FanFic.nl

Lifechanger

2.

"Want to dance?"
Ik schud warrig mijn hoofd wanneer Harry me uit mijn gedachten haalt en ik het eerste trage nummer van de avond hoor. Ik ken het niet, maar ik vind het wel mooi en glimlach dadelijk. Na mijn geknik leidt hij me mee naar de dansvloer, ik sla mijn armen rond zijn nek en hij de zijne rond mijn middel terwijl hij me dicht tegen zich aan trekt. Zijn warme adem strijkt neer op mijn huid, het doet me rillen en mijn donshaartjes gaan overeind staan. Automatisch leg ik mijn hoofd opzijn schouder en sluit mijn ogen, aan niets hoeven te denken, enkel aan hem.
"We haven't got a song yet.", fluister ik zachtjes in zijn oor.
"What do you mean?"
Ik haal mijn hoofd even weg van zijn schouder en kijk hem aan. Zelfs nu hij zijn voorhoofd fronst en er enkele rimpeltjes verschijnen, doet hij me nog altijd glimlachen.
"Well you know.. A song that we can call ours." Ik stop even en denk na over hoe ik dit het beste kan verwoorden.
"I don't know how to explain it, but it has to be a song that instantly reminds me of you.", zeg ik zachtjes. Meteen krullen zijn lippen omhoog en ik staar hem aan in zijn ogen die constant van kleur lijken te veranderen.
"I might have a clue on what you mean. And I may have an idea."
Zijn stem klinkt mysterieuzer, rauwer dan voorheen.
"Tell me.", zeg ik terwijl ik langzaam mijn hoofd terug op zijn schouder leg en mijn ogen terug sluit.
"Think of our first meeting."

Voordat ik vertrok had ik nog even Twitter gecheckt. Ik volgde de jongens al een tijdje, maar jammergenoeg volgde er geen enkele me terug. Ik was daar niet verdrietig om, het ging me niet om het aantal volgers. Sommigen kregen het gewoon hoog in hun bol als ze Twitter-populair waren, dachten ze dat ze de wereld aankonden en hun volgers negeren. Ja het woord 'twitter-populair' verzon ik zelf.
Meestal retweette ik landschapsfoto's of postte ik zelf leuke lyrics aangezien woord en dans een grote rol speelden in mijn leven. 's Avonds trok ik me dan vaak terug met een schrift dat ik gekregen had toen ik klein was en een blauwe balpen, gewoon om neer te pennen wat in me opkwam en om mijn gedachten de vrije loop te laten.
Maar die bewuste avond keek ik dus naar m'n mentions en mijn hart sloeg een tel over.

@Harry_Styles volgt je nu op Twitter.

Ik bleef minutenlang naar mijn beeldscherm staren, het voelde letterlijk alsof ik verlamd was. Ik hernieuwde de pagina om er zeker van te zijn dat het geen fake account was, want ik had al verschillende heart-attacks gehad sinds ik mezelf een Directioner noemde en dit was het laatste dat ik nu nodig had vooraleer ik moest vertrekken.
Maar het ergste, te zien hoe je het bekijkt, was dat het geen fake account was. De enige echte Harry Styles, ja die sexgod waar ik als achttienjarige zodanig hard over fangirlde, volgde mij. Mij. Mijn hart bonkte in mijn keel, dadelijk voelden mijn handen zweterig aan, gewoon omdat er iemand op die followbutton had geklikt.
Toen ik besefte waarmee ik bezig was, lachte ik het weg.
Lauren, doe normaal.
Maar dat ging niet. Ik vroeg me onmiddellijk af waarom hij plots mij volgde. Ik was niet speciaal, postte niet zoveel en ik stuurde hen bijna nooit tweets omdat ik wist dat ik toch niet opgemerkt zou worden. Er waren genoeg meisjes die hen stalkten, die wanhopig waren voor een follow en die kregen ze niet eens. Ik wel.
Ik sloeg even met mijn hand op mijn wang, ik moest me concentreren. Er was nog genoeg tijd om te fangirlen over het feit dat mijn celebritycrush me volgde, eerst moest ik gaan performen en niets mocht me daarvan afbrengen.
Ik besloot om nog één laatste tweet de wereld in te sturen om dit hele gedoe af te sluiten.

Lauren @Unreal
Tonight's the night! Night event @Rosewood Day College London, starts at six. Hope to see you there!

Zo dat was ook gebeurd, mijn twintig volgers zouden het wel niet opmerken, maar een beetje reclame kon geen kwaad. Ik deed mijn laptop toe en vertrok.

