Hoofdcategorieën
Home » One Direction » broken mirrors » the new boy
broken mirrors
the new boy
Het geluid van mijn mobiel wekte me uit mijn slaap. Vandaag zou het anders zijn, tenminste dat hoop ik. Misschien wordt het wel erger, misschien ook niet. Het zal er waarschijnlijk aan liggen hoe Harry reageert. Ik keek op mijn twitter, vijf nieuwe volgers. Een glimlach sierde mijn gezicht, hoe vaak had ik wel niet gevraagd voor een follow van één van hun? En nu heb ik ze allemaal in één nacht gekregen. Ik had nu een nieuwe missie op twitter: een followback van Smosh en Pewdiepie krijgen. Moeizaam stapte ik mijn bed uit. Ik stond stil voor mijn enorme kast, gevuld met truien, vestjes, en wijde shirtjes. Het zou vandaag warm worden, zou ik? Nee, niet doen dan weten ze helemaal dat je Anorexia hebt. Maar aan de andere kant... Mijn ogen gingen zoekend de kast rond. Ze bleven hangen bij een setje die ik al maanden niet meer aangehad had. Een Neon-roze tanktop met het peace-symbool, een spijkerjasje met hele korte mouwtjes, en een kort spijkershortje. Ik besloot het uiteindelijk toch aan te trekken, voor heel even maakte het me niet uit wat de anderen zouden denken. Ik besloot er mijn witte sleehakken onder aan te trekken. Aangekleed liep ik naar de badkamer, om mijn haar en make-up te doen. Ik borstelde mijn haar door, een deed een dun laagje mascara op. Mijn benen droegen me verder naar de beneden verdieping, waar ik een flesje water uit de koelkast pakte en die in mijn rugzak stopte. Dit was meestal het enige wat ik mee naar school nam voor in de pauze. Het was ook het enige product dat in mijn koelkast stond, op een pakje boter na. Als ik at, at ik meestal één sneetje brood met een dun laagje boter. Meestal op donderdag, de rest van de week dronk ik water. Snel liep ik de deur uit, ik had nog tien minuten om bij de jongens te komen. Met een versnellende pas liep ik naar hun huis. Nadenkend over alles. Het begon allemaal in groep vijf, toen mijn beste vriendin verhuisde. Naar een ander dorp, in een andere provincie. Toen begon het, toen begonnen ze me vriendloos te noemen. Het groepje van ons was toen weg. Iedereen kon wel een nieuw groepje vinden, iedereen behalve ik. Ik heb elke pauze alleen tegen een muur doorgebracht, en raad eens? Niemand die me vroeg, of ik mee wou doen, niemand die me vroeg of het ging. Niemand die me vroeg of ik erbij wou komen staan. Integendeel, ze negeerden me zelfs, alsof ik onzichtbaar was. Alsof ik niet bestond. Ik voelde mezelf alleen, ik begon echt te geloven dat ik geen vrienden had, ik begon de pesters te geloven. Niet alleen dat ik vriendloos was, ook dat ik dik, en lelijk was, en dat niemand over de hele wereld ooit van me zou gaan houden. Het voelde toen aan, alsof ik het niet waard was, alsof mijn leven niks waard was. En zo ging het dus een beetje de hele basisschool door. Behalve in groep acht, in groep acht ging het er veel harder aan toe.
Reacties:
Verder