FanFic.nl

Kamer 427

24.

Hij liep door de gang, doelbewust. Hij wist precies waar hij heen ging, helemaal exact precies. Hij ging het doen, daar, die nacht, toen. Er was geen weg terug, hij wilde ook helemaal niet terug. Hij had zich voorbereid op het allerergste, wist wat de consequenties zouden zijn en toch had hij zijn beslissing genomen.
Hij moest de waarheid weten.
Zijn voetstappen waren stil, maar ze weergalmden in zijn oren. Misschien waren ze ook best wel luid. Hij wist het niet, was te gefocust op de getallen op de deuren. 403, 405, 407. Bijna, nog een klein stukje en veel verder. 411. Hij kwam voorbij wat ooit zijn kamer geweest was, lang geleden. Of niet zo lang geleden. Hij was het besef van tijd een beetje kwijt. Mede daarom vond hij de kranten zo fascinerend: die wisten precies welke datum het was, en wat er allemaal op die datum gebeurd was.
Zijn witte overall kleefde aan zijn bezwete huid. Hij wilde het ding uittrekken, het nooit meer aantrekken. Het was zijn overall niet en dat zou het ook nooit zijn, maar hij had het ding nodig om zijn missie te volbrengen. Daarna kon hij zijn eigen weer aan. Hij koos er helemaal zelf voor.
Nee, hij werd ertoe gedreven.
‘Wat moet dat hier?’ vroeg de bewaker bruusk, toen hij de jongen aan zag komen lopen.
Hij schrok niet. Hij kreeg het voor elkaar niet nerveus over te komen en kalm de woorden te spreken die hij al meerdere malen overdacht had: ‘Mijn vriend had bij de lunch een boek van me geleend, maar in het gedrang hebbenen we geen kans gezien elkaar terug te vinden. Ik zou het graag even ophalen.’ De bewaker knikte en de jongen in de witte overall kon niet anders dan dankbaar zijn voor het feit dat de bewakers regelmatig rouleerden. Het was een traumatiserend beroep, of zo. Vervelende gebeurtenissen met gevangenen, mishandeling, beelden die ze ’s nachts achtervolgden. Alsof ze zelf de slachtoffers waren, in plaats van de bewakers.
Daarbij kwam tot zijn voordeel ook dat de bewakers elk standaard op één verdieping werkten.
Ze herkenden hem niet. Deze ook niet.
Stug liep hij door. 423, 425. Hij was er bijna. Nog een paar stappen.
Voor 429 hield hij stil. Hij klopte niet, haalde alleen maar diep adem, nam de deurklink in zijn handen, drukte die naar beneden en stapte de kamer binnen.
De jongen lag languit op zijn bed, bestudeerde het plafond maar keek op toen de deur openging en zijn ogen sperden zich open. ‘Dave?’ stamelde hij.
‘Harry,’ grijnsde de jongen in respons, terwijl hij de deur achter zich in het slot liet vallen. Daarmee sloot hij de buitenwereld buiten. De gang, de bewaker, de gevangenis. Alles behalve hemzelf, Harry, het weinige meubilair en de vier muren waar ze zich tussen bevonden.
Hij zag aan de lichaamshouding van de jongen op het bed dat hij zich opgesloten voelde. Opgesloten in zijn eigen kamer. Nou ja, in zijn eigen gevangeniscel.
Dave glimlachte, liep naar het bed toe en nam plaats op de rand ervan. Hij keek Harry aan en Harry keek terug. Zijn houding werd steeds zelfzekerder en de angst vaagde steeds verder van zijn gezicht, tot zijn trekken weer ontspannen waren. Hij ging rechtop zitten, zijn rug leunend tegen de muur.
Dave begon met praten: ‘Ik meende wat ik vanmiddag zei. Ik vind kranten oprecht fascinerend. Ze weten altijd wat er aan de hand is, en ze veranderen elke dag. En toch blijven ze altijd hetzelfde.’
Harry zei niets. ‘Dat is bij ons ook zo, weet je? We veranderen, en toch blijven we hetzelfde. Je oogkleur, je haarkleur… Maar soms, als er een flink aantal jaren overheen gaat, verandert zelfs dat.’
‘Hoe kom je aan een witte overall?’
‘Van Liam.’
‘Waarom heb je je eigen niet gewoon aan?’
‘Dan zou ik nooit hier kunnen komen.’
‘Wat doe je hier?’
‘Ik wil je iets laten zien.’
‘Wat?’
‘Sommige dingen veranderen niet.’
‘Zoals?’
‘Littekens, bijvoorbeeld.’
Harry reageerde niet.
‘Heb jij littekens?’ vroeg Dave.
‘Ja,’ antwoordde Harry kortaf, duidelijk niet comfortabel met het gesprek.
‘Mag ik ze zien?’
‘Ze zitten een soort van op mijn rug, dan moet ik mijn pyjama uittrekken.’
‘En Harry Styles gaat weer op de preutse toer.’
De jongen in de pyjama haalde zijn schouders op.
‘Kom op, doe niet zo flauw.’ Harry keek Dave aan, leek de situatie te schatten. Uiteindelijk draaide hij zich om en trok hij zijn bovenstukje uit, zodat Dave de striemen op zijn rug kon zien.
‘Mag ik het aanraken?’
‘Pardon?’ floepte Harry eruit, en voor het eerst die avond had Dave geen antwoord klaarliggen. Wat was hij in hemelsnaam van plan? Hij wilde het zeker weten, hij moest het honderd procent zeker weten voor hij actie kon ondernemen, maar de hele situatie was lichtelijk gecompliceerd. En raar. En ongemakkelijk.
Shit.
Na enkele eindeloze seconden haalde Harry echter zijn schouders op. ‘Ga je gang,’ zei hij, waarop Dave voorzichtig dichterbij kwam en zijn vingers op de littekens legde. Hij volgde ze over Harry’s rug, van zijn schouders tot zijn onderrug, bijna bij zijn heupen. Hij was nog nooit zo dankbaar dat röntgenbrillen zelfs in de vierentwintigste eeuw nog geen alledaagse snufjes waren. Stel je voor…
‘Ik heb er ook één,’ sprak Dave, toen hij zeker was van zijn zaak. Harry draaide zich een kwartslag om en keek hem aan.
‘Eén?’ vroeg hij. Dave knikte, deed zijn best om niet naar Harry’s ontblote bovenlichaam te kijken. Het zou irrelevant zijn. Het was niet de bedoeling. Maar het was al zo lang geleden…
Zonder verdere woorden te gebruiken, maakte Dave de bovenste twee knoopjes van Liams overall los. Vervolgens trok hij de stof aan de rechterkant via zijn arm naar beneden, waardoor zijn schouder ontbloot werd. Een langwerpig, rafelig litteken stak wit af tegen de permanent zongebruinde huid.
‘Waarvan?’ vroeg Harry zachtjes. Dave liet zijn vingers eroverheen glijden, alsof hij de dag waarop hij het litteken verkregen had herleefde. De nacht. Het was een nacht geweest.
Die ene, beslissende nacht.
‘Het was lang geleden,’ begon Dave, terwijl hij zijn hand liet zakken en zijn arm weer langs zijn lichaam kwam te hangen. Toen gebeurde hetgeen hij absoluut niet verwacht had: Harry’s stak zijn hand uit, richting het litteken, en liet zijn vingers er vlinderzacht overheen glijden. Dave glimlachte tevreden, zo had hij net iets langer de tijd om zijn woorden te kiezen. Waarom had hij dat van tevoren niet helemaal gepland? Hij had gewten dat het moment zou komen.
‘Het was een ongeluk, eigenlijk,’ begon hij net, toen de deur openzwaaide. Beide jongens richtten hun blik geschrokken in de richting van de plotselinge rustverstoring en zagen een met stomheid geslagen Niall in de deuropening staan. ‘Oh – ik kwam alleen maar…’ stamelde hij, maar Dave stond al op en zei: ‘Nee, het geeft niet, ik ging het weg.’
‘Daar leek het anders niet op,’ vond Niall, maar de jongen in de witte overall stond al op en knoopte onderweg naar buiten zijn knoopjes weer dicht. Hij liet de deur achter zich in het slot vallen en maakte zich uit de voeten. Zo snel hij kon rende hij de gang door, langs de bewaker. Zonder boek, maar dat leek niet op te vallen en hij mocht de gang door spurten. En terwijl hij dat deed, kon hij op niets anders focussen dan zijn malende gedachten.
Hij kon het niet. Hij wist dat hij het niet kon, niet alleen. Maar met Liams hulp zou het lukken, en Liams hulp ging hij onmiddellijk inschakelen. Voor het te laat was.

Reacties: