FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk drie

Het was Liam die opmerkte dat de cameraman, wiens naam hij inmiddels al vergeten was, nog steeds niet was teruggekeerd. Toen hij het opmerkte realiseerden de jongens dat het ongetwijfeld een truc van productie was en dat het nu echt was begonnen, wat het ‘het’ dan ook mocht zijn. Ze wisten dat ze straks waarschijnlijk een slechte kermisattractie binnen zouden lopen, maar speelden het spelletje omwille van het programma toch mee.
Dus nadat ze hun zorgen over de cameraman hadden geuit, verlieten ze de tent om hem te gaan zoeken. Het kampvuur veranderde weer in zaklampen en de camera werd opgepakt. Het was tijd om op pad te gaan.
Harry en Zayn gingen voorop met de camera en Liam probeerde de beelden nog wat op te leuken door wat te mompelen over de mysterieuze verdwijning en hoe grimmig de sfeer in het ziekenhuis was.
Langzaam liepen ze door de verlaten gang, tot Louis hen liet stoppen. “Jongens, is dit wel de richting waar we uit kwamen?”
De jongens keken om zich heen, maar een antwoord hadden ze niet, alles leek zo op elkaar. “Geen idee, maar wat maakt het uit? Hij kan overal zijn,” zei Niall.
“Maar hij zei dat hij zijn tas was vergeten en hem ging ophalen. Hij is dus waarschijnlijk in het gedeelte waar we net waren en volgens mij is dat de andere kant op,” bracht Zayn in.
“Tenzij hij verdwaald is,” zei Harry.
“Dat lijkt me sterk. Hij is de enige van ons die kan weten hoe het gebouw in elkaar zit, plus hij is ons enige lijntje naar productie. Ik denk niet dat hij snel zou verdwalen.”
Harry was inmiddels al op weg naar een kast, even verderop in de gang. Toen hij hem opende vond hij Narnia niet, maar wel en stapel dekens. “Nee, hier zijn we nog niet geweest,” concludeerde hij. “Dus, wat nu?”
“Teruggaan en eerst in het andere deel zoeken, denk ik. Als hij daar niet is kunnen we altijd de rest nog doorzoeken.”
“Klinkt als een plan: let's do this!”
De jongens liepen een stuk sneller terug dan ze heen hadden gedaan, wetend dat ze in dit stuk niet bang hoefden te zijn voor booby traps en andere ongein. Dat dachten ze tenminste, maar vlak voor ze weer in de ruimte waren waar ze de tent hadden gemaakt sloegen een vijftal deuren plotseling open en met een harde klap weer dicht.
De zaklampen en camera vielen op de grond en “Holy fuck!”, “Jezus Christus!” en Louis' gil echoden door de gang. Reflexen zijn nu eenmaal niet aan te passen op wat er wel en niet geaccepteerd is op tv.
Trillend probeerden de jongens zichzelf enigszins bijeen te rapen. “En een gelukkig nieuw jaar,” mompelde Louis.
“Meer like Ow! You're giving me a heart attack, looking like you do!” zong Liam.
De spullen werden weer opgepakt en voorzichtig liepen ze verder, maar de deuren bleven deze keer stil.
Het tweede stuk legden ze nog langzamer af dan het eerste. De bovenste kamers werden uitgekamd, maar er werd niks gevonden, dus vervolgden ze hun weg naar beneden. Er was inmiddels besloten dat Harry en Louis maar voorop moesten, aangezien die al naar beneden geweest waren om dekens te zoeken. Het maakte echter niet dat de groep veel sneller vooruit kwam.
Beneden waren er net zoveel tekens van leven als boven. Ze riepen de cameraman, maar er kwam geen reactie. Niet dat ze dat echt verwacht hadden, een speurtocht was immers niet leuk als het eindpunt zijn locatie verraadde.
Dus gingen ze door en door, steeds maar door. Dat was het enige dat ze konden doen.
Hoewel de tweede booby trap niet zo onverwacht was als de eerste, ontlokte ook deze de nodige kreten die naderhand weggebliept zouden moeten worden. Toen ze één van de kamers open hadden gemaakt en binnenstapten sprongen er plots een paar felle lampen aan. Louis, Harry en Zayn doken in elkaar van het felle licht, Niall viel en nam daarbij Liam mee.
Het duurde zeker een paar minuten voor ze überhaupt weer stonden. Vervolgens konden ze nog niet verder: veel meer dan witte vlekken die door hun verder zwarte gezichtsveld dansten zagen ze niet.
“Wat moest dat voorstellen?” zei Zayn boos. “Willen ze ons blind hebben of zo?”
“Waarschijnlijk,” antwoordde Louis.
“Wat willen ze hier überhaupt mee bereiken? Willen ze het niet laten lijken alsof het hier spookt?” vervolgde Harry.
“Zaten de lichten niet buiten? Dan zouden ze zich er misschien uit kunnen lullen,” opperde Liam.
“Ga jij maar kijken,” snauwde Louis, die nog steeds in elkaar gedoken op de grond zat en in zijn ogen wreef.
“Wat, zie je sterretjes?” vroeg Niall.
“Altijd, wij zijn immers de hele dagen om hem heen en we zijn echt oogverblindend!” merkte Harry op.
“Haha, wat zijn we weer hilarisch,” zei het gespreksonderwerp.
“Kan het niet zo zijn dat we de booby traps in de verkeerde volgorde tegenkomen? Ik bedoel, dat dit een soort van: we bestoken jullie de hele nacht met slappe booby traps, dus wen er maar aan-waarschuwing is?” zei Zayn.
“Slappe booby traps, zegt de jongen wiens gevloek buiten nog hoorbaar was,” merkte Louis op.
“Zegt de jongen die de doden ongetwijfeld wakker heeft gegild,” kaatste Zayn terug.
“Oké, meiden, het lijkt me tijd om verder te gaan. Hier kibbelen lost toch niets op,” stelde Liam voor, terwijl hij Louis overeind trok en de gang in sleepte.
De andere jongens mompelden instemmend, pakten hun spullen en ze vervolgden hun zoektocht.

De cameraman was niet ver weg.
Ze doorzochten de hele gang en kwamen in elke kamer. Liam en Niall dan. Louis weigerde ook maar in de buurt van de deuren te komen, tenzij hij zeker wist dat er geen booby traps waren, Harry en Zayn schaarden zich achter hem. De doorzoekingen leverden echter niets op. Geen booby traps, maar ook geen cameraman.
De eerste woorden die klonken toen ze hem hadden gevonden waren Harry's gestamelde “What the fuck...” maar dat volgde pas na een lange stilte. Alle vijf stonden ze verstijfd op de drempel van de gang en vol afschuw en ongeloof staarden ze naar het tafereel voor zich.
Het was de gang waar ze waren begonnen. De gang met de bierflesjes in de hoek en de teksten op de muur. “One Direction was here!” staarde hen aan. De tekeningetjes leken zwakzinnig en belachelijk kinderachtig. De lachende smiley leek hen uit te lachen. Ze konden zijn kwaadaardige, honende lach bijna horen. De inkt was rood. Maar niet zo rood als het bloed.
Ze zagen hem niet meteen. Wat blijkt nou: in een bloederige ruimte is bloed de best mogelijke camouflage. Hij was er wel, onderuitgezakt in de hoek, verpakt in een rode deken van zijn eigen lichaamsvocht.
“Dit...” bracht Zayn uit. Hij maakte zijn zin niet af, wist niet hoe dat moest. Wat was dit? Wat gebeurde er?
Louis voelde zichzelf misselijk worden. Hij moest weg, hij wist dat hij weg moest, maar kon dat niet. Hij was versteend, vastgeplakt in het moment. Het beeld, het beeld moest weg. Hij sloot zijn ogen, hij moest weg, maar het werkte niet. Met gesloten ogen zag hij net zoveel als met open. Het beeld stond op zijn netvlies gebrand. “Dit is niet echt, dit is een grap. Dit is niet echt, dit is een zieke, zieke grap,” bleef hij tegen zichzelf mompelen.
“Louis heeft gelijk,” zei Harry. Hij keek nog een keer, hoewel dat eigenlijk niet nodig was. Hij zag het toch wel en realiseerde zich dat het niet waar was, niet echt. Het was slechts een illusie, gecreëerd door televisie, enkel voor de spanning. Toch trokken de koude rillingen door zijn lichaam en voelde hij zich slap worden. Hij vroeg zich af hoe hij hier in godsnaam beland was.
Liam was de eerste die zichzelf genoeg bij elkaar wist te rapen om zich te kunnen bewegen. Weg, hij moest weg. Dus dat deed hij. Hij pakte Niall, die voor hem stond, bij zijn arm, trok hem de één van de kamers op de volgende gang in en deed vervolgens hetzelfde met de andere jongens.
Het leek een goed idee, tot hij de vlekken in de dekens zag. Niet rood, allang niet meer. Ze waren zwart, de bloedvegen van bijna veertig jaar geleden.
Niall en Zayn waren nog steeds verstijfd en Harry probeerde Louis te kalmeren, maar het leek niet aan te komen. De jongen bleef een waterval van amper samenhangende woorden prevelen, handen voor zijn gezicht en ogen stijf dicht geknepen.
Liam sloot zijn ogen, drukte zijn handen tegen zijn slapen en probeerde na te denken. Wat nu? Ze konden hier niet blijven, niet in die kamer, maar hij dacht niet dat er kamers waren zonder bloedsporen. Dan maar de ontspanningsruimte, hun hoofdkwartier, als hij de anderen daar kon krijgen. Hij opende zijn ogen, keek naar de jongens en besloot dat dat nog een hele opgave ging worden.

Reacties: