FanFic.nl

Ablatione

Hoofdstuk 12

De zachte haren van de weerwolf waarop ik lag kriebelden in mijn neus. Ik giechelde eventjes, en keek toen achterom. Het besef dat ik op een weerwolf lag was niet helemaal tot mij doorgedrongen. Waarom kwam ik nou altijd weer in de problemen terecht?
Zuchtend kwam ik tot de compromise met mezelf dat wanneer de weerwolf een bocht zou maken, ik mijzelf eraf zou rollen. Met spanning in mijn lijf wachtte ik af. Ik hoefde er niets voor te zien: een bocht kon je alleen al voelen. Onrustig wachtte ik af, en lette op de geluiden achter ons. De wind kwam steeds harder aan tot... Een bocht. Ik kneep zacht in de huid van de wolf, en rolde mezelf eraf. Weer de zoveelste steen boorde zich haast in mijn schedel. 'Verdomme!' vloekte ik, en keek om me heen. Zwarte vlekken. Zo af en toe leek het alsof iets transparant was, maar dan verbeeldde ik het me. Was dit nou de zóveelste stoot waardoor ik nu eens niet zwarte vlekken begon te zien, maar hallucinaties?
'Nate...' jammerde ik, en trapte met mijn benen toen er een rode vlek voor me verscheen. 'Nate!' jammerde ik nog harder, en maaide met mijn armen in het rond. Ze voelden aan als pudding, en dansten in het rond. Ik sloot mijn ogen even; er viel maar weinig te zien hier. 'Nate!' gilde ik nóg eens. De armen sloten me stevig op. Eén paar zachte lippen werden tegen mijn voorhoofd aangedrukt. Sussende geluiden werden in mijn oor gemaakt. Maar wie was het?
'Nate?' babbelde ik zacht, 'Nate, wat waren die dingen?' Ik haalde een teug adem. De stem dempte eventjes. Geen antwoord.
Toen klonk de verbeten stem van Nate in mijn oren: 'Weerwolven, zoals je al voelde en hoorde.' Hij snoof verontwaardigd, en keek de weerwolven na.
'Ze wilden ons óók gaan helpen. Deel van een... Een compromise die ik met hen had gesloten.' Ik kneep mijn ogen samen, en zag de contouren van Nates gezicht. Toen verschenen zijn amberkleurige ogen.
'Je hebt een compromis gesloten met aartsvijanden?' vroeg ik verbaasd. Hij knikte eventjes, en keek toen naar de grond. 'Ja,' was zijn antwoord. Zoals hij nu keek, leek het alsof hij een gebroken vijfjarig kind was dat zonet te horen had gekregen dat zijn hamster dood was. Ik legde mijn hand op zijn wang — of hetgeen waarvan ik dácht dat het zijn wang is. Hij glimlachte zo te zien, want zijn mondhoeken leken op te krullen.
'Ik ben misselijk.' Ik probeerde mijzelf uit zijn armen te bevrijden, maar het leek alsof ik dronken aan het dansen was. Nate scheen dit ook voor het eerst te zien, want hij keek erg geschrokken naar hetgeen wat ik aan het doen was.
'Wat doe je?' vroeg hij dan ook na een poosje. De woorden kwamen er kalm uit, maar de ongeruste ondertoon was niet weg te vagen.
'Dansen,' beet ik hem sarcastisch toe. Hij trok mij naar zich toe. 'Niet aanraken!' gilde ik, en duwde hem van me af.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.