Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Vampir sucht Mensch (TC) » 2.
Vampir sucht Mensch (TC)
2.
Ik schrik wakker van het geluid van mijn wekker en trek ongeduldig de stekker uit het contact. Meteen flitsen de beelden van vannacht langs mijn netvlies en ben ik klaarwakker. Met een bonzend hart doorzoek ik mijn kamer maar vind niks opvallends, niks dat op mijn vage herinnering wijst.
Het raam is gesloten, ik lig nog gewoon onder de dekens met Kitkat erbovenop, vertrouwd aan mijn voeteinde. De ruis in mijn hoofd is spoorloos verdwenen, evenals de fietssleutel op mijn kast.
Vermoeid wrijf ik de slaap uit mijn ogen en sta op. Ik graai mijn portemonnee uit mijn broekzak en vind daarin mijn fietssleutel, op precies dezelfde plek als waar ik die altijd bewaar. Zal ik het dan gewoon allemaal maar gedroomd hebben? Het klinkt wel als het meest logische, maar waarom ben ik dan zo bang? Iets aan deze situatie klopt niet.
Met een sigaret tussen mijn wijs en middelvinger stap ik op de fiets en druk het volume knopje op mijn mobiel nog iets harder. De bedrading van mijn oordopjes wikkelen zich voor mijn borstkas in een rare positie, om vervolgens flink in de knoop te belanden.
Al een stuk meer op mijn gemak neurie ik een liedje van Far East Movement mee en bedank de Heer voor zijn goede daad. Mijn oude, versleten mountainbike stond braaf voor de deur, waar ik hem op elke normale ochtend aantref. Ik zal gisteren wel gewoon op de fiets terug naar huis zijn gereden, de nachtmerrie moet zo'n impact op me hebben gehad dat het zich met de realiteit mengde.
Met het zonlicht vol in mijn gezicht stap ik van mijn fiets en gooi de sigarettenfilter die overgebleven is in een tegelasbak. Opnieuw voel ik twee gebiologeerde ogen in mijn rug branden, wat me een beetje onzeker om doet kijken. Opgelucht haal ik adem wanneer ik zie dat het Michael is. Opgetogen komt hij me een boks geven en zet zijn tas neer. "Hé Kaulitz, hoe is 'ie?" informeert hij en blijft grijnzend mijn kant uit kijken. "Ach, kan beter. Met jou dan?" Zonder zich af te vragen wat er scheelt begint hij over zijn eigen belevenissen en vertelt hoe hij dat populaire meisje uit zijn Duits klas heeft veroverd. "Ausch, tijd voor een soa-test." concludeer ik met een grijns en tik hem vriendschappelijk tegen zijn schouder. "Misschien zo'n slecht idee nog niet." geeft hij lachend toe en neemt vervolgens afscheid om naar zijn les te gaan. Met een beetje tegenzin volg ik dan maar zijn voorbeeld en betreed de drempel van het grote gebouw.
De aula is opvallend druk vandaag, het zal wel meeloopdag zijn. Niks vermoedend haal ik mijn schouders op en been naar het lokaal waar ik academische vorming zal hebben.
Het is pauze en met een groepje medestudenten loop ik naar buiten. We gaan op een rond doorlopend bankje zitten dat om een plantenbak heen gebouwd staat. We roken een sigaretje en praten over de voorgaande lessen. Vooral over de meiden ín de lessen. Paul en Micheal zijn al maanden bezig met een weddenschap; wie kan er vóór de vakantie het meeste vrouwelijk schoon winnen? Tot nu toe staat Micheal aan kop, maar het begint al aardig op een nek aan nek race te lijken.
Lachend schut ik mijn hoofd wanneer ik ze over Vanessa hoor kibbelen. Die zullen ze toch niet krijgen, die heeft al een vriend sinds ik me kan herinneren.
Ik word uit mijn gedachten gehaald door een gestalte dat voor me is komen staan. Lang, mager en sierlijk. "Hé, heb je misschien een vuurtje voor me?" vraagt een diepe, donkere stem. Ik kijk op en zie een geblondeerde jongen staan, zijn haren zijn lang en zitten slapjes gebonden in een elastiek. Hij heeft een dun laagje baardgroei op zijn onderkaak en boven zijn lip, de rest van zijn gelaat wordt versierd door een hele lading aan piercings. Eén in zijn linker wenkbrauw, twee aan weerszijden van zijn onderlip en onderin zijn neus een septum. Ook leek ik een glimp op te kunnen vangen van een tongpiercing. "Sorry, ik ben Bill, ik kom een dagje kijken." verontschuldigt hij zich en reikt me zijn hand. Een beetje verstomd schud ik die en kijk verwonderd naar de tattoo die zijn hele hand in beslag neemt. Het zijn de contouren van zijn botten, met daarboven een bloemetje. Zijn pols hangt vol met verscheidene bandjes; leren, plastieken, papieren. Ik besluit dat ik de zwarte met spikes het leukste vind en vertel hem mijn naam, waarna ik hem mijn aansteker overhandig. Dankbaar neemt hij de rode zippo aan en houdt hem onder zijn sigaret. "Bedankt, man. Welke les heb jij zo?" wil hij weten terwijl hij het rook mijn kant op blaast. "Ehm, wetenschappelijke probleemanalyse, geloof ik." Een glimlach omlijnt zijn mond, kuiltjes vormen zich in zijn wangen en zijn witte tanden steken een beetje naar voren. Even huiver ik, een rilling schiet door mijn ruggengraat. Ik ken die lach...
Meh, wie hou ik voor gek. Hij is nieuw hier. "Cool, ik ook. Ik kom gezellig met jou meelopen." declareert hij en neemt naast me op het bankje plaats.
Daar zal ik de rest van de dag wel niet meer vanaf komen. Ach, ik vind het wel leuk.
Reacties:
ik wacht al op de volgende 
Pliees ga nou verder?!