FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

36: Louis' Plan

We waren radeloos. Radeloos en alleen. Twee jongens die nog nooit een pistool hadden afgevuurd en die nog nooit iemand pijn hadden gedaan. Twee eenzame jongens.
De stilte was om te snijden. Als hersendode zombies staarden we voor ons uit, geen van ons had enig idee wat we moesten doen. Rennen? Naar aanwijzingen zoeken? Niets? Alles leek overbodig en niets leek ons slim. Helemaal niets.
‘’Misschien moeten ze ons maar gewoon vinden,’’ verbrak Louis de stilte, waarna hij ging verzitten en mijn kant op draaide. Ik reageerde niet, bleef voor me uitstaren.
‘’Ik bedoel, dan weten we in ieder geval waar de rest is. Als we nou dingen meenemen – verstoppen – misschien kunnen we ze dan bevrijden.’’ Zelfverzekerd klonk hij niet, maar het feit dat hij vooruitdacht gaf me een klein beetje hoop. In ieder geval genoeg om hem aan te kunnen kijken.
‘’Ik weet het niet. Ik weet helemaal niets meer. Het is alsof al het leven uit me gezogen is, Louis.’’ Ik schudde mijn hoofd, dacht terug aan Zayn en voelde de leegte in mijn binnenste groter worden. Louis zuchtte, legde zijn hand op mijn schouder en gaf er een klein kneepje in.
‘’Zayn betekent veel voor je he?’’ Ik knikte.
‘’Ja. Jullie allemaal, Louis.’’ De jongen schudde zijn hoofd.
‘’Zayn betekent meer voor je. Ik kan het aan je zien, de manier waarop je over hem spreekt, waarop je hem aankijkt. Hoe je over hem denkt.’’ Louis’ hand verliet mijn schouder en langzaam stond hij op. Als een generaal begon hij door de kamer te ijsberen, zijn handen achter zijn rug gevouwen en zijn blik strak. Strijdlustig.
‘’Ik weet precies hoe het voelt, geloof me. Ik heb dit nooit verteld, maar het wordt misschien eens tijd,’’ hij wachtte even, waarop ik hem aankeek en zijn bewegingen nauwkeurig volgde. Na enkele passen stopte hij, draaide zich naar me toe en keek me strak aan.
‘’Al vanaf het begin heb ik gevoelens voor Liam.’’ Hij gooide het eruit alsof hij net had toegegeven een moord te hebben gepleegd.
‘’Sinds we bij elkaar zijn ben ik al verliefd op hem. Ik durfde het nooit toe te geven, niet aan mezelf, niet aan jullie, totdat ik hem op een dag samen zag met Dani en…’’ Hij slikte even, keek de andere kant op en ging weer verder.
‘’En het brak mijn hart. Nooit heb ik jullie iets verteld, want, nou ja, ik wilde niet dat de band uit elkaar ging door mijn domme verliefdheid. Uiteindelijk heb ik er geen spijt van – Liam valt niet op jongens en dat respecteer ik.’’ Hij zuchtte en liet de woorden op me inwerken. Tot mijn verbazing deed het me helemaal niets. Het feit dat hij dingen voelde voor Liam, het feit dat dit duidde opdat Louis wist wat ik voelde voor Zayn. Niets leek me te raken.
‘’Luister je wel?’’ Ik bleef hem aankijken en knikte langzaam.
‘’Ja, ik – sorry.’’ Louis knikte, leek blij te zijn met het feit dat hij één van zijn grootste geheimen had verteld en begon weer met ijsberen. Ik bleef zijn bewegingen volgen, het stelde me op de één of andere manier gerust.
‘’Ik vind dat we erop uit moeten. De kans dat ze ons hier vinden is heel groot en nou… We zijn hier te kwetsbaar. Blijkbaar hebben die gasten de rest van ons hier kunnen ontvoeren en nou, je kent Sarah inmiddels wel. En Mark. De Panthers spelen geen spelletjes.’’ Hij stopte weer, draaide zich naar me toe en leek opeens vastberadener dan ooit.
‘’Weet je dat huisje nog?’’ vroeg hij opeens. Zijn vraag schoot bij me naar binnen, meer dan alle andere informatie. Alsof een enorme flashback zich op mijn netvlies nestelde en me voor enkele seconden uitschakelde, me helemaal terugbracht naar dat éne moment in de sneeuw. Ik zag de voetstappen voor me, ik zag hoe we ze volgden en ik voelde de plotselinge drang om er dichter naar toe te gaan.
Zo snel als het gekomen was, verdween het gevoel weer en met een ruk stond ik op.
‘’Louis…’’ Hij knikte, liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen. Zodra hij me losliet keek hij me met een strakke blik aan die boekdelen sprak, een blik die Louis nooit eerder had gehad. Het was een andere kant van de jongen, een kant die je liever niet wilde kennen maar die we nu zo broodnodig hadden dat het me niets uitmaakte of het bij hem paste of niet. Of het veilig was of niet. Dat was het inmiddels nergens meer.
‘’Denk je echt dat ze dáár zijn?’’ Opnieuw knikte hij, zijn blik verscherpte.
‘’Ja.’’ Ik wist dat hij gek geworden was, ik wist dat dit hele gedoe naar zijn hoofd was gestegen maar ik wist ook dat we niets anders konden doen. Hier blijven was echt geen optie, totaal niet, en het bos ingaan was het enige wat overbleef. Slim was het niet, maar ik kon verder niets beters bedenken en besloot ermee in te stemmen.
‘’Wat hebben we te verliezen.’’ Louis grijnsde tevreden, pakte de tas met dossiers van de grond en sloeg het over zijn schouder. Samen liepen we naar de deur, openden deze en lieten de koude buitenlucht ons begroetten. De deur sloot, een definitieve klik gaf ons het laatste zetje.

Reacties: