FanFic.nl

People who are meant to be together always find their way back in the end

* Deel 3 *

Door Alex' ogen: Daar zitten ze dan; Tom, Gustav en Georg, a.k.a mijn grote idolen. Aur knijpt intussen zo hard in mijn hand dat ik ervan overtuigd ben dat ze mijn vingers gebroken heeft (ik heb toch iets voelen kraken, en dat is volgens mij niet al te gezond). De jongens zitten in grote zetels en voeren een geanimeerd gesprek, dat stilvalt zodra ze zien dat Bill niet alleen is. Drie paar ogen kijken Aur en mij onderzoekend aan.
"Ehm, ik heb deze twee schoonheden opgepikt onderweg naar het toilet" zegt Bill in een poging de onaangename stilte te breken."Daarom was je zolang weg? Amai broertje, dat had ik nu niet van je verwacht" zegt Tom met een ondeugende blik in z'n ogen. "Er is niets gebeurt hoor" stamelt Bill met zijn ogen op de grond gericht. "Dat is praktisch onmogelijk als we familie zijn" zegt Tom, "En met twee zo'n hete meiden zou ik ook wel weten wat te doen" doet Georg nog een duit in het zakje.
Ik kuch duidelijk hoorbaar en kijk hen allebei dodelijk aan. "Was hat die denn?" vraagt Tom onzeker aan zijn broer, die intussen is beginnen lachen. Bill probeert vruchteloos een antwoord te formuleren, dus neem ik het woord. "Wel.. Laat ons zeggen dat ik elk woord dat hier gezegd gezegd wordt versta, en dat ik me nu lichtjes beledigd voel" Tom en Georg kleuren rood, en Gustav begint net als Bill te lachen.
"Ja.. eh sorry daarvoor" mompelt Tom als hij Bills blik vangt en staat op. Hij komt voor me staan. "En ji bent?" "Alexandra, zeg maar Alex," antwoord ik, "Und das ist meine beste Freundin, Aurélie" "Aangenaam," lacht Tom, "Ik neem aan dat jullie wel weten wie wij zijn?" Aur en ik knikken.
"Wel, blijf daar niet zo staan! Setzt euch!" zegt Georg en wijst op de zetels.
Ik zit tussen Georg en Gustav (en ben een derde hartinfarct nabij), en Aur zit tussen Bill en Tom (waar ze overduidelijk van geniet). De twins concurreren onderling om Aurs aandacht en stellen haar de ene vraag na de andere. Hun identieke -ontzette- blikken zijn onbetaalbaar als ik hen onderbreek en lachend zeg dat Aur geen held is in Duits of Engels. Maar ze laten zich niet ontmoedigen. Aur is blijkbaar vastberaden een gesprek te voeren met haar helden/droomjongens en voor ik het goed en wel besef, speel ik voor tolk tussen Aur en Bill en Tom.
Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. De jongen waar ik al bijna 2 jaar een celebcrush op heb, zit vlak naast me, en wat doe ik? Ik negeer hem praktisch en bemoei me met het gesprek tussen mijn beste vriendin en 2 van zijn beste vrienden.
Na veel moeite hebben Aur en de twins een gesprek opgebouwd in deels Engels, deels Duits en een paar Franse en Nederlandse woorden. Ik luister nog even mee, besluit dat Aur zich wel zal redden, en wordt vervolgens opgeschrikt door Gustav. "Ik denk dat je vriendin het wel zonder redt" knipoogt hij. "Uhu" antwoord ik en kijk even in zijn mooie reebruine ogen. Ik word helemaal warm vanbinnen en sla verlegen mijn ogen neer.
"Vertel eens wat over jezelf" vraagt Georg. "Wel. Ik ben dus Alexandra, ik woon in België, ik ben bijna 17 en... euh... ik vind jullie muziek echt de max." "Danke" zeggen Georg en Gustav in koor en we lachen alledrie. "En hoe ben je hier geraakt?" "Met de trein" antwoord ik droog, waarop we weer beginnen te lachen. "Da's eigenlijk niet wat ik bedoelde" lacht Georg. "Dat weet ik wel," hik ik, "Maar om eerlijk te zijn, heb ik ook geen idee. Aurélie heeft me uitgedaagd om voorbij de security te geraken en op de één of andere manier hebben ze ons... gewoon doorgelaten" besluit ik schouderophalend. "Wel.. Ik kan me vergissen, maar volgens mij heeft het iets te maken met het armbandje dat je draagt" zegt Gustav en neemt het flashyoranje ding vast.
Zodra zijn vingers mijn arm aanraken, krijg ik kippevel. "Wat? Dit ding?" zeg ik in een poging de spaaning te doorbreken, "Da's van een fuif vorige week" Ik draai het armbandje een stukje, een de tekst 'Fruit of the Boom' verschijnt. "Uhu, maar de journalisten die hier rondlopen dragen dezelfde kleur armbandjes." "Cool" lach ik.
Het gesprek draait al gauw om muziek. Zoals blijkt houden de jongens en ik van dezelfde muziek. Dus beginnen we druk te praten over bezochte concerten en onze favoriete groepen. Natuurlijk verliezen we de tijd uit het oog.
Door Gustavs ogen: Ik luister gefascineerd naar wat Alex te vertellen heeft, of dat probeer ik toch. Sinds het moment dat ze in de deuropening stond, kan ik mijn ogen niet van haar afhouden. En ik weet dat het waanzin is, maar die meid doet iets met me. Ze is knap, maar dat is het niet alleen. Haar vriendin is immer ook razend knap, maar Alex heeft toch dat ietsje meer. Of het nu haar prachtige, felgroene ogen zijn, of haar knalpaars gelakte nagels, of haar schattige lach. Ik weet het echt niet, maar ik weet wel dat ik haar beter wil leren kennen.
Georg gaat even naar de wc en ik zie mijn kans. Ik vraag haar gsm nummer. Ze begint lichtjes te blozen (net als ik trouwens), en zet vervolgens met trillende vingers d'r nummer in mijn gsm.
We beginnen weer te praten over bands. Dit keer over degene die hier vandaag spelen. "Zornik is echt goed, ze zouden nu nog moeten spelen" Ik luister even. Ze zijn best goed, hun muziek lijkt erg op de onze. "Niet slecht" zeg ik. Ze knikt. "Maar ik kijk het meest uit naar Santana en Crowded House".
Georg voegt zich terug bij het gesprek en ik let niet meer op de tijd.
Om 13u30 komt iemand van de organisatie binnenstormen met de boodschap dat we over een halfuur on stage verwacht worden. We schrikken allemaal en nemen ietwat overdonderd afscheid. "Ik laat nog van me horen" fluister ik in Alex' oor als ik haar een laatste knuffel geef. Ze wordt weer rood, kijkt me in de ogen en draait zich om. Ik kijk haar even na en word terug naar de werkelijkheid gehaald door Bills opgewekte getater.
Door Alex' ogen: Met tegenzin nemen we afscheid. Ik toch, hoe het met Aur zit weet ik niet, maar het heeft haar vast ook niet onberoerd gelaten dat we net anderhalf uur in het gezelschap van -in godsnaam- Tokio Hotel hebben vertoefd.
Zo snel we kunnen haasten we ons naar de wei. "Merde! Zie al dat volk eens!" roept Aur mijn richting uit. Ik kijk haar aan en op onze gezichten verschijnen identieke grijnzen. "No problemo" lach ik en sleur Aur bij d'r hand mee.
Nog geen 5 minuten later staan Aur en ik op de vierde rij, tot grote ergernis van de andere Tokio Hotel-fans. Ze kijken ons allemaal dodelijk aan, maar Aur en ik doen alsof we hun niet horen.
Een deel fans beginnen "TOKIO HOTEL!" te scanderen, en Aur en ik doen vrolijk mee. Hell, we zijn tenslotte hier om hun te zien!
Even later komt Gustav tevoorschijn. Hij kijkt even naar het publiek en zet zich achter zijn drums. Hij slaat traag en ritmisch, en gaat over naar de intro van 'Break Away'. Duizenden fans gillen de longen uit hun lijf als de gitaar te horen is en Tom het podium opgelopen komt. Meteen volgt Georg, die Tom perfect volgt.
Het gegil bereikt een hoogtepunt als Bill naar voren gelopen komt en de eerste zin zingt.
"I've got other plans today, don't need permission anyway. Here I'm standing afetr all, with my back against the wall"
Alle fans (inclusief Aur en ik) zingen uit volle borst mee. Bills begroeting kan ik bijna niet verstaan, zo luid schreeuwen de fans rondom ons. Maar het is de gedachte die telt.**
Om 3 uur lopen de jongens het podium af, zoals ze zo vaak doen op concerten. Maar tot ieders verbazng komen ze niet terug. Dus beginnen we weer de scanderen. "WE WANT MORE!WE WANT MORE!"
"What the fuck?" wordt er overal geroepen. En ook Aur kijkt met gefronste wenkbrauwen naar de bühne, waar de jongens zijn verdwenen zonder fatsoenlijk afscheid. "Waarschijnlijk was hun tijd om.." zeg ik in Aurs oor, "Dat gebeurt wel vaker of festivals, dat een groep geen fatsoenlijk afscheid kan nemen door 'organisatorische' problemen. Ze hebben ons zelfs de stekker uitgetrokken op Rock Henis vorig jaar, remember?" Aur knikt verslagen en gaat samen met mij naar het frietkraam.
We zitten in de schaduw van het TMF-standje, te genieten van een lekker pak friet en een koele cola, als ik mijn gsm voel trillen.
'1 nieuw bericht'
Wie zou dat kunnen zijn? De naam Tabii verschijnt op mijn scherm en ik voel een vreemd gevoel in mijn buik. Hoopte ik stiekem dat het Gustav was? Hij had immers gezegd dat hij wat van hem ging laten horen.
Ik moet mezelf niets wijsmaken, wat zou Gustav Schäfer van Tokio Hotel in godsnaam in MIJ zien?
"Hallo, aarde aan Lexie." Aurs stem haalt me terug uit mijn gedachten. Ik kijk haar aan. "Wie was het?" "Oh eh.. Tabii" "Wat schreef ze?" Goede vraag. Ik kijk terug op het kleine scherm.
Heej Lex! Hoe vond je 't optreden? Ik vond het geweldig! Alleen spijtig dat het zo snel gedaan was.. Waar zit je ergens? Dan kom ik even met je praten, als ik mag xx hdl TabiiIk lees de tekst hardop voor en sta op het punt een berichtje terug te sturen, als ik gebeld word. Onbekend nummer. Ik staar even naar de gsm. Die landcode, 0049, die ken ik. Het is een duitse nummer. Zou het..? Ik durf niet verder te denken en neem gewoon op.
"Hallo?" "Ehm, Alex? Gustav hier. We eh.. hebben een probleempje hier met de organisatie enneuh.. Bill, stop daarmee! Sorry, zou je even kunnen komen?" Op de achtergrond hoor ik Bill en Tom vanalles schreeuwen, en zo te horen probeert Gustav Bill van het een of ander te weerhouden. "Ik kom meteen" antwoord ik. Gustav zucht zo te horen opgelucht aan de andere kant van de lijn. "Danke, Saki zal jullie opwachten." "Tot zo" zeg ik nog en hang op.
"Kom," zeg ik tegen Aur, "we gaan de Jungs helpen"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.