FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk vier

Hoe het was gelukt wist hij niet, maar hij had alle jongens boven gekregen. Harry zat godzijdank nog altijd in de beschermende moedermodus en had Louis in zijn armen de trap op gekregen. Voor Niall en Zayn had de jongen zelf moeten zorgen, maar dat was ook gelukt.
Ze zaten weer in de tent en Liam had de zaklampen net weer zoals daarvoor gearrangeerd. Hij was nu in de tassen aan het rommelen om te kijken of daar iets bruikbaars in zat. Het enige wat hij kon vinden was thee – hij dacht niet dat hij Louis zonder rustig kon krijgen, maar had er echt niet iets beters in de tassen kunnen zitten? Wat dat dan had moeten zijn wist hij echter niet.
Hij wierp nog een blik op de jongens en dacht na over wat hij moest doen. Toen dacht hij aan de kast, even verderop in de gang. Hij ging op weg, twijfelde even, bang om de booby trap weer te activeren, maar ging ze toch halen. Hij hoopte maar dat de televisiewijsheden niet zo goed werkten in het echte leven – zorg dat je nooit alleen bent in een spookhuis en zo.
Even later had hij alle vier de jongens en zichzelf van een deken en thee voorzien. De situatie was nog niet veel veranderd: Zayn en Niall staarden wezenloos voor zich uit en Harry probeerde Louis te troosten. Louis zelf was al wel ietsjes beter, hij was in ieder geval gestopt met zijn geprevel, maar leek te huilen.
Pas nu probeerde Liam op een rijtje te zetten wat er gebeurd was. Hun cameraman was zijn tas gaan halen, niet teruggekeerd, dus waren ze hem gaan zoeken. Ze wisten dat het een stunt van productie was, toch? Het programma had immers spanning nodig. Na lang zoeken hadden ze hem gevonden – nee, stop. Ze hadden een bloedbad getroffen, en het moest eruit zien alsof dat de cameraman was. Zo was het, en niet anders. Het was gewoon productie, die spanning wilde creëren. Ze reageerden te heftig op niets, op een paar liter nepbloed en een pop. Op een illusie, en nog een slechte ook.
“Tot zover de slappe booby traps dus,” zei hij maar.
Een reactie bleef uit, maar zowel Niall als Zayn hadden inmiddels hun thee gepakt en roerden er langzaam in.
“Dus? Wat is er net gebeurd? Dat...” zei Zayn.
“Het was niet echt, Zayn. Het was slechts een illusie,” zei Liam terwijl hij een arm om de jongen heen sloeg.
“Ja,” zei Niall zacht, “een illusie.”
De thee deed zijn werk. Het kalmeerde, liet hen zien dat ze recht in de grap waren getrapt. De vrouw van productie had gelijk: ze waren droomkandidaten, en niet alleen vanwege alle fangirls die alleen al vanwege hen zouden kijken.
Liam merkte dat Niall en Zayn terug waren gekeerd, losser werden. Ze hadden het doorzien en wisten dat ze verder moesten. Dit was vast niet de enige verrassing vannacht.
Met Louis leek het echter minder goed te gaan. Liam wist niet zeker of hij nog huilde, omdat hij zijn gezicht had begraven in Harry's schoot. Hij schokte in ieder geval niet meer, dus Liam zag dat als een goed teken.
Het gevecht tussen hun management en de productie van het programma kon hij zich al voorstellen en het zou geen prettige zijn. Deze beelden waren geweldig: hysterische beroemdheden. Maar hun management zou er alles aan doen om de beelden van Louis en Harry niet uitgezonden te krijgen. Keer op keer waren ze al tegen die grens aangelopen en enkele keren hadden ze hem overschreden. Liam had nooit geweten dat het behouden van sommige geheimen zo moeilijk kon zijn.
“Louis, je thee wordt koud,” zei Harry zachtjes terwijl hij het bekertje van de jongen oppakte.
De jongen in kwestie kwam inderdaad overeind. Hij zag er op z'n zachts gezegd vreselijk uit, met opgezette ogen en rode vlekken op zijn gezicht. Louis nam het bekertje aan, keek er even naar en richtte zich toen weer tot Harry.
“Dat was niet echt. Dat was een grap, toch?” vroeg hij met een gebroken stem.
Harry knikte. “Het was het programma. Televisie. Een truc.”
Louis zette zijn thee weer neer en hield zijn hoofd in zijn handen. “O mijn god, het leek zo echt. En ik... shit.”
“Shh.” Harry trok de jongen weer tegen zich aan en gaf hem zijn thee terug. “Het is goed, we reageerden allemaal zo. Het leek ook echt, maar dat was het niet.”
“Weet ik.” Hij schudde zijn hoofd en dronk zo snel mogelijk zijn lauwe thee op, omdat het koud nog slechter smaakte.
“Dus, wat doen we nu?” vroeg Liam na een tijdje.
“Verder,” zei Louis meteen. “We doen mee, dus we gaan verder.”
De andere jongens mompelden instemmend, hoewel duidelijk niet helemaal zonder twijfel.
“Het is gewoon een veredelde kermisattractie, een oud gebouw waar een paar nerds sensoren in hebben opgehangen en hebben geknoeid met een paar vaten nepbloed.”
“Maar dit was een ziekenhuis,” zei Niall zwakjes.
“Dan nog, spoken bestaan niet.”
“Oké, laten we de tassen hier of nemen we ze mee?” ging Liam verder.
“Hier laten, lijkt me. Ik zie geen reden om ze mee te slepen,” zei Zayn. De rest stemde daarmee in, behalve Niall, dus besloten ze maar dat hij één van de tassen mee zou nemen.
“Mag ik nog wel een bekertje thee voor we gaan?” vroeg Louis.
Liam schudde zijn hoofd. “Sorry, het is op.”
“Wat?” riep de jongen uit. “Wat bedoel je met ‘het is op'? We hebben allemaal één bekertje gehad!”
“Ja, vijf bekertjes in totaal. Er zaten vijf bekertjes in de thermoskan, en er was maar één thermoskan, dus het is op.”
De verwarring en angst op het gezicht van de jongen groeiden zichtbaar. Hij stond op, snelde naar de tassen en begon ze koortsachtig te doorzoeken. Proviand en spullen belandden op de grond.
“Louis, er is echt niets meer, ik heb al gezocht.”
“Dat kan niet! Dat kan gewoon niet! Dit is een Brits programma, ze weten hoe belangrijk thee is! Hoe moet ik de nacht doorkomen zonder thee?” Woest keek hij naar de inhoud die inmiddels voor hem uitgestald lag, maar hij moest concluderen dat Liam gelijk had: er was inderdaad geen thermoskan meer waar thee in kon zitten, noch zakjes, zodat ze zelf iets konden zetten. Verslagen liet hij zich op de grond zakken. Een zacht gekerm verliet zijn mond.
“Ik neem het terug, alles wat ik heb gezegd. Dit is pure horror! Geen thee, hoe kan er geen thee zijn? Had je me niet kunnen vertellen dat er niet meer was vóór ik het opdronk?”
“Thee is om op te drinken, Louis, bewaren heeft geen zin. Bovendien, je was in shock, wat had ik anders moeten doen?”
“Want het is niet alsof we in een programma zitten dat als enige doel heeft ervoor te zorgen dat haar kandidaten het pand in shock verlaten. Hoe moet ik dit volhouden zonder thee?”
“Misschien is er juist daarom wel geen thee. Maar houd er alsjeblieft over op. Je krijgt echt geen thee als je zo blijft zeuren, het verandert niks.”
Louis maakte zich klaar voor een felle reactie, maar hield zich in. Liam had gelijk, zeuren en kermen ging hem geen steek verder helpen en het zou hem ook geen thee opleveren. Hij moest zich er maar bij neerleggen, net zoals hij zich bij de beslissingen van het management had moeten neerleggen. Teleurgesteld zuchtte hij en draaide zich om om de spullen terug in de tassen te stoppen. Harry kroop naar hem toe om te helpen.
“Jullie hebben echt een geweldig gevoel voor timing,” merkte Niall op terwijl hij het laatste handje chips naar binnen werkte.
“Maar goed, nu heb ik nog geen antwoord op mijn vraag: wat gaan we nu doen?”
“Die heb je wel, zoals ik net al zei: we gaan verder. We kunnen toch niets anders,” zei Louis.
“Maar wat gaan we doen? Waar gaan we heen?”
“Geen idee, zien we wel. Rondkijken, denk ik. Of wacht, ik weet wat. We moeten op zoek naar een andere uitgang, want we kunnen dus niet meer door die ene gang.”
“Het is maar nepbloed, dat krijg je vast wel van je schoenen,” zei Zayn.
“Weet je dat zeker? Want ik ga het er niet op wagen. Enig idee hoe duur deze schoenen waren?”
“Oké, dramaqueen, we gaan op zoek naar een andere uitgang. We hebben toch niet veel beters te doen,” zei Liam.
Stilzwijgend stemden de jongens in. Spullen werden bijeengepakt en al snel waren ze klaar om verder te gaan. De nacht was nog lang en het ziekenhuis nog grotendeels onbekend terrein.

Reacties: