FanFic.nl

Mission Tom Kaulitz

×Pedicure

Vervloekt! Is dit permanente make-up? Wild boenend ga ik voor de zoveelste keer met een washandje over mijn ogen. Nu lijk ik net een racoon met al die eyeliner en mascara rond mijn ogen. En ik bezit een of andere rare ziekte met die rode boenvlekken overal op mijn gezicht. Mijn onderlip bestaat uit alleen maar kapotte velletjes door mijn knagende voortanden die ik altijd gebruik tijdens stress. En mijn ogen zijn ondertussen ook nog eens rood van de vele tranen die ik vrij heb gelaten zonder enige reden. Door die vieze dronkelap? Doordat ik niet lekker werd in die tent? Of dan toch echt omdat Tom me na í¡l die jaren me heeft aangesproken, en dan niet negatief?!

Eén, twee, drie, vier. Mijn ogen volgen het licht van de autokoplampen die over mijn plafond dwalen en mompel geruisloos het aantal. Het is minstens vier uur ‘s nachts. Tom houdt me wakker. Zijn mooie gezichtje blijft maar voor mijn gesloten ogen verschijnen. En zijn mijn ogen open, dan zie ik hem op het plafond oplichten door de koplampen, zie ik hem in de spiegel me aanstaren, of staat hij geleund tegen de deur. Het is niet meer leuk. En dan moet ik morgen fit zijn voor de pedicuren met Eve? Wat als ze me niet eens meer wil spreken? Ik heb haar gedumpt bij Tom. O Gott! Eve is zo prachtig, daar gaat Tom zeker voor vallen. Of erger! Ze raken met elkaar in gesprek en praat mijn nicht haar mond voorbij en verteld hoe gék ik op hem ben! Dat zou mijn leven verwoesten. Op school kan ik me dan niet meer vertonen en ga me dan echt zo donker voelen zoals ik me kleedde. Dan spreken de roddelaars voor één keer de waarheid over mij.

“Waarom sta je erbij met zo’n lang gezicht?”� Eve loopt naast me de pedicure in. Goh, wat is zij een qeeun in denial. Ik heb haar net nog sorry gezegd over het plots wegrennen en nu vraagt ze mij waarom ik zo kijk? Super. En moet ik er op antwoorden? Ik ben daar veel te moe voor. Het is nu half elf in de ochtend en ik ben volgens mij, ik heb het namelijk niet echt door gehad, rond zes uur in de ochtend inslaap gevallen.
Ik grom wat en bekijk de betegeling. Mijn blonde lok overlapt wild mijn ogen. Heb niet echt meer omkijk naar mijn haar gedaan. Niks interesseert me meer. Mijn wereld is al vergaan, waarom nog baad hebben voor mijn haar? Het is dat ik een belofte heb gemaakt, anders zou ik niet eens hier zijn, maar diep onder mijn dekens en er nooit meer uitkomen. Alleen maar mijn eigen gedachtes aanhoren over hoe stom ik ben. Dat mijn ‘plan’ het domste is wat ik ooit heb verzonnen, denk ik nou serieus dat Tom voor mí­j zal vallen?! Oewh! Boos bal ik mijn vuisten. Ik kan zo pist op mezelf worden! En dan te bedenken dat ik morgen naar school moet. Heb het geluk dat ik dan geen les met hem heb. Alleen met kunstgeschiedenis. Jammer genoeg hebben we dat drie keer in de week. Raar dat zoiets van super ‘geweldig!’ naar ‘jammer’ gaat in zo’n korte tijd. Bij mij zit er echt een steekje los.
“Welkom, onder welke naam staat de reservering?”� Een net geklede vrouw staat achter de toonbank en kijkt ons vriendelijk aan. Eve leunt tegen de houtenrand van de toonbank.
‘Eve Zelens,’ antwoordt ze met een schitterende glimlach en knipoogt dan naar mij toe.
Hoe doet ze dat toch? Zelfs mij overdonderd ze, moet je nagaan wat ze met de jongens doet. Wat ze met Tom doet… Super grote zucht. En waarom denk ik ook al weer aan hem? Heb ik eigenlijk nog een rede? Ben ik nog wel normaal? En waarom kan ik ní­et stoppen met vragen tegen mezelf te stellen?! Kliniek is nog maar een paar meter van me vandaan. Als ik zo door ga te minste.
Eve pakte me bij mijn arm omdat ik blijkbaar niet meer zelf kan lopen. Die pedicure kan me ‘plots’ gestolen worden. Ik zie het niet meer zitten. Tom heeft me gezien als een dramatische kip die geen lucht meer kreeg, mijn nieuwe alter ego. Wat zal dit al allemaal nog uitmaken? Nette nagels zal hem niet opeens van gedachte veranderen. ‘Goh, die nagels geven er wel een andere kijk op!’ Gott, Chris, zijn stem kan je ook niet imiteren, dit klonk eerder op een gast in de dertig die onder de crack zit! Zijn stem is niet na te doen.
Onzichtbaar zwijmel ik verder en merk niet eens dat ik al zit met mijn voeten in een badje en mijn beide handen op de tafel.
“Heeft u een bepaalde voorkeur?”�
“Wattes?”�
“Nee, heeft ze niet. Doe maar french manicure en leuke diamantjes er op of iets. Verzint u maar wat.”�
Verbaasd kijk Eve aan. Frans hoe? Wie is dat? Ze grijnst alleen en gaat relaxt met haar hoofd naar achteren zodat die steunt op de hoofdsteun. Laat ik haar maar na doen. Ik weet niet of ik wil zien wat ze met mijn nagels doet. Ik wil überhaupt niet weten hoe mijn nagels eruit zien! Vooral niet die aan mijn tenen vastzitten. Daar heb ik al geen eeuwen naar om gekeken.
Ik piek een oog open. Een chinezen vrouw zit geconcentreerd mijn nagels te bekijken met een wit mondkapje voor haar neus en mond. Zie je nou wel! De stank van mijn poten kan ze gewoon niet verdragen. Ik moet wat minder vaak mijn sneakers aan. Dat blijkt maar weer.
Onbewust ben ik vragend naar Eve gaan kijken die me nu ook aankijkt.
“Die zijn tegen het te veel inademen van stof tijdens het nagelvijlen.”�
Ik knik. Er moet toch echt eens een uitknop zijn voor de stront irritante gedachtes van mij..

Reacties: