FanFic.nl

People who are meant to be together always find their way back in the end

* Deel 2 *

Een dikke 20 minuten later kom ik aan bij het station. Ik ga alvast de uren van de trein checken, de uurregeling die op het internet staat kan je voor geen haar vertrouwen. Dan staat er dat je trein om kwart na komt, en is hij er al om 5 voor..
Nee nee, ik ga wel aan de balie vragen hoelaat de trein komt. "Excuseer." Een man van een jaar of 50 kijkt me vermoeid aan. "Ja, juffrouwke?" "Zou u me kunnen zeggen om hoelaat de volgende trein naar Leuven vertrekt?" De bediende draait zich naar zijn pc, klikt een paar keer en richt zich weer tot mij. "Om 7u13, vertrekkende van spoor 5" "Bedankt"
7u13, dat is over 17 minuten. Ik had eigenlijk om 10 na 7 afgesproken met Aurélie, maar haar kennende zal ze weer te laat komen, en kunnen we een uur op de volgende trein wachten. Achja, misschien komt ze eens op tijd. Ik ga op het grasveldje naast het station zitten, en wachten op Aurélie.
Om 9 na 7 komt Aurélie op me afgestormd. "Lexie! Ben ik te laat?" "Nope, maar de trein komt al over 4 minuten" zeg ik en geef haar een kus op de wang. Aurélie haalt even opgelucht adem. "Kom mee, we moeten naar spoor 5" zeg ik. Ik neem haar bij de hand en trek haar mee. We komen net aan als de trein stopt. Hij is -zoals te verwachten was- te vroeg. "Is dat timing of is dat timing?" vraagt Aur. "Da's de uurregeling van de NMBS. Die trekt op geen orgel" lach ik, "Maar je was inderdaad op tijd" Aur zwaait d'r haren naar achter en zegt met een overdreven flair "Ik weet het, ik ben gewoon geweldig." We barsten beide in lachen uit. "Kom geweldige,maak dat je op de trein zit."
De trein is nog niet goed vertrokken of Aurélie begint me weer uit te horen. "Hoe gaat het nu thuis?" "Hoe denk je zelf? Mijn ma heeft weer een van haar 'mama-fasen' en heeft me quasi gedwongen daar te gaan logeren." Ik rol met mijn ogen. "Meen je dat? Woon je weer bij je ouders?" "Niet echt, ik moet er gewoon een tijdje gaan logeren. Volgens haar 'is het overantwoordelijk om twee tieners alleen in een huis te laten wonen'. Bullshit. Lesley en ik waren al vaak genoeg alleen in het huis van mijn tante. Trouwens, Lesley is een jaar jonger. Ik kan mijn neefje best wel onder controle houden. Volgens mij begonnen de buren weer vragen te stelen ofzo. Maar ja, Miriam doet maar wat ze wilt. Mijn moeder is ze nooit geweest en zal ze nooit worden." Aur kijkt me begrijpend aan. Ze weet hoe slecht mijn relatie met mijn ouders is en luistert als ik weer eens begin af te lopen over hun gedrag. "Dus je moeder speelt haar machtsspelletje weer?" "Zo ongeveer. Maar ik wil het daar eigenlijk niet over hebben. Laat ons over iets anders praten." "Oké, maar waarover?" Aur denkt even diep na. Dan klaart haar gezicht op.
"Kan je geloven dat we Tokio Hotel straks van dichtbij gaan zien?" "Zo dichtbij zal het ook weer niet zijn" lach ik, maar stiekem hoop ik toch dicht bij Bill, Tom, Georg en vooral Gustav te komen. Vraag me niet waarom, maar ik ben helemaal zot van Gustav, terwijl ik normaal gezien eerder op types í  la Tom val. Maar hij heeft gewoon dat iets. Die ogen en dat lichaam...
Opeens voel ik een klap op mijn hoofd. "Was je weer weg aan het dromen?" "Misschien.."antwoord ik."Wil ik het weten?" Ik schud mijn hoofd en begin te lachen. "Ik kan al raden waar je aan dacht." Ze grijnst breed en haalt haar mp3 boven. Ze zet hem op maximum volume en legt hem voor ons op tafel. We zingen vrolijk mee, net als de andere Tokio Hotel-fans in onze wagon.**
Twee uur later wandelen we richting bussen. "Waarom moet Werchter zo moeilijk te bereiken zijn?" blaast Aur naast me. "Stel je voor dat je je mooie sandaaltjes had aangedaan, zoals je eerst wou. Hoe had je het de ganse dag volgehouden op hakken van 9 cm?" lach ik. Mijn vriendin kijkt me nep beledigd aan, maar begint ook te lachen. "Ja Lex, ik weet het. Nog eens bedankt dat ik je sexy roze rubberlarzen mocht aandoen" "Da's heel graag gedaan"
Aurélie en ik zitten wat te klooien terwijl een deel van de andere Tokio Hotel-fans aan elkaar zitten te trekken en te duwen in de hoop het eerst binnen te mogen en zo een plaatsje op de eerste rij te bemachtigen. "Jeezes, zijn alle TH-fans dolgedraaid?" vraagt Aur. "Blijkbaar, maar ik snap ze wel, ze willen gewoon dicht bij hun idolen komen." "Ja maar toch, dat is misschien een beetje overdreven" zegt ze en wijst naar naar 2 meisjes die zich de haren uittrekken. Ze schudt haar hoofd. "Ja, daar staan wij zo ver boven" grap ik. "Dat zeg je ook alleen omdat je al vaak tot op de eerste rij bent geraakt midden in een concert." "Nee hoor" lach ik en schud zo onschuldig mogelijk mijn hoofd.
Om stipt half twaalf gaan de deuren open. De eerste fans mogen naar binnen en stormen meteen naar de eerste rijen. Aurélie en ik gaan echter op ons gemak de omgeving verkennen, kijken waar het lekkere eten te vinden is.
Een half uurtje later staan we op de één of andere manier voor het artiestendorp. "Ik wed dat je niet durft daar binnen te glippen" fluistert Aur giechelend in mijn oor. "Watch me" fluister ik uitdagend. Ik adem diep in en uit, stroop mijn mouwen op en wandel zo zelfzeker mogelijk naar de ingang toe.
Tot mijn grote verbazing laat de security me gewoon doorlopen. Een meter of 5 verder draai ik me om. Aur staart me ongelovig aan. Ik haal mijn schouders op en gebaar haar ook te komen. Ze wandelt met grote stappen naar me toe. De security kijkt even naar haar pols en laat haar ook door. "What the fuck?" fluistert ze als ze naast me staat. "Geen idee.." antwoord ik, "Maar hey, we zitten gewoon focking backstage! Kom, let's move, voor ze door krijgen dat we hier niet horen." Ik haak mijn arm in die van mijn beste vriendin en verken samen met haar het artiestendorp.
20 minuten later zijn Aur en ik op zoek naar de wc. We vragen de weg aan Dave (de gitarist van Zornik). "Hier da gebouwke in, de eersten gang links, dan de tweeden rechts en weer de eersten links" antwoord hij op plat Limburgs. "Merci" knipoog ik en wandel samen met Aurélie het gebouw in.
Natuurlijk heeft Dave ons voor de gek gehouden, met gevolg dat Aur en ik zo een beetje verloren gelopen zijn. Opeens merk ik dat Aurélie niet meer achter me loopt. "Geweldig," zucht ik, "wie weet waar Aurélie zit." Dan voel ik mijn gsm trillen in mijn broekzak. "Âllo? Lexie, c'est toi?" "Oui" Ik lach. Typisch Aurélie, als ze panikeert kan ze plots geen Nederlands meer. Dan maar een gesprek in Frans. "Waar ben je?" vraagt de stem aan de andere kant van de lijn. "Je ne sais pas, ergens in een gang" "Daar ben ik vet mee" lacht Aurélie "Het spijt me, je weet dat ik niet goed ben in dat soort zaken" antwoord ik. "Zeg nu maar gewoon of er iets speciaals te zien valt" "Ehh hier staat ergens 'A12' boven een deur, heb je daar iets aan?" "Ik denk het wel, ik vind je zo wel" "Oké, tot zo" antwoord ik nog en dan wordt het stil aan de andere kant.
"Excuse me, do you know where I can find a toilet?" vraagt een mannelijke stem plots in gebroken Engels. Ik draai me om en kijk recht in de bruine ogen van niemand minder dan Bill Kaulitz. "Das weiß ich nicht, ik ben ook op zoek naar een wc maar ik ben zo'n beetje verloren gelopen" lach ik automatisch in het Duits. "Je spreekt Duits?" vraagt hij onzeker. "Ja" lach ik verlegen, "waarom?" "Nou ja, aan de telefoon sprak je Frans, dus dacht ik dat je met een beetje geluk wel wat Engels verstaat." Ik wil net wat antwoorden als ik plots Aurélies stem hoor.
"Lexie, daar ben je! Ik..." Ze stopt naast me en roept plots "Is dat Bill?!?" (natuurlijk weer in het Frans XD) "Ja" lach ik, en ook Bill lacht als hij zijn naam hoorde. "Omg, omg, omg!! Je staat hier even gezellig te babbelen met Bill Kaulitz en ik loop verloren door de gangen!!" schreeuwt ze terwijl ze verlegen haar ogen neerslaat als ze Bills blik vangt.
Aurélie heeft al een tijdje een celeb-crush op Bill, dus verwondert het me niet dat ze knalrood wordt als Bill plots vraagt "Willen we anders samen op zoek gaan naar het toilet?" Automatisch antwoord ik "Ja, klar" en breng Aurélie fluisterend op de hoogte. Het verbaast me dat ik niet nerveus ben, normaal gezien kan ik op school niet eens een spreekbeurt houden zonder te blozen en te stamelen. Maar Bill is gewoon zo NORMAAL, dat het lijk alsof ik met een goede kennis spreek.
Na een 5-tal minuten vinden we eindelijk een toilet en gaan naar binnen. Ergens heb ik spijt dat we niet fatsoenlijk afscheid hebben genomen, maar het scheelde maar enkele seconden of ik had in m'n broek gedaan, en dat zou pas een afgang geweest zijn. Als Aurélie en ik de toiletten terug uitkomen, staat Bill ons op te wachten. "Hebben jullie geen zin om met me mee naar de backstage te gaan? We kunnen best een tolk gebruiken en natuurlijk is het gezelschap ook niet mis" knipoogt hij. Hoewel ze doodnerveus is, en dus enkel nog Frans verstaat, heeft Aurélie de woorden 'backstage' en 'meegaan' verstaan.
"Ja!" zegt Aurélie vlug, uit angst dat ik misschien 'nee' zou zeggen. Alsof ik dat ooit zou doen, maar soit. Voor ik het goed en wel besef staan Aurélie en ik achter Bill aan de deur van de backstage. Als twee giechelende kinderen houden we elkaars hand vast en knijpen keihard als de deur opengaat en we de rest van de band zien zitten.
Door Bill's ogen: Ik loop nu al bijna een kwartier door de gangen op zoek naar het toilet. Ik sla voor de zoveelste keer een willekeurige gang in als ik een stem hoor. 'Eropaf' denk ik, 'misschien weet zij waar hier ergens een wc is'. Na twee keer recht afslaan sta ik achter haar. Als ik het me correct herinner spreekt ze Frans. Damn, ook al niet mijn beste vak op school..
Dan maar Engels Zodra ze de telefoon heeft afgelegd vraag ik stamelend. "Excuse me, do you know where I can find a toilet?" Blijkbaar herkent ze me, ze antwoordt in het Duits. Ze is dus ook verloren gelopen. Scheiße, wat nu? Ik merk net op hoe knap ze is als een prachtige verschijning de hoek omkomt. Het tweede meisje begint hysterisch in het Frans tegen haar vriendin te schreeuwen dus versta ik er niets van tot ik mijn naam hoor. Ik raap al mijn moed bijeen en vraag hen mee om de wc te zoeken. Eigenlijk wil ik hen meevragen naar de backstage, maar ik moet echt dringend naar het toilet en dat kan ik straks ook nog vragen. Na 5 minuutjes zoeken vinden we eindelijk een toilet. Ik haast me naar binnen en besluit de meisjes op te wachten en hen dan mee te vragen naar de backstage. Ik wil het Franse meisje beter leren kennen, al is het andere meisje ook niet mis. Ze heet Lexie, als ik het Franse meisje juist verstaan heb, wat waarschijnlijk de afkorting van Alexandra is ofzo. Veel tijd na te denken heb ik niet, de meisjes komen net naar buiten en ik vraag verlegen of ze mee willen naar de backstage.
"Ja" zegt mijn mooie engel nog voor haar vriendin iets kan zeggen. Als ze zo naast elkaar staan vind ik dat ze wel op elkaar lijken, alleen is Alexandra(?) iets kleiner. Ze dragen een identieke ketting met een sleuteltje (wat ik erg mooi vind) en grijnzen beide verlegen. Met heel wat geluk vind ik onze kleedkamer terug. De meisjes staan achter me en giechelen als ik de deur open.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.