Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Lifechanger » 1.
Lifechanger
1.
Ik stap met mijn rechtervoet uit de limousine en meteen word ik omringd door tientallen cameraflitsen die uit alle hoeken van de wereld lijken te komen. Dit is oogverblindend , letterlijk dan. Nadat ik goed en wel op de -ja hoe cliché- rode loper sta, voel ik een warme hand stevig de mijne omklemmen, glimlachend kijk ik even achterom en zie Harry bemoedigend naar me knikken. Een beetje onstabiel op die hoge stiletto's wandel ik over de uitgerolde mat die leidt naar de ingang.
Eindelijk oudejaarsavond en hier had ik al die tijd zo hard naar verlangd, niet alleen omdat ik de aankomende examens even zou vergeten, maar ook omdat het een avond zou zijn met Harry aan mijn zijde. Het was een jaar om nooit te vergeten en ik zal er later met een goed gevoel kunnen op terugblikken, zo denk ik er nu toch over.
De andere jongens hebben Harry en mij uitgenodigd in een of andere chique club waar ze allemaal samen het nieuwe jaar wilden inzetten, Harry had zonder aarzelen toegestemd, maar ik stond er in eerste instantie twijfelend tegenover. Ik ben niet graag het middelpunt van de belangstelling, nooit geweest, maar sinds ik Harry date, kan ik niet anders dan accepteren.
Quite a challenge.
Vanuit mijn ooghoeken bemerk ik dat er veel persfotografen langs de hekken staan te drommen om ook maar een glimp van bekende koppen op te vangen en in mijn korte glitterjurkje voel ik me al snel erg onzeker, maar Harry leidt me overal doorheen als een echte gentleman. Galant biedt hij zijn arm aan die ik maar al te graag vastgrijp.
Ik hoor al van ver de beats door de boxen galmen en ik wil snel naar binnen, al deze vervelende emoties van me afzetten, maar we worden halt toegeroepen door enkele vragende fotografen.
"Can we please have a picture of the two of you?"
Ik hoor de vraag telkens weergalmen in mijn hoofd dat nu alle kanten opdraait. Ik zucht inwendig en let erop dat Harry het niet merkt. Voor hem wil ik een goeie vriendin zijn, niet het type dat altijd zeurt. Ongewillig draai ik me naar de lichtflitsen terwijl Harry zijn arm rond mijn middel slaat en ik schenk hem nog vlug een gemeend glimlachje vooraleer ik de grootste fake-smile aller tijden opzet.
"Yes, that's a good pose, hold on to that please."
Na enkele foto's krijg ik het werkelijk op mijn heupen van al die paparazzi, die mensen moeten echt leren beseffen wanneer het genoeg is geweest. Harry voelt mijn chagrijnige stemming dadelijk aan en trekt me mee naar binnen waar ik omringd word door dreunende bassen.
"Sorry darling, but this is a part of my life.."
Ik knik even terwijl ik in zijn mooie grijsgroene ogen staar en ik wat wankel op mijn benen.
"I know and seriously, you're the only reason why I keep doing this.", zeg ik gemeend. Hij kijkt me liefdevol aan en drukt een kus op mijn lippen, zacht maar tegelijkertijd vol van betekenis.
"I love you.", fluistert hij zachtjes zodat ik het net kan horen waarna hij me meetrekt in de club waar de muziek al op vol volume staat en de mensen hun zwetende lichamen ritmisch tegen elkaar aandrukken.
Eerst laat ik mijn ogen doorheen de zaal glijden aangezien Harry al een sms heeft gekregen dat de andere jongens er al zijn. Langs de ene kant ben ik blij dat zij ook hun vriendinnen zullen meebrengen zodat ik niet de enige vrouw in het gezelschap ben, maar anderzijds ben ik bang dat ik me minderwaardig zal voelen in hun gezelschap. Je kon ook niet naast de looks van Danielle, Eleanor of Perrie kijken..
Plots valt mijn oog op een bos wilde krullen die ik dadelijk herken. Ik por Harry even en wijs hem aan waar ze staan. Vastberaden neemt hij mijn hand weer vast en we slalommen lachend tussen al de gasten, naar de rest toe.
Iedereen is er al en we worden uitbundig begroet door hen. Niall zoals altijd erg enthousiast als hij me ziet, Liam dan weer wat terughoudender. Elk hebben ze hun typische gedragingen die hen perfect maken.
Maar ook ik ben blij dat ik 'aanvaard' ben door hen, want voor mij blijft het een pijnpunt. Als kind werd ik vaak gepest en een deel van me zoekt nog altijd naar bevestiging bij anderen. Harry heeft me daarin al erg geholpen, maar ik denk dat ik altijd zo zal redeneren..
Ik geef hen elk een kus op de wang, bij me thuis is dat al altijd de gewoonte geweest, maar de rest deelt mijn gebruik niet. Het is zoals what the hell are ya doin'?
Opgeven staat echter niet in mijn woordenboek en grijnzend geef ik hen elk een dikke smakkerd. Wanneer ik me terug omdraai om wat dichter bij Harry te gaan staan, merk ik dat Louis al drankjes gehaald heeft voor ons en even later nip ik van mijn Tequila Sunrise. Mijn ogen scannen ondertussen de omgeving, opmerkend dat de club al aardig is volgelopen met mensen. Hetgene wat me blijmaakt, is dat de jongens niet aangeklampt worden door hardnekkige fans. Toch even rust.
Dit jaar zijn ze populairder dan ooit geworden en dat heb ik gemerkt aan de hoeveelheid haatmails en doodsbedreigingen die ik gekregen heb de voorbije maanden. Een boost voor mijn zelfvertrouwen was het niet echt. Harry zegt me altijd dat ik daar niet hoef naar te kijken of die dingen te lezen, maar ik wil gewoon weten wat er over me gezegd wordt. Ik ben niet iemand die de mening van een ander naast zich neerlegt, het is een soort gevoel dat je niet kan verhelpen. Ik weet dat hij het er zelf ook moeilijk mee heeft, ik had de documentaire ook wel gezien.
Ik zat gezellig in de zetel toen de bel ging, en iets in me zei dat het Susan was. We hadden afgesproken om samen te kijken naar de documentaire van One Direction op ITV1. Ik had vanalles om te eten gehaald, ook Oreo's. Kon ook niet anders, we moesten toch helemaal in de stemming komen.
Ik deed de deur open met een grote smile op mijn gezicht, want ik had haar al een week niet meer gezien en ik had haar echt wel gemist. Ze trok me meteen in een knuffel.
"Dudette, I missed you!", riep ze uit. Ik lachte en trok haar onmiddellijk mee naar de woonkamer waar het een stuk warmer was dan buiten. We ploften neer in de zetel en begonnen meteen van het uitgestalde eten te snoepen.
"Lauren, be polite!" zei m'n mama berispend, "Doesn't Susan want something to drink?"
Ik stond recht en salueerde naar mijn moeder.
"Aye aye mum! Susan, do you want something to drink?", vroeg ik dan maar met een poeslief stemmetje. Ze schudde met haar hoofd en keek naar beneden zodat ze niet in lachen zou uitbarsten.
"No thanks, I think I'll survive regarding all the food on the table."
Ze wees naar al het voedsel dat op tafel stond en knikkend liep ik naar de keuken om wat voor mezelf te halen.
"Hurry up", riep Susan plotseling, "the documentary is about to begin!".
Ik haastte me om m'n drinken in te schenken en wandelde snel terug naar de woonkamer.
Het begon goed, duizenden schreeuwende meisjes die maar één ding wilden: vijf knappe jongens die goed konden zingen en die toevallig samen in een band waren beland. Ongewild had ik altijd al een boontje gehad voor Harry. Hij was net één dag ouder dan mij en dat was net het tikkeltje extra dat hem speciaal maakte voor me. Ik was nooit echt fan geweest van iets of iemand in het bijzonder, maar op de een of andere manier brachten zij daar verandering in.
Susan en ik kon je echte Directioners noemen hoewel we al bijna achttien en dus volwassen waren. Ik denk dat je het een soort heimwee naar de kindertijd kon noemen en wij twee deden ook gewoon graag onnozel.
We keken dan ook zo hard uit naar hun concert dat plaatsvond enkele weken later, maar we wisten ook dat we ons eerst moesten concentreren op het dansevent. Mijn school organiseerde een nacht vol toneel, zang, dans en streetart. Susan deed mee met woord en ik nam deel aan de dans.
Toen ik klein was deed ik ballet en jazz, maar daar was ik mee gestopt na enkele botsingen met andere meisjes. Het was met pijn in het hart, want dansen was hetgene dat ik het liefst deed. Het evenement op school zag ik als een nieuwe uitdaging en een terugval op mijn oude hobby.
De documentaire was ongeveer een halfuur bezig toen één welbepaalde scene me aan het huilen bracht. Was het omdat Harry zelf huilde, was het omdat hij mijn favoriet was of was het gewoon omdat niemand zo'n haat verdiende? Ik wist het niet, maar de tranen stroomden geleidelijkaan over mijn wangen. Susan hield me glimlachend de doos met zakdoekjes voor en gewillig nam ik er eentje uit terwijl ik zag dat ze het zelf niet droog hield. Ik snoot mijn neus en veegde de zoute tranen weg waarna ik snoof en glimlachte naar mijn vriendin.
Gelukkig kon de rest van de documentaire me wel aan het lachen brengen. Toen de jongens ook nog eens halfnaakt verschenen, slaakten we allebei een gelukzalige zucht.
Ik had er werkelijk alles voorover om hen te ontmoeten.
Reacties:
Wauwww, je schrijft echt zo goed!!
Mag ik een melding bij het volgende hoofdstuk
xXx
Wouwww
wat een inspiratie!