FanFic.nl

Lifechanger

9.

Mijn hoofd zakt wat naar beneden, mijn concentratie is ver te zoeken, deels door de vermoeidheid die me erg parten speelt.
Kreunend leg ik de laptop aan, bekijk nog een paar slides die de prof op internet gezet heeft, maar m'n hoofd dreunt.
Het is werkelijk hopeloos, ik krijg niks meer in dat kopje van mij gestampt hoewel ik eigenlijk nog een aantal dingen vandaag gepland had.
Weldra geef ik het op, doe mijn comfy pyjama aan en ga naar beneden waar Harry onderuitgezakt in de zetel ligt met een glas rode wijn op tafel. Hij gaat meteen rechtop zitten als hij mij ziet en glimlacht even.
"How's studying going? Good?"
Ik schud mijn hoofd.
"You can emphasize the -dying. At first, it went fine, but I'm so tired right now."
Zuchtend draai ik me om en loop naar de keuken terwijl ik nog iets tegen Harry zeg.
"I'm gonna get something to drink, you some more wine?"
Aangezien ik geen antwoord krijg, steek ik vlug mijn hoofd voorbij de deurpost en zie hem wat afwezig knikken wat me doet vermoeden dat hij zelf moe is.
In de keuken besluit ik om gewoon de hele fles mee te nemen naar de woonkamer na eerst doorheen de reclame die we bij de post gekregen hebben, te bladeren.
Niks interessants, zoals gewoonlijk.
De wijn zet ik op een dienbord en ik neem alles mee.
Ondertussen merk ik hoe Harry een dekentje uit de kast gehaald heeft en hij slaat zachtjes op de zetel als teken dat ik naast hem moet zitten. Ik schenk nog vlug mijn glas wijn in, het zijne terug vol en kruip gezellig naast hem op de bank.
Harry heeft de afstandsbediening in zijn handen, speelt er wat mee en hij vraagt welke film ik wil zien.
"I don't have a preference at the moment. Let's search in the video library?", vraag ik terwijl ik bedenk dat digitale televisie de handigste uitvinding ooit is.
We scrollen de lijst door en plots zie ik Love Actually staan, wetende dat Harry hem mooi vindt en dat ik de film nog nooit gezien heb.
"Will we watch Love Actually?"
Hij kijkt me met grote ogen aan, een soort van nepverontwaardiging.
"You've got to be kidding me. You've never seen this movie?"
Ik sla lachend mijn ogen en neer en schudt zachtjes mijn hoofd. Een nee verlaat mijn lippen niet waardoor hij zelf begint te lachen en de film bestelt.
Veel van de film gaat aan me voorbij, meermaals vallen mijn ogen gewoon toe. Uiteindelijk val ik langzaam in slaap tegen Harry's schouder. Ik hoor hem nog even grinniken, maar dan vertrek ik naar dromenland.

Ik word zachtjes door elkaar geschud en mijn ogen schieten dadelijk open.
"Darling, are you coming to bed? It's already passed midnight."
Ik knik en wil rechtstaan, maar hij heeft me al vast in zijn armen.
"Are you making a habit out of this?", vraag ik nog wat slaperig en ik geeuw.
Hij lacht, draagt me de trap op en duwt met zijn voet de deur van de slaapkamer open. Voorzichtig legt hij me neer op bed en stopt me in terwijl ik naar hem glimlach.
Vanzelfsprekend raak ik niet meteen in slaap en in plaats van schaapjes te tellen, overloop ik nog eens mijn dag.
Een zalige voormiddag en een namiddag die meer naar de hel toeleunde. Zonder dat ik het kan helpen, springt een traan in mijn ogen als ik denk aan het bezoek aan Harry's ouders. Hij merkt het meteen, want ik voel zijn armen rond me en hij trekt me naar zich toe. Ik hoor sussende woordjes in mijn oor, maar dat houdt de opkomende tranen niet tegen en ik snuif voortdurend.
"Lauren, please tell me what's wrong?"
Met een piepstemmetje geef ik antwoord.
"I was just thinking about this afternoon. How can I ever be good enough for your mother or you? I mean, first I dropped all those presents, being as clumsy as I can possibly be. I can barely provide you solid meals because I have to study, I still haven't got my driver's license and I can find thousands of things like this.. It's just like I don't deserve you.."
Hij wrijft zachtjes over mijn rug en kust mijn schouder waardoor ik enigzins ga kalmeren.
"I love the fact that you're clumsy, it gives me a reason to be there for you. I don't mind you not being able to cook for me, at least I learn to cook myself and I love to drive you around because that means I'm spending more time with you. You'll get that stupid driver's license, don't worry. Just be yourself, because that's why I fell in love with you."
Ik snuif nog een allerlaatste keer en sluit mijn ogen terwijl Harry zachtjes voor me begint zingen, zoals hij altijd doet wanneer ik niet in slaap kan vallen.
And that's what makes you beautiful..

We kwamen aan ongeveer een uur voordat de deuren opengingen en aan het rumoer te horen, stonden er al honderden tienermeisjes gillend te wachten op hun idolen.
Zelf was ik ook niet echt rustig aangezien je wel heel makkelijk beïnvloed werd door hen. Susan had speciaal een streepjesshirt aangetrokken, de louis-lookalike en ik een gewone simpele t-shirt met print. Samen liepen we de rij door en begonnen erg opgewonden tegen elkaar te praten, vooral door het feit dat we hen vanavond allemaal zouden ontmoeten, daar zou Harry wel voor zorgen.
Ik kon het nog steeds niet geloven dat alles zo vlot gegaan was, ik kende Harry amper één week...

Spandoeken en kartonnen borden met tekst erop verstoorden mijn zicht en in de verte ving ik een glimp op van de rode tourbus van de jongens. Al die meisjes dromden erom heen, de security moest werkelijk alles doen om hen tegenhouden. Zelf haalde ik rustig mijn ticket uit en spoorde Susan aan om hetzelfde te doen, want zij stond bijna te springen van excitement, wat maakte dat ik bijna hetzelfde ging doen, want nu zagen we hen in concert, na maanden van hopend wachten.
Aan de ingang toonden we onze kaartjes en al huppelend gingen we naar binnen. Onze plaatsen waren best goed, ergens in het midden van de rij en bijna vooraan zodat we een goed zicht hadden en overal waar ik keek zag ik meisjes die het bijna uitgilden van opwinding omdat ze eindelijk hun idolen zagen. Het geluid in de zaal was oorverdovend en de jongens waren er zelfs nog niet.
De lichten doofden rond een uur of zeven en het voorprogramma begon, twee support acts die het publiek nog meer moesten opzwepen door in elke zin te roepen 'Zijn jullie klaar voor One Direction?!'. Geloof me, klaar zijn kon je nooit. Toen dat afgelopen was, had ik gedacht dat het publiek even rustiger zou worden, maar integendeel.
Ondertussen trilde mijn gsm terug, ik haalde hem uit en voelde hoe Susan nieuwsgierig over mijn schouder meekeek.
"Oeh, it's a text from Harry!", riep ze uit. "What does it say?"
Ik gaf m'n telefoon aan haar en haar ogen twinkelden toen ze het bericht las.

Hi. Arrived? Can you text me your seat number? H.

"I really think he has a crush on you.", gniffelde ze.
Ik rolde maar wat met m'n ogen en keek voor me uit naar het podium, waar nog steeds niemand stond. Susan gaf me m'n telefoon terug en ik wou net een bericht terug sturen, maar merkte dat mijn beltegoed op was. Geërgerd vloekte ik binnensmonds en mijn vriendin keek me nogal vragend aan. Gelukkig had zij, modern als ze altijd al geweest was, een iPhone waar altijd geld op stond.
Ze reikte me het ding aan en ik stuurde Harry een bericht terug terwijl ik zag hoe Susan glunderde.
"Now Harry also has got MY number!", zei ze lachend en ik nam automatisch haar enthousiaste lach over.
Typisch Susan.
"Wait until you meet Louis later on. Promise me you won't faint."
Ze keek me met fronsende wenkbrauwen aan.
"Who had the urge to scream when Harry stood in our dressing room?"
Ik zweeg en keek glimlachend naar beneden.
"I thought so.", zei ze net op het moment dat de jongens het podium kwamen opgelopen en de zaal op ontploffen stond door al het gekrijs.
Ik zag hoe Harry dadelijk zijn blik door het publiek liet glijden en stiekem koesterde ik de hoop dat hij naar mij zocht, maar dat was waarschijnlijk toch ijdele hoop.
Doorheen het hele optreden stonden we te springen, te dansen en mee te zingen, belachelijk waarschijnlijk voor een achttienjarige, maar het kon ons geen moer schelen, als we maar plezier beleefden.

Tijdens de pauze kreeg ik opnieuw een sms.

Meet me backstage after the performance, security knows x

Opeens werd ik terug heel erg zenuwachtig omdat Susan en ik gewoonweg One Direction in levende lijve zouden ontmoeten. Mijn hart begon steeds sneller te slaan en naarmate het tweede deel van het optreden vorderde, beterde er het niet op. Mijn ademhaling werd wat oppervlakkiger, enkel en alleen door hen.
Ik wist zelfs niet dat personen zo'n gedrag konden veroorzaken.
Toen het concert op z'n einde liep, baanden we ons een weg doorheen de mensenmasse naar de zijkant van het zaal waar twee kleerkasten met hun lichaam de doorgang naar de kleedkamers blokkeerden. Ze vroegen onze naam en paspoort en lieten ons daarna meteen door. Al van ver zag ik Harry , te herkennen aan zijn blazer, en ik zwaaide even. Hij lachte en riep de jongens die meteen hun hoofden om de deur van hun kleedkamer staken.
Hallo One Direction.

Reacties: