FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 9 (97-107 / 1-3)

FACE
Als ik nog zit te zoenen komt B.A. opeens aanlopen.
"Kom van je roze wolk af, we hebben je nodig, Face. Kom allemaal even naar binnen," zegt B.A.
We lopen met zijn allen het kantoortje binnen en zodra de deur dicht is begint B.A. te vertellen.
"De naam Troy viel net. Hij is blijkbaar ontsnapt en komt hier heen. We hebben geen tijd te verliezen. Frank, is er een zolder? Is er een kelder?"
"We kunnen ze natuurlijk ook buiten opwachten," zeg ik terwijl ik nog half op mijn roze wolk zit.
"Luitenant volgens mij ben je er niet helemaal bij," zegt B.A. opeens.
Daarna verdelen we de taken. Ik haal alle wapens en munitie uit de Van. Eerst wil ik ook Hannibal's wapen uit de Van halen maar besluit dan toch om hem te laten liggen. Audrey en Lesley stappen in de Van, maar voordat ze instapt geeft ze me nog een dikke zoen en daarna rijden ze weg. Snel gaan we weer verder met de office. De gevangenen worden één voor één naar een verborgen plek gebracht. Ik bind Hank vast, blinddoek hem en snoer hem de mond.
"Zo, daar wordt je al een heel stuk stiller van, hè Hank?" zeg ik lachend.
Dan wordt ook Hank naar de verborgen plek gebracht. Dan horen we de stem van Troy. De angst kruipt me een beetje in de schoenen, maar ik probeer me flink te houden ondanks dat ik niet zo goed kan vechten.

TROY
Als ik een paar keer door de straat gereden ben, zijn alle auto's van de mannen van Hank er ook bijgekomen. Nu rijden we met z'n allen rondjes om het blok met de office heen. Alle auto's zetten we één voor één stil. Er gaan veel minuten verloren. Ik stap uit de auto en ga op een paar meter van de voordeur staan.
"Hé, sheriff, Troy is back in town! Je kunt me wel voor even opsluiten, maar ik houd niet zo van kale muren. Nou hoorde ik toevallig dat je Hank ook al hebt opgesloten. En laat nou het toeval zijn dat Hank ook al niet van kale muren houd... Het is... uhm hoe zal ik dat zeggen. Saai!"
Ik draai me even om en we lachen een beetje om wat ik net gezegd had. Daarna ga ik verder.
"Frank Sheldon, ik weet dat je binnen bent. Je kunt kiezen: JIJ brengt Hank naar buiten of IK kom hem halen. En weet je.... ik breng gezellig wat vriendjes mee!"
Maar ik krijg geen reactie.
"Frank, hier krijg je spijt van!"
Dan loop ik weer terug naar mijn auto, pak mijn geweer en maak een paar gebaren. We besluiten nog even te wachten tot er opeens iets tegen het raam aan valt. Meteen beginnen we allemaal te schieten. De banden van een paar auto's worden kapotgeschoten.
"Staak het vuren!" schreeuw ik tegen mijn mannen.
Dan zie ik door een gat in de muur waar ze zitten. Wij houden op en ook Face, Frank, Murdock en B.A. houden verbaasd op.
"Laat één van jullie rustig naar buiten komen. Ik wil alleen even wat afgeven," zeg ik kalm.
Dan zie ik langzamerhand dat Face naar buiten komt en hem geef ik de videoband mee. Die ontploft in zijn handen en hij valt op de grond. Snel pak ik hem op en houd mijn pistool tegen zijn slaap.
"Wat wordt het? Krijg ik Hank nog!"
Als ze even niet kijken, schiet ik een keer waar ze erg van schrikken. Ze zijn blijkbaar aan het overleggen. Met het losse stuk electriciteitsdraad dat nog in de jeep ligt, bind één van de mannen de polsen van Face vast. Op dat moment komen Peter, Hannibal, Audrey en Lesley aanscheuren in de Van. Peter?! Snel leggen we Face in de kofferbak van de auto.
"Lesley, wat zielig nou van je trouwerij, die zal helaas niet doorgaan na deze missie," zeg ik lachend en spring dan in de auto. Snel gaan we er vandoor. Ook laat ik een briefje achter met de mededeling: Volgende doelwitten: Audrey + Frank + Murdock

PETER
Hannibal is bij me komen zitten.
"Ik zocht jullie, want jullie hadden ze ergens ondergebracht, maar waar weet ik niet dus, dat wilde ik aan jullie vragen."
Dan komen opeens Lesley en Audrey aanscheuren. Mij kijken ze verbaasd aan.

HANNIBAL
Ik was met Peter samen op een bankje gaan zitten.
"Hey, ik zal eens met ze praten," zei ik om hem gerust te stellen.
Als ik net iets wil zeggen zie ik The Van aan komen scheuren met Audrey en Lesley voorin. Ik begreep er geen klap van, maar ik moest wel mee met hen. Ik gebaarde naar Peter dat ie ook in kon stappen. Audrey had het stuur beet en ik pakte mijn m16 van de stoel. We reden een stuk en zagen dat er bij de office een flink vuurgevecht gaande was. Ook zag ik Face die werd gepakt door de mannen van Troy. De wagen gaf meteen gas en reed meteen weg.
"Dat gaat zomaar niet!" zei ik kwaad.
Ik gaf Audrey instructies om de auto van de weg te rijden. Ze had zo te merken veel rijervaring, want we reden al gauw naast ze. Toen we naast hen reden schoot ik op de banden van de auto. Twee banden waren lek en de auto stond vol op de remmen. Daarna reden we hen klem. Gewapend sprong ik uit The Van, haalde Face uit de kofferbak en maakte hem los. Maar daar bleef het niet bij. Troy zijn mannen namen mij onder vuur. Ik kon schuilen achter de wagen van Troy.
"Ga terug naar de anderen en breng hen naar de schuur. Ik leid hen af en zie jullie daar wel," zei ik.
Als Audrey met de anderen naar de office terugrijdt, ren ik als een gek de andere kant op en schiet op de mannen van Troy. Mijn plannetje om de mannen van Troy af te leiden lukte tot nu toe redelijk.

AUDREY
Ik zit lekker lui in mijn favoriete zetel in de office wat te soezen wanneer ik ergens ver weg de stem van papa hoor met een verontrustende mededeling. Mijn hersenen zijn meteen wakker en draaien op volle toeren. Daar heeft hij een punt. Het zou niet de eerste keer zijn dat we zoiets voor hebben. Ik ben in gedachten verzonken tot BA iedereen vraagt naar het kantoortje te gaan.
"De naam Troy viel net. Hij is blijkbaar ontsnapt en komt hier heen. We hebben geen tijd te verliezen. Frank, is er een zolder? Is er een kelder?" vraagt BA.
Dat was allemaal zo snel. Volgens mij slaap ik nog half. Troy terug? Ik vloekte een keer lelijk. Iedereen dacht over ideeën. Zucht. We overleggen en komen tot een concreet plan. Aan de slag dan maar. Lesley en ik gaan op zoek naar waar die etalagepoppen ergens terecht gekomen zijn. Na een heuse schattenjacht vinden we ze terug in een hoek op de zolder. Na ze terug voor de ramen te zetten gaan we Hannibal oppikken. Ik neem veel te scherpe bochten en kom een beetje door elkaar geschud aan bij het huis van Maggie. Ik zag van ver al Hannibal staan bij een man.
"Peter! Wat doet die hier?!" roep ik verbaasd als ik de man herken.
Hannibal hoort ons aankomen en kijkt een beetje verbaasd op, maar stapte toch in. Ook Peter stapte in en we gaven plankgas. In de straat van de office aangekomen zien we een groep auto's staan. We zien net twee mannen Face vastbinden en de rest is aan het overleggen. Als ze ons zien leggen ze snel Face in de kofferbak. Ze roepen nog iets naar Lesley dat ik niet verstaan heb en rijden weg met de auto's die nog overbleven. Papa, BA en Murdock hadden goed werk geleverd en heel wat banden stukgeschoten. Ik rijd verder en stop bijna vlak voor Hank zijn neus. Hannibal sprong uit de Van en begon te schieten. Hij haalde Face uit de koffer.
"Ga terug naar de anderen en breng ze naar de schuur, ik leid ze af en zie jullie daar wel," riep hij.
"Ik wil zijn bevelen wel opvolgen, maar ze kunnen hier ook wel wat hulp gebruiken," denk ik bij mezelf. Plots beginnen Murdock, BA en papa ook te schieten en kan ik veilig de deur bereiken. Ik loop naar de kelderdeur en roep naar beneden: "Hannibal en Face leiden hen af. Hannibal heeft gezegt dat we naar de boerenschuur moeten gaan en dat hij later ook naar daar zal komen.”

FACE
Ik wil Hannibal niet in de steek laten en ook ik spring uit de Van.

TROY
Als Face uit de kofferbak wordt gehaald, probeer ik Hannibal te pakken te krijgen omdat hij toch maar alleen met Face is. En ja hoor even later was de munitie van Hannibal en Face al snel op, er zat niets anders voor hen op dan zich gewoon over te geven.
"Ik zou nu maar tevoorschijn komen anders zal ik jullie doorzeven met kogels."
Hannibal en Face luisteren ook voor de eerste keer naar me. De altijd koppige Hannibal houdt nu zijn handen in de lucht. Face wordt al snel vastgebonden maar Hannibal pakt één van de pistolen af. Dan besluit ik om Hannibal maar even neer te schieten. Er klinkt een schot en hij valt op de grond.
"Neem hem maar mee," zeg ik lachend terwijl ik zie dat Face zich om Hannibal bekommerd.
Ook nemen we Face mee. We gooien ze allebei apart in een cel in één van de schuilplaatsen. Han-
nibal is nog steeds gewond en mijn mannen hebben hem inmiddels op het bed neergelegt. Dat is pas raar: we zijn ergste vijanden maar dan gun ik ze nog wel een bed. Face zit wat stil in een hoekje.
"De trouwerij is afgelast, jochie," zeg ik glimlachend.
Dan kijkt hij me een keer boos aan. "Ik krijg je nog wel", zegt Face.
"Als je nog een keer zoiets zegt dan gaat je vriend eraan."
Maar in ieder geval had ik nu een schuilplaats waar het team niets van af wist.

HANNIBAL
Mijn plannetje hielp blijkbaar niet, want ik werd geraakt in me schouder en viel neer. Het feit dat ze me niet eens hadden vastgebonden vond ik raar, alsof ze medelijden hadden. Ik gromde wat en ging op het bed zitten. Maggie had me daar vandaag nog behandeld pfffff. Na een paar minuten stond ik en liep rond in de cel, in de hoop wat te kunnen vinden om de wond te bedekken. Ik probeerde de pijn onder controle te krijgen, maar dat was niet makkelijk. Ik stortte al gauw tegen de grond. Een bewaker opende de celdeur en liep naar me toe.
"Heb je geen verband of iets?" vroeg ik vriendelijk.
Hij keek me aan en liep weg, maar kwam later met een verbanddoos terug en maakte de wond schoon. Daarna verbond hij me schouder.
"Dank je," zei ik tegen de bewaker die weer wegliep.
Dit was mijn kans. Ik greep de bewaker, pakte zijn kleding en deed die snel aan. Daarna had ik hem in een kast gedumpt. Ook zijn wapens pakte ik af en ging op de positie staan van de bewaker. Ik had weer een leuk idee om de bewakers te laten denken dat Hannibal ontsnapt was. Ik rende naar Troy en vertelde dat Hannibal was ontsnapt.
"Zijn cel is leeg!" zei ik kwaad.
"Ik was bang dat die andere ook was ontsnapt, maar gelukkig niet. Moet ik die Hannibal zoeken? Of zal ik je positie overnemen?”
“Er zijn nu al zeven bewakers die naar Hannibal op zoek zijn," zei ik.
Ik hoopte dat ik wat geloofwaardig overkwam, want liegen was niet één van mijn specialiteiten.

TROY
Snel kwam er een bewaker aanlopen. Ik herkende hem echter als Hannibal en, nadat hij was uitgepraat, schoot ik hem neer, bond hem vast en gooide hem weer in de cel.
"Blijf jij!"

FACE
Ik denk terug aan de gebeurtenis met Troy. Hij gaf me een videoband maar die explodeerde. Hoe kon ik zo stom zijn om daar in te trappen?
Dan rollen er tranen over mijn wangen.
"Moet je huilen?" hoor ik Troy zeggen.
Hij zal wel anders piepen als ik straks een keer ontsnap en hem terugpak.

PETER
Ik snapte er niets meer van. Troy die Face en Hannibal meenam.
"Wat moet hij nu met hen?"

B.A.
Door het roostergat waar ik sta zie ik twee auto's en vier mannen staan. Als Hank en z'n legertje beginnen te schieten, zorg ik eerst dat de auto's onbruikbaar raken: van elke auto schiet ik minimaal één band stuk en van de wagen recht voor me knal ik de motorkap open. Ik weet een geweer uit iemands handen te schieten en raak onder de auto langs iemands been. Plotseling houdt het gevecht op en echoot het lawaai na in de straat. Ik vraag me af wat er buiten gaande is.

SHERIFF
Na een paar salvo's weigert mijn geweer nog enige dienst te doen. Murdock ziet dat ik het ding kwaad op de grond gooi en reikt me een andere aan. Het is een moderner wapen dan de mijne. Ik moet even kijken hoe deze werkt, maar als ik aanleg merk ik dat het een goed wapen is. Van de zes mannen die ik zie, weet ik er diverse te raken. Murdock roept dat ik ook op wielen moet mikken en op de voeten en benen die ik onder de auto's zie. Met een tik tegen m'n hoed bedank ik hem voor de tip en ik leg weer aan. Plotseling wordt het stil buiten. Troy komt weer tevoorschijn en roept dat hij iets wil afgeven.
"Nou, dat had je ook in je eentje kunnen komen doen," mompel ik.
B.A. gromt dat het wel niet veel soeps zal zijn wat Troy ons wil geven. Murdock komt vervolgens verrassend uit de hoek met: "Hij brengt vast een vergiftige appel van de boze stiefmoeder. Maar hij heeft pech, Sneeuwitje is niet thuis en kan hem niet opeten."
Dan draait Face zich om en zegt dat hij wel naar buiten gaat.
"Zeg! Ben jij helemaal gek geworden?" zeggen we bijna in koor.
"Wil jij per sé dood of zo?" vraag ik hem.
Nee, Face wil niet dood, maar denkt dat hij het beste kan onderhandelen. Voor we hem kunnen tegenhouden klimt hij de kelder uit en loopt naar buiten. Met alle gevolgen van dien. Troy overhandigt hem iets zwarts. Face draait zich om om weer naar binnen te gaan, maar het zwarte ding ontploft in zijn handen en hij wordt tegen de grond gesmeten door de explosie. Murdock die het hele tafereel vanuit zijn roostergat het beste kan volgen, vliegt direkt de trap op en wil naar Face toe gaan. Wij volgen hem. Als we in de hal staan, schiet Troy op de office en duiken we weg. Buiten scheurt er een auto de straat in. DE VAN!!! Hij rijdt dwars door het cordon van Hank heen en stopt bijna voor zijn neus. Zou Hannibal voor een verrassingsaanval kunnen zorgen? Voorzichtig kijk ik door het raam. Troy stopt Face snel in de kofferbak van z'n auto en neemt dan met een paar van z'n mannen Hannibal onder vuur. We nemen in de kelder onze posities weer in en geven Hannibal ondersteuning.
Dappere Audrey springt uit de Van, holt naar de deur toe en weet veilig binnen te komen. Ze roept de kelder in dat we naar de boerenschuur moeten gaan van Hannibal. Maar hoe krijgen we alle gevangenen in de Van? En wie wil er als schietschijf dienen als je omsingeld bent?

TROY
Met masker en al loop ik naar de cel van Hannibal toe. Nog steeds ligt hij vastgebonden en gewond op de grond.
"We gaan een film maken. En weet je wie de hoofdrol krijgt, je raad het al, JIJ!"
Snel slepen we Hannibal mee en zetten hem op een stoel. Hij is erg zwak en heeft geen kans zich te verzetten.
"Draaien maar," zeg ik snel.
"Jullie kunnen je maar beter overgeven anders gaat hij eraan. Kom morgen om vijf uur naar de haven. ONGEWAPEND!"
Daarna stopt de man de camera weer en wordt Hannibal weer zijn cel ingesleept. Ondertussen is hij ook buiten bewustzijn geraakt.
"Die doet voorlopig even niets meer"
Wat krijgen we nou? Face is weg! Maar dan zie ik onder het bed net een voet en schiet ik een keer. "RAAK!"
Meteen hoor ik gekreun en Face komt onder het bed vandaan. Zodra hij onder het bed weg is grijpt hij meteen naar zijn voet die aan het bloeden is.

FACE
"We proberen toch niet te ontsnappen, hè?" zegt Troy tegen me.
Ik grijp meteen naar mijn voet. Dan laat ik me even ploffen op mijn bed. Hannibal is nog steeds buiten bewustzijn en als het zo door gaat ben ik dat straks ook.

PETER
Meteen begin ik vragen te stellen. "Wat is er aan de hand en wat moet Troy van Face en Hannibal?

HANNIBAL
Met twee kogelwonden raakte ik al snel het bewustzijn kwijt. Ik hoorde Troy iets zeggen, maar ik wist totaal niet wat. Als ik eenmaal weer in mijn cel lig, kom ik bij door de herrie van een pistoolschot. Ik knipperde een aantal keer met me ogen en zag Face die naar zijn voet greep.
"Wat heb jij opeens?" zei ik nogal verward.
Toen ik het bloed zag en Troy met een pistool in zijn hand wist ik al genoeg.
"Laat maar zitten," zei ik.
Als ik goed wakker ben, zie ik Troy voor me staan. Ik stond langzaam op en keek hem strak in zijn ogen. De kleding van de bewaker had ik nog aan.
"Kijk en leer," zei ik.
Ik maakte een sprong en had me armen vrij om een paar klappen uit te delen. Mijn laatste beetje energie gebruikte ik om Troy eens een paar klappen te geven. Ik gaf hem een rake vuistslag in zijn gezicht en een trap tegen zijn ribben. Hij snakte naar adem en steunde met zijn knieën op de grond. Ik pakte zijn pistool af en hield het tegen zijn hoofd.
"Nu heb ik geen keus dan de trekker wel over te halen."
Ik zette het pistool op scherp en keek hem strak aan.

TROY
"Kijk en leer," zegt Hannibal opeens.
Voordat ik het weet krijg ik een paar rake klappen. Hij geeft me een vuistslag in mijn gezicht en een trap tegen mijn ribben. Ik zit met mijn knieën op de grond en snak naar adem. Ondertussen zette Hannibal het pistool op scherp. Nog steeds snakte ik naar adem. Toen zakte ik ineen.

FACE
Ik zag Troy ineen zakken. Zou hij dood zijn? Dan komen er allemaal bewakers aanrennen. Zo te zien heeft Troy altijd wat achter de hand.

B.A.
Troy heeft ontdekt waar vandaan wij schieten en lost een paar schoten op de luchtroostergaten. We duiken op de grond. De meeste kogels ketsen af, maar één slaat er net boven Murdock tegen het beton en rolt tussen ons in.
"Flink kaliber!" mompel ik als ik de kogel bekijk.
We horen auto's wegrijden en springen weer op. We zien nog net hoe Troy met Face en Hannibal wegrijdt. Op de één of andere manier heeft hij ze toch weer weten te overmeesteren. Een paar van ons laten wat lelijke woorden vallen, maar veel tijd om te mopperen en te balen hebben we niet. We moeten er achter zien te komen waar ze Face en Hannibal naar toe brengen.
Op straat zijn er een stuk of zeven auto's van de bende van Hank achtergebleven, de oogst van goed schietwerk! Ondanks de ernst van de situatie kijken Murdock en ik elkaar triomfantelijk aan. Ik loop meteen door naar m'n Van en hoop maar dat daar alles nog aan heel is. Gelukkig zijn er geen banden kapot geschoten, maar aan de rechterkant zie ik krassen zitten waardoor ik uit m’n vel vlieg.
"WIE HEEFT MIJN VAN BESCHADIGD!!!?"
Vanuit een ooghoek zie ik iemand stilletjes de office terug inlopen.
"AUDREY!!!" roep ik kwaad.
Zij of Hannibal heeft achter het stuur gezeten. Geschrokken blijft ze in de deuropening staan en kijkt schuldbewust achterom.
"Sorry, B.A." zegt ze met een klein stemmetje als ik met een boze kop naar haar toeloop.
"Wat hebben jullie met mijn Van gedaan?"
Ik steek een kop boven haar uit en dat maakt genoeg indruk om haar snel antwoord te laten geven.
"Onderweg zagen we een paar bewakers van Hank rijden en...en...Hannibal zei... dat ik ze van de weg moest rijden?!" luidt haar verklaring maar met een onzekere ondertoon.
Maar als ze ziet dat ik die uitleg aannemelijk vind, vervolgt ze met een big smile op haar gezicht: "En dat lukte me nog ook! Goed hè!"
Ik kan niet langer kwaad blijven en knik vergoeilijkend.
"Maar... je helpt me maar mooi om die krassen weg te werken!" zeg ik er dan weer serieus achteraan.
"Nu??? En Face...en Hannibal...???" sputtert Audrey verontwaardigd.
"Nee, natuurlijk niet nu. Wat we nu moeten doen, is een manier bedenken om er achter te komen waar ze hen heen hebben gebracht."
Ik stap langs haar heen en vraag of Frank of Murdock al iets hebben bedacht.

SHERIFF
B.A. roept Audrey op het matje vanwege de beschadigde Van, maar het loopt met een sisser af voor haar. Dan informeert hij of we al iets hebben bedacht.
"Nou, misschien weet ik iets..." zeg ik terwijl ik even naar buiten loop.
"Hanks mannen hebben een stuk of zeven auto's laten staan en die hebben allemaal één of meer lekke banden. Als we nou eens een paar goede banden verzamelen en die aan één van die auto's zetten. Die blauwe daar (ik wijs de op één na voorste wagen aan) heeft donkere ramen, die lijkt me heel geschikt voor m'n plan."
Ik loop er alvast eens naar toe met Murdock en B.A. op m'n hielen. B.A. loopt om de auto heen om te zien wat voor wielen er onder zitten en wil dan weten wat m'n plan is.
"We kunnen deze wagen misschien gebruiken om er achter te komen waar Troy Face en Hannibal verbergt. We rijden ermee naar de villa van Hank en als we een beetje geluk hebben, zijn daar wel weer wat bewakers. Als we ons verkleden als Hank, krijgen we misschien wel wat informatie los."
"Hé, sheriff, jij moet ook een team beginnen! Volgens mij ben jij net zo slim als Hannibal!" flapt Murdock er dan uit.
"Dank je, Murdock, maar als dat echt zo zou zijn, dan had ik zelf die deputies van me wel kunnen arresteren, denk je niet?" antwoord ik als een boer met kiespijn.
B.A. zegt dat hij het de moeite waard vindt om te proberen en gaat meteen z'n gereedschapskist uit de Van halen. Samen met Murdock verzamelt hij de goede banden en ze maken niet één, maar twee auto's rijklaar. Audrey en Lesley stuur ik op pad voor boodschappen, zodat we een paar dagen in de boerenschuur kunnen leven. De auto's die van hun goede banden zijn ontdaan zet ik vast met wielklemmen, dan weet ik zeker dat ze ze niet weg halen. Risico is wel dat ze uit wraak m'n office zullen platbranden of slopen, maar de belangrijkste spullen heb ik er vorige week al uitgehaald. Door alle consternatie zou ik bijna vergeten dat er in de kelder nog een paar gevangenen liggen, geblinddoekt en al. Wat zullen we daar eens mee
doen? Binnen pak ik de telefoon en bel een collega op.
"Hallo Charlie, heb jij nog een paar cellen vrij?"
M'n collega heeft een grotere office dan ik en ook een groter aantal cellen.
"Zou je me een plezier kunnen doen? Kun je er voorlopig vijf voor me vasthouden? Nou...eh... voor ontvoering, mishandeling van tijdelijke deputies, gevaarlijk rijgedrag tijdens achtervolging, enz. Ja, die gasten hebben heel wat op hun kerfstok, daarom moet er goed op ze worden gepast. Ja, graag zo snel mogelijk, want ik ben met een grote zaak bezig en moet zo snel mogelijk weg. Goed, tot zo meteen."
Ik breng B.A. en Murdock op de hoogte.
"Maar waarom houdt je Hank hier?" wil Murdock weten.
"Die kunnen we als ruilmiddel achter de hand houden, of als lokvogel..."
B.A. kijkt me even aan en grijnst ten teken dat ie wel wat in dat plan ziet.

MURDOCK
De auto's staan klaar. Franks collega staat met de politiebus voor en laadt de tijdens de achtervolging gevangen genomen bewakers in en Audrey en Lesley laden de Van vol met proviand. B.A. geeft hen een zender mee, zodat ze kunnen communiceren met ons. Als dan alleen Hank nog over is halen we eerst de prop uit zijn mond. Omdat hij natuurlijk dorst heeft wil hij graag wat drinken, maar daar heb ik wat aan toegevoegd: slaapmiddel. Probaat middel voor B.A., dus dan zal Hank ook in een ogenblik onder zeil zijn. Even later ligt hij in z'n ondergoed in de kelder. We hebben ‘toevallig’ dezelfde maat en ik verkleed me dan ook als Hank. In de diverse achtergebleven auto's vonden we nog een paar cowboyhoeden en die komen bij ons plan ook goed van pas. Uit de Van haal ik een deken. De opnieuw geboeide en geblinddoekte Hank rol ik in die deken, want een blote gevangene is ook geen gezicht, wel?!

HANNIBAL
Ik had die Troy dan nu wel, maar ik voelde me zwakker worden.
"Face... neem contact op met de anderen en vertel waar we zitten."
Hij kwam dichterbij, pakte mijn oorcommunicator en maakte contact met de anderen. Mijn wonden begonnen erg pijn te doen. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik begon moeilijk te ademen. Ook verloor ik steeds meer bloed door die open wond op me schouder. Ik moest wel op Troy schieten, anders zou hij de macht weer overnemen. De bewakers stonden ook al klaar om te vuren, maar Troy daadwerkelijk neerschieten kon ik niet. Iets hield me tegen. Als ik het bewustzijn weer dreig te verliezen schiet ik toch en raak Troy in zijn schouder. Eén van de bewakers opende het vuur en raakte mij in mijn arm. Na het schot viel ik meteen neer. Mijn energie was echt op.

TROY
Door de bewakers wordt er geschoten op Hannibal en ik wordt door ze overeind geholpen. Meteen pak ik de oorcomunicator ruw van Face af. Hij wil nog iets zeggen tegen de anderen maar dat lukt hem niet meer, want ik zet een pistool tegen zijn slaap terwijl ik nog buiten adem ben.
"Waag het niet nog eens!" roep ik boos.
De cel gaat meteen weer op slot. Hannibal kan even niets doen, maar voor de zekerheid bind ik hem met ijzeren kettingen vast aan de muur van de cel. En voor Face heb ik nog een verrassing.
"Jij neemt nu contact op met je vriendjes en dan mag één van hen je komen ophalen."
Face kijkt me boos en verbaasd aan.
"Nou dan niet!"
Hij wordt weer in zijn cel gegooid en ook hij wordt met ijzeren kettingen vastgemaakt aan de muur van zijn cel. De cellen blijven natuurlijk nog wel op slot.
"Jij bent mijn eerste proefkonijn," zeg ik lachend tegen Face.
De angst is in zijn ogen te zien.

PETER
"En... wat heb ik te doen?" vraag ik verontwaardigd.
"We zullen je nog naar de gevangenis moeten brengen," antwoordt de sheriff.
"Dat meen je niet. Ik wil Hank eerst terugpakken," zeg ik boos.
"Nee. Ik heb een idee, we kunnen Peter best gebruiken," zegt B.A..
"Yes!"
"Maar nu niet van alles uithalen hè?" zegt B.A..
Ik knik begrijpend.

FACE
Als ik de oorcomunicator heb zeg ik niets. Van Hannibal moest ik zeggen waar we zijn. Maar waar zijn we eigenlijk? Voordat ik het weet heeft Troy de oorcomunicator ruw afgepakt. Dan zegt Troy iets over een proefpersoon. Wat zou Troy daarmee bedoelen? Van de gedachte alleen al word ik bang. Die kettingen om je polsen zitten ook niet echt lekker en je krijgt ze op geen enkele manier los. Ik zucht een keer diep. Lesley zal nu wel heel ongerust zijn. En hoe moet dit ooit verder? We zijn dan misschien van Sheirys af maar Troy en Hank zijn er nog steeds. Alhoewel Hank waarschijnlijk nog steeds vastgebonden zit. Er verschijnt even een klein lachje op mijn gezicht dat al snel verdwijnt als Troy met één of andere wetenschapper aan komt lopen.

HANK
De prop wordt uit mijn mond gehaald.
"Ik heb dorst. Zou ik even wat mogen drinken?"
Het is misschien raar dat ik dat zeg maar toch. Ik krijg een glas water. Na de eerste slok zak ik opeens in elkaar. Als ik weer wakker word, voel ik dat ik in mijn ondergoed zit en in een deken ben gebonden. Ook ben ik weer geboeid en geblindoekt. Ik krijg ze wel!

AUDREY
Ik hoor buiten auto's wegrijden. Blijkbaar zijn Face en Hannibal Overmeesterd. Wat nu? Ik wil de trap naar de kelder aflopen, maar daar krijg ik de kans niet voor, want Murdock staat al voor mijn neus met achter hem BA en papa. We gaan naar buiten en zien een stuk of zeven auto's staan. Ze hebben goed raak geschoten zo te zien. Ik zie BA naar zijn Van lopen en besluit dat het misschien beter is als ik me onopvallend uit de voeten maak voordat ...
"WIE HEEFT MIJN VAN BESCHADIGD!!!?" galmt het door de straat. "AUDREY!!!"
Oh nee! Tot zover het onopvallend uit de voeten maken. Ik zet mijn schuldigste gezicht op en draai me om.
"Sorry BA," zegt ik onwillekeurig stil.
"Wat hebben jullie met mijn Van gedaan?"
Ik begin toch schrik te krijgen en antwoord snel: "Onderweg zagen we een paar bewakers van Hank rijden en...en...Hannibal zei... dat ik ze van de weg moest rijden?!"
Hij vindt die uitleg precies voldoende en ik kan weer een glimlach op mijn gezicht toveren.
"En dat lukte me nog ook! Goed hè!" zeg ik opgewekt.
Hij is nu niet meer kwaad maar tot mij grote spijt zet hij terug een serieus gezicht op en zegt: "Maar... je helpt me maar mooi om die krassen weg te werken!"
"Nu??? En Face...en Hannibal...???" zeg ik ongelovig.
Ze gaan me toch weer niet stomme klusjes laten doen terwijl zij alle actie hebben?
"Nee, natuurlijk niet nu. Wat we nu moeten doen, is een manier bedenken om er achter te komen waar ze hen heen hebben gebracht," krijg ik als antwoord.
Hij stapt langs mij heen en het onderwerp heeft afgedaan. Ik zucht. Misschien kom ik er op één of andere manier nog wel onderuit, maar ik vrees er voor.
Papa heeft een fantastisch idee en ik moet met Lesley genoeg proviand inslaan voor een paar dagen in de boerenschuur. We krijgen een zender mee van BA en gaan op weg naar de supermarkt. Daarna rijden we ineens door naar de boerenschuur om alles uit te laden. Nogal een geluk dat ik eraan gedacht had om ook wat keukengerei en een vuurtje mee te nemen. Hoe gingen we het eten anders klaarmaken?!

HANNIBAL
Nu lag ik met mIJN armen vastgeketend aan de muur. Mijn arm deed al erg veel pijn. De kracht om die kettingen los te krijgen had ik echt niet. Ik begon te hoesten. Er stonden twee bewakers bij me. Ze keken me raar aan toen ik nog ademde.
"Verbind die wonden op mijn linkerschouder en arm alsjeblieft," zei ik.
Eén bewaker kwam mijn cel in en de ander zette meteen zijn pistool tegen mijn hoofd. Ik besloot maar niets te doen. De bewaker die als eerste de cel inkwam, maakte mijn arm los en verbond hem met verband. Ook de wond op mijn schouder werd verbonden. Ik kreeg de gelegenheid om een glas water leeg te drinken, daarna werd mijn arm weer vastgemaakt aan die ketting. De bewaker had alleen niet door dat er een klein zakmes op de grond lag. Met mijn been hield ik het zakmes uit het zicht. Dit was mijn ultieme kans om die kettingen los te krijgen.
Even later staan de bewakers weer op hun positie.
Een paar uur later was ik helemaal fit. De bewakers waren nergens te zien.Ik was blij dat ik in het leger had gezeten, want deze truc vereiste veel lenigheid. Met het mes tussen mijn voeten slaagde ik erin om het eerste slot van die kettingen open te krijgen. Met mijn hand kreeg ik het tweede slot open en was ik los. Ook het slot van de celdeur was geen enkel probleem voor mij. Ik liep heel simpel weg en verkende de basis. Niemand herkende mij als Hannibal en ik liep overal heel simpel door tot ik in een kamer kwam waar allemaal explosieven lagen en een m16.
"Laten we dit feestje maar eens zinvol afsluiten, " dacht ik bij mezelf.
Ik plaatste de explosieven allemaal uit het zicht en nam een m16, twee pistolen met twee magazijnen mee. Ik keek alle kamers door en vond een kaart van de schuilplaats. We zaten in een schuilplaats onder de grond die zwaar bewaakt werd. De kaart bestudeerde ik heel aandachtig en stak hem daarna in mijn broekzak. Er waren een aantal gangen die naar de villa leiden. Met een goede voorbereiding liep ik richting de cel van Face en loste een bewaker af. Tot nu toe herkende niemand me nog door de pet die ik op had. Troy liep op een gegeven moment langs en keek me fel aan. Ik moest Face goed bewaken. Ik knikte. Als zij een eindje weg zijn, open ik de celdeur en help ik Face overeind en gebaar hem om stil te zijn en met mij mee te lopen.
"Ik heb wat leuks in petto, " zei ik.
We lopen samen weg, tot we bij de plek komen waar ik de explosieven hadden geplaatst.
"Als we hier naar boven gaan, komen we bij een kruising uit. We moeten linksaf," zei ik. "Ga linksaf als je een enorme knal hoort, ik volg je wel als die sukkels recht in mijn val lopen."
Ik liep weer terug naar de cel van Face. Troy zag ik van ver al naderen. De pet gooide ik weg en pakte een granaat.
"Hey Troy, guess who’s back?!" zei ik alsof de ontsnapping het makkelijkst was.
Ik rende weg en gooide de granaat richting de eerste serie explosieven. De boel beneden veroorzaakte een enorme knal. Ik hoopte dat Face linksaf zou slaan, want het eerste deel van mijn plan was gestart.

B.A.
In de grootste auto leggen we Hank, verpakt in een deken, in de kofferbak. Frank loopt de office nog even na en ik check de zenders nog. Terwijl ik ermee naar buiten loop begint er één te kraken.
"Hallo? Face? Hannibal?"
Nog even wat gekraak, dan is het weer stil. Volgens mij probeerde één van hen om kontakt te maken met ons. Wat zou dat betekenen? Om eerlijk te zeggen vermoed ik dat het niet zo best met hen is. Ik krijg haast om op zoek te gaan en roep Murdock en Frank. Hè? Hoe kan dat? Daar komt... Nee, hè! Murdock heeft zich verkleed als Hank. Hmm, misschien nog niet eens zo'n dom idee.
Frank en ik stappen in de auto met de donkere ramen. Voor de zekerheid zet ik ook maar een cowboyhoed op. Frank heeft er vanzelf één. Murdock stapt, vermomt als Hank, in de wagen met gewone ruiten. Daar gaan we dan, op weg naar de villa van Hank om z'n bewakers aan de tand te voelen.

MURDOCK
Ik ga voorop rijden, zodat als de nood aan de man komt, B.A. en Frank me kunnen dekken.
Als we de villa van Hank naderen, observeren we eerst een poosje de omgeving. We zien, zoals we hoopten, bewakers lopen. Sommigen herken ik van het intermezzo bij de office. De brokstukken van de opgeblazen poort hebben ze aan de kant gegooid. Er staan nu twee bewakers met een hond op die plek. Een hond.... hmmm... dan kan wel eens leuk gaan worden. Als er een ideetje komt opborrelen, wenk ik B.A. en Frank. In hun auto vertel ik wat we kunnen doen. Frank kijkt me vreemd aan, hij weet blijkbaar nog niet dat ik gek ben en dan ook vooral op dieren. B.A. echter kent mijn reputatie wel en stemt in. Raar toch... hij heeft bijna nooit vertrouwen in me en hier stemt ie zonder morren mee in!
In m'n eentje sluip ik naar het hek rondom de villa en zoek een plekje in een dichte struik. In de hoop dat de waakhond een mannetje is, begin ik geluidjes te maken die een mannetjeshond op zouden moeten winden. B.A. en Frank houden me op de hoogte van het gedrag van de hond via een zender.
"Hé, Murdock, wat doe je eigenlijk? De hond wordt nu al onrustig!" fluistert B.A.
Aha, het werkt dus. Ik gooi nog een salvo met teefjesgeluidjes de lucht in en hoor nu luid en duidelijk dat de hond het op een blaffen zet. Goed zo, dan ga ik nog even door.
"Hé, Murdock, die hond wordt gek, joh! Met z'n tweeën hangen ze aan de riem van de hond en dan kunnen ze hem nog niet houden!"
Oké, dat is mijn cue. ‘Hank’ komt in actie! Ik sluip terug naar m'n wagen, zet Hanks hoed op en rijd met open raam langs de villa. Ook nu laat ik de lokroep horen en de hond sleurt de twee bewakers gewoon achter zich aan. Ik zet de auto een aantal meters voorbij de oprit stil en open de bijrijdersdeur. De opgewonden hond denkt precies te weten waar hij moet zijn. Hij springt over de stoel naast me pardoes op m'n schoot en begint me af te likken. Als ik van de eerste verbazing ben bekomen, concentreer ik me even en probeer Hanks stem na te doen.
"Hé, boy, kalm aan nu. Zit!"
Op de goede gok, maar het werkt. De hond neemt plaats op de bijrijderstoel. Ik bekijk m'n nieuwe passagier en hij mij, met een scheve kop en ogen die zijn verbazing weergeven, omdat ik Hank niet blijk te zijn. Die Hank heeft wel smaak wat betreft honden zeg, wat een mooi dier. Ik trek de deur weer dicht. In m'n achteruitkijkspiegel zie ik dat B.A. en Frank zich hebben ontfermd over de twee onfortuinlijke bewakers. B.A. seint dat we kunnen gaan.

SHERIFF
Terwijl de waakhond de bewakers achter zich aan sleurt, stappen wij uit. Zodra ze de riem van de hond loslaten willen ze opkrabbelen, maar we verrassen hen en na een korte worsteling zijn ze knock out. B.A. legt ze op de achterbank. Rustig rijden we weg, om de andere bewakers niet te alarmeren.
Ik ben benieuwd of het Murdock lukt om hen het adres te ontfutselen van de plek waar Hannibal en Face vastgehouden worden.
Een eindje verder, in een donker bos, draaien we een pad op en zoeken we een plek die niet van de weg af te zien is. B.A. en ik halen de bewakers uit de auto en zetten ze tegen de wielen aan.
"Waar zijn Face en Hannibal?" vraagt B.A. nors.
Murdock doet ondertussen of hij in de andere auto wordt vastgehouden en bootst Hanks stem na.
Schor roept hij: "Niks zeggen, jongens, niks zeggen!"
B.A. commandeert tegen mij dat ik de bewakers onder schot moet houden, loopt naar de andere auto toe en zet zogenaamd z'n pistool op Hanks hoofd.
"Stil jij, anders schiet ik je kop eraf!" schreeuwt hij de auto in.
Dan neem ik het woord en herhaal onze vraag. De bewakers kijken elkaar aan en dan nog eens naar de andere auto, maar blijven zwijgen.
"Goed, dan pakken we het anders aan," zegt B.A.
Hij laadt zijn wapen door, zet er een demper op en doet net of hij op Hank gaat schieten. In werkelijk-heid staat het portier open aan de andere kant van de auto, maar dat kunnen de bewakers niet zien.
"Nou, komt er nog wat van?"
De mannen smoezen wat met elkaar, alsof ze niet goed weten wat te doen. B.A. schiet en Murdock gaat liggen kermen in de auto.
"Ja, ja, oké we zullen het jullie wel..."
Iedereen is ineens afgeleid door een zwaar gerommel. Het lijkt wel het geluid van een aardbeving en de grond trilt ook, maar anders dan bij een aardbeving. Ik sta nog steeds bij de bewakers en zie ze elkaar aankijken alsof ze weten waar dat gerommel vandaan komt. De hond van Hank is onrustig en wil over de stoel naar achter springen en ontsnappen. Murdock grijpt nog net op tijd de riem en kalmeert de hond door Hanks stem na te doen. Maar het dier blijft één kant op kijken: recht vooruit.
De bewakers worden door B.A. in de andere kofferbak gestopt en dan laten we de hond de weg wijzen naar de plek waar het gerommel vandaan kwam.

HANNIBAL
Ik kwam Face tegen in de hal aan de linkerkant.
"Oke kom op, we moeten snel zijn voor ze bij komen van de knal," zei ik.
We renden door naar het volgende stuk waar ik explosieven had geplaatst. Bewakers renden achter ons aan, weliswaar niet gewapend. Misschien kwam dat omdat ik een bewakerspak aan had. Ik schoot twee bewakers neer, terwijl de rest wegdook.
"Naar rechts nu," zei ik tegen Face.
Ook dit ging erg goed en ik schoot op de explosief die vervolgens ontplofte. Tot slot gooide ik nog een rookbom die ik had gevonden tijdens onze ontsnappingsroute. Als we op een veilige afstand van de bewakers zijn, kijk ik op de kaart en nemen we even een kleine pauze. Face had duidelijk last van zijn voet. Ik keek hem aan.
"Gaat het met je voet?" vroeg ik.
Hij schudde zijn hoofd.
"Als we nu stoppen, dan grijpen ze ons. Ik kan je wel dragen als je dat liever hebt, alleen schieten wordt dan lastig," zei ik.
Ik keek naar Face en wachtte zijn reactie af.

MURDOCK
"Kom, jongen, zoek jij maar eens naar de oorzaak van die aardbeving," zeg ik tegen Hanks waakhond. De hond heeft het nu wel door dat ik z'n baas niet ben, maar blijkbaar mag hij me wel en hij luistert goed naar me. Hij neemt ons mee dwars door het donkere naaldbos. Soms moeten we bijna op ons knieën onder de laaghangende takken door. Stilletjes aan wordt het lichter en zien we een ander soort bomen opdoemen. Dan klinkt er weer een hoop gerommel. We staan meteen allemaal stil. Het lijken wel explosies en schoten! De grond trilt hier harder dan bij de auto's, dus we komen in de buurt. Ik stuur de hond weer vooruit. Het donkere naaldbos gaat over in loofbos, eindelijk zien we weer blauwe lucht boven ons.
"Ruiken jullie wat ik ruik?" vraag ik tussen het opsnuiven van vlagen kruitlucht door.
B.A. en Frank komen bij me staan en bevestigen wat ik denk. We speuren de omgeving af om te zien of er ergens rook te zien is, maar er is letterlijk en figuurlijk geen wolkje aan de lucht te zien.
We lopen weer verder en de hond gaat harder trekken aan de riem. Het loofbos houdt plotseling op bij een hoog hek. Achter het hek ligt een terrein dat van een kazerne zou kunnen zijn, echt een kaal, koud militair landschap. Een paar meter voor ons ligt een put met een rooster erop in de weg. Daar stijgt geluid uit op: alleen schoten deze keer. Het is een raar gevoel: boven de grond is er geen levende ziel te bekenen achter het hek, maar onder de grond lijkt er wel een gevecht gaande.

B.A.
Ik bekijk het hek en voel hoe stevig het is. We kunnen er over klimmen, maar er zit wel een dubbele rand prikkeldraad boven gespannen en schrikdraad. Voor we ons op het terrein wagen zou ik wel willen weten of onze vrienden in de buurt van dat rooster zijn.
"Zeg, Murdock, laat je uilenroep eens horen, wie weet zijn Face en Hannibal in de buurt van het rooster."
Murdock geeft een uilenroep ten beste en dan begint de hond mee te janken! Vervolgens zet hij het op een blaffen en Murdock krijgt hem zo snel niet stil. We horen iets of iemand door het hoge gras aan komen rennen en verbergen ons zo snel mogelijk in de struiken waar we eerst voor stonden. We kijken elkaar allemaal verbaasd aan, iedereen verwachtte een mens tevoorschijn te zullen zien komen, maar dan staat daar ineens een andere hond! En blijkbaar een viervoeter die ‘onze hond’ goed kent, want ze gaan tegenover elkaar zitten en likken door het hek heen elkaars snuit.
"Hé, Murdock, volgens mij heb jij daarstraks de geluiden van die andere hond nagebootst. Straks blijken Hannibal en Face hier helemaal niet te zitten, maar wou die hond naar z'n vriendinnetje toe!"
"En die explosies dan, hè?" herinnert Murdock me aan wat we hoorden.
"Ja, da's waar. Nou, laat je uil nog maar eens horen, misschien zijn ze nu dichterbij gekomen."
Murdock gooit een schreeuw de lucht in en we wachten in spanning af. We geloven onze oren niet, maar we krijgen een reactie: de uilenroep van Hannibal. We kijken elkaar blij, maar ook bezorgd aan. Waar zijn zij nou toch in terecht gekomen?

SHERIFF
Het kost me moeite om Murdock en B.A. door het dichte naaldbos te volgen, want ik ben de jongste niet meer en door het ongeluk raakte ik toch wel wat conditie kwijt, dat merk ik nu wel.
"Waar zou de ingang van dit terrein zijn?" vraag ik me hardop af terwijl ik met m'n hand boven m'n ogen het terrein bekijk.
"Daar kunnen we wel achterkomen," antwoordt Murdock en hij pakt de riem van de hond.
Hij doet alsof hij de hond mee terug neemt en ja wel, de andere hond reageert: ze loopt blaffend de richting in waar ze uitkwam. Als ze stil blijft staan blaft ze heel dwingend en de hond van Murdock weet zich te bevrijden: hij trekt de riem uit Murdocks handen en rent dan aan deze kant van het hek met z'n vriendinnetje mee.
"Kom, we volgen hem!" roept Murdock en rent achter de twee viervoeters aan.
"Gaan jullie maar vast, ik kom wel, ik zie het niet zitten om te rennen.”
Ik zie dat B.A. halverwege Murdock en mij blijft om mij niet te laten verdwalen. Murdock is uit het zicht verdwenen, maar laat ineens een uilenroep horen. Als ik me eenmaal bij B.A. en hem voeg staat ‘onze’ hond al aan de andere kant van het hek. Hij kijkt Murdock aan alsof hij hem wil vragen: zeg, kruip ook eens onder het hek door en kom met ons spelen? Er is dan ook inderdaad geen deur of poort te vinden, maar wel een gegraven gat onder het hek door. Het lijkt er op dat ‘onze hond’ op vrijersvoeten gaat op dit terrein. Het gat is natuurlijk niet groot genoeg om ons alledrie door te laten, maar Murdock lukt het en gaat op zoek naar Face en Hannibal.

FACE
Een heel bloedspoor liet ik achter. Ik rende, voor zover ik nog kon rennen met mijn zere voet, naar links. Daarna kwam ik Hannibal tegen die nog een paar dingen deed.
"Naar rechts nu," klonk het.
Snel rende ik naar rechts en Hannibal gooide nog een rookbom. Als we op een veilige afstand van de bewakers zijn, grijp ik naar mijn voet. Het doet me ook zo'n pijn.
"Gaat het met je voet?" vraagt Hannibal.
Ik schud mijn hoofd.
"Als we nu stoppen, dan grijpen ze ons. Ik kan je wel dragen als je dat liever hebt, alleen schieten wordt dan lastig," zegt Hannibal.
"Nee het gaat wel," antwoord ik.
We rennen weer verder tot ik opeens val. Dat doet behoorlijk pijn. Als ik wil opstaan voel ik een pistool tegen mijn hoofd drukken.
"Meekomen jij,” zegt één van de mannen.
Hannibal heeft het gemerkt en komt kalm en hijgend aanlopen. Hoe konden ze weten waar ik was?
"We volgden het spoor van bloed omdat we wisten dat je in je voet geschoten was," zegt één van de bewakers glimlachend.
Kan die gast gedachten lezen of zoiets? Ik word in een cel gesmeten maar Hannibal dit keer niet. Zouden ze hem niet herkennen? Hannibal wordt meteen meegenomen voor één of andere opdracht.
"Zozo lekker even uit je cel geweest?" zegt Troy lachend.
"Kom jij maar mee," zegt Troy tegen Hannibal.
Hannibal loopt mee en ik laat me zakken tegen de muur. De wetenschapper komt alweer aangelopen. Dan krijg ik een prikje en zak ik weg.

TROY
Face is weer teruggebracht naar zijn cel maar Hannibal heeft jammergenoeg weten te ontsnappen.
"Kom jij maar mee," zeg ik tegen de bewaker die naast me staat.
Hij loopt met me mee terwijl Face wegzakt.

HANNIBAL
Mijn hele plan aan duigen. Ik kon het niet geloven, het was zo waterdicht. Ik wist niet wat me overkwam toen er nog meer bewakers tevoorschijn kwamen en een pistool tegen Face zijn hoofd drukten. Toen ik hoorde dat Hannibal ontsnapt was, sprak ik een groepje bewakers aan die bij mij waren blijven staan.
"Zoek in alle gangen, Smith kan niet ver zijn. Waag het niet om zonder hem terug te komen!!!" zei ik.
Ik keek stomverbaasd toen Troy zei dat ik mee moest lopen met hem. Face werd terug in zijn cel gezet. Er kwam een vage vent aan die hem een prik gaf. Zo te zien was Face meteen van de wereld en zakte in elkaar. Ik had het erg moeilijk om me als bewaker te gedragen, maar liep toch mee met Troy. Ik keek naar de ravage die ik had achtergelaten met de explosieven. De anderen moesten nu wel gewaarschuwd zijn.
"Wat een puinhoop zeg," zei ik terwijl ik door het puin liep en de rook met me arm probeerde weg te zwaaien.
Ik begon te hoesten van de rook. We liepen samen Troy zijn kantoor in. Ik ging zitten en keek hem aan. Hij vertelde zijn plan om het team hierheen te lokken en daarna in een hinderlaag te laten lopen.
Ik kreeg een wapen met geluiddemper in mijn handen geduwd. Als Face bij zou komen, moest ik hem meteen doden. De prik die hij had gekregen zat mij dwars. Als de wetenschapper binnenkomt en laat zien wat voor middel hij Face heeft gegeven, sta ik kwaad op.
"Hij sterft over een uurtje of twee tenzij iemand een tegengif aan hem geeft," zei de wetenschapper.
Troy lachte, maar ik zag de lol er niet van in.
"Dit wens je je ergste vijand nog niet toe,” zei ik kwaad.
"Als we die Hannibal weer kunnen vangen, krijgt hij hetzelfde middel toegediend. Nu op je positie.
Over een uur hebben wij allemaal een bespreking, alleen moet er iemand bij die Face blijven. Ik wil dat jij dat gaat doen," zei Troy.
"Is goed, dat ga ik doen," zei ik.
Met die woorden liep ik naar mijn positie en bewaakte Face. Ik keek naar hem. Hij zag er erg slecht uit. Het tegengif had ik toevallig gepakt uit een verbanddoos uit Troy zijn kantoor. Treuzelen en twijfelen moest ik nu al helemaal niet doen, maar mezelf verraden betekende al helemaal ellende.
Het kon mij m'n leven kosten. Ik opende de celdeur en gaf hem een spuitje met het tegengif. Ook legde ik een mes bij Face zijn been, hetzelfde waarmee ikzelf loskwam. Tot slot ging ik weer op mijn positie staan en bewaakte Face.

FACE
Langzaam werd ik wakker en voelde me erg zwak. Er lag een mes op de grond. Ik probeerde het met mijn voeten te pakken. Als dat eenmaal is gelukt probeer ik met mijn voeten de kettingen los te maken die om mijn polsen zitten. Maar ik kom er niet bij! Ik ben niet lenig genoeg. Ik zucht een keer diep.
Er piepte iets in mijn hoofd maar wat wist ik niet precies. En ja hoor, daar kwam de wetenschapper al weer aanlopen. Het mes liet ik in mijn broekspijp glijden, maar dat veroorzaakte een hevige snee in mijn been. Met een apparaatje ging de wetenschapper langs de linkerkant van mijn hoofd.
"De chip is goed ingebracht," zegt hij dan.
Chip?! Dan ontdekt de wetenschapper het bloed dat onder mijn been vandaan komt en ziet het mes uitsteken. Meteen trekt hij het eruit.
"Ach jongen toch. Wat wilde je nou weer gaan proberen?" zegt hij.
Ik keek hem zielig aan in de hoop dat hij medelijden met me zou hebben maar hij verbond uiteindelijk alleen de wond. Daarna knipte hij in zijn vingers waardoor ik me heel raar voelde.
"Wat ga je straks doen?" vraagt Troy die erbij is komen staan.
"Ik ga het A-team uit de weg ruimen," antwoord ik.
Dan knipt de wetenschapper weer in zijn vingers. Wat is er zonet gebeurd? Ik herinner me helemaal niets meer!

AUDREY
Lesley en ik hadden al het eten uit de Van gehaald en een plaatsje gegeven in de schuur. Nu zaten we samen op een oude, krakende bank te wachten op een bericht van het team.
"Ik hoop dat er niets gebeurd is," zeg ik om de stilte te verbreken.
Lesley kijkt me verdrietig aan en zegt: "Dat hoop ik ook. Ik ben wel bezorgd om Face."
Toen waren we weer even stil en in gedachten verzonken. Plots neem ik een beslissing en sta op.
"Ik ga ze zoeken, Lesley," zeg ik wanneer ik naar de deur loop.
"Nee, Audrey wacht. We moesten hier blijven. Geef ze nog even de kans om hun plan uit te voeren. Anders doen we het plan misschien in het honderd lopen."
Wat ze zei was wel zinnig dus ik gaf maar toe en zette me terug neer.
"Maar als we binnen het uur nog niets van hen gehoord hebben, ga ik ze zoekenm" zeg ik tegen Lesley.
"En dan ga ik met je mee," antwoordt zij.
Vijf minuten later houden we het niet meer uit van de zenuwen en komen we op het idee om met de zender BA op te roepen.
"BA, ben je daar? Hallo, BA?" zeg ik in de zender.
" Wat is er Audrey?" horen Lesley en ik tot groot plezier als antwoord.
"Waar zijn jullie? Wij zitten hier maar in die boerenschuur te wachten, maar jullie komen niet."
BA legt ons kort uit wat er ondertussen is gebeurd. Hij legt uit waar ze hun auto's hebben achtergelaten en legt gedetailleerd uit hoe we bij hen moeten komen door het bos.
"Oké, dan komen wij er nu aan," zeg ik en zet de zender af. "Komaan Lesley, op naar de rest," roep ik enthousiast.
We springen in de auto en gaan op weg naar de anderen.
"Audrey," zegt Lesley met een wit gezicht. "Het is helemaal niet nodig om andere mensen van de weg te rijden," zei ze toen ik net een andere auto had ontweken. "Doe eens rustig aan."
"Oh, sorry Lesley."
Ik besloot toch wat rustiger te rijden want als ik nu weer krassen op de Van maak, gaat BA me vermoorden denk ik.
Even later zien we een auto aan het hek van de villa staan. Dat zal de auto zijn waarin BA, Mudock en papa gekomen zijn. Ik parkeer de Van ietsje verder en we volgen de weg die BA beschreven heeft.
"Hopelijk lopen we niet verloren," zegt Lesley.
"Tja dat zou niet echt handig zijn, denk ik."
We lopen nog even stil verder totdat we aan een hek komen.
"Dit hek moeten we volgen hè?" vraag ik onzeker aan Lesley.
"Ik denk van wel, hoor."
We lopen langs het hek totdat we aankomen bij een kuil onder het hek door. Ik hoor plots BA's stem achter me en schrik me een hoedje.
"Konden jullie het weer niet laten om te komen?" zei hij geïrriteerd.
"Jij hebt makkelijk praten BA. Jij zit niet een hele dag nutteloze dingen te doen."
BA wou net zijn mond openen om iets terug te zeggen toen er een knal klonk.
"Wat was dat?" vroeg ik op het moment dat iedereen naar de grond dook.

HANNIBAL
Toen ik Face hoorde zeggen dat hij The A-Team uit de weg zou ruimen keek ik hem vol verbazing aan. Ik hoopte zo erg dat het tegengif zou gaan werken.
"Deze proef is geslaagd," zei de wetenschapper.
Ik stond nog steeds op mijn positie toen Troy me een stomp gaf.
"Ik zei dat je hem moest bewaken, niet helpen."
De stomp deed eigenlijk geen pijn, maar ik deed alsof hij wel veel pijn deed en zakte door me knieën.
"Ik heb niks gedaan, dat zweer ik je," zei ik.
"Hoe komt dat mes dan in zijn cel?" zei Troy.
"Geen flauw idee" zei ik.
Even later hielp hij me overeind en smeet me tegen de muur. We keken elkaar aan. Ik kreeg daarna meteen een pistool tegen me kop.
"Doe geen stomme dingen, anders laat ik je afmaken, door hem daar," zei Troy.
Ik knikte en hij liet me los. De wetenschapper keek me aan.
"Jij kan dat ook doen, knip met je vingers en laat hem zeggen wat je wilt," zei hij.
Ik bleef in mijn bewakersrol en knikte zachtjes. Als alle bewakers en de wetenschapper in bespreking zijn kijk ik naar Face. Hij was bij. Ik knipte met mijn vingers.
"Wat ga jij straks doen?" vroeg ik.

MURDOCK
Eenmaal onder het hek door gekropen, kijk ik eerst eens goed om me heen, want ik moet wel weten waar ik naar terug moet. Op de grond liggen grote betonplaten zover als m'n oog reikt. Ik zie geen gebouwen, maar een eind verderop wel een muurtje. Ik vraag de verrekijker even om het eens wat beter te bekijken. Meer dan dat het muurtje in een U-vorm gebouwd is zie ik niet, maar op de één of andere manier voel ik dat ik daar heen moet. Frank zegt dat ik de honden mee moet nemen, want die voelen en ruiken eerder onraad dan een mens. B.A. kijkt me bezorgd aan, maar krijgt het niet door zijn strot om iets aardigs te zeggen.
"Zorg dat je niet ook verdwijnt, fool!"
"Dank je voor je bezorgdheid, B.A.," antwoord ik met een flauwe glimlach op m'n gezicht. "Wat gaan jullie eigenlijk doen?"
Frank zegt dat ze hier bij het hek blijven en de omgeving in de gaten zullen houden. Tot slot krijg ik van B.A. een zender in m'n hand gedrukt. De hond van Hank pak ik bij de riem en z'n vriendinnetje huppelt vrolijk met hem mee.
Het is een aardig eind lopen naar het muurtje. Onderweg kom ik een paar putten met roosters tegen. Ik buk en luister of ik mensen hoor. Uit één van de putten komt een rare geur, iets chemisch of zo. In ieder geval geen kruid of rookbom. Zo lang ik op het terrein loop klinkt er geen gerommel meer en de grond trilt ook niet. Ineens schiet me te binnen dat het handig zou zijn als de andere hond ook naar me wil luisteren. Ik laat de hond van Hank halt houden en zitten. Dan wend ik me tot het vrouwtje en geef het commando Zit. Ogenblikkelijk voert ze het uit en ik prijs haar flink. Dan laat ik haar volgen, liggen en op afstand roep ik haar op. Alles lijkt ze gewoon te snappen, ondanks dat ik haar naam niet weet. M’n armgebaren blijken voldoende te zijn. Tot slot laat ik de twee honden netjes naast elkaar zitten, zodat ik me achter hen kan verstoppen als het nodig zou zijn. Als zelfs dat lukt, lopen we verder. De honden voelen dat het serieus wordt, ze lopen rustig naast me mee, maar zijn alert. Hanks hond duikt plots met z'n neus naar de grond, hij heeft iets geroken. Er is geen put in de buurt, maar volgt een spoor of zo, iets wat ik niet zie. Hij begint meteen hard aan de riem te trekken en neemt me regelrecht mee naar het muurtje. Het muurtje verbergt een steile afrit. Ik kijk nog eens om me heen. Wie weet ligt onder deze vlakte met betonnen platen wel een hele geheime wereld.
Met de honden voor me uit, lopen we naar de afrit. Voor een enorm grote ijzeren deur staat een auto geparkeerd. Volgens mij is het er één die eerder vandaag bij de office was. Bingo! Dan kan Troy hier ook wel eens zijn. Maar hoe kom ik binnen? Op m'n tenen daal ik af. Ik moet heimelijk om mezelf lachen, want wie hoort me hier buiten nou lopen? Maar aan de andere kant kun je in zulke situaties nooit voorzichtig genoeg zijn. Voor ik naar de auto toeloop, zoek ik de wanden af of ik camera's of microfoons zie. Vreemd, zulke bewakingsmaatregelen zou je hier toch wel verwachten.
Ik ga naar de auto en voel of ie open is. Ja! Sleutels? Ja! Wat nu? De ene hond zet ik links, de ander rechts tegen de deur. Ik start de auto en steek een paar keer heen en weer om de neus van de auto naar de ingang te zetten. Dan nog even keer achteruit en omhoog en dan naar beneden om eens hard te remmen. Eens kijken of er iemand naar buiten wil komen.
Na een paar minuten probeer ik het eens op een andere manier. Ik druk een keertje op de claxon en doe dan de kofferbak open en ga daar achter staan in de hoop iemand naar buiten te lokken, want ALS er iemand komt....dan is ie de mijne! Nu hoor ik binnen voetstappen, dan gerammel met een sleutelbos en vervolgens het knerpen van de ijzeren deur die op een kier open gaat.
"Hé, kom eens even helpen! Ik heb voor Troy materiaal moeten halen," roep ik vanuit de kofferbak, zodat m'n stem vervormd.
De man komt naar buiten en ik volg hem door de kier tussen de klep en de auto. Als hij naast de auto loopt ren ik er muisstil omheen zodat ik achter hem kom en dan spring ik boven op hem. De man komt hard met de grond in aanraking en is even dizzy, maar draait zich dan razendsnel om en begint te knokken. Als ik zie dat hij om hulp wil roepen verzamel ik alle kracht die in me zit en deel zo'n knal uit dat ie voorlopig even buiten westen zal zijn. Het is een stevig mannetje, maar ik krijg hem in de koffer-bak getild. Voor de zekerheid draai ik wat kabeldraad om hem heen en stop een prop in z'n mond. Ik ontfutsel hem de sleutelbos en kijk de rest van zijn broek- en hemdzakken na op eventuele andere hulpmiddelen. Ik trek de jas die op de achterbank ligt aan en haal de pet van m'n hoofd.
Zacht trek ik de grote zware ijzeren deur achter me dicht en kijk om me heen. In de verte zie ik iemand in een witte jas lopen. Dat beeld geeft me een dubbel gevoel: enerzijds vertrouwd, aan de ander kant geeft het me kippenvel, omdat het hier iets sinister heeft. Witte jassen die onder de grond stiekeme dingen doen? Dat kan nooit iets goeds betekenen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.