Ongeveer een halfuur te vroeg kwam ik aan op school en ik strompelde wat rond met mijn tas die volgepropt was met danskleren die ik nodig had.
Er waren vier choreografieën waaraan ik meedeed. Streetdance, jazz, ballet en een groepschoreo met alle dansers waarin ik een solo had. Ja een solo. Dat wil zeggen alleen. Ik. Ik kon enkel hopen dat dit goedkwam.
Al van ver zag ik mijn beste vriendin staan, ze had weer één van hyperbuien, want ze stond op en neer te springen in het midden van de speelplaats. Plotseling kreeg ze mij in de gaten en ze stormde op me af.
"Did you already hear the news?", schreeuwde ze te enthousiast - naar mijn mening - in mijn gezicht.
Ik schudde mijn hoofd terwijl ik mijn oren afschermde voor verder geschreeuw, ik wist totaal niet waar ze het over had. Ze haalde haar iPhone boven en opende haar Twitter. Ondertussen ratelde ze maar verder.
"Harry fucking Styles is now following you on Twitter and it didn't even pop into your mind to let me know? Me, your best friend?"
"I only saw it just before I had to leave..", stamelde ik.
Ze scrollde naar beneden en zocht naar Harry's profiel. Ik bekeek vol ongeloof zijn laatste tweet, hij was aan mij gericht.

Harry Styles @Harry_Styles
@Unreal: Sounds good

Ik vroeg aan Susan of ik even mocht aanmelden op mijn account. Ze knikte en vulde al mijn username in. Unreal was een anagram van mijn naam. Even later gaf ze me haar telefoon waarna ik inlogde met het wachtwoord en zag dat ik een nieuw privébericht had gekregen. Bijna liet ik haar telefoon uit mijn handen vallen.
"He has sent me a DM", riep ik uit.
Ze nam de telefoon af en bekeek hem aandachtig.
"You have got to be kidding me! He's probably coming tonight, Lauren! What have you done to draw his attention? Seriously, tell me all about it. I'll try the same with Louis."
Ik lachte zachtjes omdat ik wist dat Louis haar favoriet was, maar tegelijkertijd staarde ik haar met grote ogen aan. Ik had juist niks gedaan. Helemaal niks.
"I really have no idea. Or do you think I thought it was normal that he suddenly followed me? I mean, who am I?" Ik pauzeerde kort voor ik verderging. "Exactly, a nobody. So why would he even follow me?", zei ik.
Heel dit gedoe was niet goed voor mijn concentratie en ogenblikkelijk trok ik Susan mee naar het schoolgebouw. Voor de deur hield ik halt en nam ik haar vast bij haar schouders.
"It's time for us to focus on this event. I want you to get rid of that phone, put it away and I don't want to see that high technological thing anymore, although not this evening."
Mijn stem klonk dwingender dan anders.
"Harry won't show up. You don't think I'd believe that kind of rubbish, do you?''
Ik duwde haar naar binnen en liep zelf naar de kleedkamer waar de andere meisjes ook begonnen toe te stromen en we deden onze kledij voor de eerste act aan.

We begonnen met balletnummer waarin zachtere melodieën zaten. Het was een duochoreografie tijdens het eerste stuk en ik vond dat super. Olivia, de lerares biologie die ons coachte, kwam even piepen en zei dat het bijna onze beurt was waardoor ik nog vlug even in de spiegel keek en daarna de kleedkamer uitliep. Mijn partner, Seth, met wie ik ook het balletnummer danste, stond me al op te wachten.
Hij glimlachte even, mimede 'ready?' met zijn lippen waarna ik knikte en zijn hand vastnam. Hij gaf me een bemoedigend kneepje en leidde me naar buiten waar het optreden plaatsvond.
Veel toeschouwers waren er nog niet,want de deuren waren pas net open gegaan. Maar anyway, show must go on as they say.
Ik liet mijn blik even glijden door het publiek dat uit een twintigtal mensen bestond. Ik had gelijk gehad, Harry was er inderdaad niet. Ergens voelde ik een golf van opluchting door me heen stromen. Als die jongen er wel zou zijn, zou ik vast hyperventileren of toch iets in die aard.
We liepen naar het podium als je dat al een podium kon noemen, want het was eerder een grote mat. Ik spande nog even mijn danspantoffels aan en liep toen achter Seth aan. Hij nam mijn hand vast en niet veel later begon de muziek. Ik hield mijn hoofd strak naar beneden gericht tijdens de begintonen van het nummer,net zoals Olivia ons had opgedragen. Mijn danspasjes volgden vloeiend en dan volgde het moment dat ik naar het publiek moest kijken.
Er was maar één gezicht dat ik zag..

Ik glimlach even als hij dit zegt, natuurlijk herinner ik me nog alles.
'Heart On Fire', prevel ik, maar toch hoort hij me. Ik voel hoe hij knikt en me nog dichter tegen zich aantrekt.
"Back then, you already had drawn my attention and I honestly don't think that'll ever change.", zegt hij en ik smelt vanbinnen.
Als er ooit een award voor liefste jongen uitgereikt wordt, is hij zonder twijfel de winnaar. Ergens diep in me kan ik nog altijd niet geloven dat ik zijn vriendin ben, maar ik ben er wel trots op.
Als het liedje bijna gedaan is, neemt hij mijn hand weer vast en verstrengelt zijn vingers met de mijne. Ik kijk hem nog even liefdevol aan en niet veel later botsen we bijna tegen Liam en Danielle aan.
"There you are! We were just looking for you. Let's go, the others are in the dark room. Time for some relaxing.", glimlacht Danielle.
Ik knik en volg Harry die weigert mijn hand los te laten.

Reacties: