FanFic.nl

Kamer 427

22.

Hij liep door de gang, doelbewust. Hij wist precies waar hij heen ging, helemaal exact precies. Hij ging het doen, daar, die nacht, toen. Er was geen weg terug, hij wilde ook helemaal niet terug. Hij had zich voorbereid op het allerergste, wist wat de consequenties zouden zijn en toch had hij zijn beslissing genomen.
Die rat moest uit de weg geruimd worden.
Zijn voetstappen waren stil, maar ze weergalmden in zijn oren. Misschien waren ze ook best wel luid. Hij wist het niet, was te gefocust op de getallen op de deuren. 403, 405, 407. Bijna, nog een klein stukje en veel verder. 411. Hij kwam voorbij zijn eigen kamer en nam in gedachten alvast afscheid. Daar zou hij niet meer terugkomen – waarschijnlijk niet meer.
Zijn groene overall kleefde aan zijn bezwete huid. Hij wilde het ding niet uittrekken, het voor altijd aanhouden. Het was zijn overall en dat was al jaren zo, maar daar zou een eind aan komen. Op geel zou hij een andere krijgen, en hij koos er helemaal zelf voor om daarheen te gaan.
Nee, hij werd ertoe gedreven.
Het kon niet anders. De klootzak, de idioot. Hij verdiende het. Oh, wat verdiende hij wat er op hem af stond te komen.
Het mes kriebelde in zijn hand. Iedereen kon het zien, maar niemand zag het want niemand was er. Groen zou geen moord plegen, dan moesten ze naar geel en dat wilden ze niet dus ze keken wel uit. Natuurlijk. Hij had ook uitgekeken. Hij had zich ook ingehouden, heel lang, maar het was afgelopen met het afwachten. Het was afgelopen met het voortrekken.
De zoon van de directrice verdiende geen andere behandeling dan de andere gevangenen. De zoon van de directrice moest niet denken dat het geoorloofd was om op hem in te spelen, van hem te stelen, hem alles af te nemen.
Hij haatte hem.
Oh, wat haatte hij hem.
Hij glimlachte. 423, 425. Hij was er bijna. Nog heel even moest hij doorlopen, nog een klein stukje en dan was hij er.
En toen was hij er.
Hij grijnsde, in zichzelf, naar zichzelf. Voor zichzelf. Omdat hij de touwtjes in handen had, voor de verandering, en dat zou voor altijd zo blijven.
Hij zou leven, hij wel.
Op geel weliswaar, maar leven zou hij en daar ging het om. Zonder de eeuwige irritatie. Hij duwde de deurklink omlaag, stapte de kamer binnen. Hij grijnsde nog steeds.
De jongen zat in kleermakerszit op zijn bed, een boek in zijn handen. Nog zoiets wat eigenlijk mocht op groen: boeken bezitten. Asociaal, voorgetrokken varken. Hij keek de indringer glimlachend aan. ‘Dave, ik verwachtte je al,’ sprak hij met een toon die te zoet was om realistisch te zijn. Het wekte alleen maar meer irritatie op.
‘Oh?’ vroeg Dave echter, de glimlach niet van zijn gezicht vagend. Hij speelde het spelletje nog eventjes mee.
‘Ja… Het werd wel zo’n beetje tijd.’
‘Heb je mijn berichtje gezien?’
‘Maar natuurlijk heb ik je berichtje gezien. Ik ben toch zeker niet blind?’
‘Je weet maar nooit.’
‘Nee, nou, bij deze: ik heb het gezien. Wat ben je precies van plan?’
Het mes was niet onopgemerkt gebleven, maar de jongen op het bed was bijzonder goed in doen alsof hij het niet gemerkt had. Hij keek Dave recht aan, zijn ogen strak, zijn mond in een koude glimlach. Het ontmoedigde Dave een beetje. Waarom was hij niet bang?
Zelf was hij doodsbang.
Waarom was de jongen niet bang?
Shit.
De jongen grinnikte. ‘Wat dacht je? Dat ik je zou smeken om genade?’
Dave schudde zijn hoofd.
‘Mooi, want dat ben ik niet van plan.’
Hij stond daar, doodstil, het mes in zijn handen en hij wist niet wat hij moest doen. Hij kon toch niet zomaar op hem aflopen terwijl hij daar zat en het mes door hem heen steken? Hoe had hij het zich eigenlijk voorgesteld? Waarom was hij niet gekomen toen de jongen sliep?
Wat was hij in hemelsnaam aan het doen?
En waarom verzette de jongen zich niet? Als ze vochten, zou het een stuk makkelijker zijn. Asociaal. Hij kon Dave niet eens die laatste gunst bewijzen.
Verdomme.
‘Nou? Waar wacht je nog op? Ik zit klaar, hoor.’
‘Ik zie het.’
‘Oh, je wilt zeker even goed op me in laten werken dat mijn laatste uur geslagen heeft? Wees niet bang, ik begrijp het heel goed. Ik neem het je niet kwalijk. Kom maar. Je wilt jezelf toch niet langer kwellen dan strikt noodzakelijk is?’
Wat was hij eigenlijk een manipulatieve rat. Hij wist precies hoe hij op Dave in moest spelen en hij maakte er dankbaar gebruik van. En Dave tuimelde erin.
Nee, toch niet.
Of wel?
Als hij op hem af zou lopen, zou de jongen vast het mes uit zijn hand trekken en dan zou hij alsnog niets kunnen beginnen. Dan zou hij zelf bebloed op de grond eindigen en de jongen zou niet eens naar geel hoeven, want hij kreeg toch altijd een voorkeursbehandeling.
‘Kom dan.’
Dave schudde zijn hoofd. Hij wilde niet meer.
Weglopen was echter geen optie. Hij was met het mes paraat binnen komen wandelen, en als hij wegliep zou hij de Koude Oorlog verloren hebben. Dan zou de vijand een atoombom op hem werpen, wetend dat er geen tegenaanval zou komen. Dat kon niet – hij moest de overwinnaar zijn.
Als hij dan toch moest overlijden, dan zou hij daar zelf verantwoordelijk voor zijn.
De grijns keerde terug op zijn gezicht terwijl hij het mes aan zijn pols zette. ‘Ik hoop dat je van het uitzicht geniet,’ beet hij de jongen op het bed toe, grijnzend. Hij had de controle herwonnen. Plan B, dat wel, maar nog steeds zijn plan B en hij zou dit winnen.
‘Zal ik zeker doen,’ glimlachte de jongen op het bed en een seconde lang werd Dave weer ontmoedigd. Wilde hij dit?
Ja, hij wilde dit, en hij verstevigde zijn greep op het wapen weer. Als hij kwam te overlijden, wilde hij daar zelf verantwoordelijk voor zijn. Als hij het varken op het bed niet om kon brengen, zou hij zichzelf ombrengen. Ze zouden hem in de kamer vinden en met een beetje geluk zou het zoontje van de directrice overgeplaatst worden naar geel. Zelfs zo niet, dan had Dave geen last meer van de eindeloze irritaties. Ja, zo moest het zijn. Zo zou het zijn. Zachtjes drukte hij het lemmet tegen zijn zongebruinde huid, zich mentaal voorbereidend op het einde.
Maar de jongen had het gezien. De jongen had gezien dat de greep een microseconde lang verslapt was en hij stootte schaamteloos een schaterlach uit. ‘Nou? Ik wacht op mijn theatervoorstelling.’
‘Stik in je theatervoorstelling!’ riep Dave uit, toen hij een halve seconde zijn zelfbeheersing verloor.
Die halve seconde was genoeg voor de jongen op het bed om overeind te komen, Dave bij zijn polsen te grijpen en hem op het bed te smijten. De hand met het mes schoot uit en liet een snee achter in Daves schouder, door de overall heen. Nou ja, die had hij toch niet meer nodig.
Maar het mes was dus oprecht vlijmscherp.
En daar lag hij dan, onder het varken. De jongen glimlachte hem toe, hief het mes op en zijn ogen twinkelden vanwege de overwinning die hij reeds in handen had. Dave was machteloos, was niet sterk genoeg om hem tegen te werken en had geen ontsnappingsmogelijkheid. Geen plan ook, want hij had helemaal niet op dit scenario gerekend. Hij kon alleen maar liggen, worstelen, zijn ogen heen en weer schietend tussen de lachende ogen en het mes. Hij was niet sterk genoeg.
Shit.

Reacties: