FanFic.nl

Where are the prisoners?

Where are the prisoners? Deel 10 ( 3-15)

HANNIBAL
Face keek me verbaasd aan toen ik met mijn vingers knipte en hem de vraag stelde. Ik open de celdeur, ga dichterbij hem staan en knip nog een keer met mijn vingers en stelde hem weer de vraag. Weer keek hij me vreemd aan. Ik haalde opgelucht adem. Het tegengif werkte al. Ik pakte een verbanddoos en verbond zijn voet.
"We moeten nu wegwezen voordat ze door hebben dat ik je heb opgelapt Face," zei ik.
Hij knikte en was klaar voor vertrek.
"Kom op, dan gaan we," zei ik.
We renden weg, er waren zeer weinig bewakers. Even later komen we op de strengst bewaakte plaats van de schuilplaats aan. Daar had ik nog een explosief geplaatst. Ik schoot op het explosief en de bewakers waren uitgeschakeld.
"Blijf rechtdoor lopen tot aan de trappen, ik dek je," zei ik.
Als ik net mijn zin heb afgemaakt komen de wetenschapper en Troy net uit bespreking. Ik rende snel de hoek om en hoopte dat Troy me niet had gezien. Bij de trappen gaf ik Face de kaart. Ook gaf ik hem mijn m16.
"Klim hier naar boven, dan is het een kwestie van alleen maar rechtdoor lopen en dan zie je vanzelf een poort waar je naar buiten kan. Dat is de uitgang van de basis. Ik ga hier de boel afleiden om jou de gelegenheid te geven om te ontsnappen. Als je de anderen hebt bereikt, val dan binnen als ik er een kwartier later nog niet ben," zei ik.
Face knikte en klom naar boven. Als hij ver genoeg is, trek ik mijn twee pistolen en haal diep adem.
"Op hoop van zegen," zei ik zachtjes.
De wetenschapper en Troy keken mij aan toen ik mijn pistolen op scherp had staan. Ik schoot op beide, maar ze doken weg. Troy riep de bewakers bij elkaar. Ik keek op mijn horloge. Face was nu vijf minuten weg. De wetenschapper viel als eerste aan. Ik ontweek zijn slagen en trappen en sloeg hem neer. Daarna schoot ik nog op hem. Met het andere pistool schoot ik op Troy en raakte hem in zijn been. Na de schoten rende ik naar de trappen en klom naar boven. De laatste poging tot ontsnapping was zojuist begonnen.

MURDOCK
Voor me ligt een lange gang. Hier en daar zit er een inham in de muren en aan het hekwerk te zien zitten daar trappen. Buiten hoor ik één van de honden piepen en aan de deur krabben. Terwijl ik de omgeving in de gaten houd, laat ik de honden binnen en laat ze meteen weten dat ze zich stil moeten houden. Dan schrik ik van lawaai: onder me hoor ik explosies en schoten. Door één van de trapgaten komt er rook omhoog. Aan de andere kant zie ik iemand de trap opkomen. De man strompelt meer dan dat ie loopt. Ineens herken ik Face en ren naar hem toe. Ik ondersteun hem bij het lopen en zorg dat we in het donkerste deel van de gang blijven.
"Waar is Hannibal?" fluister ik.
Face heeft blijkbaar zoveel pijn dat hij niet kan praten, hij wijst alleen naar beneden.
"Is hij ook gewond?"
Eerst schudt Face z'n hoofd, dan haalt hij z'n schouders op.
"Wat doet hij nog beneden?" wil ik toch wel weten.
Het kost hem moeite, maar Face weet toch wat woorden uit te brengen.
"Heibel schoppen... om mij... laten ontsnappen..."
"Hmmm, zo te horen lukt 'm dat goed," mompel ik, want beneden is er nog steeds herrie.
Ik breng Face naar de uitgang. In de buitenlucht zie ik dat hij spierwit ziet en zweet als een otter. Hij laat z'n arm zien, waar vlak bij elkaar twee druppels bloed zitten.
"Injectie?"
Face knikt.
"Witte jassen?"
Face knikt weer.
"Hier boven staat een muurtje." Ik breng hem er heen. "Als je niet verder kunt lopen, blijf je hier en stuur ik een hond naar het hek om het terrein om Frank en B.A. te waarschuwen," zeg ik buiten alvorens ik weer naar binnen ga.
Face zakt op de grond en z'n ogen staan flets. Wat moet ik nu doen? Bij hem blijven of Hannibal gaan helpen? Eén van de honden stuur ik naar het hek terug, de ander leg ik bij Face.

FACE
Moeizaam strompel ik door en met moeite klim ik de trap op wat door mijn voet eigenlijk erg langzaam gaat. Dan zie ik iemand naar me toe komen. Weer strompel ik. De man rent nu naar me toe. Het is Murdock! Hij ondersteunt me en zorgt dat we in het donkerste deel blijven. Murdock mompelt nog wat, maar wat hij precies mompelt weet ik niet. Hij brengt me naar de uitgang en ik ben blij als ik eenmaal weer in de buitenlucht ben. Ik zweet ik als een otter. Dan besluit ik om hem mijn arm te laten zien. Dan zak ik langzaam op de grond. Ik hou het echt niet meer. Ik merk nog wel dat één van de honden naar het hek terug wordt gestuurd, de andere hond blijft bij mij. Dan knipt Murdock in zijn vingers. Meteen ga ik zitten ook al heb ik zoveel pijn.
"Het A-team uit de weg ruimen," zeg ik als ik wil gaan staan.
"Rustig Face, alles komt goed," zegt Murdock.
"Het A-team uit de weg ruimen," herhaal ik.
Zo te zien denkt Murdock even snel na. Weer knipt hij in zijn vingers en ik herinner me niets meer. Weer laat ik me zakken.

TROY
"En de chip moet dus eerst verwijderd worden voordat hij weer normaal wordt?" vraag ik.
De wetenschapper knikt.
"En omdat de chip nu vlakbij zijn slaap zit, is er grote kans dat hij overlijd tijdens de operatie, dus je moet wel geluk hebben," zegt hij glimlachend.
De wetenschapper en ik zijn net uit de bespreking. Dan kijken we één van de bewakers aan die zijn pistolen op scherp heeft staan en duiken we weg zodra de eerste kogels om onze oren vliegen. Snel riep ik de bewakers bij elkaar. Daarna volgde al snel een schot en ik greep naar mijn been
Ik zag nog net hoe hij naar de trappen rende en de trap opklom. Ik had eerder moeten zien dat het Hannibal was.

HANNIBAL
Het vuurgevecht ging bij de trappen door. Op een gegeven moment waren mijn pistolen leeg en ik had ook geen magazijnen meer.
"Heb ik weer!" zuchtte ik.
Als ik halverwege ben schiet een bewaker met een m16 op me. Hij miste me op een haar maar ik kreeg wel een paar klappen van een andere bewaker. De klappen maakten me erg zwak maar ik kon hem wegduwen en was boven. Eenmaal boven was het een kwestie van rennen. Ik rende als een gek naar de uitgang. Ik hoopte wel dat ze mij herkenden als Hannibal, omdat ik het bewakerspak nog altijd aanhad.

SHERIFF
"Dat was Audrey, hè?" vraag ik aan B.A. als hij het korte gesprek heeft beëindigd.
Hij knikt.
"Sinds ze jullie heeft ontmoet heeft ze avontuurlijk bloed gekregen en gaat ze niet meer braaf zitten afwachten. Daar moet je maar aan wennen, hoor."
Ik hoop maar dat m'n dochter en Lesley de aanwijzingen opvolgen en goed uitkijken onderweg. Stel je voor dat ook zij in handen vallen van Hanks mannen. Daar wil ik liever niet aan denken en ik concentreer me weer op het terrein.
"Hé, B.A., zie je dat? Volgens mij komen Murdock en Face eraan!"
Voor de zekerheid blijf ik nog even door de verrekijker kijken alvorens ik hem aan B.A. geef.
"Zo te zien is Face gewond. Ze gaan tegen de muur aanzitten. Kijk! Eén van de honden komt hierheen!"

B.A.
Ik neem de verrekijker van Frank aan en zie Face tegen de muur liggen. Maar waar blijft Hannibal?
De hond komt aangerend, krabbelt snel onder het hek door en gaat vlak voor ons zitten. Hij heeft een briefje aan zijn riem. Ik haal het er snel af en lees het voor: "FACE INJECTIE GIF HANNIBAL IN GEVAAR."
“We moeten ervoor zorgen dat Hannibal straks ook onder dat hek door kan, Frank. We zullen toch moeten graven."
We zoeken stokken en stenen, om de grond mee los te maken en graven met onze handen het gat dieper.
"Frank! Ik hoorde iets. Het kunnen Audrey en Lesley zijn, maar voor het zelfde geld zijn het bewakers die patrouille lopen bij het hek van het terrein," fluister ik en pak hem bij z'n arm.
We schieten de bosjes in. Frank knikt en wijst in de richting waar hij iets zag bewegen. Al snel horen we vrouwenstemmen en knikken we tegen elkaar dat de dames ons hebben gevonden.
"Hé, wat moet dat?!" zeg ik met m'n bulderstem terwijl we uit de bosjes tevoorschijn komen.
Audrey en Lesley schrikken zich een hoedje. Audrey begroet haar vader en dan bekvechten we nog wat totdat er een schot klinkt. Als in een reflex duiken we naar de grond. Ik kijk door de verrekijker of ik kan ontdekken waar dat schot vandaan kwam.

MURDOCK
Met een vingerknip wil ik de hond dichter bij Face laten zitten. Doch niet de hond reageert, maar Face!
Als in trance krabbelt hij op en zegt: "Het A-team uit de weg ruimen."
Ik knipper eens met m'n ogen.
"Hè?! Heb je nu weer last van geheugenverlies? Of hebben ze je één of ander raar serum gegeven?"
Face herhaalt zijn opdracht.
"Rustig Face, alles komt goed." zeg ik terwijl ik hem weer laat zitten en bij hem kniel.
Ik kijk nog eens goed naar zijn ogen. Ze staan op ‘blik op oneindig’ en da's niet best. Ik knip nog eens met m'n vingers, want het kan goed zijn dat ze hypnose op hem hebben toegepast samen met het middel wat ze hebben ingespoten. Face laat zich als een zoutzak weer neervallen. Hypnose dus!
Er zit er een straaltje bloed aan de zijkant van zijn hoofd. Ik zoek tussen zijn haren naar een wond, maar voel enkel een klein langwerpig bobbeltje vlakbij zijn slaap.
"Wat hebben ze nou weer met je gedaan?" vraag ik me grimmig mompelend en bezorgd af.
Ik krijg geen kans om Face er iets over te vragen, want er klinkt een schot vlakbij. Ik laat me op de grond vallen, druk Face tegen de grond en sis tegen de hond dat ie bij ons moet komen liggen. Er klinken voetstappen die in hoog tempo onze kant op komen. M'n pistool houd ik gereed om te schieten en de hond naast me richt zich langzaam op: grijnzend en zacht grommend, klaar om aan te vallen. Hij voelt dat er gevaar dreigt. De voetstappen zijn vlakbij. Er komt een man om de hoek. Eerst denk ik dat het één van de bewakers is, maar gelukkig zie ik het grijze haar van Hannibal als hij voorover duikt om zich ook achter de muur te verschuilen. Ik weet nog net de halsband van de hond vast te pakken en sis: "Goed volk!" De hond gaat weer zitten, maar grijnst nog steeds. Ik kruip naar Hannibal toe en vraag hoe het met hem is.
'We moeten hier weg. Zo snel mogelijk!" zegt hij met felle ogen.
Dat zegt wat, dan is het foute boel. Maar hoe komen we veilig die grote kale betonnen vlakte over?

FACE
Hannibal zegt dat hij me anders wel wil dragen. Weer schud ik mijn hoofd. Als Hannibal gewond zou raken zou ik me schuldig voelen. Dan wordt er ook geschoten van achter. Snel doen we onze handen in de lucht. Er lijkt geen einde aan te komen en er knipt iemand in zijn vingers. Dan knipt Hannibal in zijn vingers. Ik reageer weer. De bad guy knipt weer in zijn vingers. Ik loop mank op Hannibal af. Dan knipt Hannibal weer in zijn vingers. Ik stop weer.

HANNIBAL
Ik was niet van plan om me weer gevangen te laten nemen en deed mijn handen naar beneden. Ik keek om me heen in de hoop een plaats te vinden waar we heen konden. In de verte stonden struiken en nog iets verder zag ik een groot hekwerk.
"Kom op, naar de struiken en daarna over dat hekwerk," zei ik.
Face werd ondertussen gek van die signalen die hij kreeg van die chip. Als er even later twee bewakers aankomen en ook nog een wetenschapper, hebben zij de volle macht over Face. Ik knip in mijn vingers maar er komt helemaal geen reactie meer. Ik zie Face op me af komen. Ik knip met mijn vingers, maar reageren doet ie niet. Alsof hij een zombie is blijft hij naar me toe lopen.
"Face, gaat het allemaal goed?" vroeg ik.
Net na die opmerking kreeg ik een duw en greep hij me bij me keel.
"Face, ik ben het Hannibal!" schreeuwde ik.
Hij was opeens echt ongelofelijk sterk. Ik moest moeite doen om nog fatsoenlijk te kunnen ademen.
Om te voorkomen dat ik zou stikken, gaf ik hem een harde trap waardoor hij losliet. Ik stortte meteen met mijn knieën op de grond en greep naar mijn keel.
"Ben je nou helemaal gek geworden?!" zei ik kwaad.
Een seconde later werd ik beetgepakt door twee bewakers en op de grond gedrukt. Ik lag op mijn rug op de grond. De wetenschapper kwam al meteen met een spuit aan.
"Nooit!!!" schreeuwde ik terwijl ik de wetenschapper een harde trap gaf.
Even later zie ik Troy mank aanlopen.
"Denk je alles te hebben gehad," zuchtte ik.
De bewakers werden op een gegeven moment beschoten en ik stond op. Alleen wie hen beschoot was mij een raadsel. Ik pakte de wapens af en schoot richting de wetenschapper en Troy die terug hun schuilplaats in doken. Ik sloeg Face bewusteloos met mijn geweer en nam hem mee naar het hek waar we over moesten klimmen.

B.A.
Fluisterend breng ik verslag uit van wat ik door de verrekijker in de verte zie gebeuren.
"Murdock en Face zitten achter de muur verscholen. Volgens mij proberen ze... "
Ik word onderbroken door schoten en zie dat Face en Murdock op de grond duiken.
"Er komt iemand hun kant op... Gelukkig, het is Hannibal. Zo! Die hond vloog hem bijna aan, zeg!"
Weer klinken er schoten.
"Ze zitten daar niet meer veilig, mensen. Ik zie iemand in een wit pak lopen en iemand in een legerpak of zoiets." Even kijk ik opzij naar Frank, Audrey en Lesley. "Zouden ze daar beneden iets van een laboratorium hebben of zo?"
Frank knikt en zegt: "Je wil niet weten wat er tegenwoordig allemaal illegaal wordt uitgevonden en gebrouwen. Van drugs tot chemische wapens en van atoomwapens tot virussen om een heel volk ziek te maken. Alles wat onder de grond wordt gemaakt en het daglicht niet kan velen is verdacht."
Met de verrekijker weer in de aanslag knik ik.
"Ze hebben hen gevonden. Ze zitten in de val."
Ik zucht en voel me machteloos. In de verte zie ik dat Hannibal, Face en Murdock hun handen omhoog doen. Face loopt naar de witte jas toe en staat dan weer plotseling stil. Weer doet hij een paar stappen en dan staat hij weer stil. Het ziet er maar raar, robotachtig uit. Wat is er met hem aan de hand dat hij zo vreemd doet? Dan draait hij zich om, grijpt Hannibal bij de keel die Face van zich af schopt.
"Frank, kom op: we leiden de bende af. Schieten!"
Frank heeft z'n geweer bij zich, waarmee hij grotere afstanden kan overbruggen dan ik, maar die van mij heeft meer kogels. Hannibal maakt gebruik van de afleiding en grijpt een paar wapens. Hij jaagt zo te zien de witte jas en het groene pak weer naar beneden.
"Kom Frank, we gaan die kant op. Als Hannibal, Face en Murdock deze kant oplopen, kunnen we langs hen heen schieten. Audrey, Lesley, blijf laag, maar help zodra ze hier zijn."

MURDOCK
Veel tijd om plannen te maken krijgen we niet. Een witte jas en Troy komen naar buiten gerend en sluiten ons in. Er klinkt een vingerknip, waardoor Face opstaat. Hannibal knipt hem weer uit de trance. Zo vechten ze even door om Face zijn gunst en het lijkt erop dat Hannibal zijn grip op Face verliest. Face keert zich om en grijpt Hannibal bij de keel, maar die werkt hem hardhandig van zich af.
Ineens klinken er schoten. Ik duik ineen, omdat ik geen flauw idee heb waar die vandaan komen. Het zou mooi zijn als ze van B.A. en Frank zijn, maar ik geloof nooit dat ze op zo'n afstand iets zullen raken. Ook de witte jas en Troy worden verrast door de schoten. Hannibal is de eerste die gebruikt maakt van die verwarring. Ook ik spring op en vang een pistool dat Hannibal me toewerpt.
"Kom op, rennen!" roept Hannibal terwijl hij de witte jas en Troy op een paar kogels trakteert.
Als zij het op een lopen zetten, naar beneden, geeft Hannibal Face een dreun en neemt hem over zijn schouder mee. Ik zou wel vooruit kunnen rennen, maar blijf bij Hannibal om de weg naar het gat onder het hek te wijzen. Als hij moe wordt kan ik Face overnemen. Onderweg naar het hek klinken er weer schoten en we laten ons op de grond vallen. Terwijl we schichtig om ons heen kijken zie ik iets glimmens. Zou dat B.A. zijn die daar seint?
"Hannibal, kom we gaan weer. Het is B.A. die seint. Hij zit daar," zeg ik naar links wijzend.
Het laatste eind rennen we in één stuk door naar het hek. Tot m'n grote opluchting zie ik dat Frank en B.A. het gat een stuk dieper hebben gemaakt, zodat Hannibal ook onder het hek door zal kunnen.
Als we het hek op enkele meters zijn genaderd komen Audrey en Lesley tevoorschijn en helpen om de nog bewusteloze Face onder het hek door te trekken. Dan kruipt Hannibal eronder door, gevolgd door de hond en tot slot voeg ik me bij het gezelschap, want B.A. en Frank zijn terug bij het gat.
Ik kijk nog eens om en voel me opgelucht dat we weer veilig aan deze kant van het hek staan.
"We moeten zo snel mogelijk naar een dokter, jongens," zegt Hannibal met een gejaagd en bezorgd gezicht. "Ze hebben Face iets ingespoten waardoor hij onder hypnose ons aanvalt."
"Niet alleen dat, Hannibal, volgens mij zit er iets vreemds bij zijn slaap. Voel maar," vertel ik over mijn ontdekking.
"Ik hoorde iets over chips of zo, daar beneden," zegt Hannibal in gedachte verzonken. "Misschien hebben ze er één bij Face ingebracht met een injectienaald."
B.A. neemt de bewusteloze Face mee en dan stuur ik de hond vooruit om ons de weg naar de auto's te wijzen.
Terug bij de auto's en de Van pak ik de telefoon en bel Maggie op.
"Alweer?" reageert ze verbaasd. "Met wat voor missie zijn jullie bezig, zeg?"
"Een gevaarlijke, Maggie. Misschien kun je het niet alleen. Face zal geopereerd moeten worden. Er is een chip in z'n hoofd gebracht, vlakbij z’n slaap, dus een gevaarlijke plek."
"Face is wel telkens de pineut, hè?" zucht Maggie. "Gekneusde ribben, geheugenverlies, opgesloten, nou weer half vergiftigd. Kan het hier voorlopig bij blijven? Ik kom bijna niet aan m'n eigen werk toe door jullie," eindigt ze het gesprek.
Gelukkig hoor ik dat ze er een beetje bij lacht.

SHERIFF
"Zeg, wordt het niet eens tijd om onze gevangenen eens ergens af te leveren? We hebben onze kofferbakken nog vol liggen, weten jullie nog?"
"Als we bij Maggie zijn, Frank," zegt Murdock, terwijl hij in de auto stapt waarmee hij is gekomen.
Hij is zichtbaar bezorgd om z'n maatje. B.A. kruipt achter het stuur van zijn Van. Face ligt op de achterbank en Audrey en Lesley houden hem daar in de gaten. Als laatste stap ik in m'n ‘geleende’ auto. We maken dat we het bos uitkomen en zetten voor de zoveelste keer koers richting de dokterspraktijk van Maggie.

HANNIBAL
Toen Murdock zei dat BA seinde, renden we samen naar hen toe. Ze hadden een gat gemaakt zodat we allemaal onder het hek door konden. BA nam Face van me over en met behulp van de hond renden we richting de auto's. Murdock pakte zijn telefoon meteen en belde naar Maggie. We reden als de bliksem naar haar praktijk. Eindelijk kon ik even op adem komen. Ik was nog steeds erg geschrok-ken door het moment dat Face me opeens bij me keel greep. Ik bleef de hele tijd naar hem staren. De woorden van de wetenschapper spookten ook door mijn kop: Hij sterft over een uurtje of twee tenzij iemand een tegengif aan hem geeft.
Ik had hem het tegengif gegeven alleen had ik niet meer aan die chip gedacht. Ik gaf met mijn vuist een klap tegen het dashboard van The Van. Daarna boog ik meteen mijn hoofd uit woede.
"Ik had moeten ingrijpen, het is allemaal mijn schuld," zei ik kwaad tegen mezelf.
We kwamen niet veel later aan bij de praktijk van Maggie. Ik stapte uit de Van en stak een sigaar op om even kalm te worden. BA droeg Face naar binnen en legde hem meteen op een bed in de behandelkamer. Maggie keek me vol verbazing aan toen ze bloedvlekken op mijn bewakerspak zag.
"Maak je over mij maar niet druk, Face is belangrijker," zei ik.
De rest van het team liep met Maggie mee naar binnen. Ik bleef buiten om de sigaar op te roken. Even later stond ik op, gooide de sigaar weg en liep naar de anderen toe.

FACE
Ergens anders dan bij Troy kom ik weer bij en wil opstaan van het bed waar ik nu op lig.
"Face, je moet blijven liggen," zegt Maggie.
Ook de anderen staan in de kamer. Nu grijp ik mijn kans. Ik spring van het bed, loop op Murdock af, duw hem tegen de muur en ook hem grijp ik bij zijn keel. Al snel grijpt B.A. me vast. Ik spartel tegen maar hij is te sterk en legt me weer op bed. Dit keer boeit hij mijn polsen.
"Ik krijg jullie nog wel," roep ik boos.
Dan komt Maggie aanlopen met een spuit.
"Nee! Nee! Nee! Alsjeblieft niet!" zeg ik tegen haar maar ze luistert niet.
Voordat ik het weet zit de spuit al in mijn arm.

TROY
Mank kom ik aanlopen. "Dacht je echt dat je zomaar kunt ontsnappen?!" zeg ik lachend.
Dan vliegen er opeens kogels rond onze oren. Hannibal pakt een paar wapens en schiet richting mij en de wetenschapper. Snel duiken we onze schuilplaats weer in.

PETER
Even was ik een rondje gaan lopen. Mij waren ze helemaal vergeten. Iedereen zal me ondertussen wel haten. Ik heb ook zulke stomme dingen gedaan.
"Lydia, ik hou van je," zeg ik zacht en ga dan op een bankje zitten.
Maggie doet niet open dus haar kan ik ook al niet vragen waar Lydia en mijn twee kleine ventjes zijn. En het team moest al snel weer achter Troy aan. Misschien heeft mijn leven geen zin meer.

HANNIBAL
Ik schrok me rot toen Face ineens Murdock bij zijn keel greep.
"FACE !!!" schreeuwde ik, maar BA overmeesterde hem en boeide zijn polsen.
Ik rende naar Murdock toe die verbaasd naar zijn keel greep.
"Rustig rustig, blijf ademen," zei ik.
Zo te zien was hij aardig in shock.
"Adem in en adem uit, het is die hypnose dat hem zo agressief maakt," zei ik.
Ik haalde een glas water voor hem dat hij leeg dronk. Ik hoopte zo erg dat Face weer snel de oude zou worden, anders hadden we een groot probleem. Ik keek naar Maggie die druk bezig was met Face.
Er gingen zo uren voorbij. Het was een riskante operatie maar hij was wel gelukt, alleen moest Face uitrusten. Maggie liep naar mij toe. We keken elkaar even aan en ik glimlachte naar haar. Ze keek mij streng aan en wees naar mijn blouse. Ik trok het bewakerspak uit. Maggie schrok zich rot toen ze de verwondingen op me schouders en me arm zag.
"Het gaat wel, maak je geen zorgen," zei ik.

MURDOCK
Op de behandeltafel bij Maggie komt Face bij uit zijn bewusteloosheid en hij wordt meteen onrustig. Als hij van de tafel afstapt loopt hij regelrecht naar mij en grijpt me bij m'n keel. Nou maak ik dat wel eens vaker mee, maar dan is het B.A. die m'n plagerijtje of geklets beu is. Maar nu staat Face, nota bene m'n beste vriend, voor m'n neus, met een moordlustige blik in zijn ogen die ik niet van hem gewend ben en het is hem geen geintje: hij knijpt echt hard. Er komen gorgelende geluiden uit m'n mond als ik ‘help’ probeer te roepen. Bij m'n eerste kreet draait B.A. zich al om en grist Face bij me vandaan. M'n hart klopt in m'n keel en ik ben even van de wereld van schrik. Hannibal probeert me gerust te stellen en geeft me wat te drinken. Wat hebben ze Face in 's hemelsnaam ingespoten dat hij zo agressief is? Vanuit m'n ooghoek zie ik dat B.A. Face aan de behandeltafel vast maakt met boeien. Ik kan het niet langer aanzien en loop naar buiten. Frisse lucht om in bij te komen, ruimte om te denken, vrijheid om even naar m'n andere wereld te vluchten...

B.A.
Ik sta even met Hannibal te praten als ik plotseling benauwde gorgelende geluiden achter me hoor. Verontrust draai me om en zie dat Face Murdock staat te wurgen. Ik aarzel geen moment, grijp Face vast en smijt hem kwaad terug op de behandeltafel. Met m'n eigen boeien zet ik hem links vast en met die van Hannibal aan de rechterkant. Maggie staat als versteend, met grote ogen en open mond, tegen de muur. Ik lees de vraag in haar ogen en leg haar kort uit dat hij dit bij Hannibal ook al heeft gedaan.
"Hij moet echt met spoed behandeld worden, Maggie. Gaat je dat lukken?"
Zoals Hannibal Murdock verzorgd, zo doe ik dat met Maggie. Een paar minuten later zegt ze dat iedereen de ruimte uit moet en dat ze met de operatie gaat beginnen.
"Succes, Maggie."
Ik bekijk haar gezicht nog even om te zien of ze het inderdaad aankan. Wat ik zie is een sterke vrouw die zichzelf heeft teruggevonden en zich concentreert op een moeilijke opgave: de chip verwijderen van Face' hoofd.

SHERIFF
Bij de praktijk van Maggie stappen we allemaal uit de auto en brengen verslag uit.
Als zij eenmaal bezig is met de operatie vraag ik Hannibal en B.A. of ze even mee willen helpen om de kofferbakken te controleren. De gevangenen zijn allemaal wakker, maar duf. We controleren de boeien en touwen, geven hen wat te drinken en sluiten dan de kleppen weer. Ik begrijp heel goed dat het A-team nu bij elkaar wil blijven en kijk m'n dochter aan.
"Audrey, ik heb een mooi klusje voor je: wij gaan samen de ‘buit’ afleveren bij m'n collega."
Murdock, die een stukje verderop stond te staren, komt er weer bij en zegt dat ik voor onze eigen veiligheid de auto's beter enigszins kan prepareren.
"En wat heb je dan in gedachte?" vraag ik hem.
"Nummerplaten wisselen, ander kleurtje, striping, reclame... Dat bedoel ik." antwoordt Murdock.
"Goed idee, met een schroevendraaier heb ik nummerplaten zo verwisseld. Maar waar haal ik spullen vandaan voor die andere ideeën van je?"
"Kom maar..."
Murdock wenkt me mee te lopen naar de Van. Hij haalt er een kistje met spuitverf uit en een mal die ze blijkbaar al eens eerder hebben gebruikt. Hannibal gaat naar binnen om te kijken hoe de operatie verloopt, maar B.A. helpt ons een handje mee. Een kwartiertje later hebben beide auto's een complete metamorfose ondergaan. Tevreden loop ik er een rondje omheen en ga dan iedereen groeten.
"Hannibal, Murdock, B.A., Lesley, als we die lui," ik wijs met m'n duim over m'n schouder, "hebben afgeleverd komen we weer zo snel mogelijk naar jullie terug. Sterkte."
Audrey en ik stappen in de auto's en gaan op weg naar m'n collega, die de andere bewakers van Hank al eerder onder zijn hoede heeft genomen.

AUDREY
Als na heel wat problemen Hannibal, Face en Murdock aan komen lopen, kruipen Lesley en ik snel onder de afspanning door en helpen Face aan de andere kant te krijgen.
"We moeten zo snel mogelijk naar een dokter, jongens," zegt Hannibal met een gejaagd en bezorgd gezicht. "Ze hebben Face iets ingespoten waardoor hij onder hypnose ons aanvalt."
Oh nee, dit blijft maar duren. Arme Face hij heeft echt niet veel geluk.
Als we terug bij de autos aankomen, wordt Maggie opgebeld. Zij zal waarschijnlijk ook wel denken waar me mee bezig zijn. En inderdaad enkele seconden later hoor ik Maggie roepen: "Alweer?"
Ik heb geen zin om hun gesprek verder te volgen en ga naast Face zitten die op de achterbank ligt. Even later is iedereen ingestapt en gaan we naar Maggie. Weeral.
Daar aangekomen wordt Face naar binnen gedragen. Ik heb even geen zin in alle drukte en zet me buiten onder een boom. Even verder stond Hannibal een sigaar te roken, totdat hij ook naar binnen ging en ik nog alleen buiten zat. Even later hoor ik de deur van de dokterspraktijk weer opengaan. Ze controlereen de gevangenen.
"Ik zal maar eens gaan zien of ik iets kan doen," zeg ik tegen mezelf.
Ik ben net naast papa gaan staan wanneer hij me aanspreekt.
"Audrey, ik heb een mooi klusje voor je: wij gaan samen de buit afleveren bij m'n collega."
"Oké, papa," zeg ik.
Ik sta op het punt om naar de auto te gaan wanneer Murdock erbij komt staan en zegt dat we de auto
beter een beetje van uiterlijk veranderen.
"Goed idee. Waarom ben ik daar zelf niet opgekomen?! Maar hoe gaan we dat doen?"
Op dat moment hoor ik Murdock net zeggen: "Nummerplaten wisselen, ander kleurtje, striping, reclame... Dat bedoel ik."
Maar waar vinden we dan al het materiaal daarvoor? Murdock neemt papa mee naar de Van en ik begin maar al de nummerplaten erop te draaien. Ik zie papa mijn richting uitkomen met spuitverf en BA en Murdock in zijn kielzog. Ik glimlach eens en ga verder met mijn werk.
Met z'n vieren is het werk snel gedaan en de auto's zijn volledig verandert. Ik zie papa een rondje lopen en de auto's aan een grondige inspectie onderwerpen. Hij komt tevreden terug bij ons staan dus ik ga ervan uit dat ze goedgekeurd zijn. We nemen even afscheid van de rest en gaan op weg. Beiden in een andere auto. We vertrekken en ik zie Murdock ons uitwuiven. Glimlachend rijd ik de bocht om.
"Zouden we niet beter een omweg nemen en niet recht door het dorp gaan?" vraag ik me af als ik zie dat papa gewoon rechtdoor gaat op weg naar het dorp. Ik kijk even om me heen en ga dan naast hem rijden.
"Papa, zouden we niet beter niet recht door het dorp naar je collega gaan? Het zou toch kunnen dat de mannen van Troy naar het team aan het zoeken is in de buurt van het dorp?"
"Dat zou wel kunnen, maar het is de kortste weg en onze auto's zijn onherkenbaar," zegt hij.
Ik geef toe en ga weer achter hem rijden omdat er een tegenligger aankomt.

HANNIBAL
Ik keek bij Maggie hoe ze bezig was met Face. Ik ging even op een stoel zitten en staarde naar hem. Nogal een gelukje dat we Maggie hebben voor dit soort dingen. Na een paar uur is Maggie klaar en heeft ze de wond van Face gehecht. Ze haalde het bloed van de chip af en liep ermee naar me toe. Ik pakte het ding uit haar hand en bekeek het aandachtig.
"Hiermee hersenspoel je dus iemand."
Ik keek Maggie aan. "Wat moeten we toch zonder jou?" zei ik met een glimlach.
Ik omhelsde haar en liep met de chip naar BA en Murdock.
"Met dit ding hebben ze Face zover gekregen dat hij zo agressief tegen ons was. Ik hoop dat Face zo meteen wakker wordt, maar hij moet wel rusten. Zeg BA, zou jij uit kunnen vinden hoe ze dit ding hebben gemaakt en dat ding daarna vernietigen?" zei ik.

FACE
Langzaam word ik wakker en zie een beetje wazig. Ik lig in een ziekenhuisbed! Ook heb ik barstende pijn in mijn hoofd. Even voel ik aan mijn hoofd en schrik. Er zitten allemaal hechtingen in. Ik tel er wel een stuk of tien. Wat zou er aan de hand zijn? Als Lesley komt binnenlopen maakt dat mijn hele dag meteen weer goed, maar ze blijft op afstand staan.
"Wat is er? Waarom kom je niet dichterbij?" vraag ik.
Ze antwoordt niet en Hannibal die het wel heeft, begint te praten.

PETER
Ik loop nog een heel eind en zie dan Murdock buiten zitten. Meteen ren ik naar hem toe.
"Kan ik ook wat voor jullie doen?" vraag ik meteen.
Hij kijkt me verbaasd aan.
"Je denkt toch niet dat ik het er zomaar bij laat zitten hè!"
Murdock zucht een keer.

Troy
"Zorg dat je ze te pakken krijgt! Ik wil ze allemaal en dit keer mogen jullie ze van mijn part wel meteen ombrengen als jullie ze tegenkomen. Hoe minder er over zijn des te makkelijker het is.”

B.A.
Na de operatie, die een paar uren heeft geduurd, komt Hannibal naar buiten gelopen met iets in zijn hand. Het is de chip die Maggie heeft verwijderd van Face' hoofd. Dat zo'n klein rotding iemands hoofd toch zo in de war kan schoppen. Voorzichtig pak ik de chip uit Hannibals hand en neem hem mee naar de Van waar ik allerlei gereedschap heb. Ik sluit de deuren en doe een lamp aan. Zo kan ik me concentreren op de klus. Het gereedschap dat ik denk nodig te hebben stal ik voor me uit, de chip maak ik helemaal schoon en ik bekijk 'm eerst nog eens aan alle kanten. Ik meet vanalles op en door, sluit 'm aan op m'n computer om te kijken of ik signalen kan ontvangen waar ik iets uit kan opmaken. Daarna breek ik hem open, want het kan zijn dat het iets is dat vermomd is als chip, maar een andere werking heeft. Zodra de chip doormidden is komt er een vreemde geur vrij. Ik begin meteen te hoesten en vlucht de Van uit. Wat is dat voor smerige troep, zeg? Als m'n longen tot rust zijn gekomen, zet ik alle deuren open en ga weer naar binnen. Waar de vloeistof met de ondergrond in aanraking kwam zit nu een schroeivlek, de rest is inmiddels verdampt. Met een pincet leg ik de chipresten in een bakje. Ik ruim alle gereedschap op en ga dan naar Maggie. Zij heeft vast wel een microscoop in haar praktijk, waarmee zij nog wat restjes kan onderzoeken.
"Maggie, sorry dat ik je weer aan het werk zet, maar wil je zo snel mogelijk iets onder je microscoop leggen?"
Iedereen kijkt me verbaasd aan, want blijkbaar gingen ze ervan uit dat het een puur technische aangelegenheid zou zijn. Ik vertel wat ik ontdekte en Maggie kijkt me bezorgd aan.
"Kom eerst eens hier!" zegt ze terwijl ze met de stethoscoop op me af komt.
Ze begint naar m'n longen te luisteren en vraagt hoe lang ik in het gas van de vloeistof heb gezeten. Als ik vertel dat ik meteen de Van ben uitgevlucht is ze gerustgesteld en zegt dat het wel mee zal vallen. Daarna trekt ze handschoenen aan, doet ze een mondkapje voor en neemt het bakje van me over. Wat zal zij vinden?

HANNIBAL
Ik keek raar naar BA toen hij plots de Van uitrende, naar Maggie toe liep en om een microscoop vroeg.
"Gaat alles wel goed BA?" vroeg ik toen Maggie naar zijn longen luisterde.
Ik keek Lesley daarna aan.
"Face is weer de oude, je kan naar hem toe," zei ik met een glimlach.
Ze durfde blijkbaar niet en ik zette de eerste stap. Als ik naast Face sta en mijn arm om hem heen sla, komt Lesley op hem afgerend en ze omhelst hem.
"Face, doe alsjeblieft wel rustig aan, want je zal nog wel last hebben van die wond bij je slaap," zei ik.
Hij knikte maar blijkbaar vond hij Lesley belangrijker dan mijn woorden. Ik liet Maggie haar gang gaan met BA en liep even naar buiten. Daar zag ik Peter bij Murdock staan. Ik liep naar Peter toe.
"Ik heb nog geen contact opgenomen met je vrouw en kinderen. Er kwam even iets tussen, maar ik bel ze nu wel even op," zei ik.
Ik liep weg met een mobiele telefoon aan mijn oor. Na een gesprek van een half uur, verbrak ik de verbinding en keek Peter aan.
"Ze willen je dolgraag zien en zullen hier over een klein kwartiertje zijn," zei ik met een glimlach.

