FanFic.nl

People who are meant to be together always find their way back in the end

* Deel 4 *

Aur kijkt me onbegrijpend aan. "We gaan wí¡t doen?" "We gaan de Jungs helpen" Aur kijkt me nog steeds onbegrijpend aan. "We gaan Bill, Tom, Gustav en Georg helpen" zeg ik ter verduidelijking.En wie heeft jou daarnet gebeld?" "Eh.. Gustav" antwoord ik ontwijkend. "En hoe komt Gustav aan jouw nummer, Lexie schat??" vraagt ze plagend. "Hoe denk je zelf?"
Ik sleur Aur verder mee en probeer onderweg een berichtje naar Tabii te sturen. Heey! ja het optreden was echt fantastisch!! knn we mss strx afspreke? Ben nu ff bezig.. xx hdalAur en ik komen aan aan het artiestendorp en zoals gezegd staat Saki ons al op te wachten. Hij bekijkt mij en Aur even en gebaart ons dan mee te komen. We moeten onze pas versnellen om te kunnen volgen. Binnen de 10 minuten staan we aan de kleedkamer van de jongens. De deur zwaait open en ik zie Bill met tranen in z’n ogen dingen roepen naar een man van middelbare leeftijd terwijl Tom zijn broer probeert te kalmeren. Wat hij precies roept, versta ik niet, Gustav is meteen op mij en Aur afgestapt. “Hey! Bedankt dat jullie zo snel konden komen!”� “Keine Ursache”� “Zoals jullie kunnen zien hebben we last van eh.. een klein probleempje”� zegt hij terwijl hij op Bill wijst. Ik knik begrijpend en loop naar de zanger toe. “Nein, David! Dit vind ik ronduit belachelijk! We hebben niet eens op gepaste manier afscheid kunnen nemen, we hebben de fans teleurgesteld!”� Dus dat is de beroemde David. Bill stopt zijn tirade als hij me ziet. “Alex! Zum Glück.”� Hij geeft me een opgeluchte knuffel. “We hebben dus wat last met het omzetten van Duits naar Nederlands.”� “Uhu, wat is precies het probleem?”� “Wel, zoals je gemerkt hebt, mochten we geen toegift spelen 'omdat onze tijd om was' " "Ahzo" "Ja, die vent daar," Bill wijst op een 50-er met een WB-shirt aan, "liet ons het podium niet terug op." "Ik snap het" knipoog ik, en richt me tot de man. "Kunt u me vertellen wat er precies aan de hand is?" De man geeft me een ietwat opgefokt antwoord. "Die vier daar hadden hun maximaal toegelaten tijd al overschreden met 7 minuten, en wilden vervolgens nog eens het podium op voor een toegift. Toen we hen duidelijk maakten dat dat niet mogelijk was, begonnen ze zich op te jagen, en begon het meisje zelfs te huilen. En voor ik het wist, kreeg ik hun manager op mijn dak." "Wel, ten eerste is Bill geen meisje, maar de leadzanger/meisjesmagneet van de groep en ten tweede, wat maken die paar minuten uit?" "Wat die paar minuten uitmaken? Een heel verschil, meisje. Dit is een perfect georganiseerd festival! We kunnen niet zomaar toelaten dat elke muzikant 'een paar minuten' extra speelt. Dan komt de hele organisatie in het gedrang!" "Oké, dat snap ik, maar als ze één liedje meer hadden gespeeld, was dat toch niet zo erg geweest?" "Het gaat om het principe, jonge dame! Als de heren dat laatste nummer nog absoluut hadden willen spelen, hadden ze 2 liedjes minder moeten spelen, dan was er geen probleem geweest. Die gastjes moeten niet denken dat we allemaal op onze knieën gaan kruipen omdat ze toevallig de tieneridolen van de week zijn." Ik krijg het moeilijk me te beheersen, niet enkel om wat hij zegt, maar ook de manier waarop. Zo minachtend, vooral het woord 'heren' leek hem veel moeite te kosten. Ik knik even geforceerd en richt me weer tot de jongens. Ik leg hen de situatie uit, en David spreekt nog eens op hen in. "Wel, daar kan ik ook niks aan doen. Als de tijd om is, is de tijd om." "Maar de fans-" begint Bill weer. "De fans zullen het begrijpen. Jullie kunnen je verontschuldigen via Tokio Hotel TV en via de site. En misschien krijgt deze jonge dame het wel klaargespeeld dat jullie het podium even terug op mogen om jullie uitleg te doen."David kijkt me vragend aan. "Ich werd's probieren." De WB-man kijkt me nors aan. "Wat nu weer?" gromt hij als hij ziet dat ik weer wat wil vragen. "Zouden de jongens even het podium terug op mogen om-" "Nee" antwoordt hij kortaf nog voor ik mijn af kan maken, en verlaat de kleedkamer. "Das ist doch alles scheiße!" roept Bill en zet zich verslagen in de zetel, gevolgd door de andere jongens.
Daar zitten ze dan: Bill, Tom, Gustav en Georg, alle vier naast elkaar met hetzelfde pruillipje. Ik ga naast Aur staan (die verloren naast de deur stond) en probeer de jongens op te vrolijken. "Kom op! Het optreden was geweldig! Eender hoe het eindigde. Ik ken jullie fans, ik ben er zelf een, en ze zullen best snappen waarom jullie niet verder mochten spelen. Geloof me, we snappen het best. Trouwens, het is niet alsof jullie het optreden hebben moeten afzeggen." Bill glimlacht flauwtjes. "Komaan broertje, je laat zoiets je humeur toch niet verpesten? We hebben nu lekker twee weken vakantie!" "Ja Tom daar ben ik me van bewust, dank je. Dit was ons voorlopig laatste europese optreden, daarom vind ik het zo sneu dat het zo stom eindigde!" "Maar Bill, denk je nu echt dat de fans zich enkel zullen herinneren hoe het optreden eindigde? Ze zullen zich vooral de ervaring herinneren, de sfeer, jullie. Je broer heeft gelijk, je moet het je niet zo aantrekken. Geniet nog even na van het optreden en de fans, en zet het dan van je af" probeer ik nog eens. Geen idee waarom ik me hiermee bemoei, maar iets in me zegt dat dat het juiste is. "Ze heeft gelijk, Bill. Weet je wat? Ik geef je 4 minuten om het van je af te zetten, of je krijgt straks geen frietjes." Bill kijkt zijn broer verontwaardigd aan. "Dat waag je niet." "Oh jawel" lacht Tom en kijkt zijn broer geamuseerd aan terwijl die hem zo dodelijk mogelijk aankijkt. De twins beginnen te bekvechten en ik besef dat het tijd wordt maar eens te vertrekken.
"Nou, dan gaan we maar eens. Het was echt leuk jullie te ontmoeten" zeg ik en gebaar Aur mee te komen. "Wartet!" Gustavs stem doet de vlinders in mijn buik weer ontwaken. Ik adem diep in en draai me om. Gustav staat recht en lijkt verrast door zijn eigen actie. Ik kijk hem (net als de jongens en Aur, die evenmin doorhebben wat er gebeurt) vragend aan. "Wel ehm.. Jullie zijn het beste gezelschap dat we in een hele tijd hadden en.." Hij valt stil. Bill lijkt door te hebben waar Gustav naartoe wil en vervolledigt zijn zin. "En we zouden graag willen dat jullie blijven. Allebei." Tom en Georg lijken het eens te zijn met Bill en Gustav, en ze kijken ons allevier verwachtingsvol aan. "Qu' est-ce-qu'ils ont dit?" sist Aur in m'n oor. "Ze vroegen of we willen blijven." "Aber natürlich" lacht Aur met een zwaar Frans accent. De jongens kijken ons blij aan en gebaren ons nogmaals te gaan zitten. Aur en ik nemen onze plaatsen van vanmiddag weer in en er komt weer een gesprek op gang.
Het gesprek draait al gauw om Aur en mij. De jongens willen maar al te graag weten of we vriendjes hebben en vragen er onomwonden naar. De sfeer wordt meteen losser als vastgesteld wordt dat we allemaal single zijn. De twins flirten schaamteloos met Aur, die zichtbaar geniet van de aandacht die ze krijgt van de twee knappe jongens. Ook Georg en Gustav zijn veel opener en losser. Het gesprek wordt wel erg interessant (het ging over seks, wat had je anders verwacht met vier hormonale jongens) als Saki binnenkomt met 6 pakken friet. "Ik heb ook wat meegebracht voor de dames" lacht hij en overhandigt ons elk een pak. Wow, die man kan lí¡chen. We bedanken hem en beginnen te eten (hoewel Aur en ik net frietjes aan het eten waren voor we hierheen kwamen).**
Om 22 uur nemen we noodgedwongen afscheid. David komt de jongens de bus op jagen 'omdat ze anders nooit op een menselijk uur in het hotel aankomen'. Dus geven Aur en ik de jongens een laatste ronde knuffels en wandelen mee naar de bus, waar we ze uitzwaaien. We haasten ons terug naar de wei om nog een stuk Doe Maar te kijken en na te flippen over het feit dat we wel degelijk de hele namiddag in het gezelschap van Tokio Hotel hebben verbracht voordat we ons naar het station begeven.**
Om 2 uur zitten we met een heel deel andere TH-fans te bibberen in het buskot van het station. Om de tijd te verdrijven en niet aan de kou te denken zijn we beginnen zingen - Tokio Hotel natuurlijk. Een oudere man komt binnen met de nieuwe krant in z'n handen. Hij bekijkt ons allemaal afkeurend, zet zich zo ver mogelijk van ons vandaan neer, en begint te lezen. Hij kijkt even op, kijkt nog eens in zijn krant en schudt zijn hoofd. Nieuwsgierig als we zijn, gaan Aur en ik achter hem staan en beginnen mee te lezen. Het gaat over Werchter Boutique, meer bepaals over Tokio Hotel. Voor de man goed en wel beseft wat er gebeurt, heb ik de krant uit zijn handen gerukt en begin voor te lezen.
Duizenden gillende meisjes voor Tokio Hotel.
De wei van Werchter Boutique werd gisteren overspoeld door Tokio Hotel-fans van de BENELUX en andere delen van Europa. In een omtrek van ettelijke kilometers rondom het festivalterrein van Werchter was get gegil waar te nemen toen de band rond Bill en Tom Kaulitz het podium betrad...
Je kan je wel voorstellen wat er allemaal instond. De krant wordt doorgegeven en elke fan jaagt zich op aan het feit dat Georg en Gustav niet eens vermeld worden, en dat de naam 'Kaulitz' verkeerd gespeld werd.
Om half drie wordt omgeroepen dat de trein richting Hasselt elk moment kan arriveren en het merendeel van de fans haast zich naar het perron. In de trein zelf is de sfeer nog steeds top en de meesten blijven zingen, tot grote ergernis van sommige andere treinreizigers. Aur is een gesprek begonnen met andere franstalige TH-fans en ik zit op mijn gemak naar muziek te luisteren. Dan begint tot mijn grote verbazing mijn gsm weer te trillen. '2 neue Nachrichten' staat op het scherm. Het eerste is van Tabii, en heb ik al rond 22 uur ontvangen.
Heej! Ik heb je niet meer gezien! :'( njh,mss de volgende keer! xx hdlDamn helemaal vergeten. Het eerste dat ik morgen doe, is me bij haar verontschuldigen. Ik open het tweede bericht en mijn mond zakt letterlijk een stuk open.
Ik zei toch dat ik wat van me ging laten horen je bent echt een toffe, heb me goed geamuseerd met je.. kzou je graag beter willen leren kennen, heb je mss zin om eens af te spreken? xx
Van Gustav dus. Ik kan het niet geloven. Hij vond me tof.. en hij geeft me virtuele kussen ^^. Mijn handen trillen lichtjes als ik een antwoord typ.
wauw, thnx voor het compliment *bloos bloos*, je bent zelf ook niet mis :p heb me ook geamuseerd en heb wel zin om eens af te spreken. maarreuh wrm ben je eigenlyk nog wakker? xx
Ik krijg vrijwel meteen een antwoord.
wel.. we zijn erop uit getrokken, zogezegd het einde van de tour vieren ^^ maar da's niet zo belangrijk. heb je morgen tijd? we moeten namelijk overmorgen terug naar Duitsland.. xx
Wow, morgen al afspreken? Dan kan ik weer niet veel slapen.. Ach ja, who cares.
ja is goed, je stuurt maar waar en wanneer kijk er al naar uit xxMeteen krijg ik een berichtje met het adres van het hotel en het tijdstip, 13 uur. "Met wie ben jij daar aan het sturen?" vraagt Aurs stem van akelig dichtbij. "Niemand" zeg ik snel en staar uit het raam. Aur is blijkbaar te moe om erop in te gaan en valt tegen mijn schouder in slaap.
Om 4 uur komen we aan in Hasselt. Ik maak Aur wakker en we lopen bibberend naar de auto waar haar vader ons al opwacht. "Was het leuk, meisjes?" "Ja hoor" gapen we tegelijk en hij lacht. Een halfuur later lig ik eindelijk in m'n bedje. Ik denk nog even terug aan vanmiddag. Het was net een droom. Raar toch, dat zoiets kan gebeuren door een stom toeval. Aur zou het vast ons lot noemen, maar ik hou vol dat het gewoon toeval was. Een heel gelukkig toeval, maar toch. Ik werp nog een blik op mijn lievelingsposter en val in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.