FanFic.nl

Theodoor Noot

Hoofdstuk 1

Deze is geschreven vanuit het perspectief van Leonardo Noot, de vader van Theodoor
Und gerne reactionen bitte (met mijn slechte duits )

Rustig sleutel ik verder aan mijn meesterstuk. Het is geen wapen, geen gebruiksvoorwerp. Het is lastig uit te leggen wat het wel is. Wat ik wel kan vertelling is wat het doet. Of eigenlijk wat het moet gaan doen. Ik ben nu bijna zover, nog even en dan is het klaar. Mijn meesterstuk zal magie uit die nietige modderbloedjes kunnen trekken. Een heks of tovenaar die wel recht heeft op deze magie zal het dan in zich gepompt krijgen. Ik weet nog niet of er bijwerkingen zullen optreden. Echter denk ik dat-
"Papa, papa!"
Ik kijk verstrooit op van mijn gedachtes. In de deuropening zie ik mijn zoontje, Theodoor, staan. Hij is nu net twee maanden vijf. Vandaag op de kop af.
"Kijken", beveelt het kleine jongetje mij. Ik draai me om en met een zweem van trots op mijn gezicht, kijk ik op mijn zoontje neer. Het doet me goed hem zo te zien. Brutaal, bevelend en zeker niet luisterend naar wat Natasha zegt. Even kijkt hij mij ringschattend aan . Alsof hij wil peilen of ik ook daadwerkelijk kijk. Dan zie ik zijn mondhoeken opkrullen, hij is tevreden. Zijn ogen stralen concentratie en inspanning uit. Zijn rechterhandpalm houd hij strak naar boven gericht. Ik kijk weer naar zijn felrode ogen en zie niet wat hij nou zou bedoelen. Er gebeurd toch niks?
"Mijn handen, mijn handen, kijken", schreeuwt Theodoor boos. Mijn ogen dwalen af van zijn gezicht nar de kleine kleuterhandjes.
"Hoe doe je dat?" zeg ik mijn verbaasdheid en nieuwsgierigheid niet te kunnen bedwingen. Zoeits he bik nog nooit gezien. Het lijkt wel toverkracht, maar niet op de manier zoals de normale puurbloeden het doen. In het kleine handje zweeft een bol. Het pulseert lichtjes, al blijft die wel de hele tijd perfect rond.
"Ik - ik."
Ik kan merken dat Theodoor het zelf ook niet helemaal begrijpt. Hoe kan die ook? Het is nog maar een kind van 5 jaar.
"Ik", zegt het jongetje terwijl het met zijn linkerhand tegen de tafel tikt.
"Ik concentreerde me. Er zat de hele tijd een beest naar me te kijken. Hij was erg irritant, ik wilde hem opblazen en, en, en."
Theodoor zuchtte diep. Hij deed zijn mond open om weer iets te zeggen.

Beneden klinkt een luid gekletter. Natasha had de opdracht gekregen om een avondmaaltijd voor te bereiden. Woest sla ik op de tafel, waar een grote barst in onstaat. Dat mens kan ook nooit iets goed doen. Zo waren alle vrouwen, ze waren niet. Slechts goed voor het nageslacht en zdaar jammerde ze ook nog eens over. Zelfs een flubberwurm was meer als welke vrouw dan ook.
Witheet van woede dender ik de trap af, ga de vele gangen door en kom uiteindelijk aan bij de keuken. Daar zie ik Natasha te midden van een pan soep, wat uitgespreid over de grond heen ligt.
"Vieze vuile teringslet. Uit de baarmoeder gerukte kuttekind."
Ik pak mijn toverstok en richt die op haar.
"Crucio", spreek ik nu dodelijk kalm uit. Genietend kijk ik naar de vrouw die op de grond ligt. Schreeuwend, jammerend, kermend van de pijn. Ze smeekt me ermee op te houden. Haar ogen staan doodsbang, net als altijd. Het doet me goed deze macht te hebben, het vult me.
Ik voel iemand naast me komen staan. De grootte verteld me dat het Theodoor is. Daarnet wa die nog boven. Hij kijkt zijn moeder aan met de ergste walging op zijn gezicht wat ik ooit gezien heb. In zijn hand pulseerd de bol nog steeds. Met samengeknepen ogen van de concentratie gooit hij de bol weg. Het raakt de pan, die in duizend stukjes uit elkaar spat. Ik zal nooit weten of de bol ook op de pan bedoeld was. Of op dat mens, dat zich zijn moeder kon noemen.

Reacties: