FanFic.nl

Lifechanger

4.

Kwart voor twaalf.
De tent stroomt nu echt vol met mensen die helemaal klaar zijn voor een nieuw jaar vol verrassingen, uitdagingen en nog zoveel meer. De hele avond speelt er al leuke muziek en ik wil dansen.
Met een paar wijntjes en wat cocktails op loop ik lichtelijk aangeschoten naar de dansvloer. Het kan me niet schelen of er iemand met me meekomt of niet, ik wil me gewoon uitleven en amuseren tijdens de laatste minuten en seconden van dit jaar.
Plotseling voel ik een zachte tik op mijn schouder die me doet omdraaien en ik merk Danielle op die me uitdagend aankijkt.
"Ready for some dancing?"
Ik knik enthousiast en mijn lichaam beweegt automatisch op het ritme van de dwepende muziek. Als ik merk hoe Danielle zich niets van de anderen aantrekt, sluit ik even mijn ogen en doe hetzelfde.
In dansen hebben we elkaar echt gevonden, mede door de danslessen die ik al van haar gekregen heb.
Plotseling dramt een van m'n lievelingsliedjes doorheen de boxen. Heupwiegend laat ik voor even mijn gedachten varen, aan niets denken. Enkel de muziek en ik.

Opeens hoor ik echter veel geroezemoes in de menigte waardoor mijn ogen pijlsnel open schieten. Danielle danst nog steeds voor me, alsof er niets aan de hand is.
Ik werp een blik op mijn polshorloge en zie de tijd verder tikken.
Twee voor twaalf.
Onrustig draai ik me om en zoek ik naar Harry.
Waar blijft hij nu?
Plots voel ik twee sterke armen die mijn middel omsluiten en een warm lichaam dat zich tegen het mijne aandrukt.
"Don't tell me that the thought of me leaving you here all alone at midnight crossed your mind?"
Zijn stem is een zacht gefluister, dicht bij mijn oor. Betoverend, sexy en met een duistere klank.
Mijn mondhoeken krullen omhoog en ik leg mijn hoofd tegen zijn borst waarna ik ogen de omgeving laat scannen.
De aanwezigen worden steeds onrustiger. En dan begint het aftellen.
Tien, negen, acht, zeven, zes.
Ik draai me langzaam om , sla mij armen rond z'n nek en kijk Harry recht in de ogen. Nu lijken ze eerder groen dan grijs.
Vijf, vier, drie, twee.
Hij strijkt nog vlug een verdwaalde haarlok weg en steekt hem zorgvuldig achter mijn oor.
Eén, nul en ik voel meteen twee zachte lippen schuren tegen de mijne. Zacht, maar tegelijkertijd dwingend. Ik sluit mijn ogen en denk aan niets meer, enkel nog aan hem. Zijn tong raakt mijn lippen en vraagt eerbiedig om de toegang die ik hem dadelijk geef. Hij trekt me nog dichter tegen zich aan en laat onze tongen een strijd uitvechten waarvan we beiden weten dat niemand zal toegeven.
Ergens hoor ik champagnekurken die de flessen ontspringen, maar ik besteed er geen aandacht aan. Hij is het enige dat telt voor me.
Ik heb er geen flauw benul van hoelang we zo staan te kussen. Het kan een minuut of twee minuten zijn, zelfs langer. Dat merk ik aan het gelach rondom ons dat steeds luider wordt en ik open langzaam mijn ogen. Ik zie hoe Harry zijn middelvinger uitsteekt naar Louis terwijl hij me blijft vasthouden. Ik grinnik en geef hem nog een klein kusje.
"Happy New Year.", fluister ik tegen zijn lippen aan.
Hij glimlacht en weer zie ik die twinkeling in zijn ogen.
"Happy New Year babe."
Hij laat me los en gaat de anderen een gelukkig nieuwjaar toewensen terwijl ik nog sta na te genieten van onze kus.

Ik stond wat met mijn voet te draaien, niet goed wetend wat ik moest antwoorden. Styles himself had me een compliment gegeven. Hoe moet je daar als meisje op reageren? Ik wist het in elk geval niet, dus zweeg ik maar.
"You don't have to be shy. I won't harm you.", zei hij.
Ik keek even op en hij bleef maar lachend naar me staren met die goddelijke glimlach van hem.
"I know, but it's just that.."
Ik pauzeerde weer en mijn ogen pinden zichzelf vast op mijn gelakte nagels die plots veel interessanter leken.
"But?", moedigde hij me aan.
"How would you react if your idol just showed up in front of your nose, when there's an important performance -which you have studied for weeks- has to be done?"
Ik was ervan verbaasd dat ik met een volledige zin kon antwoorden. Mijn hart raasde immers als nooit tevoren in mijn ribbenkast en ik werd al bang dat het er nog uit zou springen.
Het bankje in de kleedkamer stond verleidelijk te blinken en ik besloot om maar te gaan zitten. Hij bleef me aankijken terwijl ik mijn ene been over het andere sloeg en mijn twee handen in elkaar verstrengelde.
"I wouldn't have clue. I never got that chance.", antwoordde hij na een tijdje.
Het bleef een ongemakkelijke stilte en ik zuchtte even diep vooraleer ik iets zei.
"Why did you come here in the first place?"
Het was een vraag die ik al langer wou stellen, maar waarvoor ik gewoonweg het lef niet had.
"Good question. Wouldn't know the answer to it myself. I just randomly came on your profile, I read your tweets.."
"And that's what brought you here?"
Hij lachte zachtjes, hield zijn ogen strak op de grond gericht terwijl hij naar de juiste woorden zocht.
"No.. I think it's just.. Lately I have this kind of feeling that I have to play a character, be someone who I don't always want to be, just for media's sake. Ever since we're famous this feeling has been growing, because I actually do care about what people think of me. I don't know, but this pressure is just huge.. And tonight, I scrolled down your tweets and I just.. smiled."
Hij keek even op en ik meende waterige ogen te zien.
"According to me, you look at the world with a gaze totally different from mine. It's hard to describe actually, but I thought it was fascinating in some sort of way."
Nu hield hij zijn blik weer strak naar de grond gericht.
Was hij nu bang om mij aan te kijken?
Ik glimlachte even en voorzichtig legde ik mijn hand op de zijne, ervan verwonderd dat ik dat durfde te doen.
"I think I know what you mean.", zei ik om hem gerust te stellen. Toen durfde hij opnieuw me aan te kijken en ik zou gezworen hebben dat zijn ogen weer van kleur veranderd waren.
"Sometimes it's hard to face reality. We have a fight to survive, everyday. And about Twitter, I just write that down. Words fly away so easily, but things written down will stay forever."
"Made that up yourself?"
Ik grinnikte en duwde hem even in de zij.
"No, it's a latin figure of speech. Verba volant, scripta manent."
Hij knikte en hij toverde een glimlach op zijn gezicht.
"Exactly what I meant."
Ik merkte dat mijn hand nog steeds op de zijne lag en vlug trok ik hem weg. Ik keek weg en hoorde hem grinniken.
"You're cute when you're shy."
Ik liep rood aan en moest me inhouden om niets terug te zeggen.
Het bleef even stil.
Blijkbaar had hij even het uur gecheckt, want hij schrok en stond recht.
"I'm sorry, but I really have to go. Do I have a chance on seeing you again?", vroeg hij.
Verbaasd door zijn vraag, kon ik niet onmiddellijk een antwoord formuleren.
"Yeah sure.", stamelde ik dan wat later.
"May I have your number?"
Ik haalde mijn gsm, een oud middeleeuws ding, uit mijn jaszak die in de kleedkamer hing en zocht mijn nummer op. Ik was wel zo modern dat ik hem niet eens uit het hoofd kende. Uit zijn broekzak haalde hij snel een papiertje en een balpen zodat ik het enkel hoefde over te schrijven. Toen ik klaar was, stak ik alles terug weg.
Voordat hij vertrok, keek hij nog even om en keerde op zijn stappen terug.
"Sorry, forgot about manners.", zei hij en hij drukte een kus op mijn wang.
Hij liep weg, mij achterlatend terwijl ik steeds over de plek bleef wrijven waar zijn lippen mijn huid hadden geraakt.

Eleanor knippert met haar vingers voor mijn ogen.
"Hey there, beauty, wake up. Happy New Year my love!", lacht ze me toe en ik word prompt in een knuffel getrokken.
Ik maan mezelf aan dat ik echt minder moet dromen overdag.
You may say I'm a dreamer but I'm not the only one schiet meteen door mijn hoofd.
Ik en mijn rare gedachten toch.
Ik ga hen allemaal het beste voor het nieuwe jaar toewensen en daarna loop ik terug naar Harry die me stevig tegen zich aantrekt en opnieuw een kus op mijn lippen drukt.

We blijven nog dansen voor een paar uur, maar stilaan voelen mijn benen moe aan. Ik tik Harry aan.
"Would you mind leaving for home?"
Hij schudt zijn hoofd.
"Ofcourse not.", zegt hij en dadelijk nemen we afscheid van de rest die blijkbaar nog een aantal uurtjes willen doorgaan. Enkel Liam en Danielle lopen met ons mee naar buiten, waar de fotografen nog altijd op de loer liggen.
Harry neemt kordaat mijn hand vast en leidt me snel weg uit die hele heisa.
In de donkere nacht lopen we met z'n vieren over straat.
We hebben allemaal teveel gedronken en zin om een taxi te bellen hebben we ook niet, dus dan maar te voet. Voor de eerste keer ben ik blij dat we in het centrum van Londen wonen, middenin de heisa, maar gelukkig dicht bij de uitgaansbuurt.
Harry en ik wonen sinds acht maanden samen in een huis in hartje Londen. Nooit gedacht dat ik me zo zou amuseren op die plek.
Aan het kruispunt zeggen we tot ziens aan Liam en Danielle die daar toch een taxi bellen en we lopen verder naar huis met Harry die z'n arm rond mijn schouders slaat.
"You've got the key?", vraagt hij als we er eindelijk zijn.
Ik lach en zoek naar de sleutel in mijn handtas. De sleutel maakt een rondje in het perfect passende sleutelgat en vooraleer ik kan binnenstappen, word ik in de lucht geheven.
"Being a gentleman, I've got it in me afterall.", zegt hij als verantwoording voor zijn daden en hij neemt lachend mijn hand vast om er een kneepje in te geven.
Met een geamuseerde grijns op zijn gezicht draagt hij me meteen het huis in.

Reacties: