter lijkt eieren voor zijn geld te kiezen.
"Nee, nee, ik zal wel zeggen waar die meid zit!"
“Oké, dan ga je ons nu wijzen waar dat is!"
B.A. doet hem boeien om en neemt hem mee naar de wagen van Peter. Hannibal gaat achter het stuur zitten.
"Nou, zeg het maar. Links? Rechts? Rechtdoor?"

"Lydia, ik moet even weg, sorry. Als jullie hier klaar zijn, dan hoef je niet op mij te wachten. Trek de deur maar achter je dicht en ga dan maar lekker naar huis. Ik vond het in ieder geval gezellig om jullie weer te zien."
We omhelzen elkaar hartelijk en de kinderen geven me een mooie tekening.
"Die hang ik hier op, goed jongens?"
Ze zwaaien me uit voor het raam. Gelukkig kunnen ze Peter niet in de auto zien zitten, want hij gaat helemaal schuil achter B.A. Hij maakt het Peter wel duidelijk dat hij fout bezig is, als hij dreigt om ons met een kluitje in het riet te sturen. Na een kwartiertje rijden komen we vlakbij het huis van Peter bij een boerenschuur uit. Hannibal roept Murdock en Face op via de politiezender, zodat ze weten waar ze naar toe moeten komen.

FACE
Na een paar uren slaap stappen Hannibal, B.A. en ik in de Van en besluiten we een bezoekje te brengen aan Peter, maar als hij ons ziet zet hij zijn paard aan tot een galop en volgen we hem een heel eind totdat we bij een boom komen waar hij over heen springt. B.A. trapt dan hard op de rem en slaat kwaad op zijn stuur.
"Jongens, Lesley is voor altijd weg hè?" vraag ik.
"Kid, nu moet je niet meteen de hoop opgeven," zegt Hannibal.
Als we na een lange tijd gepost te hebben bij Peter’s huis, niets in zijn huis vinden, krijgen we een telefoontje van Hannibal en springen Murdock en ik meteen in de auto.

PETER
Na een tijdje gereden te hebben stop ik en stap ik van Zero af. Ik bel aan bij het huis van Hank en hij doet open.
"Hé Peter, kom maar even binnen," zegt Hank meteen.
Ik vertel hem wat er gebeurd is.
"Wat?! Het A-team bij jouw huis?!" zegt Hank vol verbazing.
Ik knik en zeg dan dat ik er weer vandoor moet gaan.
"Mijn vrouw en mijn twee kleine mannetjes wachten thuis op me," zeg ik en stap weer op Zero.
Als ik na een kwartier bij mijn huis aankom zet ik mijn paard in de stal en loop wantrouwend om me heen kijkend naar binnen.
"Schat, ik ben thuis!" roep ik. "Sam en Xander, papa is thuis!" roep ik, maar er volgt geen antwoord.
Ik sta met de handen in mijn haar bij de voordeur, loop daarna weer naar binnen en pak meteen de telefoon en bel het sheriffkantoor op.
"Sheriffkantoor, met Frank Sheldon", klinkt het aan de andere kant.
"Hallo Frank... ik dacht... dat je.... eh-hmmm..."
"Dood was, Peter? Nee, ik heb negen levens en een hellinkje afrollen? Ook dat overleef ik wel. Wat is er aan de hand, waarom bel je?" zegt de sheriff tegen me.
"Ik kom vanmiddag wat later, Frank. Ik eh... nou dat vertel ik je straks wel, ik ga nu wat opzoeken!"
Om ongeveer half vier trek ik mijn uniform aan en spring in mijn BMW. Ik scheur meteen naar de office. Ik weet dat ik niet zo hard mag rijden maar dit is een noodgeval. Met piepende banden kom ik tot stilstand op de parkeerplaats voor het sheriffkantoor. Met grote stappen loop ik naar binnen. Sheldon staat nu recht voor me.
"Hallo Peter. En... heb je gevonden wat je zocht?" vraagt de sheriff.
"Nee! Lydia en de kinderen zijn spoorloos verdwenen!" zeg ik angstig.
"Ach, wel nee.... Dat geloof ik niet. Zijn ze niet gewoon naar het dorp gegaan?"
"Nee Lydia was van plan om vandaag in de tuin te gaan werken en normaal gesproken liggen de kleine kereltjes tussen de middag even op bed," antwoord ik.
"Het is vervelend, hè, als je iemand kwijt bent van wie je houdt?" klinkt het opeens achter me. Verschrikt kijk ik om. "Hoe weet jij....?", zeg ik verontwaardigd.
Maar dan gaat er ergens bij mij een lichtje branden. Dat zijn de mannen uit de tuin van Troy! Ik zoek snel een vluchtweg maar als ik ren bots ik tegen een grote gespierde man op. Na vijf minuten verlaat de sheriff het kantoor en blijf ik alleen achter bij B.A. en Hannibal.
"Nou? Komt er nog wat van? Wat jij kunt, kunnen wij ook hoor!" zegt Hannibal terwijl hij er een stoel bij pakt. "B.A. zet hem maar in een cel, volgens mij duurt het nog wel even voor hij bereid is te praten."
"Nee, nee, ik zal wel zeggen waar die meid zit!" zeg ik want ik wil zo graag mijn gezinnetje weer terug zien.
B.A. doet me boeien om en neemt me mee naar mijn BMW. Hannibal gaat achter het stuur zitten. "Nou, zeg het maar. Links? Rechts? Rechtdoor?"
Ik zit naast B.A.. Eerst wil ik ze de verkeerde kant op sturen maar B.A. maakt het me duidelijk dat ik fout bezig ben. Na een kwartiertje rijden komen we vlakbij mijn huis bij een boerenschuur uit.

AUDREY
Ik schrik wakker en kijk om me heen. Wat heeft me wakker gemaakt, vraag ik me af. Ik luister enkele minuten ingespannen, maar haal daarna mijn schouders op en maak me klaar om de dag te beginnen. Ik kom in de keuken en geef papa een zoen.
"Wat is er?" vraag ik. "Je ziet er zo gespannen uit."
"De vriendin van Face is gisteren ontvoerd en het team heeft gevraagd om op de office te passen wanneer zij weg zijn. Je zal dus zelf naar de les zelfverdediging moeten gaan."
"Arme Face," zeg ik. "Hij heeft ook niet veel geluk."
Ik eet mijn ontbijt en ga op weg naar de les zelfverdediging.

In de namiddag kom ik de office binnen en zie de mannen knoeien met kopjes en schoteltjes. Ik besluit hen maar uit hun lijden te verlossen en stuur hen de kamer uit. Op een vijftiental minuten heb ik al goede vorderingen gemaakt.
"Kijk heren, op deze manier zal jullie plan beter gaan uitpakken.”

B.A.
Terwijl we wachten op Face en Murdock, draait Hannibal zich om en vraagt aan Peter of hij Lesley in z'n eentje heeft ontvoerd of dat hij dat samen met Hank heeft gedaan. Peter draait zijn hoofd om, blijkbaar niet van plan om daar antwoord op te geven.
"Oké dan niet."
Hannibal gaat weer recht zitten. Het is een tijdje stil in de auto. Ondertussen schiet me te binnen dat Hank vrijgezel is en volgens de woorden van Frank ‘hogerop wil komen’.
"Zeg, Hannibal," begin ik m'n vermoeden uit te spreken, "het kan best zijn dat Hank het plan voor de ontvoering bedacht heeft en het uit laat voeren door z'n collega waar hij misschien een beetje macht over heeft. Misschien weet Hank iets van Peter, zodat hij Peter vuile klusjes kan laten opknappen?"
Hannibal kijkt me nu aan via de achteruitkijkspiegel, knikt goedkeurend en zegt dat daar best eens iets van waar kan zijn.
Daar komen Face en Murdock aan. Hannibal legt hen de situatie uit, waarna ze lachend naar de auto kijken.
"Goede tactiek, Kolonel!" zegt Murdock.
De wapens worden uit de Van gehaald en uitgedeeld. Ik vraag aan Hannibal wat ik met Peter moet doen als we Lesley gaan zoeken.
"Kofferbak."
Peter kijkt me met grote ogen aan als hij dat hoort en probeert te soebatten zodat hij gewoon in de auto kan blijven zitten.
"Niks ervan. Je hoort wat de kolonel zegt, daarmee basta. Je kunt kiezen: je klimt er zelf in of ik leg je erin. Maar dan vouw ik je op zoals ik dat wil. Nou?"
Ik houd het kofferbakdeksel open en hij klimt er zelf in. Als we op weg gaan stop ik nog even een prop in z'n mond.
Omdat we niet weten of Peter Hank heeft gewaarschuwd of dat Hank misschien in de boerenschuur is, nemen we het zekere voor het onzekere en naderen we de schuur met alle voorzorgsmaatregelen die we kunnen treffen. We dekken elkaar elke meter die we afleggen en verkennen eerst de hele buitenkant. Face ziet in een struik bij één van de houten deuren een stukje stof hangen. Als hij het in zijn handen neemt knikt hij naar ons. Lesley is hier of hier geweest. Hij pakt zijn inbrekersset en maakt de deur zachtjes open. Het is aardedonker in de schuur. Murdock pakt zijn zaklamp en schijnt even snel om de deur heen en is dan weer weg. Er gebeurt niets, dus glippen we één voor één naar binnen.

FACE
Ik pak een stukje stof vast dat in de struik vlakbij de schuur hangt. Ik knik een keer naar B.A., Hannibal en Murdock. Zij weten dan meteen wat ik bedoel. Ik pak mijn inbrekersset en maak de deur zachtjes open. Het is er aardedonker. Murdock pakt dan zijn zaklamp en schijnt even snel om de deur heen. We glippen naar binnen. Er loopt een bloedspoor.
"Het lijkt wel of er hier is gevochten," zeg ik zachtjes tegen de anderen.
De hele schuur is leeg en dan gaat opeens het licht aan.
"Zo! Het team kwam het vriendinnetje van Templeton redden. Wat zielig nou," zegt Hank die tevoorschijn is gekomen.

HANK
We hebben het team omsingeld.
"Zo! Het team kwam het vriendinnetje van Templeton redden. Wat zielig nou", zeg ik terwijl ik naar voren stap.
Ik pak het wapen van Face af terwijl ze allemaal onder schot worden gehouden. Ik houd Face zijn wapen tegen zijn hoofd.
"Laat allemaal je wapens vallen," zeg ik.
B.A., Hannibal en Murdock doen precies wat ik zeg.
"Voer ze af!" roep ik tegen mijn mannen. "En gooi Templeton maar bij zijn vriendinnetje in de kelder."
Maar dan bedenk ik me. "Nee gooi ze allemaal maar in de kelder."
Het geheime luik in de boerenschuur gaat nu open en één voor één lopen ze de trap af, behalve Face die probeert me een duw te geven, maar dat lukt hem niet. Mijn mannen gooien hem de kelder in en hij valt op het beton. Lesley loopt meteen naar hem toe en legt zijn hoofd op haar schoot.
"Templeton, zeg alsjeblieft wat," zegt Lesley verdrietig.
Glimlachend sta ik uit te kijken op de vijf en daarna laat ik mijn mannen de kelder op slot doen en zitten ze daar opgesloten.

FACE
Als ik ben gevallen en het luik weer dicht is gedaan, sta ik op.
"We moeten hier uit komen."
Als er dan even later een bewaker komt met brood en water smijt ik hem op de grond.
"Geen kik," roep ik.
Ik pak zijn pistool af en neem Lesley mee. B.A., Hannibal en Murdock kijken me verbaasd aan.
"Nou komen jullie nog?"
Dan lopen ook zij mee. Er staan ook nog een aantal bewakers die ik probeer neer te schieten. Eén heb ik neergeschoten maar de andere twee mis ik. We springen in de Van en scheuren naar de office toe.

SHERIFF
Als het team de boerenschuur besluipt, neem ik de sheriffwagen mee, ik ga terug naar het dorp. Ik hoop dat de mannen Peter mee terugbrengen, want ik wil z'n gezicht wel eens zien als hij erachter komt dat z'n vrouw en kinderen niets mankeren.
Al met al ben ik een half uurtje weggeweest. Lydia en de kinderen blijken nog binnen te zijn.
Met een vrolijk: "Hé! Zijn jullie er nog?" begroet ik Peters familie.
De jongens komen naar me toe en vragen of ze sheriff mogen spelen in de wagen die ik net voor de deur parkeerde. Ik leg ze uit dat dat nu niet kan, omdat als er een melding komt ik er meteen in weg moet kunnen rijden. Ik zet een verse pot koffie en babbel nog een poosje met Lydia tot ik een auto aan hoor komen. Het team is terug, maar zo te zien is het niet zonder slag of stoot gegaan, want ze zien er allemaal besmeurd uit. Face helpt Lesley uit de wagen, Hannibal blijft met Murdock op de uitkijk staan, volgens mij verwachten ze achtervolgers. B.A. opent de kofferbak en haalt Peter eruit. Ik wenk B.A. dat hij Peter mee naar binnen moet nemen.
"Zo," begin ik m'n preek voor m'n deputy, "gelukkig is deze ontvoering goed afgelopen. Nu moet je je eigen vrouw en kinderen nog zien te vinden."
"Ja maar, jullie hebben gezegd dat...." protesteert Peter.
"Ik ben de deal nog niet vergeten. Maar je begrijpt toch wel dat deze sheriff geen deputy in dienst wil die mensen ontvoert. Eigenlijk wel zonde van je carrière, jongen, want je was bijna vijf jaar hier en dus zat er een feestje aan te komen."
Ik loop naar Peter toe, haal zijn insigne van z'n vest af en laat B.A. de boeien afdoen.
"Vooruit, ik ben de kwaadste niet. Baan kwijt, maar je hebt je gezin nog. B.A., deze meneer gaat nog nergens heen."
Ik loop naar m'n kantoortje en zet de deur open. Als Peter de stemmen van z'n kinderen hoort wil hij naar hen toe lopen, maar B.A. houdt hem aan zijn schouders tegen. Eén voor één komen de kinderen om het hoekje kijken. Als ze hun papa zien, rennen ze naar hem toe. Peter bukt en omhelst z'n zoontjes. Dan komt Lydia naar buiten.
"Waar was je nou? Ik schrok me rot toen jullie niet thuis waren! Ik was hartstikke bang dat...."
Peter durft het woord ontvoering niet uit te spreken en kijkt even snel naar mij.
"Je hoeft nergens bang voor te zijn. Wij hebben een leuke dag gehad, hè, jongens? Sorry dat ik geen briefje heb achtergelaten, maar we wilden snel naar hier toe, want Frank nodigde ons uit."
"Wat?! Zaten ze de hele tijd hier?" roept Peter verontwaardigd uit.
Ik knik. "Je denkt toch niet dat ik m'n ster ga vergooien aan misdaad?"
Dan wend ik me tot Lydia en zeg: "Je man heeft je iets te vertellen."
"Dat geloof ik ook, want ik merk dat er iets gaande is waar ik niets van af weet."
Lydia kijkt van de één naar de ander en haar gezicht krijgt een bezorgde trek. Ik vraag of de jongens dan toch nog even in de sheriffwagen willen spelen en neem ze mee naar buiten. Als ik de jongens in de auto van hun moeder in hun stoeltjes heb gezet, loop ik naar binnen en tref zowel Lydia als Peter in tranen. Ik neem de handboeien van B.A. over en doe ze bij Peter aan.
"Ik arresteer je voor de ontvoering van Lesley. Alles wat je zegt, kan en wil tegen je gebruikt worden."
Ik werk het hele ritueel af en breng hem naar een cel.
"Sorry, Lydia, dat dit vandaag zo moest. Maar dit was de veiligste manier.”

AUDREY
Het team knikt goedkeurend als ze de office terug binnenkomen. Ik zet mij in de zetel en hoor mijn vader tegen de vrouw van Peter praten aan de telefoon. Een tijdje later komen de vrouw en de kinderen van Peter aan. Papa gaat hen begroeten. Hij doet heel hartelijk tegen de vrouw van Peter.
"Komen jullie vandaag de sheriff helpen met boeven vangen?"vraagt hij.
De kleintjes knikken een beetje verlegen totdat papa een paar kleine sheriffhoeden bovenhaalt.
Ik laat papa achter met Lydia en ontferm mij over de kleintjes.
"Wat houd ik ervan om met kinderen bezig te zijn," denk ik in mezelf.
Opeens gaat de telefoon. Hannibal seint aan papa dat hij de telefoon moet opnemen. Een minuutje later legt hij heel rustig de telefoon neer. Blijkbaar is Peter thuisgekomen en is hij Lydia en de kinderen kwijt. Om een uur of vier gaat de telefoon weer. Peter is in uniform naar zijn werk vertrokken melden Face en Murdock. Hannibal, BA en papa gaan naar buiten en laten mij achter met de gasten. Ik besluit dan maar een gesprek aan te knopen met Lydia. Best een gezellige dame. We zijn binnen de kortste tijd bezig met een feestlied te schrijven en de kinderen zijn aan tafel een tekening aan het maken. Papa komt even kijken en vult de glazen nog eens bij.
"Lydia, ik moet even weg, sorry. Als jullie hier klaar zijn, dan hoef je niet op mij te wachten. Trek de deur maar achter je dicht en ga dan maar lekker naar huis. Ik vond het in ieder geval gezellig om jullie weer te zien," zegt hij en neemt afscheid.
We werken ijverig verder en al na een half uurtje is papa terug.
"Hé! Zijn jullie er nog?" vraagt hij vrolijk.
Hij komt er terug bij zitten en ik verplaats me weer naar de kinderen. We spelen enkele spelletjes en amuseren ons rot. Totdat er een auto aankomt en papa weer naar buiten gaat. Het is hier echt een af en aanloop vandaag. Even later zet papa de deur open en de kinderen en Lydia lopen naar Peter toe. Het is een vrolijk terugzien, tot papa zegt dat Peter iets te vertellen heeft. Ik stond tegen de deurpost geleund maar ga nu maar naar een andere kamer. Ik geef hen liever wat privacy en vind ruzies nooit leuk om te zien.

FACE
Ik help Lesley uit de wagen en samen lopen we even naar een rustig plekje, terwijl Murdock en Hannibal op de uitkijk gaan staan en B.A. de office binnenloopt.
"Lesley," begin ik. "Ik heb dit al zolang bewaard en dit is het juiste moment."
"Waarvoor?" vraagt Lesley lief.
Ik haal het doosje met de ring uit mijn zak en open hem. Ik verzamel alle moed die ik in me heb en vraag: "Lesley, wil je met me trouwen?"
Ze weet niet wat ze moet zeggen.
"Lesley, ik hou zoveel van je".
De tranen stromen bijna over mijn wangen maar ik weet me groot te houden.
"Sorry Templeton, ik kan het niet. Ik bedoel... mijn droom om kinderen te helpen is in vervulling gegaan en als ik met je zou trouwen zou die droom kapotgaan," zegt Lesley en daarna loopt ze weg.
Ik barst in huilen uit. Murdock hoort het en slaat een arm om me heen.
"Ze heeft je afgewezen hè", zegt Murdock die het hele gebeuren wel had gezien.
Het enige wat ik nog kan doen is ja knikken. Een kwartier later komt ook de sheriff bij ons staan.

PETER
De kofferbak gaat eindelijk open en de prop wordt uit mijn mond gehaald. Ik zie de sheriff al weer.
"Zo, gelukkig is deze ontvoering goed afgelopen. Nu moet je je eigen vrouw en kinderen nog zien te vinden," zegt de sheriff.
"Ja, maar, jullie hebben gezegd dat...." protesteer ik.
"Ik ben de deal nog niet vergeten, maar je begrijpt toch wel dat deze sheriff geen deputy in dienst wil die mensen ontvoert. Eigenlijk wel zonde van je carrière, jongen, want je was bijna vijf jaar hier en dus zat er een feestje aan te komen," krijg ik als antwoord van de sheriff.
Mijn insigne wordt van mijn vest afgehaald en B.A. doet mijn boeien af.
"Vooruit ik ben de kwaadste niet. Baan kwijt, maar je hebt je gezin nog. B.A. deze meneer gaat nog nergens heen," zegt de sheriff.
Dan zet hij de deur van zijn kantoortje open. Ik hoor de stemmen van mijn twee kleine kereltjes. Als ik er naar toe wil lopen houdt B.A. me tegen. Dan stroomt er een kleine traan over mijn wang die ik snel even wegveeg met de mouw van mijn vest. Sam en Xander komen één voor één om het hoekje kijken en als ze me zien rennen ze meteen naar me toe. Ik buk en omhels mijn zoontjes. Dan komt ook Lydia naar buiten.
"Waar was je nou? Ik schrok me rot toen jullie niet thuis waren! Ik was hartstikke bang dat...."
Ik durf het woord ontvoering niet eens meer uit te spreken en kijk snel naar de sheriff.
"Je hoeft nergens bang voor te zijn. Wij hebben een leuke dag gehad, hè, jongens?, zegt Lydia.
Sam en Xander knikken allebei.
"Alleen mochten we nog niet in de auto van de ome Frank zitten", zegt Sam, de oudste van zeven jaar.
"Sorry dat ik geen briefje heb achtergelaten, maar we wilden snel naar hier toe, want Frank nodigde ons uit," krijg ik dan te horen van Lydia waar ik woedend om word.
"Wat?! Zaten ze de hele tijd hier?" roep ik verontwaardigd uit.
De sheriff knikt. Wat er dan wordt gezegd pik ik even niet op. Had Troy me nou maar nooit gedwongen. Hij moet gewoon van mijn vrouw en mijn zoontjes afblijven. Ik wilde alleen maar niet dat hij ze wat aan zou doen en daardoor kwam ik er steeds dieper in terecht.
"Dat geloof ik ook, want ik merk dat er iets gaande is waar ik niets van af weet."
Lydia kijkt van de één naar de ander en op haar mooie gezicht staat een bezorgde trek. De sheriff vraagt of Sam en Xander nog even in de sheriffwagen willen spelen.
"Ja", klinkt het hard.
Ik kijk mijn kleine mannetjes na als de sheriff ze even meeneemt naar zijn auto. Ik begin te vertellen wat ik gedaan heb. Dan barsten we allebei in tranen uit. Als de sheriff weer binnenkomt krijg ik weer handboeien om.
"Peter, ik arresteer je voor ontvoering van Lesley. Alles wat je zegt, kan en zal tegen je gebruikt worden.”
Daarna brengt hij me naar een cel waar ik tegen de muur ga zitten.
"Ik zal hem krijgen. Troy komt hier niet zomaar mee weg. Eerst mijn gezin bedreigen om me te laten meewerken.”
Dat hoort de sheriff en hij komt naar me toegelopen.
"Wat zei je nou?" vraagt hij.
Sam en Xander zijn ondertussen naar de sheriff toe gerend en zien me in een cel zitten. Er stromen dikke tranen over mijn wangen als ik hen zie.
"Mag ik nog even bij ze zijn? vraag ik.
De sheriff schud zijn hoofd. Lydia is er ondertussen ook nog bijkomen staan.
"Het spijt me wat er gebeurt is en sheriff zeg tegen Templeton dat het me spijt dat ik zijn vriendin heb ontvoerd. Ik snap nu pas hoe hij zich gevoeld moet hebben.”

SHERIFF
"Zo te horen heb jij vandaag je lesje geleerd. Ik zal het tegen hem zeggen."
Die Hannibal heeft goede ideeën, denk ik er achter aan.
"Maar nu even iets anders. Voor je eigen veiligheid brengen we je zo snel mogelijk naar een andere plek, want Hank zal er snel genoeg achterkomen dat je niet meer van de partij bent en als hij denkt dat je bent gaan praten.... dan eh...."
Ik maak een gebaar dat hij maar al te goed begrijpt. Ik vraag of B.A. de rest van het team wil halen en kijk naar Lydia.
"Ben je niet kwaad op me? Eigenlijk heb ik je voor de gek gehouden met die uitnodiging voor het jubileum. Maar zoals ik daarnet al zei, op deze manier konden we Peter op de beste manier oppakken en zaten jullie hier veilig, want we wisten niet waar hij z'n gijzelaar had zitten."
Ze kijkt me verdrietig aan en zegt dat ze het meeste is geschrokken van het feit dat Peter zoiets kon doen.
"Waar brengen jullie hem heen? Mag ik dat weten?"
"Dat zeg ik niet voor hij er is. Dat is voor jou ook beter."
Audrey is in m'n kantoor, dat er vandaag meer als woonkamer uitzag, aan het opruimen. Als ik binnenkom kijkt ze me aan en zegt: "Triest hoor, voor Lydia en de kinderen. Van Peter had ik dit nooit verwacht."
"Z'n collega's hebben gedreigd haar of de kinderen iets aan te doen als hij niet mee zou werken. Tja, dan hebben ze je in de tang, hè?"
Ik help haar een poosje mee.
"Audrey, wat wil je: ga je mee als we Peter wegbrengen naar de rechtbank of wil je Lydia en de kinderen helpen. Eigenlijk kunnen ze het beste naar een ander adres, want ik weet zeker dat Hank en z'n knokploeg bij ze langsgaan om Peter te zoeken. En ik moet er niet aan denken wat ze met hen zullen doen."
Terwijl zij daar over nadenkt pleeg ik overleg met de mannen van het A-team.

B.A.
Frank zegt dat Peter hier zo snel mogelijk vandaan moet, omdat het sheriffkantoor nu net een pot honing voor de beren is.
"Wij brengen hem wel met de Van," stel ik voor.
"Ja, dat is goed, maar ik zal echt mee moeten, B.A., want ik heb een aanklacht tegen hem lopen en heb hem gearresteerd."
Hannibal stelt voor dat we er eerst voor zorgen dat Lydia en de kinderen op een veilige plek komen.
Frank praat even met haar en zegt dat ze in Texas een broer heeft wonen waar ze altijd terecht kan en die ruimte genoeg heeft om drie mensen op te vangen. Nadat Lydia en de kinderen afscheid hebben genomen van Peter laat ik hen in de Van stappen. Murdock gaat mee om eventuele achter-volgers het leven zuur te maken.
We gaan niet meer langs het huis, maar rijden linea recta naar de luchthaven, waar Lydia haar broer belt en hem van hun komst op de hoogte brengt. Als ze op het vliegtuig zijn gestapt, rijden wij terug naar het dorp, want de volgende klus staat op ons te wachten.

PETER
Eerst worden Lydia en mijn kinderen weggebracht naar het vliegveld. Als B.A. terugkeert met de Van, brengen ze me naar de rechtszaal waar ik na een uurtje al wordt berecht.
"Ik heb van de sheriff te horen gekregen dat er ook iets anders gaande was in verband met uw gezin," zegt de rechter.
Eigenlijk wilde ik het daar niet over hebben maar nu het toch al zover was kon ik het niet meer ontkennen.
"Als ik niet met Troy en Hank mee zou werken dan zouden ze wel eens even langs komen. Eerst zijn ze langs geweest en hebben ze me in elkaar geslagen, daarna kwam er al snel een dreigbrief waarin stond dat ze als we sliepen mijn vrouw en mijn kinderen om zouden brengen. Ik heb er nachten van wakker gelegen en ik heb er zo'n spijt van. Ik hoop dat u het me kunt vergeven. Ik was in paniek," zeg ik en bij die woorden barst ik bijna in huilen uit.
Maar dan verschijnt er een rood stipje op mijn gezicht en als ik net weg wil duiken is het al te laat. Ik voel een pijnscheut in mijn borst en val op de grond. Alle politiemensen en andere hulpverleners proberen me meteen te helpen. Als ik een keer naar boven kijk zie ik Hank wegrennen over het dak. Mocht ik overlijden dan zijn Sam, Xander en Lydia veilig, denk ik in mezelf. En wat Templeton betreft, ik ben hem ook heel wat schuldig want misschien kwam het wel door mij dat Lesley hem heeft afgewe..... Toen werd het zwart.

HANK
Ik lig met mijn geweer op het dak en richt nu op Peter. Ik raak hem en hij zakt in één keer in elkaar. Nu maken dat ik wegkom. De anderen zijn er al snel en ik spring de auto in.
"Zo jongens, dit is dan ook weer geregeld," zeg ik.

FACE
Ik blijf alleen achter met Audrey en Lesley bij de office.
"Het spijt me dat ik je heb afgewezen," zegt Lesley terwijl ze bij me komt zitten.
"Ik snap wel dat je jouw droom wilt houden, maar mijn droom was te trouwen met jou."
"Templeton, ik denk dat ik goed nieuws voor je heb. Ik wordt overgeplaatst naar een kinderdagcen-trum hier in de buurt. Kun je me opnieuw vragen. Ik weet dat het misschien een beetje onofficieel is maar toch," zegt Lesley opeens.
Ik kijk haar verbaasd aan als ze dat zegt maar besluit haar nog een keer te vragen.
"Lieve Lesley, wil je met me trouwen?" vraag ik.
"Ja, heel graag," is haar antwoord en dan zoent ze me.
Ik ben echt zielsgelukkig maar dan krijg ik telefoon van Murdock uit de rechtszaal.
"Peter is neergeschoten," zegt Murdock.

B.A.
De sheriff heeft blijkbaar aan de rechter verteld over de achtergrond van Peters daad en vraagt hem ernaar. Misschien krijgt Peter strafvermin-dering en kan hij z'n kinderen verder zien opgroeien.
Plotseling verschijnt er een rood stipje op Peter, maar zodra we het zien wordt er meteen geschoten. Peter zakt gewond in elkaar. Hannibal rent naar het raam en ziet een schim van een tegenover gelegen dak afdalen. Van de chaos, die er onmiddellijk heerst in de rechtszaal, maken wij drieën gebruik om er als een speer vandoor te gaan en achter de schutter aan te gaan. Als we de stoep afrennen horen we een auto door een bocht scheuren. We springen in de Van. Ze zullen een voor-sprong hebben en we weten niet precies wat voor auto we moeten zoeken, maar we weten wel welke straat we in moeten. Murdock schuift het dakraam open en kijkt over het verkeer heen of hij iets kan ontdekken. In de verte ziet hij een grote four wheel racen.
"Volgens mij zie ik 'm, jongens. Een eind voor ons maakt een okergele jeep de weg onveilig door over-al kriskras omheen te crossen.”
Hannibal geeft hem de verrekijker aan en vraagt: "Kun je een nummerplaat ontdekken of lezen?"
"Nee, dat lukt niet, maar ik zie een reserveband achterop en er zit een sticker van runderhoorns op de achterruit."
"Hmm, ik denk dat die auto best eens van Hank kan zijn. Frank vertelde dat ie van rodeostierrijden houdt en dan waarschijnlijk ook wel van andere stierenzaken."
"B.A. bij de bank rechtsaf!" roept Murdock.
Als we die hoek om zijn vraag ik of ie 'm weer ziet.
"M'n blik wordt versperd door een vrachtwagen, kun je op de rechterstrook gaan rijden?"
Het is druk, dus het duurt even voor me dat lukt.
"En nou?"
Het blijft stil achter ons.
"Murdock, zie je 'm of niet?" vraagt Hannibal.
"Ik denk het wel, maar ze rijden echt een stuk harder dan wij. Ze zijn al bijna de stad uit."
"Hadden we Franks auto maar meegenomen, dan hadden we de sirene en zwaailichten aan kunnen zetten," mopper ik voor me uit.
"Ja, daar had je net aan moeten denken, nu ben je te laat. En volgens mij is het enige waar jij aan dacht: je Van, B.A.! kaatst Hannibal terug.
Ik kijk even opzij, hij kent me te goed en ik moet even glimlachen.
"Voorbij de stoplichten is het rustig en kun je gas geven, B.A," roept Murdock, die nog steeds met de verrekijker de jeep in het oog houdt.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de stoplichten op groen springen, maar dan geef ik goed gas en kruipen we beetje voor beetje dichterbij. Ik zorg dat er een paar auto's tussen blijven, zodat ze geen argwaan krijgen als ze de Van zien.
"Ze gaan de parkeerplaats op van een restaurant, jongens. Volgens mij denken ze dat ze veilig zijn."
"Murdock, blijf nog even staan. Kun je zien hoeveel gasten er uit die auto stappen?" vraagt Hannibal.
"Nee, ze slaan de hoek om."
"B.A. rij eerst even een keer voorbij. Daarna gaan we gezellig een borreltje met ze drinken," grijnst Hannibal.
Ik kijk hem aan en zie dat hij weer on the Jazz is.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.