B.A.
Maggie gaat aan de slag in haar kleine laboratorium. Door het raam zie ik haar aandachtig kijken en diep nadenken. Ze pakt er zelfs een groot dik boek bij om cellen op te zoeken. Terwijl ze daar in bladert kijkt ze telkens even door de lens. Tot slot maakt ze een paar aantekeningen. Als ze me ziet staan gebaart ze dat ze eerst alles opruimt. In de woonkamer wacht ik op haar. De anderen zijn allemaal buiten of bij Face. Met het dikke boek onder haar arm komt ze bij me aan tafel zitten.
"Kijk," begint Maggie haar uitleg, "ik heb cellen gezien die hier op lijken." Ze wijst er een paar aan. "Maar ik kon niet alles vinden. Er zitten er bij die ik niet ken. Eén ding is zeker: al die stoffen bij elkaar vormen een soort drug waarmee je de hersenen kunt beïnvloeden. Met een beetje van die stof kun je iemand een langere tijd manipuleren, met veel stof kun je iemand in korte tijd iets heel ergs laten doen, waarna de dader na zijn daad sterft."
Maggie stopt met haar uitleg om mij de kans te geven om het te laten bezinken. Ik kijk naar de ziekenkamer waar Face met Lesley zit te praten, want hij knapt al op.
"Dat was dan kantjeboord. Je hebt zijn leven gered, Maggie. En het onze. Dank je wel."
Maggie kijkt me aan en knikt enkel. Zo te zien heeft die ontdekking op haar ook de nodige indruk gemaakt.
"Wat het ook is, een fabriek of een laboratorium... Mensen die hun medemensen zoiets geven moeten een halt worden toegeroepen," brom ik serieus.
Deze missie wordt steeds ingewikkelder. Het leek simpel om een paar vervelende deputies uit te schakelen. Toen kwam de maffia om de hoek kijken en nu blijken die deputies in de chemische drugs of zoiets te zitten!
Ik roep Hannibal en Murdock naar binnen en zie dat Peter ook op het terras bij hen zit. Als we allemaal aan tafel zitten, behalve Face, die moet weer rusten, vertelt Maggie ook aan hen wat ze heeft gevonden. We kijken uit gewoonte naar Hannibal, wachtend op een plan, maar hij blijft een poosje zwijgen, denkt zichtbaar diep na.

SHERIFF
In de gepimpte auto's van de bewakers van Hank rijden we de straat uit, met in onze kofferbakken ‘waardevolle ladingen’. Eerst heb ik m'n collega nog even opgebeld, zodat hij weet dat we onderweg zijn. We hebben afgesproken, dat als wij langer dan een uur wegblijven, hij ons gaat zoeken. Uiter-aard heb ik hem nog even een specifieke beschrijving van onze vehikels op wielen gegeven.
Helemaal ontspannen ben ik toch niet, merk ik. Eenmaal op de snelweg schrik ik als er een auto te langzaam inhaalt, omdat de bestuurder uitgebreid de tekst op m'n auto bekijkt. Als ik hem m'n sheriffster laat zien, gaat hij er als een speer vandoor. Misschien verwacht hij nu een wilde achter-volging wegens verkeershinder, maar ik laat hem gewoon gaan. Af en toe zwaai ik even naar Audrey die ook al nieuwsgierig blikken krijgt geworpen naar haar auto. We zijn nog maar een paar mijl van m'n collega vandaan als ik op een parkeerplaats een aantal mensen naar de weg zie staan kijken, die me bekend voorkomen.... Maar van wat? Ineens weet ik het: het zijn een stel bewakers van Hanks villa! Zouden ze de verdwenen auto's zoeken of hun baas? Ik sein naar Audrey dat ze dicht bij me moet blijven en goed moet opletten. Wat ben ik blij met Murdocks voorstel om de auto's een metamorfose te geven. Ze zullen ons nu niet zo snel herkennen.
Bij de stoplichten die we naderen staan weer een paar van die bekende gezichten en nu weet ik het zeker: ze staan echt auto's te bekijken. Ik moet van die rechter baan af zien te komen! Dan maar voorsorteren om linksaf te gaan, dan staan we tenminste niet vlak voor hun neus. Sheriff of niet, m'n hart zit in m'n keel. Ik heb de laatste dagen even genoeg spannende dingen meegemaakt en heb geen zin in een achtervolging. In de spiegel zie ik dat Audrey er niets van snapt, maar gelukkig komt ze ook naar de linkerbaan.
Een paar minuten later draai ik een tankstation binnen. Voor het geval dat dit een grote omweg wordt, kunnen we maar beter een volle tank hebben. Op m'n horloge zie ik dat we nog maar tien minuten hebben. Ik zal m'n collega maar even bellen. Straks gaat hij ons zoeken en zit ie op de verkeerde weg. Na het tanken zetten we de auto's even op de parkeerplaats achter het station. Audrey loopt mee en koopt wat eten en drinken. Met een hete kop koffie gaan we terug naar de auto's. Terwijl we nog even staan te kletsen zie ik de Jeep van Hank voorbij komen. Het dakraam is open geschoven en er staat een man in met een geweer in z'n hand, alsof ie op safari is. Ik verslik me in m'n koffie. Audrey kijkt me verbaasd aan en vraagt wat er met me aan de hand is.
"Op de parkeerplaats voor de stoplichten, bij de stoplichten en die Jeep, dat zijn allemaal mannen van Hank," zeg ik met een enigszins benauwde blik in m'n ogen.
"Aha, daarom sloeg jij af!" Audrey begrijpt het. "Wat nu?"
Ondanks de ernst van de situatie moet ik even lachen.
"Je klinkt net als de mannen van het A-team als ze van Hannibal een plan verwachten! Denk eens mee, ik ben Hannibal niet, die de plannen zo uit z'n mouw schudt!”

HANNIBAL
Terwijl we aan tafel zaten staarde ik voor me uit en zei vrij weinig. De missie werd steeds ingewikkelder.
"Hoe roep je dat soort schurken een halt toe? Je kan moeilijk hun schuilplaats geheel opblazen. Als je ook maar te dichtbij komt, dan geven ze je zo'n prik en zetten zo'n chip in je kop met als gevolg: de agressie die Face ons toonde," zei ik met de nodige irritatie. "Of nee wacht eens, het zou kunnen...."
Ik maakte mijn zin niet af en pakte de kaart van Troy zijn schuilplaats uit Face zijn jaszak. De kaart vouwde ik op een andere tafel uit en bekeek hem aandachtig. Ik had de kaart tijdens mijn verkenning voorzien van allemaal tekens.
"Ik wist het" zei ik met een lach. "Jongens kom eens even kijken."
Als ze eenmaal naast me staan begin ik met het voorstellen van een plan.
"Er zijn meerdere wegen om die schuilplaats van Troy in te komen en de weg vanaf de villa is onbewaakt. Ik stel voor om in zijn eigen basis een hinderlaag aan te leggen.”
Ik wees op de kaart. Deze 2twee gangen worden het strengst bewaakt. Hier staat meestal een man of tien. De bewaking lijkt sterk, maar dat zijn ze niet. Wij maken ze zo in met onze schietkunst, het is wel handig als Face opknapt, omdat we daar wel iemand bij nodig hebben die de bewakers kan afleiden via de mooie uitgang bij de trappen. Er zijn nog een aantal explosieven die ik geplaatst heb en tot ontploffing gebracht kunnen worden, dus ik kan voor lokaas spelen," zei ik met een brede grijns.
Ik was duidelijk weer on the jazz. Alleen vroeg ik me wel af hoe laat de Sheriff terug zou zijn. Ik keek op mijn horloge. De sheriff en Audrey waren nu al meer dan een uur weg.
"Er klopt iets niet," zei ik grommend.
Ik besloot de collega van Frank maar eens te bellen. Misschien dat ze langer zijn gebleven om bij te kletsen of zo, dacht ik bij mezelf. Met de telefoon aan mijn oor liep ik weg.
"Dus ze zijn nog niet bij jullie geweest? Oké toch bedankt," zei ik terwijl ik de verbinding verbrak.
Dit werd steeds vreemder en gaf me geen goed gevoel. Ik belde naar de autotelefoon van de sheriff en hoopte dat hij zou opnemen.

SHERIFF
"Maar voorlopig blijven we hier staan. We zijn vanaf de weg niet te zien."
We zijn een paar minuten stil, ieder van ons breekt z'n hersenen over hoe we zo snel mogelijk, veilig en ongezien bij m'n collega kunnen komen.
"Zeg pap, als we nu eens het A-team vragen om ons te helpen?"
"Denk je dat hun hoofd daar nu naar staat? Net na de operatie van Face?"
"Misschien hoeft niet het hele team te komen... misschien kunnen ze het zelfs op afstand doen!"
"Audrey, je spreekt in raadselen. Wees eens wat duidelijker."
"Nou, als zij er nu voor zorgen dat Troy al z'n mannetjes terug roept omdat er iets ergs is gebeurd?"
"En wat voor ergs heb je dan in gedachte?"
"Misschien kan iemand de villa van Hank op een bommetje trakteren?"
"Zeg, sinds wanneer geef jij opdrachten om bommen te gooien? Heb ik jou dat geleerd?"
"Nee, jij niet! Maar het A-team heeft soms heel goede ideeën, hoor!"
"Oooo! En die neem jij nu gewoon over. Houd je er rekening mee dat je de dochter van een sheriff bent? En dat je het goede voorbeeld aan burgers hoort te geven?" dien ik haar van repliek.
Na een beetje gein zijn we ineens weer serieus en ik haal de zender die B.A. me een tijdje terug gaf uit m'n broekzak. Helaas werkt hij niet meer. Dan maar naar de muntjestelefoon. Ik bel naar de Van en krijg B.A. aan de lijn. Die vertelt dat Hannibal me net heeft geprobeerd te bellen. Maar blijkbaar was ie vergeten dat ik niet met de sheriffwagen, maar met een ‘geleende’ wagen onderweg was. Dan leg ik uit waar we in beland zijn en dat we hulp nodig hebben. Omdat Audrey ongeduldig achter me staat te sissen dat ik hen haar idee moet vertellen, doe ik dat maar. B.A. grinnikt even en zegt dan dat m'n dochter een goede leerling van het A-team is en dat ze ons zullen helpen. Hij wil nog wel even precies weten waar we zijn en of ik het telefoonnummer van Hank z'n villa heb. Als ik vertel dat de zender het niet meer doet, zegt hij dat het waarschijnlijk door het dak en apparatuur van het tankstation komt. Onder de open lucht zal het beter lukken verwacht hij. We zullen het snel genoeg merken.

B.A.
Na het telefoontje van Frank loop ik naar binnen en breng verslag uit over de penibele situatie waarin hij en Audrey verkeren.
"Of we Troy en z'n mannetjes even willen afleiden. Audrey kwam met het voorstel om de villa te bombarderen. Wat denken jullie daarvan?" zeg ik grinnikend, want ik vind het wel leuk dat ze onze methodes begint te snappen.
Hannibal krijgt een glimlach op zijn gezicht, hij mag zulke doortastende dames wel. Dan kijkt hij Murdock aan en vraagt of hij weer bij ons is, gezien het feit dat hij zich even in z'n eigen wereldje had teruggetrokken geen domme vraag.

MURDOCK
"Yes, kolonel?"
Ik hoorde m'n naam noemen en kom weer bij de tafel met de plattegrond erop staan. Het is de bedoeling dat ik Troy en z'n mannen afleid en ze naar de villa van Hank moet lokken. En als ze mij zoiets vragen dan mag ik gaan vliegen!!!
"Waar halen we een helikopter? Face kan niet mee om iets te regelen."
Maggie komt de kamer in gelopen, ze heeft ons gesprek blijkbaar gehoord.
"Face niet, nee, die blijft nog even in bed. Maar ik kan je wel helpen."
Ze pakt de telefoon en belt een bedrijf waar ze ook wel eens ziekenvervoer regelt. Als ze zich omdraait heeft ze een big smile op haar gezicht.
"Hij komt er aan."
B.A. en Hannibal maken allerlei wapens klaar en stoppen een handjevol granaten in een rugzak. Ik ga op de uitkijk staan. Als de helikopter een eindje verderop is geland, houden we ons even afzijdig, want de piloot komt naar Maggies praktijk en zij probeert hem een tijdje aan de praat te houden.

"Kijk, Hannibal, daar is de villa van Hank."
Ik cirkel wat rond, zodat Hannibal met de verrekijker de omgeving kan verkennen.
"Ze zijn echt met z'n allen erop uit getrokken, er lopen er nog maar een paar rond," doet Hannibal verslag. "Kom, zakken maar, we gaan ze een beetje zenuwachtig maken."
In een spiraal komen we vlak boven de villa uit waar ik rond blijf cirkelen. De paar bewakers die er nog zijn, komen een kijkje nemen. Ook al doen wij nog niets we werken hen wel op hun zenuwen, waardoor ze een paar kogels op ons af vuren. Ik laat de helikopter even uit beeld verdwijnen, maar vijf minuten later komen we rakelings over de bomen weer tevoorschijn en ik maak weer een paar rondjes boven hun hoofd. Hannibal zegt dat ie hen gaat trakteren en laat een granaat in een hoek van de tuin vallen. En eentje in een tweede hoek en nog eentje in de derde hoek. Dan vinden ze het beneden niet leuk meer en beginnen ze met grover geschut op ons te schieten.
"Weg wezen, kapitein!"
Ik vlieg weg in de richting waar de mannen van Troy en Hank zitten en volg de route die Frank en Audrey hebben gevolgd. Hannibal zoekt contact met Frank via de zender, in de hoop dat ze nu op een plek staan waar ze wel ontvangst hebben. Eerst klinkt er een hoop gekraak, maar dan horen we Frank. We cirkelen wat rond en zien zo hier en daar auto's omdraaien en wegscheuren. Ook de jeep van Hank.
"Het werkt, Frank. We hebben een paar appeltjes laten vallen. Wat wil je? Luchtbegeleiding of zullen we nog een paar appeltjes laten vallen?"
Plotseling klinkt er een vrouwenstem door de zender.
"Appeltjes! Hannibal, doe maar appeltjes!"
Ik moet lachen om het enthousiasme van Audrey. We wensen hen een goede reis en volgen hen voor de zekerheid nog tot in de stad waar ze moeten zijn. Onderweg naar Maggie vliegen we nog even naar de villa. Op de oprit staan inmiddels al een aantal auto's en in de tuin wemelt het van de mannetjes.
"Wat denk je, Murdock, nog eentje?" vraagt Hannibal met een grote grijns en glimmende pretoogjes.
Ik keer de helikopter en nader de villa laag bij de grond. We scheren over de bomen en Hannibal laat in de vierde hoek van de tuin nog even iets vallen: een blikje limonade met prik. De mannen stuiven alle kanten op als ze iets naar beneden zien komen.

AUDREY
We rijden nog een tijdje door terwijl ik nerveuze blikken om me heen blijf werpen. Ik ben voor me uit aan het staren totdat ik papa zijn auto aan de stoplichten opeens naar links zie gaan. Ik trek een raar gezicht. We moesten toch rechtdoor.
"Hij zal wel weten wat hij doet," zeg ik zacht tegen mezelf.
Ik ga ook naar links en schuif aan in de rij voor de stoplichten. We rijden nog even verder totdat er een tankstation opduikt en papa trager gaat rijden om af te slaan. Ik volg braaf en zie dat hij gewoon aan het tanken is. Verward loop ik op hem toe. Voordat ik men mond kan opendoen zegt hij: "Ik zal m'n collega maar even bellen. Straks gaat hij ons zoeken en zit ie op de verkeerde weg."
Inderdaad de verkeerde weg denk ik in mezelf en waarom zitten we hier? Maar ik krijg de kans niet om het te vragen want ik word erop uit gestuurd om wat eten en drinken te gaan kopen. Ik kom terug met twee koppen koffie en geef er een aan pa die op de kap van zijn auto zit. Hij begint over iets onbelangrijks te praten en ik ben al direct vergeten dat ik wou vragen waarom we hier staan. Er rijdt een Jeep voorbij en net op dat moment verslikt pa zich in zijn koffie zodat ik niet beter kon kijken. Volgens mij kwam die auto me bekend voor.
“Wat is er aan de hand, pa?” vraag ik wanneer hij een poging doet om een koffievlek van zijn hemd te krijgen.
"Op de parkeerplaats voor de stoplichten, bij de stoplichten en daar: die Jeep, dat zijn allemaal mannen van Hank," zegt hij met een bange blik.
Papa is bang. Dat komt ook niet veel voor.
"Aha, daarom sloeg jij af," zeg ik. Het begon me nu te dagen. "Wat nu?" vraag ik verwachtingsvol. Papa moet eens lachen en zegt: "Je klinkt net als de mannen van het A-team als ze van Hannibal een plan verwachten! Denk zelf eens mee, ik ben Hannibal niet, die de plannen zo uit z'n mouw schudt." Daar heb ik niet van terug en ik begon verwoed te denken.
"Zeg pap, als we nu eens het A-team vragen om ons te helpen?" vraag ik. Er begon bij mij een plan te rijpen, maar papa had het precies nog niet door.
"Denk je dat hun hoofd daar nu naar staat? Net na de operatie van Face?" zegt hij.
Ik besluit hem nog een tip te geven en zeg: "Misschien hoeft niet het hele team te komen... misschien kunnen ze het zelfs op afstand doen!"
"Audrey, je spreekt in raadselen. Wees eens wat duidelijker." zegt hij met een geïrriteerde ondertoon.
Ik besluit het hem maar te zeggen want hij is het blijkbaar beu om te raden.
"Nou, als zij er nu voor zorgen dat Troy al z'n mannetjes terug roept omdat er iets ergs is gebeurd...." zeg ik met een kleine glimlach. "Misschien kan iemand de villa van Hank op een bommetje trakteren?" zeg ik als hij vraagt wat voor ergs.
"Zeg, sinds wanneer geef jij opdrachten om bommen te gooien? Heb ik jou dat geleerd?" zegt hij met een boze ondertoon.
Maar ik hoor aan zijn stem dat hij ermee aan het lachen is en zeg snel terug: "Nee, jij niet! Maar het A-team heeft soms heel goede ideeën, hoor!"
We discussiëren nog een beetje lachend verder maar zijn na een tijdje toch uitgelachen en pa neemt de zender die hij van BA heft gekregen uit zijn broekzak. We proberen hem even uit maar het enige wat we krijgen is ruis, dus gaat papa op weg naar de muntjestelefoon in de hoek. Ik dartel achter hem aan en volg het gesprek naast zijn oor. Wanneer hij niet van plan blijkt om mijn idee te vertellen besluit ik hem maar een zetje te geven. Ik glimlach even wanneer ik BA zijn opmerking hoor. Na het uitwisselen van de nodige informatie legt papa af en gaan we op zoek naar een plek met ontvangst. We hebben ons verder op de weg gezet en zijn net een beetje aan het babbelen wanneer we gekraak horen uit de richting van de zender. We draaien een beetje aan de knopjes en horen nu duidelijk Hannibal praten.
"Het werkt, Frank. We hebben een paar appeltjes laten vallen. Wat wil je? Luchtbegeleiding of zullen
we nog een paar appeltjes laten vallen?"
Ik ben direct weer enthousiast bij die vraag en antwoord voordat papa zijn mond kan opendoen: "Appeltjes! Hannibal, doe maar appeltjes!"
Ik hoor Hannibal lachen en hij wenst ons nog een goede reis voordat hij mijn voorstel gaat uitvoeren. Papa en ik kruipen weer in onze auto's en rijden op goed geluk verder. En inderdaad. We zien zelf nog wat auto's langs rijden op een supersnel tempo alsof er ergens een huis in brand staat of zo. Ik moet lachen. We kunnen ongehinderd verder rijden en komen veilig aan bij pa's collega. We zetten onze lading af en zijn redelijk snel terug weg. Al moest ik pa bijna het kantoor uitslepen. Zet hem samen met een oude vriend en we zijn wel bezig voor een paar uur.

FACE
De tranen rollen over mijn wangen.
"Wat is er aan de hand, Temp?" vraagt Lesley terwijl ze me over mijn voorhoofd streelt.
"Nou, als ik ze zo bezig zie wil ik ook weer met ze mee. En moet je Peter nu zien. Zelfs hij mag erbij zijn en ik niet," zeg ik.
Nadat ik dat heb gezegd begint mijn hoofd pijn te doen. Lesley komt al aanlopen met wat pijnstillers.
"Zo zo, ik heb zelfs een privézuster," zeg ik.
Lesley kan er wel om lachen. Nog steeds zielig kijk ik toe hoe ze overleg plegen en als B.A. me ziet huilen komt hij naar me toe lopen en vraagt wat er aan de hand is.
"Ik wil zo graag ook weer mee met de missie," antwoord ik.
Daarna wacht ik zijn reactie af.

B.A.
Face is goed en wel wakker na z'n operatie en hij wil al weer meedoen met de actie om Frank en Audrey te helpen. Hij zit in z'n bed opstandig te mopperen en zelfs te huilen.
"Face, man, doe eens even normaal! Nou zijn de chip en het vergif uit je lijf en nu kraam je zelf onzin uit. Je moet niet gekker worden dan Murdock!"
Door zijn tranen heen moet Face nu toch lachen en hij laat de verzorging van Lesley gelaten over zich heen komen.
"Als je echt weer beter bent dan laten we je zoveel scams uitvoeren dat je zou willen dat je nog ziek in bed lag!"
Face kijkt me aan als een boer met kiespijn, maar snapt wat ik bedoel. Hannibal komt er even bij staan en troost hem door te zeggen dat Maggie een telefoon heeft en als wij iets nodig hebben, dat hij met de telefoon ons ook een eind vooruit kan helpen.

SHERIFF
"Hé, Charles, bedankt voor je hulp. M'n dochter staat te trappelen van ongeduld om weer naar huis te gaan. (Naar huis? Naar het A-team zul je bedoelen! Maar dat kan ik beter niet zeggen. Stel je voor dat m'n collega ze gaat opsporen! Dan zijn wij onze hulptroepen kwijt!) Tot ziens!"
We drukken elkaar stevig de hand en met een tevreden grijns op m'n gezicht stap ik weer in de auto. De terugweg kan via de gewone korte route en nu zijn we binnen een uur weer terug bij Maggie.
Murdock komt aanlopen. Hij heeft net een helikopter op een veldje gezet. In geuren en kleuren doet hij uit de doeken hoe ze de mannen van Hank en Troy bij de villa zoet hebben gehouden. De eigenlijke piloot ligt in een makkelijke stoel bij Maggie in de woonkamer te slapen.
"Wat is er met hem aan de hand?" vraag ik verbaasd.
"Een plotselinge slaapaanval," antwoordt Maggie droog, maar met pretoogjes. "Jij had toch hulp nodig?" Ze kijkt naar de slapende piloot. "Straks kan ie z'n chopper gewoon weer meenemen."
Ik bedank Hannibal en Murdock voor hun hulp met een stevige handdruk. Audrey doet het zo op haar eigen manier.

HANNIBAL
We stonden bij de sheriff, ik schudde hem de hand en gaf hem daarna een schouderklop. Audrey gaf ik glimlachend een knipoog.
"Jullie hebben dapper geassisteerd en goed gehandeld," zei ik tevreden.
Ik keek naar Face, die al dolgraag weer mee wou helpen.
"Je kan het best eerst even rustig aan beginnen en daarna laat ik je wel extra rennen. Troy zal nu wel inzien dat hij geen ruzie met ons moet zoeken. Laten we hem straks maar een bezoekje brengen. Als hij zich niet overgeeft, gaan we over tot het hardere geschut. De hinderlaag in zijn basis wil ik gaan uitvoeren als Face hersteld is," zei ik.
Met die woorden liep ik naar buiten en zag Peter bij zijn vrouw en kinderen zitten. Hij was dolgelukkig. Ik stak een sigaar op en genoot nog even na van de mooie aanval op Troy zijn mannen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.