FanFic.nl

Kamer 427

25.

Het potlood gleed over het papier heen, liet de ene lijn na de andere achter. De contouren kwamen steeds duidelijker naar voren, evenals de details. Hij tekende alles door elkaar heen. Dat deed hij altijd. Er zat geen systeem in, maar het werkte voor hem dus dat maakte niet uit.
Hij was redelijk tevreden met het resultaat. Het beeld stond op zijn netvlies gegrift, daar had hij wel voor gezorgd. Anders kon hij het niet tekenen. Het moest kloppen, alles moest honderd procent kloppen. Als het af was, zou hij het opnieuw aan Harry laten zien en dan zou hij vragen wat hij ervan vond. Of het een beetje klopte.
Waarschijnlijk zou het kloppen. Zijn tekeningen klopten meestal. Min of meer.
De pijn in zijn rug was bijna geheel weg, hoewel hij er nog steeds meer last van leek te hebben dan zijn overbuurjongen. Af en toe vroeg hij zich af hoe dat kon, en hij had al enkele antwoorden gevonden. Soms maakte hij ervan dat Harry’s lichaam anders reageerde dan het zijne, om wat voor reden dan ook. Meestal besloot hij het echter te gooien op het feit dat Harry het flesje in zijn bezit had. Waarschijnlijk had hij het medicijn al meerdere keren geslikt, genas hij daarom sneller.
Zayn was allang blij dat hij ook een dosis had gekregen. Daarbij was hij stiekem dankbaar voor de tekeninspiratie die de avond hem opgeleverd had. Na Harry wilde hij beginnen aan een impressie van de wereld buiten het raam. Dat zou weer eens iets totaal anders zijn, ook al stelde het niet veel voor. Maar dat was juist de uitdaging.
Hij moest naar het toilet.
Al een poosje, maar hij had geen zin om te gaan dus ging hij niet. Zo simpel was het soms, bedacht hij zich met een glimlach. Maar hij wist niet hoe laat het was en hij wist niet hoelang het nog zou duren voor het licht uitging. Hij wilde voor het donker weer binnen zijn, gewoon voor het geval dat. Zweepslagen zouden een stuk minder dragelijk zijn zonder Harry erbij.
Voorzichtig schoof hij de map in de gleuf aan de achterkant van zijn matras. Hij wantrouwde Niall te veel om het gewoon onder het bed te leggen. De zoektocht die noodzakelijk zou zijn om de locatie van de gleuf te ontdekken zou Zayn precies de tijd geven die hij nodig had om naar het toilet te gaan, en terug.
Niet dat de kans groot was dat Niall in zou breken precies op het moment dat hij weg was. Niet dat hij de kans groot achtte dat Niall überhaupt langs zou komen. Hij leek genoegen genomen te hebben met Harry’s opmerking en Zayn was hem daar meer dan dankbaar voor: hij was van het gezeur af. En dat hij op jongens viel hadden de meesten waarschijnlijk al wel geraden, dat maakte niet zoveel uit.
Zuchtend stond de jongen op. Hij sloot zijn kamerdeur voorzichtig achter zich, hoewel hij de sleutel van zijn eigen kamer niet in zijn bezit had en de deur dus niet op slot kon doen. Hij liep dus door de gang zonder honderd procent zeker te weten of er iemand binnen zou komen of niet.
Nou ja, zo erg was het ook niet.
De weg naar het toilet was kort. Zayn moest zijn best doen om zijn pas niet te versnellen, omdat hij zijn tekening graag af wilde maken. Naar het toilet gaan was pure tijdverspilling.
Met een glimlach op zijn gezicht trok hij twee minuten later het toilet door en hij maakte aanstalten om het toilet te verlaten. Toen hij de deur opende zag hij een witte vlaag voorbij schieten. ‘Liam?’ vroeg hij onwillekeurig, omdat hij zich niemand anders van wit kon bedenken die zich op hun verdieping zou wagen.
De witte schim draaide zich om en het was niet Liam. De ogen neigden teveel richting groen om echt bruin te zijn, en het haar was niet bruin en de huid was zongebruind.
Maar dat was allemaal niet wat Zayn deed verstarren.
Wat hem choqueerde, was de uitdrukking in de ogen die net niet van Liam waren. Zijn lippen murmelden een zin, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Wat moest hij zeggen?
‘Zayn,’ constateerde Daves stem met een ondertoon die de getinte jongen niet kon plaatsten.
‘Je moet even iets voor me doen,’ ging Dave verder toen hij geen reactie kreeg. ‘Ik weet dat het raar gaat klinken, maar ik moet je rug zien.’
‘Wat?’
‘De littekens op je rug, nadat Harry je dat spul gegeven heeft.’
‘Het zijn hele gewone littekens, hoor,’ vond Zayn.
‘Ik heb geen tijd hiervoor, oké? Laat ze zien.’
Iets in Daves stem, iets dwingends trok Zayn over de streep en deed hem zich omdraaien, zijn bovenstukje aan de achterkant omhoog trekken. Hij voelde Daves lauwwarme vingers over de beschadigde huid glijden, heel even, toen was het alweer weg. ‘En? Wat is de diagnose, dokter?’
‘Problemen,’ constateerde de jongen in de witte overall en hij maakte aanstalten om naar beneden te snellen.
‘Hé!’ riep Zayn hem na, terwijl hij zijn pyjama weer losliet. ‘Wat heeft dat te betekenen?’
Dave reageerde niet, dus snelde Zayn achter hem aan en hij pakte de jongen bij zijn schouder beet. ‘Dave! Je kunt me niet zomaar publiekelijk uitkleden en dan weglopen!’ Dave hield stil en draaide zich om. Hij keek Zayn recht in de ogen met een blik die geen tegenspraak duldde. Geen grapjes, leek hij te willen zeggen. ‘Ik heb geen tijd, Zayn. Ik moet nu naar Liam. We hebben veel te doen en er staat nog veel meer op het spel. Je komt er nog wel achter.’
‘Kan ik niet helpen?’ riep Zayn, terwijl Dave alweer richting de trap liep. De jongen was zijn tekening compleet vergeten in het tumult.
‘Niet nu,’ sprak Dave zonder zich om te draaien, hoewel hij twee tellen later stilhield en over zijn schouder keek: ‘Ga naar je kamer, doe iets voor jezelf en luister of je iets verdachts hoort.’
‘Iets verdachts?’
‘Ja, je weet wel. Dingen die verdacht zijn.’
Zayn kreeg geen tijd om naar verdere uitleg te vragen, want Dave was de deur naar het trappenhuis al door en Zayn was slim genoeg om te begrijpen dat er iets goed mis was, dus hij liet de jongen zijn gang gaan. Iets verdachts… Hij pijnigde zijn hersenen met de vraag wat dat betekende, terwijl hij terug naar zijn kamer liep.
Hij was te diep in gedachten verzonken om te merken dat er iemand aan kwam lopen. Hij zag het niet, botste recht tegen de stilstaande gestalte op. Bekend gegrinnik drong zijn oren door. ‘Je bent met je hoofd zeker al bij de porno onder je bed?’ vroeg Niall met een brede glimlach op zijn gezicht.
Zayn vervloekte hem. Was hij in zijn kamer geweest? Had hij het gevonden? Wist hij het? En als dat het geval was, wat voor conclusies had hij er dan uitgetrokken? Waarom hield hij niet gewoon op met dat eeuwige gezeur over dingen die Zayn geen ruk konden schelen?
Was dat verdacht gedrag?
Geschrokken keek Zayn op, zag Nialls lachende ogen en besloot dat hij het niet gevonden had: daarvoor was zijn glimlach te onschuldig. Niall lachte nooit onschuldig als hij iets achterhaald had, en ook niet als hij iets probeerde te achterhalen. Hij maakte er oprecht een grapje van.
Zayn haalde zijn schouders op en liep langs Niall heen richting zijn kamer. Zijn gedachten waren compleet overhoop gehaald en hij kon nergens een touw aan vast knopen. Wat moest hij in hemelsnaam onder verdacht verstaan?
‘Nou, slaap lekker dan maar!’ hoorde hij Niall opgetogen roepen, toen hij zijn deur opentrok.
‘Trusten,’ mompelde hij, maar hij betwijfelde of de blonde het überhaupt zou horen. Het maakte hem niet uit.
Zodra hij binnen was en de deur in het slot had getrokken, snelde hij naar zijn matras om zijn heiligdom tevoorschijn te toveren.
Het lag er nog. Het lag nog precies op dezelfde plek. Dankbaar haalde Zayn het uit de gleuf, pakte het potlood tussen zijn vingers en ging met zijn rug leunend tegen de muur verder met het tekenen van zijn overbuurjongen.
Het tekenen hielp hem tot rust komen. Al snel waren zijn gedachten weer redelijk geordend, hetgeen hij niet nodig had naar de achtergrond geduwd en alleen het beeld van Harry stond levensecht vooraan zijn bewustzijn, op zijn netvlies gegrift.
Hij tekende tot het licht uit ging en viel binnen een minuut of vijf in slaap. Het voorval met Dave was zijn bewustzijn compleet ontglipt. Dingen die verdacht zijn…

Reacties: