FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk twee

Dat de ogen continu op je gericht zijn en het grootste deel van je leven wordt vastgelegd op camera betekent niet automatisch dat je hun aanwezigheid vergeet. De camera verandert en verknipt, zo wordt een vriendin ineens je geliefde, en je vriendje je beste vriend. En zo zijn er dingen die niet voor de lens van de camera bedoelt zijn en is er dus camera- en non-cameragedrag. Als er camera's bij zijn blijf je toch een rol spelen.
Op camera waren ze vijf vrienden die samen in een band zaten, niets meer en niets minder, dus zo gedroegen ze zich ook. Even keken ze elkaar vragend aan, in afwachting van wat er zou gebeuren, wie de eerste stap zou zetten. Dat was Liam, die kort meedeelde dat ze het best maar even rond konden gaan kijken en vervolgens de daad bij het woord voegde. De rest volgde hem.
Het was duidelijk te zien dat het ziekenhuis al lang verlaten was. De meeste ramen waren gebroken en slechts enkele kozijnen waren provisorisch gedicht met triplexplaten. Van de mozaïekpatronen die de vloer ooit versierd hadden was weinig meer te zien: de kleuren waren door de jaren heen verweerd en tussen de gebroken tegeltjes woekerde onkruid.
Ondanks de bordjes aan het hek die aangaven dat het asylum niet betreden mocht worden waren ze duidelijk niet de eerste gasten sinds de sluiting: de vloer was bezaaid met bierflesjes en restanten daarvan en de muren waren versierd met graffiti en teksten in benzinestift.
“Hebben we een stift bij ons?” vroeg Zayn.
Alle ogen gingen naar Niall, die inmiddels al druk aan het graven was in één van de rugzakken. “Kijk! Ze hebben chips en cashewnoten!” riep hij vrolijk uit.
“En een stift?”
“Wel, wat denk je in een door productie samengestelde tas?” zei Louis, en na kort zoeken haalde hij een rode benzinestift uit het voorste vak van zijn tas. Even staarde hij naar de muur terwijl hij op iets origineels probeerde te komen om erop te schrijven, wat niet lukte, en dus schreef hij maar 'One Direction was here!' met zijn handtekening eronder. Hij gaf de stift door aan Liam, zodat de andere jongens het bericht af konden maken.
Terwijl de cameraman een shot nam van het bericht, dat inmiddels ook een hele zooi tekeningetjes van onder andere een roos, een kat en de jongens (van de hand van Zayn) bevatte, las Harry de namen van de stelletjes op de andere muur. Een kort moment lang pakte hij Louis' hand vast. Zolang als het kon. Zolang als hij durfde.
“Heb je de stift nog?” vroeg hij aan de jongen.
Die knikte en gaf hem aan. Harry haalde de dop eraf, wachtte een moment, twijfelend, en schreef de woorden toen op. “They don't know about us,” las hij fluisterend terwijl zijn hand weer naar die van de andere jongen ging.
Toen de cameraman klaar was gingen ze verder. Al snel kwamen ze erachter dat andere bezoekers kennelijk niet verder waren gekomen dan het begin van de gang, te zien aan het ontbreken van graffiti, bierflesjes en ander afval. Ook de cameraman was het opgevallen, dus zodra hij een mooi stuk muur had gevonden liet hij de jongens een filmpje opnemen.
“Guys, we hebben nu toch wel iets creepy's gevonden,” begon Harry, terwijl Zayn en Louis gezichten trokken als dat van een slecht spook, hun armen vooruitgestoken als zombies. Niall en Liam kwamen niet meer bij van het lachen. “Nee, maar serieus. Aan het begin van het asylum lagen allemaal bierflesjes en zat er graffiti, maar dieper in het gebouw is duidelijk al een lange, lange tijd niemand meer geweest, terwijl we geen blokkades hebben gevonden. Dat is toch vreemd?” De cameraman was inderdaad een geweldige souffleur. Een salvo van spookgeluiden volgde. “We gaan allemaal dood!” riep Harry uit, terwijl hij dramatisch neerviel.
Hoe verder ze kwamen, hoe meer ze ontdekten. Het ziekenhuis was duidelijk niet meer opgeruimd nadat het was verlaten, waarschijnlijk omdat niemand terug wilde naar de plek des onheils, of misschien omdat het niemand meer kon schelen tegen de tijd dat de politie het had vrijgegeven.
Zo lagen er nog dekens en schone pyjama's in de kasten. Donkerblauw met streepjes waren ze, met een hele rij knoopjes. Ook waren er nachtponnen, saai wit en zonder enig model, als een pij maar dan zonder capuchon.
Ook de bedden waren er nog, precies zoals op die ene fatale nacht. Dekens waren verfrommeld en opzij geschopt. Soms lagen ze op de grond. Er was in ieder geval voor zover ze hadden gezien geen enkel bed in het asylum dat netjes opgemaakt was. De jongens ontdekten nog iets: dertig jaar oud bloed is zwart. En het stinkt.

Na een tijdje rondgekeken te hebben werd besloten dat ze een centrale plek nodig hadden, omdat ze af en toe toch eens rustig moesten kunnen zitten. Uiteindelijk vonden ze een lege nis op een gang op de eerste verdieping. Er stonden stoelen en tafels, dus waarschijnlijk was het een ontspanningsruimte geweest.
Ze besloten dat de dekens die ze eerder gevonden hadden wel van pas zouden kunnen komen en Harry en Louis ging samen terug om ze op te halen, nadat ze de cameraman beloofd hadden dat ze opnames zouden maken met de camcorder.
Uiteindelijk hadden ze een behoorlijke voorraad kriebelende bruine en pastelblauwe dekens en een zooitje kussens, die de jongens in een andere kast hadden gevonden. Met de tafels en stoelen maakten ze een tent, gewoon omdat het kon, die ze vervolgens inrichtten met de overige dekens en de kussens. Aldus Niall lag het geweldig, en hij maakte al aanstalten om naar dromenland te gaan, maar werd wakker gehouden door de anderen. Slapende bandleden mogen dan ongelooflijk schattig zijn, erg interessante tv voor het casual publiek maken ze niet.
In de rugzak die Louis had gedragen vonden ze een pak chocoladekoekjes en in beide tassen zaten flessen water – waarschijnlijk omdat water uit dertig jaar droogstaande leidingen niet echt te zuipen (laat staan gezond) was – en zo hadden ze zowaar een feestmaal om op te peuzelen bij hun kampvuur van zaklampen in de tent.
De cameraman kwam erachter dat hij zijn tas beneden had achtergelaten en liet de jongens even alleen om hem op te halen. Dat dat 'even' meer dan een half uur duurde merkten de jongens aanvankelijk niet.

Reacties: