FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 7 (73-84)

SHERIFF
Vanuit de getuigenbank kijk ik naar Peter als de rechter begint over de chantage waardoor hij tot de ontvoering kwam. Ik zie dat Peter even een hoopvolle blik in zijn ogen krijgt. Het is duidelijk dat hij van z'n gezin houdt. Net als de rechter zijn vonnis wil uitspreken, klinkt er een knal en glasgerinkel. Peter zakt gewond in elkaar. Zo snel als m'n ribbenkast het toelaat stap ik uit de getuigenbank en ren naar hem toe.
"Ambulance!!!' roep ik, de sheriff in mij doet van zich spreken. "Peter... Peter... bij ons blijven, jongen. Kom op, je zoons en Lydia hebben je nodig. Hou vol, jongen."
Iemand van het rechtsgebouw komt alvast met een e.h.b.o.kist aan en verzorgt Peter tot hij op de brancard wordt meegenomen. Eén van de broeders vraagt of er iemand met de gewonde meegaat.
"Ja, ik ga mee. In m'n eigen auto," zeg ik.
"Pa, wacht even, ik ga met je mee!"
Audrey heeft achterin de zaal de zaak gevolgd en heeft de chaos daar aangekeken. Terwijl ik achter de brancard aanloop, gaat Audrey alvast de sheriffwagen halen, zodat we zo achter de ambulance aan kunnen rijden. Ze blijft gewoon achter het stuur zitten en gooit de bijrijderdeur open. Even kijk ik haar verbaasd aan, maar stap dan in. Onderweg naar het ziekenhuis zijn we stil. Ieder met zijn eigen beelden van het afgelopen uur, ieder met zijn eigen gedachten en gevoelens over de schietpartij.
"Audrey, wie denk jij dat Peter heeft neergeschoten?

FACE
"Lesley, Peter is neergeschoten," zeg ik.
"We zullen er snel heen moeten gaan," antwoordt Lesley.
"Ja, maar hoe doen we dat nu mijn corvette er niet meer is?"
"Daar heb je een punt. Anders wachten we af totdat we telefoon krijgen van Hannibal, B.A., Murdock of de sheriff," antwoordt Lesley.
Lesley heeft gelijk en dan zoen ik haar nog een keer. Ik weet dat het misschien niet het juiste moment is, maar verder kan ik toch niets doen.

PETER
Langzaam kom ik bij en zie alles wazig. Er zijn een aantal mannen van de politie die me vragen stellen.
"Heb je de dader gezien?"
"Meneer, moet even rust hebben," roept de zuster en stuurt ze mijn kamer uit.
"Waar is Lydia en waar zijn Sam en Xander?!" roep ik en beweeg heen en weer van de pijn.
"Stil maar jongen, alles komt goed," zegt iemand tegen me.
Het beeld wordt ondertussen weer wat helderder. Ik kijk langzaam de kamer rond. Allemaal apparaten zie ik staan en dan schrik ik opeens op want er komt iemand binnen. Gelukkig, denk ik, het is de sheriff en zijn dochter Audrey.
"Hank heeft me neergeschoten," is het eerste dat ik zeg.
"Hank?", zegt Audrey verbaasd omdat ze de dader niet gezien had.
"Waar zijn Lydia, Sam en Xander?" vraag ik en wacht op antwoord.

HANK
Onderweg in de auto bespreken we een paar dingen.
"Wat is het volgende punt in de agenda?" vraagt Reinier, een mannetje van mij.
"Dat is Face, B.A., Murdock en Hannibal uitschakelen, zodat we van hen geen last meer zullen hebben en daarna de sheriff uit de weg kunnen ruimen om zijn office over te nemen. Kun je hier nog even links gaan?" vraag ik.
Jethro draait de weg in. Bij het kerkhof stap ik uit en loop ik door de poort naar binnen. De weg naar het graf van Sheirys weet ik inmiddels uit mijn hoofd.
"Sheirys, waarom jij? Ik hield van je," zeg ik met tranen in mijn ogen terwijl ik een bos bloemen op haar grafsteen leg. Eén ding weet ik zeker: Peter zul je snel genoeg tegenkomen, want die heb ik vanmiddag doodgeschoten," zeg ik en er vallen een paar tranen op de grafsteen.

SHERIFF
Peter wordt meteen naar een operatiezaal gebracht. Het is nu maar afwachten of hij het haalt. Audrey en ik kijken elkaar aan. “Wat nu?”
"Kom, we gaan eerst eens wat eten. En ik bel Face even op, dan weet die tenminste ook wat er is gebeurd."
Audrey vraagt wat ze voor mij zal halen en gaat naar het buffet van het restaurant. Na m'n telefoontje naar Face zoek ik een tafeltje. Even later staat er een heerlijk geurende kop soep voor ons neus, maar door de gebeurtenissen van vanmiddag smaakt het ons niet zoals anders.
"Peter denkt dat Hank hem heeft neergeschoten. Wat denk jij, Audrey?"
"Ik geloof niet dat hij dat gezien zal hebben, maar ik denk wel dat zijn vermoeden klopt. Hij vertelde toch dat Troy hem heeft gechanteerd? Wie weet heeft Hank de positie van Troy in de bende overgenomen en werkt hij de karweitjes, waar Troy mee begonnen is, af. We weten nu in ieder geval dat Hank een scherpschutter is, behoorlijk gevaarlijk dus."
Ik knik en vraag me in stilte af of het het team gelukt is om de dader of daders te achterhalen.
"Audrey, we denken dat het Hank was, maar weten het niet zeker. Het kunnen ook mensen van Sheirys zijn, al hoewel Peter volgens mij niet zo veel te maken had met haar. Troy werkte echt samen met haar. En Hank waarschijnlijk ook. Peter was meer een pion, die ze gebruikten voor vuile klusjes. En nu ze bang werden dat hij zijn mond voorbij ging praten, moest hij uit de weg geruimd worden."
Audrey knikt. We schuiven de nog halfgevulde koppen soep opzij en gaan terug naar de wachtkamer vlakbij de operatiezaal. Als de verpleegster komt vertellen dat de operatie is gelukt en dat Peter begint wakker te worden, mogen we even naar binnen toe. Het kost Peter veel moeite om te praten, maar hij wil per se weten waar zijn vrouw en kinderen zijn. Ik stel hem gerust en vertel dat ze een eind uit de buurt zijn en op een veilige plek gaan logeren. Het is een moeilijke situatie, hij maakt zich zorgen om hen terwijl hij zich rustig moet houden en als ik Lydia vertel over de schietpartij, dan zal zij dat doen om hem, met het risico dat ze terugkomt en gevaar loopt. Hoe ik dat aan ga pakken, daar moet ik nog eens een nachtje over slapen.

B.A.
Terwijl we langzaam voorbij het restaurant rijden ontdekken we dat er een begraafplaats achter ligt. We zien de mannen de poort binnengaan. Eén van hen heeft een bos bloemen bij zich. We kijken elkaar even verbaasd aan. Wat een volgorde: eerst iemand neerschieten met de bedoeling te doden en dan meteen er achteraan een andere dode bezoeken! Dat lijkt wel alsof het een soort afrekening is geweest. Maar van wie is het graf dat deze mannen gaan bezoeken?
Hannibal draait zich om en vraagt: "Zeg Murdock, waar is Sheirys eigenlijk begraven?"
Hij schokschoudert, hij weet het niet. Hij is niet naar de begrafenis geweest. Hannibal belt Face op, misschien kan hij het in de krant vinden. Als Face het eindelijk heeft gevonden, belt hij naar de Van terug en geeft een naam door: Silent Garden. Murdock staat op en kijkt door de verrekijker of hij die naam ziet staan.
"Ja, dit is Silent Garden, hier ligt Sheirys."
We kijken Hannibal aan en vragen ons af of hij hier een confrontatie met Hank aan wil gaan? Hannibal ziet de vrees in onze ogen.
"Nee, hier gaan we geen stampij maken. We doen het gepast, in stilte. Maar dan moeten we wel snel zijn."
Hannibal stapt abrupt de Van uit, haalt achteruit de bak twee autokrikken. Ik volg en Murdock dekt ons. Hannibal geeft de krikken over aan mij. Terwijl ik de jeep van de grond til, begint Hannibal de eerste band van de wagen af te sleutelen. We doen eerst de wielen aan de ene kant, dan die van de andere kant. Hannibal is nog maar net klaar met de vierde band, als Murdock een vogeltje laat fluiten, want een uil laten roepen is in deze omgeving te opvallend. Gebukt rennen we, allebei met een band voor ons uit rollend, tussen de geparkeerde auto's door naar de Van.
"En nu?"
Weer kijken we Hannibal aan.
"Ik ben benieuwd naar hun reacties. Als we wegrijden dan missen we de hele poppenkast," grijnst Hannibal. "Kom, we zoeken een plekje op waar we op de eerste rang de voorstelling kunnen volgen.
Hij loopt naar het restaurant, wijst naar de brandtrap die langs het zonneterras op de eerste verdieping komt en klimt doodgemoedereerd naar boven, alsof dit de normaalste gang van zaken is. Wij volgen. Hannibal zoekt een tafeltje in de schaduw van een parasol, een plekje waar we goed uitzicht hebben op de Jeep, die niet meer boven de andere auto's uitsteekt, maar ertussen is verdwenen.
"Let the show begin," zegt Murdock als Hank en z'n maten de poort van de begraafplaats uitlopen.

FACE
Als ik opeens weer telefoon krijg neem ik op.
"Ja wat is er?" vraag ik.
Het is Hannibal die een vraag heeft: "Kun je even voor ons opzoeken waar Sheirys begraven ligt?"
"Wat is dat nou weer voor domme vraag! Is ze soms weer terug van weg geweest of zoiets?" vraag ik.
"Nee, Hank en zijn maten zijn nu bij de begraafplaats net om de hoek bij het restaurant. Dus vroegen we ons af welk graf ze bezochten," krijg ik als antwoord van Hannibal.
"Ik bel je zo wel even terug," zeg ik en hang op.
"Wat is er aan de hand", vraagt Lesley terwijl ze me verliefd aankijkt.
"We moeten uitzoeken op welke begraafplaats Sheirys ligt," antwoord ik.
Lesley en ik lopen naar binnen en pakken de krant van afgelopen week. Druk beginnen we te zoeken. In eerste instantie vinden we geen bericht.
"Temp, ik denk dat ik het heb," zegt Lesley.
Snel loop ik naar haar toe en zie dat ze een kleine overlijdensadvertentie aanwijst.
"Je bent een schat," zeg ik terwijl ik een zoen op haar mond druk.
Snel pak ik de telefoon weer en bel het nummer van de Van. Hannibal neemt weer op.
"Ze ligt op de begraafplaats genaamd Silent Garden, antwoord ik.
"Oké dat is genoeg kid, bedankt en zou je één ding voor me willen regelen?" vraagt Hannibal nog.
"Uh... Hannibal, weet je nog mijn corvette is verbrand door die domme Hank en zijn maten?"
"Oh ja, dat is waar ook," zegt Hannibal en daarna hangt hij op.
"Ik ben blij dat je alsnog ja hebt gezegd," zeg ik tegen Lesley.
"Ja maar kinderen betekenen ook veel voor me. Het is gewoon een droom van me om voor ze te zorgen", antwoordt ze.
"Als we straks getrouwd zijn, kunnen we misschien aan een kleine Peck gaan denken."
"Dat zou pas prachtig zijn," zegt Lesley.

HANK
De banden zijn eraf! Ik schop een keer kwaad tegen de auto aan.
"Nu zal ik het A-team krijgen. Eén voor één zullen ze er aan gaan. Eerst Face, dan Hannibal, daarna B.A. en als laatst Murdock. En dit keer staat niets me in de weg."
"Hé Hank, zie jij wat ik zie?" zegt Jethro.
"Wat nou weer?!" vraag ik hem boos.
"Daar verderop op het terrasje, het A-team," antwoordt Jethro.
"Krijg nou wat! Maar waar is Face?" zeg ik als ik door mijn verrekijker kijk zonder dat ze het merken.
"Nou ja, eerst zijn zij aan de beurt.
Ik pak mijn geweer, zet de demper erop en richt op Hannibal. Eén keer schiet ik en raak hem in zijn arm. "Verdorie!
Ik begin rond te schieten en een aantal mensen raken gewond.

SHERIFF
"Audrey, blijf jij even bij Peter? Ik ga de rechtbank bellen, want er moet bewaking geregeld worden voor hem."
Ik loop de gang op en zoek een telefoon. Als Hank daadwerkelijk de dader is, dan mogen wij ook wel goed op onze tellen passen, realiseer ik me. Die man is gevaarlijker dan ik dacht. Ik ben benieuwd wat het team ondertussen heeft kunnen ontdekken. Zouden ze de dader of daders op het spoor zijn? Waar zullen ze nu zijn?
Aan een ambtenaar van het rechtsgebouw vertel ik in welk ziekenhuis Peter ligt en dat er bewaking nodig is om de verdachte te beschermen. Als Peter beter is, zal hij alsnog voor de rechter moeten verschijnen, omdat hij werd neergeschoten en weggevoerd voor het vonnis kon worden uitgesproken.
Ik beloof dat wij bij hem blijven totdat er iemand van de rechtbank ons af komt lossen. Nu wil het wel eens een stuk veiliger voor een slachtoffer van een moordpoging zijn, als de buitenwereld wordt wijsgemaakt dat de poging is gelukt. Dus ik bel ook de plaatselijke krant om te vertellen dat één van m'n deputies is vermoord. Zo'n nieuwtje kan rekenen op snelle plaatsing, dus morgen staat het er al in. Dan ga ik terug naar de ziekenzaal en breng Audrey, Peter en de dokter op de hoogte.
"Wil jij niet iets anders gaan doen? Winkelen of zo?" vraag ik aan m'n dochter.
Ze schudt haar hoofd. De hele gebeurtenis heeft indruk op haar gemaakt, ze is niet in de stemming.
Als Peter in slaap is gevallen, gaan we samen op de gang zitten. Om de beurt lopen we de gang op en neer om onze benen te strekken of gaan we koffie halen bij de automaat. Zo maken we een uur of twee vol en dan is er eindelijk een team bewakers dat onze taak overneemt. Ik beloof dat ik vanuit de sheriff office een fax met de foto van Hank zal sturen, zodat ze weten wie het waarschijnlijk op de te bewaken persoon heeft gemunt. Audrey en ik gaan nog even bij Peter kijken, wensen hem beterschap en gaan dan naar het dorp terug.
"Ha, die Face. Heb je je vermaakt vandaag? Heb je al iets van Hannibal, B.A. en Murdock gehoord?"
Hij vertelt over hun telefoontje met hun vraag over de begraafplaats.
"Dus ze hebben Hank gevonden?" vraag ik hoopvol.
"Ja, maar nog niet opgepakt.”

AUDREY
Ik ben papa zijn kantoor net aan het opruimen wanneer hij binnenkomt. Ik kijk hem bezorgd aan.
"Triest hoor, voor Lydia en de kinderen. Van Peter had ik dit nooit verwacht," zegt ik.
"Z'n collega's hebben gedreigd haar of de kinderen iets aan te doen als hij niet mee zou werken. Tja, dan hebben ze je in de tang, hè?" zegt hij dan.
Daar denk ik even over na wanneer we het kantoor verder opruimen.
"Audrey, wat wil je: ga je mee als we Peter wegbrengen naar de rechtbank of wil je Lydia en de kinderen helpen?" vraagt hij me dan.
"Ik ga mee hoor," zeg ik beslist.
“Eigenlijk kunnen ze het beste naar een ander adres, want ik weet zeker dat Hank en z'n knokploeg bij ze langsgaan om Peter te zoeken. En ik moet er niet aan denken wat ze met hen zullen doen," zegt hij.
Daar had ik nog niet aan gedacht.
In de rechtbank aangekomen ga ik achteraan tegen de muur staan. Net als de rechter zijn vonnis wil uitspreken, hoor ik een knal en glasgerinkel. Peter zakt gewond in elkaar. Ik zie mijn pa zo snel moge-lijk naar Peter toe lopen. Ik blijf maar achteraan staan en zie nog net in alle chaos het team wegren-nen. Als ik mijn papa hoor zeggen dat hij mee naar het ziekenhuis gaat, beslis ik dat ik misschien maar best mee kan gaan.
"Pa, wacht even, ik ga met je mee!" roep ik naar hem.
Ik ga alvast de sherrifwagen halen en krijg een verbaasde blik wanneer ik de bijrijderdeur opengooi.
"Ik mag toch ook eens rijden! Dat maakt toch niet zoveel uit?" denk ik bij mezelf.
"Audrey, wie denk jij dat Peter heeft neergeschoten?" vraagt papa na een hele tijd stilte.
Ik denk daar eens over na, maar zeg niets want we komen net aan in het ziekenhuis. Peter wordt meteen naar een operatiezaal gebracht. Het is nu maar afwachten of hij het haalt. Papa en ik kijken elkaar aan. Wat nu? We beslissen om eerst maar wat te eten. Ik vraag papa wat hij moet hebben en ga dan op weg naar het restaurant.

B.A.
"Aaaah, hij is z'n otootje kwijt," zegt Murdock melig als Hank de parkeerplaats afzoekt naar z'n Jeep.
"Hannibal, hij wil tegen z'n banden schoppen! Wat jammer nou, dat ze weg zijn."
"Shut up, fool!!!" sis ik tegen Murdock. "Straks horen ze dat we hier zitten."
Hannibal heeft alleen maar oog voor wat er beneden gebeurt en let niet op ons gekibbel.
"Jongens, opletten. Eén van die gasten staat om zich heen te loeren. Murdock, probeer bij de Van te komen als ze niet kijken," haalt Hannibal ons bij de les.
"Hannibal, ik wil niet dat…"
Verder kom ik niet, want Hannibal grijpt met een kreet naar z'n arm. Hé! Hoe kan dat? Er slaan meer kogels om ons heen in, maar we horen geen knallen. We duiken op de grond. Hank gebruikt een demper! Murdock tijgert naar de brandtrap en sprint naar de Van.
"Hannibal, hoe erg is 't? vraag ik.
Met een van pijn vertrokken gezicht laat hij z'n arm zien. Die bloedt flink.
"Dek me!"
Hannibal krabbelt op en rent naar de brandtrap. Ik pak m'n geweer en tijger dichter naar de balkon-rand. Van achter een bloembak jaag ik een regen van kogels naar Hank en de twee anderen, zodat ze zich moeten verschuilen tussen de auto's. Ik hoop maar dat ze geen omtrekkende beweging maken en Murdock en Hannibal zien afdalen.
Beneden in het restaurant is er paniek uitgebroken. Er zijn een paar mensen geraakt, die gewond op het benedenterras liggen. In de verte klinkt een politiesirene. Dan wordt het tijd dat ik ook maak dat ik weg kom. Ik laad bij voor ik me terugtrek richting de brandtrap en geef ze dan nog even een buitje hagel. Langzaam sta ik op. Elke haar die boven de auto's uit komt schiet ik van het hoofd eronder en zo bereik ik ongedeerd de trap. Ik vlieg bijna naar beneden en spring in de Van die Murdock al klaar heeft staan. Via het achterste straatje van de parkeerplaats gaan we richting de uitrit, zo ver mogelijk uit het zicht van Hank en de zijnen.
De gewaarschuwde politiewagens komen aangescheurd en de eerste komt de parkeerplaats al op. Murdock zet de Van netjes aan de kant zodat ze er door kunnen en rijdt dan rustig de weg op, zodat we niet de aandacht op ons vestigen. Eenmaal op de weg geeft hij plankgas.
" Waar wil je heen, Hannibal?"
Hannibal zit op de achterbank z'n eigen arm te verzorgen en geeft maar weer eens een staaltje leider-schap ten beste als hij zegt dat we eerst Face moeten bellen om hem te waarschuwen. Ik pak de telefoon en heb al snel Face aan de lijn.
"Face, even van je roze wolk afkomen. Breng Lesley in veiligheid en houd je oren en ogen open. Hank komt waarschijnlijk naar het dorp."
Daarna vertel ik kort wat er in de rechtbank is gebeurt, dat we ze zijn gevolgd en Hannibal gewond is.
"Murdock, breng me naar Maggie," klinkt het opeens vanaf de achterbank.
Ik kijk om en zie Hannibal met een krijtwit gezicht slap tegen de leuning zitten. Murdock kijkt via de achteruitkijkspiegel, trekt een bezorgde grimas en geeft nog een poepie gas bij.
"Nou, gebeurt het weer!" mompel ik voor me heen."Nou worden we weer uit elkaar gehaald!"
Ik krijg een bezorgde rimpel boven m'n neus en kijk opzij naar Murdock. Zijn gezicht staat strak, dan is het bij hem ook menens. Weer pak ik de telefoon en bel Maggie.
"Hallo Maggie. We komen naar je toe. Hannibal heeft een kwaaie schotwond."
Aan de andere kant van de lijn vraagt een bezorgde vrouw waar we zijn. Ik hang op en kijk achterom.
"Maggie komt ons tegemoet, Hannibal."
Een stille knik is alles wat hij op kan brengen. Ik klim naar de achterbank en haal een can met water tevoorschijn. Met een natte doek veeg ik het zweet van Hannibals voorhoofd en help hem om te gaan liggen.
We hebben een kwartier flink doorgereden als er een auto met de koplampen knipperend ons tegemoet komt. Murdock vraagt of dat de auto van Maggie is. Als ik dat bevestig zet hij de Van aan de kant en staat even later de dokter bij ons.
"Waar is hij?" is het enige wat Maggie dwingend vraagt.
Ik schuif de deur open. Maggie onderzoekt Hannibal en zegt dat hij stil moet zijn om zijn krachten te sparen.
"Ik heb goed licht nodig om de kogel te kunnen verwijderen, dat lukt hier niet."
"Wacht maar..." zeg ik terwijl ik naar de achterkant van de Van loop. Er ligt een lamp met een flink wattage en als ik wat knutsel kan ik 'm op de aansteker aansluiten voor stroom.
"Water?"
Murdock wijst naar de can met water. Maggie knikt. Ze gaat hier opereren. Terwijl ze haar schort aandoet en op een doek haar doktersgereedschap klaar legt, komen er beelden uit de tijd van Viëtnam bij me naar boven. Toen hadden we vaak ook geen tijd om gewonden naar de hospitaals, naar operatiekamers te brengen.

HANK
Al snel vliegen bij ons de kogels om de oren, maar ik laat me niet zomaar bang maken. Niemand maar dan ook niemand kan me verslaan. Toch houden we ons maar even schuil achter de auto's.
Op een gegeven moment horen we allemaal politiesirenes en maakt B.A. zich uit de voeten. Als we weer een keer kijken zijn B.A., Hannibal en Murdock weg. Wij stappen snel in een andere auto die niet op slot staat en rijden rustig weg zodat wij niet de aandacht trekken van de politie.
"We gaan Face, Lesley en Audrey eens een bezoekje brengen," zeg ik met een boze stem.

FACE
Alweer krijg ik telefoon. "Ik word platgegooid met telefoontjes, ik ben het nu echt zat."
"Wanneer hebben we nou eens een moment voor ons tweeën?" vraagt Lesley.
Ik kijk één keer op het scherm en zie dat het het nummer van de Van is dus besluit ik toch maar op te nemen.
"Face, even van je roze wolk afkomen. Breng Lesley in veiligheid en houd je oren en ogen open. Hank komt waarschijnlijk naar het dorp," vertelt B.A., maar ook wat er in de rechtszaal is gebeurd.
Dan hang ik op en vertel het Lesley.
"Maar Temp, kan ik niet bij jou blijven?" vraagt ze.
"Het is beter van niet," antwoord ik.
Audrey komt ook al aanlopen en vraagt wat er aan de hand is. Ook de sheriff komt er bij staan.
"Maar misschien kunnen Audrey en Lesley ook meehelpen om Hank op te pakken," zegt hij.
Audrey en Lesley kijken me allebei lief aan.
"Oké, vooruit dan maar," zeg ik en krijg dan snel een zoen op mijn mond van Lesley.

AUDREY
Ik kom terug naar papa met twee kommen soep, maar de soep smaakt ons helemaal niet.
"Peter denkt dat Hank hem heeft neergeschoten. Wat denk jij, Audrey?" vraagt papa.
Ik ben blij dat mijn mening eens wordt gevraagd en zeg: "Ik geloof niet dat hij dat gezien zal hebben, maar ik denk wel dat zijn vermoeden klopt. Hij vertelde toch dat Troy hem heeft gechanteerd? Wie weet heeft Hank de positie van Troy in de bende overgenomen en werkt hij de karweitjes, waar Troy mee begonnen is, wel af. We weten nu in ieder geval dat Hank een scherpschutter is, dus behoorlijk gevaarlijk."
Hij knikt en is stil. Na nog wat woorden gewisseld te hebben, hebben we onze soep nog maar half op, maar we besluiten terug naar de wachtkamer te gaan. Wanneer Peter begint wakker te worden mogen we even naar hem toe. Het kost Peter veel moeite om te praten, maar hij wil per se weten waar zijn vrouw en kinderen zijn. Papa stelt hem gerust en vertel dat ze een eind uit de buurt zijn en op een veilige plek gaan logeren.
Ik blijf even bij Peter wanneer papa de rechtbank belt om bewaking te regelen. Na een tijdje komt hij terug en zegt dat we nog even bij Peter moeten blijven tot de bewaking hier is. Hij vraagt mij of ik niet liever iets anders wil gaan doen, maar ik schud mijn hoofd. Ik ben niet echt in de stemming. Als Peter in slaap is gevallen, gaan we samen op de gang zitten. Om de beurt lopen we de gang op en neer om onze benen te strekken of gaan we koffie halen bij de automaat. Zo maken we een uur of twee vol en dan is er eindelijk een team bewakers dat onze taak overneemt. Papa en ik gaan nog even bij Peter kijken, wensen hem beterschap en gaan dan naar het dorp terug, naar de office.
Daar aangekomen trekken we ons maar snel terug in een ander lokaal om Face en Lesley een beetje privacy te geven. We zetten ons maar in een zetel totdat we opschrikken als de telefoon gaat. Ik hoor Face oppakken en kom langzaam recht om te gaan horen wat er mis is. Papa loopt recht achter mij. Ik hoor Face tegen Lesley zeggen dat we in veiligheid moeten gebracht worden. Ik open mijn mond al om iets te zeggen, maar papa was me voor.
"Maar misschien kunnen Audrey en Lesley ook meehelpen om Hank op te pakken," zegt hij.
Mijn hart maakt een sprongetje. Misschien is er toch nog hoop. Lesley en ik kijken Face lief aan.
"Oké, vooruit dan maar," zegt hij.

B.A.
Terwijl Maggie geconcentreerd bezig is met het verwijderen van de kogel, houden Murdock en ik in stilte de omgeving in het oog. Als Maggie vraagt om het één of ander helpen we haar zo snel en goed mogelijk. Hoe lang ze bezig is geweest weet ik niet, maar ik slaak een zucht van verlichting als ze de Van uitkomt en ons met een serieus, maar tevreden blik aankijkt.
"Ik neem Hannibal mee," zegt ze resoluut. "Hij moet zo snel mogelijk medicatie hebben en strikte rust, anders is deze ingreep voor niets geweest."
"Yes, ma'm."
Murdock en ik helpen Hannibal in haar auto en zorgen dat hij comfortabel vervoerd kan worden.
"Murdock, B.A.... Sorry dat ik er even tussen uit moet."
Het kost Hannibal zichtbaar moeite om te praten, zoveel pijn heeft hij. Hij kijkt ons aan en zegt: "Sergeant: Geen gemopper! Kapitein: Geen geklier, maar samenwerken. Ga nu, Face en Frank hebben jullie hard nodig."
"Beterschap, Kolonel. See you soon," zegt Murdock met bewogen stem.
"Houd je taai, Hannibal."
Ik leg even een hand op z'n goede schouder en loop dan naar de Van en kruip achter het stuur. Murdock en ik kijken elkaar even aan. Daar zitten we dan: Hannibal gewond, Face en Lesley in gevaar en wij een eind van hen vandaan. Pas als een verkeersbord aangeeft dat het dorp in zicht komt, wisselen we van gedachten.
"Wat denk je, B.A.," vraagt Murdock, "is Hank al in het dorp?"
"Ik hoop het niet. Face zit met z'n hoofd in de wolken en is niet zo'n vechtersbaas. Nee, ik hoop dat we op tijd zijn."

SHERIFF
Face had zojuist B.A. aan de telefoon en die had geen goed nieuws: Hannibal is gemeen gewond geraakt aan z'n arm. Gelukkig wordt hij nu door Maggie verzorgt en dan komt het wel goed, want ze is een vakvrouw die zich door geen man van haar sokken laat praten als zij vindt dat iets goed voor je is. En of dat nog niet genoeg is, is Hank met een paar kornuiten op weg naar hier om wraak te nemen voor de streek die Hannibal, Murdock en B.A. hen hebben geleverd. Tja, hoe pakken we dat aan? We kunnen als een paar sitting ducks in het sheriffkantoor blijven wachten tot we worden beschoten, maar we kunnen ze ook met open armen ontvangen of voor een verrassing zorgen.
"Dames, Face, werk aan de winkel!"
Iedereen kijkt me verbaasd aan, maar ze komen wel naar me toe.
"We gaan Hank, als het aan mij ligt en als we de tijd ervoor krijgen, een verrassing bezorgen. Ik weet dat Hannibal meestal voor jullie plannen zorgt, maar ik ben niet voor niets al jaren sheriff en heb ook al heel wat penibele situaties meegemaakt."
Ik doe de deur van de office dicht en leg kort uit wat we gaan doen. De dames gaan in de modezaak een paar paspoppen halen en moeten wat kleding meebrengen. Face houdt de wacht en ik pak zo veel mogelijk papieren in en breng ze in veiligheid.
"En nu, pa?" vraagt Audrey met een paspop in haar armen.
Ik wijs aan waar ik ze wil hebben en samen met Lesley kleedt Audrey de poppen aan. Zelf zorg ik dat de belichting klopt en dan trekken we ons terug.
"Face, ik zou wel eens willen weten of B.A. en Murdock al in de buurt zijn. Kun je ze bellen?"
Ik neem de positie van Face even over om de straat in de gaten te houden.
De avond valt in en Hank heeft zich nog niet laten zien. Ik vermoed dat de vos in de schemering aan wil vallen. Of in de nacht. Ik schrik bij die gedachte, want dan zal hij misschien naar ons huis gaan in plaats van naar de office. Ik hoop dat B.A. en Murdock er snel zijn.

MURDOCK
Face belde net om te vragen of we al in de buurt zijn. B.A. schat dat we over tien minuten bij de office zullen zijn, daarom kruip ik naar achter en maak de wapens in orde. Als Hank opduikt moeten we er klaar voor zijn, want die gast is gevaarlijk. Aan de rand van het dorp bellen we Face even terug, maar in de office krijgen we geen gehoor. Zou Hank misschien... Ik bel nog een keer, nog steeds geen gehoor.
"B.A., in de office neemt niemand op, da's volgens mij geen goed teken."
Hij kijkt me aan, we draaien allebei onze ramen open om te luisteren of we schoten horen. Stilte.
B.A. start de Van weer en nadert de office via een straat aan de achterkant. Alles is rustig om de office heen en er brandt een licht. Hè? Licht? Dan is er dus wel iemand?!
"B.A. stop eens, ik ga even kijken."
"Hé, fool, je gaat niet alleen. Ik ga met je mee."
"Ook goed."
Samen sluipen we om de office heen. De deur zit dicht. Het licht brandt in het kantoortje van Frank en op de gordijnen vallen schaduwen van mensen...
Als we voorbij het zijraam komen, zien we dat het alarm aanstaat en dat wil zeggen dat er dus niemand binnen is. B.A en ik kijken elkaar aan: Waar zijn ze dan? Ineens schiet me te binnen dat bij dit raam dit avontuur begon: toen we ontdekten dat de sheriff in zijn eigen cel opgesloten zat.
"Hé, Big guy," fluister ik, "zijn we toch weer samen bij dit zijraam! Maar nu moeten we ergens anders zoeken naar de sheriff, vrees ik."
"Yeah, kom."
B.A. klinkt vriendelijk voor zijn doen. We zitten net weer in de Van als de telefoon gaat, we schrikken ervan.
"Face, waar zitten jullie, man?!" vraag ik verontwaardigd.

FACE
Ik vertel Audrey, Lesley en de sheriff over het telefoontje dat ik net gehad heb.
"Hannibal is gemeen gewond geraakt aan z'n arm maar nu wordt hij door Maggie verzorgd, alleen hebben we wel één probleem. Hank is met een paar kornuiten op weg naar hier om wraak te nemen voor de streek die Hannibal, Murdock en B.A. hen hebben geleverd."
We overleggen een keer.
"Dames, Face, werk aan de winkel!", zegt de sheriff.
We lopen even naar hem toe.
"We gaan Hank, als het aan mij ligt en als we de tijd ervoor krijgen, nog een verrassing bezorgen. Ik weet dat Hannibal meestal voor jullie plannen zorgt, maar ik ben niet voor niets al jaren sheriff en heb ook al heel wat penibele situaties meegemaakt", zegt de sheriff en kijkt me een keer aan.
Dan doet de sheriff de deur van de office dicht en legt hij kort uit wat we gaan doen.
Ik houdt ondertussen de wacht. Als ik even later B.A. en Murdock opbel om te vragen waar ze zijn krijg ik als antwoord dat ze ongeveer over 10 minuten bij de office zullen zijn. We lopen naar de overkant omdat Hank waarschijnlijk verwacht dat we nog in de office zijn dus houden we ons nu schuil in het café dat schuin tegenover de office staat.
"Hank komt eraan!" roep ik als ik eenmaal weer op wacht sta.
Snel ren ik naar binnen maar dan schiet hij alle ramen kapot waardoor wij op de grond blijven liggen en geen strijd kunnen leveren. Na vijf minuten staat Hank al voor me en ik kijk op.
"Je vriendjes gaan nog spijt krijgen voor wat ze me aan hebben gedaan," zegt Hank terwijl hij een geweer op me richt en me dwingt mee te lopen.
Ook de sheriff, Audrey en Lesley gaan mee. We worden achterin een vrachtwagen gezet terwijl onze voeten en polsen allemaal worden vastgebonden. Ook krijgen we een doek voor de mond zodat we niet om hulp kunnen schreeuwen. Als we weg worden gebracht naar een kamer wordt ik gescheiden van de rest.

HANK
"Nu!" roep ik als ik zie dat Face net weer naar buiten loopt.
We rijden er met z'n allen op af terwijl we schieten en Face dekking zoekt. Na vijf minuten schieten loop ik naar binnen en zie ze allemaal op de grond liggen.
"Je vriendjes gaan nog spijt krijgen voor wat ze me aan hebben gedaan", zeg ik terwijl ik Face onder schot houdt. "Lopen, nu."
De sheriff, Face, Lesley en Audrey lopen zoet mee. We zetten ze achterin de gestolen vrachtwagen en binden ze allemaal goed vast. Vooral Face, want ik weet inmiddels hoe hij is.
Na een half uurtje rijden stoppen we bij een verlaten boerderij waar we de vrachtwagen in de schuur zetten zodat het niet opvalt. Audrey, Lesley en de sheriff worden opgesloten en Face wordt naar een andere kamer gebracht waar ik ook naar binnenloop.
"Zo, jij gaat nu die vriendjes van je opbellen om te vertellen dat alles in orde is. En ik zou maar niets uithalen want dan ben jij de eerste die ervan langs krijgt", zeg ik met een gemene lach op mijn gezicht.
Face belt zijn vriendjes op terwijl ik hem nog onder schot houdt.
"We moesten een veiligere plek zoeken. Ik kan je niet vertellen waar we zitten. Alleen kan ik zeggen dat het goed met ons gaat. Kom naar het restaurant bij de begraafplaats. Ik zie je daar," zegt Face en hangt dan op.
"We zullen ze eens verrassen," zeg ik gemeen.

SHERIFF
Face komt het café tegenover de sheriff office binnen gerend en roept dat Hank eraan komt. Ik hoop maar dat ze hem niet hebben gezien, maar dat die hoop tevergeefs is daar komen we snel achter. De ramen van de voorgevel worden allemaal kapot geschoten. We duiken op de grond. De dames die niet weten wat hen overkomt trekken we meteen mee.
"Probeer achter de bar te komen!" sis ik tegen Audrey.
Ze krijgt de kans niet om zich te bewegen. Hank staat al binnen en houdt ons onder schot. We moeten allemaal met hem mee komen en worden in een vrachtwagen gegooid. De kastelein staat bibberend achter de bar met zijn handen omhoog ons na te kijken. Eén van de knechtjes van Hank blijft bij de deur van het café staan en schiet een lamp kapot. De paar mannen die achterblijven laten het nu wel uit hun hoofd om achter ons aan te gaan.
Eenmaal in de vrachtwagen worden we geboeid en binden ze doeken voor onze monden. Face en ik weten wat we nu enkel nog kunnen doen: luisteren naar wat de omgeving ons vertelt en onthouden op wat voor soort wegen we rijden. Ik weet wanneer we het dorp uit zijn, die weg ken ik op m'n duimpje. Dan rijden we een tijd op een snelweg. Na een scherpe bocht rijdt de wagen langzamer, dus zijn we weer in de bebouwde kom. Dan volgen er wel een tiental bochten en rijden we ineens op een onverharde weg. De vrachtwagen schudt alle kanten op en er schuren takken langs de wanden. Nou.... dat is alles behalve de omgeving van de begraafplaats en al zeker niet de parkeerplaats, want daar staat geen boom. Alleen aan de rand ervan. Nee, die Hank heeft ons waarschijnlijk naar een schuilplaats gebracht. We worden ruw een boerderij binnengebracht. Audrey, Lesley en ik worden één voor één in een kamer neergegooid, maar Face zien we niet verschijnen. O jee, wat zijn ze met hem van plan? Ik hoor dat hij in een kamer naast die van ons wordt gebracht. Ik hoor Hank gemeen lachen en bedreigingen maken tegen Face.
"BELLEN!" hoor ik Hank roepen en daarna een kreet van pijn van Face.
Naast me begint Lesley te huilen. Omdat het donker is en we bijna geen vin kunnen verroeren kan ik niets anders doen dan voorzichtig naar haar toe proberen te schuiven. Ik raak haar even aan om haar te troosten. Dan hoor ik van de andere kant iets schuiven. Audrey komt naar me toe. Ze voelt met haar hoofd hoe ik zit en schuift dan naar m'n rug. Met haar vingers voelt ze waar mijn handen zitten. Ze wil proberen of ze de touwen rond mijn polsen kan losmaken. Ik druk mijn polsen nog dichter tegen elkaar dan ze met de touwen al zitten om de druk van het touw af te halen. Dat valt niet mee. In het donker, achter je rug iets los zien te peuteren kost een hoop geduld en energie. Af en toe slaakt ze een zucht, dan moet ze even uitrusten, maar Audrey geeft niet op en stukje bij beetje voel ik het touw losser worden. Eerst masseer ik m'n handen en polsen om de tintel eruit te krijgen. Als ik aan Audrey's touwen begin te prutsen maakt ze protesterende geluidjes.
"Sorry!" fluister ik en doe eerst haar monddoek af.
"Maak eerst je voeten los!" fluistert ze dan terug.
"Goed idee."
"Pssst!!! Er komt iemand! Doe m'n doek terug!"
Met een enkele knoop doe ik haar monddoek terug en draai weer touw om m'n polsen. De deur van de kamer gaat open en er valt een streep licht binnen. Een van de hulpjes kijkt naar binnen, maar doet het licht in de kamer niet aan. Blijkbaar denkt hij dat alles nog hetzelfde is. Hij trekt de deur weer achter zich dicht en roept tegen Hank dat ze wel kunnen gaan. De drie kerels lopen de gang uit, trek-ken de deur in het slot en dan horen we een auto wegrijden, maar niet de vrachtwagen! Meteen ga ik verder met het losmaken van m'n enkels. Dan neem ik de touwen van Audrey, zodat zij haar eigen voeten kan doen en tot slot bevrijd ik Lesley. Het eerste wat ze doet als ze los is, is me omhelzen en ik krijg een zoen op m'n wang.
"Dank je, ik was zo bang toen ik Face hoorde..."
Ik kijk voorzichtig de gang in, je weet nooit of er toch nog iemand rondloopt, en ga dan op zoek naar een telefoon. Audrey en Lesley gaan de kamer naast ons binnen om Face te bevrijden. Het lijkt erop dat deze boerderij onbewoond is en een telefoon kom ik dan ook niet tegen. Dan ga ik naar buiten. De vrachtwagen staat er inderdaad nog. Zouden ze de sleutels er in hebben laten zitten? De deur is open en ik klim in de cabine. We hebben geluk: de sleutels liggen op het dashboard. Terwijl de wagen staat te draaien loop ik de boerderij in en roep Face, Audrey en Lesley. Het is passen en meten, maar als iedereen zit gaan we er vandoor: op naar de parkeerplaats bij de begraafplaats, waar Hank zo graag het hele team te pakken wil nemen.

MURDOCK
"Hoe kom jij daar dan? Je hebt toch geen auto meer?!" wil ik nog aan Face vragen, maar de verbinding is al verbroken.
B.A. kijkt me vragend aan.
"Face zegt dat alles goed is met ze, maar hij kan niet zeggen waar ze zijn. Vreemd!" zeg ik met een bedenkelijk gezicht. "We zullen toch niet te laat zijn geweest?" spreek ik m'n vrees uit.
"Waar moeten we heen van Face?"
"Naar het restaurant bij de begraafplaats. Volgens mij is dat een valstrik."
B.A. pakt een grote zaklamp onder zijn stoel vandaan.
"Kom op, we gaan eerst eens wat spoorzoeken."
Op straat voor de office horen we lawaai uit het café ertegenover komen. Rinkelend glas dat opge-ruimd wordt. Als we beter kijken zien we dat de ruiten stuk zijn.
"Hé, B.A. daar is volgens mij geschoten, kom mee, wie weet weten ze daar waar Face, de sheriff en de meiden zijn."
Ik ben de enige die vandaag z'n deputykleding aanheeft en de kastelein komt meteen op me af als we binnenkomen.
"Waar zijn jullie als er hier geschoten wordt, hè?"
Ik vraag wat er is gebeurd. We krijgen in geuren en kleuren te horen hoe Hank hier binnenkwam, de sheriff, Face en twee dames meenam en nog eens rond begon te schieten. Als ik het café rondkijk dan geloof ik dat dat laatste een beetje overdreven is, maar de lamp boven de stamtafel is inderdaad gesneuveld.
"Waarmee zijn ze gevlucht? Hun eigen auto hadden ze namelijk niet tot hun beschikking."
De kastelein zegt iets over een grote auto met een zwaar geluid, misschien een vrachtwagen. Als B.A. en ik terug naar de Van gaan, zoeken we met de zaklamp op straat naar sporen van een vrachtwagen en die vinden we ook. Nu weten we naar wat voor profiel we moeten zoeken.

FACE
Als ik B.A. en Murdock heb gebeld, word ik op de grond gesmeten en de deur gaat op slot. Wat zouden ze met Lesley gedaan hebben, is de eerste gedachte die in mijn hoofd zweeft. Ik zit nu al tien minuten in deze donkere kamer als opeens de deur opengaat.
"Lesley en Audrey!"
Ik hoor de sheriff al roepen en we rennen zo snel als we kunnen naar de vrachtwagen. Als we allemaal zitten gaan we ervan door om Hank te stoppen.
"Temp, ik dacht dat ze je hadden pijn gedaan?!" vraagt Lesley opeens.
"Dat hebben ze ook. Mijn arm bloed een beetje maar dat is niet zo erg," antwoord ik.

HANNIBAL
Nu de kogel uit m'n arm is verwijderd is de pijn iets minder. Onderweg naar de praktijk van Maggie voel ik me wat sterker worden, omdat het bloeden is gestopt. Moeizaam hijs ik mezelf omhoog aan de stoel voor me.
"Dank je, Maggie, dat je zo snel kon komen helpen."
"Hannibal, waarom blijf je niet gewoon liggen?"
"Je weet toch zo langzamerhand hoe eigenwijs ik ben."
Als ik eindelijk rechtop zit ben ik flink duizelig, maar dat gaat na een paar minuten over. Bij de praktijk aangekomen helpt Maggie me uit de auto.
"Kom, je krijgt eerst een injectie tegen infecties en dan ga je meteen weer rusten. Des te eerder kun je je weer bij je jongens voegen," zegt ze streng maar met twinkelende ogen, want ze weet dat ze me niet lang hier kan houden als ik weet dat de anderen in gevaar zijn of moeilijkheden hebben.
"Maggie, prima, maar laat me eerst even bellen. Misschien kan ik ze op afstand ergens mee helpen."
Ze haalt het noodverband van m'n arm, inspecteert de wond en ontsmet nog een keer. Dat is niet fijn, maar ik ben door de jaren gehard en weet een grijns op m'n gezicht te toveren die voor een glimlach door moet gaan. Maggie kent me, ze zegt niets, maar weet dat dit geen pretje is, ook voor mij niet. Het besmeurde overhemd neemt ze mee. Ze heeft nog wel een T-shirt voor me.
"Zo, nu is het verder aan jou, John," zegt ze als ze alles heeft opgeruimd.
"De telefoon?"
Ze helpt me van de behandeltafel af, gaat voor naar de woonkamer en overhandigt me de telefoon.
"Hallo Murdock, Hannibal hier."
Murdock vraagt hoe het met me is en vertelt hoe de situatie in het dorp is en dat Face, Frank en de dames zoek zijn. Hank heeft ze ontvoerd.
"Waar gaan jullie nu naar toe?"
Murdock noemt de locatie waar Face hen wil ontmoeten.
"Weet Face dat jullie weten dat hij door Hank is meegenomen?"
Daar moeten ze me het antwoord op schuldig blijven.
"Weet je, Murdock, volgens mij moest Face dat van Hank zeggen, want hij zal zelf nergens heen kunnen, vrees ik. Dus wees voorbereid op een hinderlaag en zorg dat jullie niet naast Sheirys komen te liggen!"
Ik hoor B.A. vragen of ik een plan voor ze heb.
"Nee, nog niet. Maar zodra ik iets heb, bel ik jullie."
Als we ophangen neemt Maggie de telefoon van me over.
"En nu naar bed, eigenwijze meneer de kolonel."
"Maggie, Maggie..." protesteer ik, "de jongens hebben een plan nodig!"
"Nee, ze hebben jou nodig en dat lukt alleen als je nu gaat rusten. Eh! Hier ben ik de baas. Lopen!"
Nu ik op bed lig merk ik pas hoe moe ik ben en het duurt dan ook niet lang voor ik in slaap val.

SHERIFF
Bij een tankstation zoeken we een telefoon op. De meiden blijven in de auto, Face en ik gaan de Van bellen.
"Murdock? B.A? Hallo! We hebben kunnen ontsnappen! Ja, we zijn redelijk ongedeerd, op wat blauwe plekken na. We staan nu bij het tankstation vlakbij het industrieterrein. Waar zijn jullie?"
B.A. laat weten dat ze daar ook in de buurt zijn.
"Als jullie ook hier naar toe komen, kunnen we bespreken wat we met Hank gaan doen."
Daarna bel ik een collega van me in dit district en vraag of hij wil opzoeken waar deze vrachtwagen thuis hoort. Hij geeft me de gegevens door, want de wagen is al als gestolen opgegeven. Ik meld dat ik de wagen heb gevonden, maar hem voor nader onderzoek, vanwege criminele activiteiten, nog nodig heb.

B.A.
"Wat?! Zijn ze ontsnapt?! Die sheriff is wel een slimme zeg!"
Ik zie een lichtpuntje in de situatie komen, want straks zijn we in ieder geval weer met z'n drieën van ons team. Ik concentreer me op de verkeersborden en zoek naar het tankstation waar Face, Frank, Audrey en Lesley moeten zijn. Murdock ziet ze als eerste en ik zet de Van achter de kleine vracht-wagen. Terwijl Frank vertelt wat zij met z'n vieren de afgelopen uren hebben beleefd, pakt Face uit de Van één van de wapens, omdat de zijne zijn afgepakt door Hank. Frank eindigt zijn relaas met trots in zijn stem dat Audrey het initiatief nam voor de ontsnapping. Ik bekijk haar eens van top tot teen en steek m'n duim omhoog.
"Goed gedaan, lady."
Face is er weer bij komen staan en zegt dat ie wel honger heeft. De dames nemen de bestelling op en gaan in de shop van het tankstation wat eten en drinken halen. Omdat het midden in de nacht is, is het stil op de weg. Plotseling horen Murdock en ik een bekend geluid: de Jeep van Hank! De auto heeft weer wielen en scheurt gelukkig het tankstation voorbij. We kijken elkaar aan.
"Wat doen we? Volgen? Of aanvallen volgens een plan?”

AUDREY
We zijn nu aan het tankstation en we zijn bijna weer allemaal samen. Papa ziet ze het eerste en loopt naar hen toe. Hij begint alles te vertellen wat wij de afgelopen uren hebben beleeft. Ik heb mij neer-gezet op de grond. Ik kijk nieuwsgierig op als ik mijn naam hoor noemen. Papa is heel trots aan het beschrijven hoe ik het initiatief nam voor de ontsnapping. Ik glimlach eens. Typisch pa. BA is me daarna van top tot teen aan het bekijken en steekt zijn duim naar me op. Ik grijns. Nadat Face zei dat hij eigenlijk wel honger heeft, nemen Lesley en ik de bestelling op en gaan het eten halen. Als we aan het wachten zijn op onze bestelling hoor ik mijn maag knorren. Lesley lacht.
"Je hebt precies honger, Audrey," zegt ze.
Ik glimlach terug en ga het eten dat klaar is uitdelen. Als ik een cola aan Face wil geven horen we het bekende geluid van een auto. Iedereen draait zijn gezicht in de richting van het geluid.
"Wat doen we? Volgen? Of aanvallen volgens een plan?"hoor ik BA tegen Murdock zeggen.
“Aanvallen,” zeg ik.
Ze kijken me raar aan.
"Sorry, het was niet de bedoeling dat luidop te zeggen."
Ze moeten lachen, maar gaan ongewild toch akkoord.
"Het enigste probleem is dat we nog geen plan hebben," zegt Murdock.
"Als we nu eens beginnen met volgen en hopen dat we een idee krijgen?"
“Oké.”
We lopen naar de auto en zetten de achtervolging in.

FACE
Na een tijdje rijden komen we bij een bos aan.
"Dit zal toch geen valstrik zijn?"
Dan komt Murdock opeens met een plan. "Face, jij kunt mooi infiltreren bij Hank als we doen alsof jij ons verraden hebt door ze onze locatie door te geven."
"Maar..."
"Kid, jij kunt als de beste mensen bedriegen," zegt B.A.
Lesley drukt me nog snel een zoen op mijn mond, daarna wordt ik uit de auto geduwd. Ik viel wel een beetje hard maar daar kon ik toch niets meer aan doen. Meteen komen alle mannen van Hank om me heen staan en richten de pistolen op me. B.A. en de anderen stappen nu ook uit. Ze slaan alle bad guys stuk voor stuk neer. Ook slaan ze mij neer waardoor mijn neus een beetje begint te bloeden. Dan komt ook Hank naar buiten lopen.
"Wat is hier aan de hand?"

HANK
Na een tijd rijden komen we aan bij mijn villa in het bos. Ik stap uit en de mannen staan nog op wacht.
"Hé schat," zeg ik tegen Janet die op de bank zit, want ik heb sinds kort een vriendin.
Opeens klinkt er lawaai van buiten en snel ren ik naar buiten.
"Wat is hier aan de hand?" roep ik.
"We kwamen deze lastpak hier even afleveren. Je hoeft geen leden van het A-team om te kopen, dan mag je hem ook houden," roept Murdock vanuit de verte.
Ze springen in de Van en rijden weg. Face ligt met een bloedneus nog steeds op de grond. Ik help hem overeind.
"Breng hem weg," zeg ik.
Twee van mijn mannen pakken Face vast en willen hem naar één van de kerkers brengen maar dan bedenk ik me.
"Nee, hem kunnen we wel gebruiken", zeg ik gemeen.

B.A.
"Kid, jij kunt als de beste mensen bedriegen," zeg ik, omdat ik wel iets in het plan van Murdock zie. "Maar welke locatie moet Face dan verraden? Kijk, dat wij in de sheriffoffice zitten, dat weten ze allang. Waar wil je ze dan naar toe lokken?"
Murdock wil zijn mond open doen, maar Audrey is hem te vlug af en komt met zo'n goed voorstel dat onze monden van verbazing openvallen.
Als iedereen weet wat de bedoeling is, duwt Murdock Face ruw uit de Van, vlak voor de voeten van de knechtjes van Hank. Ik zet de Van stil. Murdock en ik stappen uit en lopen naar de mannetjes van Hank toe. We delen een paar rake klappen uit en Face krijgt er en passant ook één, dan lijkt het allemaal net echt... Hank komt op het lawaai af en kijkt kwaad als hij Jethro en Reinier op de grond ziet liggen.
Wij hebben ons toneelstukje voltooid. Nu is het verder aan Face om Hank om de tuin te leiden of misschien wel de tuin in te leiden?

SHERIFF
Terwijl B.A., Murdock, Face, Lesley en Audrey in de Van achter Hank aan gaan, neem ik de vrachtwagen mee naar het dorp. Ik sta steeds verbaasd hoe dapper m'n dochter is. Straks gaat zij nog plannen maken voor het team! Ik grinnik bij die gedachte, zo ver zal het toch nog niet zijn?
Ik neem me voor om eerst te gaan slapen en zodra ik wakker ben Maggie op te bellen om te vragen hoe het met Hannibal is. Misschien is hij al zo ver opgeknapt dat ik hem kan ophalen.

HANNIBAL
Midden in de nacht wordt ik even wakker. Hoe zou het met de jongens zijn? Het liefst zou ik nu al naar ze toe gaan, maar als ik nu wegsluip, dan hoef ik nooit meer bij Maggie aan te komen voor hulp. Dus ik draai me maar om en val even later toch weer in slaap.

FACE
Samen met de andere mannen van Hank loop ik naar binnen. En nu maar hopen dat het plan werkt, want anders ben ik natuurlijk weer de pineut. Er komt een zuster aan die voor Hank werkt. Ze neemt me mee naar een andere kamer, omdat mijn neus een beetje gebroken is. Daar verzorgt ze me. Ik raak voor het eerst niet verliefd, misschien komt dat ook wel omdat ik nu Lesley heb. Daarna komt Hank me al snel ophalen. De knopen waar de microfoontjes in zitten heb ik nog bij me want die zitten aan mijn jack.
"Je kledingstijl moet nog wel veranderen," zegt Hank en gooit me een blauw leren jasje toe.
"Trek eens aan," zegt Hank terwijl hij me mijn zwarte jasje afneemt.
Ik trek het toch maar aan.
"Het staat je goed," meent hij.
Mijn leren jack gooit hij in de open haard. Alsof hij door had dat er microfoontjes in zaten. Wat moet ik nu ooit doen? De anderen weten nu niet meer waar ik ben. Ik besluit ze te bellen.
"Hé Murdock, Face hier."
"Ja, wat is er Faceman?" vraagt hij meteen.
"Hank heeft mijn mooie jack weggegooid. Nou ja eigenlijk verbrand, hij heeft hem gewoon zo in de open haard gegooid."
"Ja, dat hebben we gemerkt, want we hoorden niets meer."
Dan komt één van de mannetjes van Hank eraan lopen, want die wil ook de telefoon gebruiken.
"Ma, maak je geen zorgen. Ja ma, ik hou ook van jou. Doeg," zeg ik snel.
Mislukt.

B.A.
Vroeg in de ochtend in de sheriff office kijk ik Murdock vragend aan als hij met een sip gezicht de telefoon neerlegt. Hij vertelt dat Face z'n jack met microfoontjes nu al kwijt is.
"Foute boel. Dat begint al goed," mopper ik.
"B.A. we zijn toch niet voor één gat te vangen?! Als we niet van een afstand kunnen luisteren, dan doen we het toch van dichtbij?"
"Ja, oké, doen we. Maar eerst laten we Frank en Hannibal weten waar we naar toe zijn. En voor de zekerheid maak ik nog snel een paar microfoontjes erbij. Als we dichtbij Face kunnen komen, kunnen we hem er nog een paar geven of misschien in of rondom het huis van Hank plaatsen."
"Hé, big guy, wat denk je ervan als we zenders onder alle auto's van Hank en z'n maatjes plakken?"
"Dan zullen we toch betere plekken dan onder de bumper moeten verzinnen. Die gasten zijn zo wantrouwend dat ze alles nakijken voor ze überhaupt in hun auto stappen. Als je ze midden onder de auto wilt doen, zul je er helemaal onder moeten kruipen. Dat lukt misschien helemaal niet."
"Jou niet, met je.... stevige postuur. Maar mij wel!" antwoordt Murdock met een big smile.
Ik stond al bijna klaar met m'n vuist omdat ik dacht dat ie me dik wilde gaan noemen, maar ik vind dat hij het netjes zegt, dus laat ik de vuist weer zakken.
"Geef me een kwartiertje, dan knutsel ik wat in elkaar."

SHERIFF
De paar uurtjes slaap hebben me goed gedaan. Na m'n ontbijt en krantje pak ik de telefoon en bel Maggie op.
"Goede morgen, Maggie..... Ja, ik voel me prima, hoor. Blij dat ik weer in de running ben. Zeg vertel eens, hoe is het met Hannibal?"
Maggie zegt dat ze in haar praktijk bezig is en verbind me door met de telefoon in haar woonkamer.
"Goede morgen, Hannibal. Hoe is het met je arm? Wat denk je, kan ik je vandaag op komen halen?"

HANNIBAL
Vanmorgen vroeg stond Maggie al aan m'n bed. Ze wilde voor ze aan het werk ging m'n arm verzor-gen en dus ging ik in pyjama en ongeschoren mee naar de behandelkamer. M'n wond ziet er goed uit. Het doet nog wel pijn, maar lang niet meer zo erg als gisteren. Ze geeft me een doosje medicijnen en kijkt me streng aan.
"Kuur afmaken, Smith!"
Ik kijk haar verbaasd aan.
"Ik zou haast vragen of je de vrouw van kolonel Decker bent, zoals je dat zegt."
Maggie zet haar handen in haar zij.
"Hannibal, als ik je hetzelfde zou zeggen terwijl ik je poeslief aankijk, zou je het dan onthouden?" vraagt ze me dan met opgetrokken wenkbrauwen.
"Misschien."
"Dat bedoel ik dus."
"Dank je wel voor het verzorgen. Ik wil nu wel gaan douchen. Plak er wat plastic overheen, wil je?"
Maggie pakt m'n arm in en kijkt me glimlachend na als ik het huis weer in loop. Ze is al aan het werk als de telefoon in de huiskamer gaat. Dan zal het wel voor mij zijn en ik pak hem op.
"Ha, die Frank. Ja, het gaat al beter. Ja, wat mij betreft wil ik wel weer aan de slag. Dan zie ik je wel verschijnen. Tot straks.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.