FanFic.nl

Lifechanger

7.

Ik sla mijn hand voor mijn mond.
"You've got to be kidding me! Is this for real?", vraag ik met opgewonden stem wanneer ik Susan terug loslaat.
"Ofcourse it is. And be honest, who else should I be asking?", lacht ze en ik knuffel haar opnieuw.

Ondertussen zie ik hoe Harry slaperig - sexy slaperig weliswaar - de trap komt afgelopen, wakker gemaakt door al dit lawaai. Hij heeft enkel een boxershort aan en ik bijt zachtjes op mijn onderlip als ik hem zie.
Hij grinnikt even als hij me ziet staan met zijn hemd aan, maar loopt toch meteen door naar de koelkast om er een brik melk uit te halen.
Even frons ik mijn wenkbrauwen als ik merk dat ik nu ook geen goeiemorgen-kus krijg.
Ik neem dan maar Susans foto vast en trippel naar hem toe, mijn handen sla ik om zijn middel en glimlachend toon ik hem de foto. Ook al staat hij met zijn rug naar me toe, toch kan ik voorspellen dat hij een stralende uitdrukking op zijn gezicht krijgt, enkel en alleen maar door het diepe inademen en door het omhooggaan van zijn borstkas.
Ik krijg een vlinderkusje op mijn wang en hij loopt naar Susan om haar te feliciteren.
"Susan, where's Seth actually?", vraag ik aan haar.
"Home. Lying in his bed, as usual. He's such a sleepy head. But anyways, I couldn't wait to tell you the good news.", lacht ze. "How was your evening?"
Voordat ik ook maar een woord over mijn lippen kan krijgen, snijdt Harry me de pas af.
"Each moment I spend with her is fantastic, so yes we had a great evening. And you?", vraagt hij geamuseerd terwijl hij naar me knipoogt.
Susan vertelt dat ze samen met Alexis en haar vriend is gaan vieren in een klein gezellig restaurantje in de Londense buitenbuurt en ik glimlach bij de gedachte aan Alexis.
Sinds die nacht op school heb ik steeds vaker contact met haar. Er is niet echt een bepaalde reden voor, maar het klikt wel tussen ons, ze begrijpt me vaak zonder woorden.
Terwijl deze gedachten mij bezighouden, dwing ik mezelf ook te onthouden dat ik haar zeker nog een berichtje moet sturen.

Ik werp een zijdelingse blik op de wandklok en merk dat het al bijna tien uur in de ochtend is waardoor ik even ga verschuiven op mijn voeten.
Deze middag worden we namelijk verwacht bij Harry's ouders voor de lunch en ik moet nog douchen en mezelf fatsoeneren om degelijk voor de dag te komen, maar ik wil Susan ook niet buiten drummen.
Niet nu ze zo gelukkig is.
Als vanzelf - soort telepathie - merkt ze zelf ook dat het later is dan we gedacht hadden en ze staat recht.
Ik ga met haar mee naar de voordeur en vooraleer ze haar auto instapt, wenkt ze me nog even.
"I know you have to be at Harry's this afternoon. So please, don't be too nervous, it'll all turn out fine, it always does.", glimlacht ze en ik geef een zacht kneepje in haar hand.
Ze weet dat ik altijd schrik heb gehad om niet in de smaak te vallen bij mijn 'schoonouders' en misschien is die angst wel ongegrond, maar echt op mijn gemak voel ik me nooit.
"I'll try." Ik pauzeer even en kijk haar in de ogen wanneer ze merkt dat het stil blijft van mijn kant uit.
"Thanks again Susan, I couldn't wish for a better friend."
Haar lippen krullen omhoog terwijl ik vlug terug naar binnen loop met nog steeds dat hemd als enig kledingstuk rondom me. Susan claxonneert dan nog even en rijdt weg.

Ik heb nog maar net de voordeur dichtgeslagen en ik word al geknuffeld door twee gespierde armen.
"I haven't got the chance yet to wish you a proper goodmorning.", prevelt hij zachtjes, zijn warme adem neerdalend op mijn nek waardoor mijn donshaartjes weer rechtop gaan staan.
Ik draai me om en kijk hem aan.
"You could have, but when I wanted to kiss you in bed, you turned me down. Chance lost, dear boy.", grinnik ik en ik loop snel weg naar de keuken. Achter me hoor ik hoe hij lacht en me achterna komt. Giechelend sprint ik weg, maar helaas, meisjes delven altijd het onderspit. Met zijn brede armen heft hij me op en legt me op zijn schouder, ik hang daar te bengelen en spartel hevig met mijn voeten.
"Harry, put me down. Now!", lach ik op een zeurende manier.
"We need to get ready to go to your parents and I really need to shower first."
Met een plots gebaar zet hij me terug op de grond. Zijn ogen twinkelen mysterieus.
"Fine for me, there's enough space for two in the shower."
Zijn stem klinkt rauw, plots doorspekt met een onbekend verlangen. Opnieuw neemt hij me vast en draagt me net als gisterenavond de trap op waarna we samen in de badkamer belanden om een lekker hete douche te nemen.
Ongeveer een halfuur later sta ik voor mijn kleerkast, twijfelend tot en met. Plots valt mijn oog op een oud, maar nog steeds stijlvol, zwart kleedje.
The little black dress.

Ik stond voor mijn inloopkast, nadenkend over wat ik moest aantrekken om hem opnieuw te ontmoeten en uiteindelijk trok ik een simpel zwart kleedje aan. Uiterlijk telt niet zeggen velen, dat zijn dan mensen die in een verbeeldingswereld leven, want geef toe: uiterlijk is het eerste waar je op let als je iemand nieuws ontmoet en dan mag je nog zo edel zijn en zeggen dat je niet zo denkt, onbewust doe je het toch. Iedereen doet het.
Na een blik op mijn horloge geworpen te hebben, haalde ik nog vlug even mijn laptop uit en opende Twitter, meerbepaald mijn DM's. Het privébericht van Harry blonk mooi in m'n inbox en door de een of andere reden voelde ik me trots. Trots omdat ik zijn aandacht getrokken had.
Printscreen.
Ik wist van mezelf dat ik soms dingen per ongeluk verwijderde en dit mocht echt niet weg.
Echt niet.
Ik plakte het in een documentje en sloeg het op waarna ik terug klikte op de site. Mijn mentions stonden op springen, ik had er een pak followers bij en staarde er maar wat naar.
Dankjewel Harry.
Een voor een las ik wat de mensen allemaal te zeggen hadden over mijn ontvangen tweet en follow van hem.

@Unreal omgggg you're so lucky!

@Unreal @Harry_Styles You bitch!

Onbewust rolde ik met mijn ogen bij het lezen van die negatieve commentaren, maar toch kon ik het niet helpen om alles te lezen wat er over me gezegd werd.
Ik kon het toch ook niet helpen dat hij net mij uitgekozen had?
Of wel?
Ik schrok toen ik zag dat het al bijna twee uur was. Vlug sloot ik de computer af, bergde hem op en snelde naar beneden waar ik mijn stalen ros uit de stalling haalde.

Na een kleine spurt met de fiets doorheen de stad, kwam ik aan en merkte dat Harry me al stond op te wachten aan de witte schoolpoort. Hij bekeek aandachtig de deur, die natuurlijk op slot was en hield zijn hoofd wat schuin. Plots zag hij me aankomen en ik meende dat ik zijn gezicht zag opklaren. Mijn hart begon steeds sneller te kloppen en m'n handen begonnen klam aan te voelen.
Wat als hij me nu plots niet aardig vond?
Hij stak zijn hand op toen ik begon te remmen. De fiets parkeerde ik ergens tegen de muur aan en ik liep naar hem toe.
"Harry Styles, nice to meet you again", zei ik als begroeting.
Hij lachte en kreeg zo kuiltjes in zijn wangen wat erg schattig en onweerstaanbaar was. Hij nam mijn hand vast en kuste die zachtjes.
De hopeloze romanticus, net zoals ik hem kende vanuit alle boekjes en interviews.
"Miss Wessex."
Snel keek hij naar de poort en dan terug naar mij.
"How do we get in?", vroeg hij.
Meende hij dit nu?
"Ermm. According to me, we can't. It's Sunday, most schools are closed. Not that I mind.", mompelde ik erachteraan. Hij grinnikte enkel.
"Is dumb written on my face?"
Ik besloot het spelletje mee te spelen en schudde mijn hoofd.
"No.. Why?"
"Oh, no idea. That just popped into my mind. Excuse me."
Hij draaide zich om, zette zijn voet op de klink van het zijpoortje en klom bovenop de muur.
"Harry, what are you doing?"
"The door's closed. What do you think I'm doing?", zei hij met een mysterieuze glimlach waarvoor ik al lang bezweken was.
"Come on, you only live once."
Hij wenkte mij waarna ik rondom me keek en gelukkig merkte dat er niemand in de buurt te zien was. Ik besloot het erop te wagen en nam zijn hand vast.
"Hold on tight, I'll pull you up."
Mijn ene voet zette ik op de klink en met de andere stootte ik me af van de grond.
Eenmaal binnen in de school, leidde hij me mee naar de het binnentuintje waar Susan de dag ervoor haar gedichten had opgevoerd. Het verwonderde me dat hij nog zo goed de weg wist.
We namen plaats in het gras, tussen de bomen in en Harry glimlachte.
"At first, I thought you wouldn't show up. It took you some time to answer my text."
Zijn stem klonk niet verwijtend, totaal niet, maar ietwat teleurgesteld. Ondertussen voelde ik het rood naar mijn wangen stijgen, zonder dat ik het kon helpen.
Hoe moest ik dit in hemelsnaam uitleggen?
Sorry Harry, but I was too afraid?

Reacties: