FanFic.nl

Lifechanger

8.

Ik trek mijn jas aan en loop al naar buiten, wachtend op Harry die zoals gewoonlijk meer tijd dan mij nodig heeft. Met mijn vinger tikkend tegen het metaal van de wagen, denk ik al aan de cursus anatomie die klaarligt op m'n bureau.
Klaar om bestudeerd te worden.
Ik moet het toegeven, de blokperiode is niet mijn favoriete tijdsbesteding in het jaar, deels omdat het de feestdagen verpest en deels omdat twee weken constant studeren wat irritant is. Lang zullen dus we niet kunnen blijven bij Harry's ouders, maar ik kan ook niet klagen.
Wanneer Harry buitenkomt, merkt hij dat ik aan de passagierskant klaarsta en hij trekt dadelijk zijn wenkbrauwen op als hij me ziet staan.
"You're not allowed to chicken out from this! You're driving.", zegt hij en onmiddellijk krijg ik de sleutels toegeworpen waardoor ik zachtjes zucht.
Met een slenterpas verwissel ik van kant met hem en neem plaats achter het stuur. Een tweede diepe zucht verlaat mijn lippen als ik eraan denk dat Harry al lang zijn rijbewijs behaald heeft en ik niet. Nu wil hij per se rijlessen geven aan me, maar het loopt voor geen meter.
Deels omdat ik zo vaak moet studeren en deels omdat Harry zo vaak weg moet voor One Direction.
Hij kijkt me aan terwijl ik de koppeling induw en de pook in eerste versnelling zet.
"Thanks a lot for giving me stress. Certainly now."
"Oh come on, darling. You know you'll succeed, have a little bit of self-confidence."
Ja dat zal wel.

De rit valt best mee en met wat strubbelingen komen we aan waarna we uitstappen. Ik haal de cadeaus van de achterbank terwijl Harry aanbelt. Dadelijk doet zijn moeder open met een grote glimlach en knuffelt hem meteen wat mijn lippen omhoog doet krullen.
Overladen met geschenken probeer ik de auto te sluiten, maar dat loopt natuurlijk mis. Alles valt op de grond die gelukkig sneeuwvrij is en ik sla mijn ogen neer.
Waarom kan ik nooit een goeie indruk maken?
Damn Lauren, damn you.
Harry komt dadelijk afgelopen om me te helpen en beiden zitten we gehurkt om de pakjes terug bijeen te rapen. Hij ziet mijn geïrriteerde gezichtsuitdrukking, want hij glimlacht geruststellend.
"Don't let your head drop, it's not a big deal."
Ik haal enkel mijn schouders op terwijl we alles naar binnen brengen en hartelijk ontvangen worden door Anne en Mick. Even later horen we dat Gemma en haar vriend pas later kunnen komen, maar dat wij alvast mochten klinken op het nieuwe jaar.
De cadeautjes geef ik af, gevolgd door drie kussen. Mick krijgt een fles wijn en aan Anne geef ik een mand vol met pasta, verschillende soorten olie en nog wat dingen omdat ik weet dat ze van koken houdt.
We gaan neerzitten in de zetel en Harry neemt meteen m'n hand terug vast. Hij merkt dat ze trillen en wrijft er even over om me gerust te stellen, maar ik snap zelf niet waarom ik eigenlijk zo zenuwachtig ben. Even later krijg ik een glas champagne toegestopt in mijn handen, maar ik ga er niet van drinken dus zet ik het terug op tafel.
"Lauren sweetheart, don't you want some champagne?"
Damn, nu vindt ze me zeker en vast onbeleefd. De enige gedachte die doorheen mijn hoofd spookt.
"I'd love to, but I have to drive home, since Harry wants me to get my driver's license."
Ze lacht even en knikt.
Gedurende de hele tijd dat we bij hen zijn, zeg ik niet veel, bang om iets verkeerds te zeggen. Het is een soort gevoel dat je krijgt wanneer je wil dat alles perfect gaat, maar door omstandigheden kan alles misgaan. Een halfuur later komt Gemma thuis en ze begroet ons allemaal hartelijk terwijl zij en haar vriend mee aan tafel schuiven.

Het eten smaakt fantastisch en ik wil wel een compliment geven, maar lijk ik dan geen slijmbal? Whatever.
"The food tastes delicious. My compliments, Anne!"
Ze glimlacht dankbaar en we eten rustig verder terwijl de conversatie verdergaat, pratend over koetjes en kalfjes.
Rond vier uur kijk ik even op de klok en stoot ik Harry aan.
"I think we'd better go home, I really have to study today. But you can stay, if you want to."
Hij schudt zijn hoofd.
"I'm coming with you. You need a chaperone when you're driving, remember?"
Juist, glad vergeten.
Ik knik en schuif voorzichtig mijn stoel achteruit waarna we beiden rechtstaan. We nemen afscheid en ik zucht opgelucht als we voor de deur van ons huis staan. Zonder nog om te kijken, loop ik naar de kamer waar mijn bureau staat en meteen buig ik me over mijn studieboeken.
Studeren, just like the good old times.

Ik zat te spelen met een grassprietje, draaide het rond mijn vingers en gooide het daarna terug weg. We hadden al eventjes gebabbeld over van alles en nog wat, maar nog steeds vroeg ik me af waarom hij zo geïnteresseerd was in me.
Ik had echt niet veel te bieden.
Af en toe keek ik over mijn schouder. Het mocht dan wel zondag zijn, de rekwisieten van het event moesten nog opgeruimd worden en die klusjesmannen vond ik echt niet zo vriendelijk.
"Why did you want to meet me here anyway?", vroeg ik.
Hij haalde nonchalant zijn schouders op.
"I couldn't instantly think of calm spot and last night, I saw this place, adored it. Nature's just beautiful and it waits to be discovered. It's a shame I can't describe its beauty as accurate as you do."
Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen, maar bleef rustig genoeg om te kunnen antwoorden.
"Don't exaggerate. Mostly I just tweet lyrics I like. And if I tweet something I wrote myself, it's just something that popped into my mind. I'm not that special.", zei ik zachtjes.
Hij glimlachte even en ging op zijn rug in het gras liggen. Hij trok een grassprietje uit de grond en bekeek het aandachtig, hij leek erg in gedachten verzonken. Ik besloot dan ook maar te gaan liggen, sloot mijn ogen en luisterde naar de geluiden van vogeltjes die hun eerste liedjes begonnen te zingen.
"What are you thinking of?", vroeg hij.
Doordat mijn ogen gesloten waren, werd ik voor het eerst wat rustiger.
"Of the silence, while we're in the middle of city, of the birds who begin to tweet while it's still February..", zei ik, "and of you.", maar dat laatste was enkel een onuitgesproken gedachte.
"What are you thinking of then?", vroeg ik een poosje later.
Ik hoorde hem aarzelen voordat hij antwoordde.
"I always think of many different things at the same time. Plenty pops into my mind and it's like I can't find silence, rest or peace. I guess I'm experiencing that now, sort of.. It's hard to explain, but.."
"I know what you mean, it happens to me all the time. And not everything needs to be explained."
"Exactly", zei hij met een schattig lachje.
Ik keek op mijn horloge en zag dat het al bijna vier uur in de namiddag was.
"Harry, I think you'd better leave."
Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek me niet-begrijpend aan.
"You have a gig tonight, remember?"
Hij schoot recht en vroeg hoe laat het wel niet was waarna ik mijn arm schuin hield en mijn horloge voor zijn gezicht plaatste.
"Fuck, I really need to go. Please tell me we can meet again? You've no idea how much this means to me."
Bloosmoment nummer twee.
"Maybe that's possible.. And earlier than you think."
Hij keek vragend naar me en zocht naar een antwoord."
"I have tickets for your gig next week.", lachte ik.
Zijn gezicht klaarde op en een grote glimlach verscheen.
"I'll text you then!", zei hij enthousiast.
"Are you coming alone or with friends?"
Ik schudde mijn hoofd en ging ondertussen in kleermakerszit zitten.
"My friend Susan, who you also saw yesterday, will be coming with me. And believe me, she's a real Directioner. She's desperate to meet you guys."
Ik ook..
'We'll arange everything.", lachte Harry, maar net op het moment dat we rechtstonden, zag John, de -cliché- onpopulaire klusjesman, ons zitten.
Hij begon meteen te roepen en keek erg kwaad.
"Run!", riep Harry en hij nam dadelijk mijn hand vast.

Hijgend van de inspanning kwamen we aan bij de schoolpoort en er was echt geen tijd genoeg om beiden over de muur te geraken.
"Go on! Climb that wall, I'll be fine.", zei ik tegen hem. Hij sputterde tegen, maar ik duwde hem vooruit.
"Go. Now!"
Hij knikte en toen hij nog maar net de muur was afgesprongen, kwam John op me afgelopen. Hij herkende me meteen.
"Well well, who we've got here. Miss Wessex. May I ask what you're doing in school on a Sunday afternoon? And that young man who was accompanying you?"
Ik stamelde maar wat en raakte echt niet uit mijn woorden.
"That will result in detention, I'll notify the principal and you're expected at his office tomorrow morning. You can go now.", zei hij met een hautaine stem terwijl hij slechts een klusjesman was.
Waar haalde hij het recht vandaan om me te 'straffen'?
Hij deed het zijpoortje open met zijn sleutel en ik wandelde naar mijn fiets. Mijn gsm trilde in mijn broekzak en ik wist meteen dat Harry me een bericht gestuurd zou hebben.

Everything alright? I'm so so sorry, I'll make it up to you next week. x

Hij deed me belachelijk lachen naar het schermpje van mijn telefoon terwijl ik mijn fiets ontsloot, met in mijn ene hand die gsm. Ik had altijd verwacht dat hij lief zou zijn, maar nu ik hem ontmoet had werd dat gevoel enkel sterker. Voor ik vertrok, stuurde ik hem nog een kort berichtje terug, stapte mijn fiets op en reed naar huis waar ik onmiddellijk Susan opbelde en haar alles vertelde.
Ze werd hysterisch, dan weer wat kalmer, maar uiteindelijk werd ze terug hyperactief.
"Oh my god. Next week will be so cool! And I had to let you know that my mum and I will pick you up with our car to go to the concert."
Ik knikte, zei dankjewel en haakte daarna in.
Een week van volop dromen kon van start gaan.

Reacties: