FanFic.nl

Lifechanger

11.

We zitten in de auto, op weg naar de bruisende hoofdstad Londen in het drukke avondverkeer. Zoevende voertuigen overal om me heen en natuurlijk ben ik weer diegene die aan het stuur zit, want oefening baart kunst beweren ze.
Tenminste dat hoop ik toch.
"Relax."
Harry legt demonstratief zijn hand op de mijne en kijkt me even grinnikend aan. Ik haal even diep adem en glimlach daarna naar hem.
"Watch the road, Lauren."
Zijn stem klinkt speels met een vreemde ondertoon die ik niet onmiddellijk kan plaatsen. Haastig knik ik en richt mijn aandacht weer naar de veel saaiere buitenwereld.
Op straat lopen veel mensen rond, waarschijnlijk om het begin van het nieuwe jaar nog eens goed te vieren en stevig door te zakken.
Redelijk vlot parkeer ik de auto in een ondergrondse garage, stap uit en haal mijn nieuwjaarsgeschenkje voor Alexis uit waarna ik rond de auto heen loop. Mijn hand glijdt in die van Harry en we lopen samen de straat op.
Natuurlijk wordt hij herkend door enkele tienermeisjes en al snel komen er fans afgestormd, maar ik heb geleerd om me daar niets meer van aan te trekken. Ik ben zelf ook zo geweest dus ik begrijp het wel en de jongens zouden nergens staan zonder hun fans. Alleen verbaast het me wel dat die meisjes ook met mij op de foto willen, maar nu poseer ik wel gewillig en met een gemeende glimlach, wetende dat ik hen ermee gelukkig kan maken voor de komende uren.
Na een paar minuutjes moeten we er werkelijk vandoor en Harry slaat suggestief zijn arm om mijn schouder aangezien ik het wat koud heb en lichtelijk huiver.
Londen bruist van de energie op deze koude winteravond, de cafés zitten overvol en er lopen veel mensen, al dan niet dronken,op straat, ook veel oudere mensen wat me verbaast aangezien de werkweek al weer begonnen is. Gelukkig heb ik een jongen bij wie ik me veilig kan voelen en dat laat hij merken door me stevig tegen zich aan te drukken.
Even later zet ik al mijn kracht op de deur van het café omdat ze maar niet open wil gaan. Ik schenk Harry de o zo bekende puppyoogjes-blik en hard lachend doet hij met het grootste gemak de deur open waarna hij me als een gentleman eerst naar binnen laat gaan.
Weer een kans mislopen om te tonen dat ik wel sterk ben.. Damn!
Het café krijgt een gezellige gloed over zich heen door de verschillende spots die de kleine hoekjes waar enkele zitbanken staan, verlichten met gedimd licht. Aan de linkermuur hangt een grote hertenkop, zoals iedereen die wel kent en lachend kijk ik wat in het rond tot ik mijn vriendin opmerk.
Alexis zit al aan een tafeltje bij het raam en ze springt op van enthousiasme als ze ons ziet. Ik krijg een stevige knuffel, net zoals Harry, maar hij zo te zien had hij het niet verwacht als ik zijn reactie waarneem. Dadelijk komt een ober naar onze tafel gelopen en hij vraagt overdreven vriendelijk of we iets willen drinken. Wanneer ik hem aankijk, kan ik enkel denken dat hij niet in deze tent past. Ik kijk schrijlings naar Harry en zie hem grinniken.
"Great minds think alike?"
Hij knikt en laat zijn hand weer verdwalen op mijn huid.
Nadat we onze bestelling doorgegeven hebben, haal ik Alexis' cadeautje uit. Haar ogen worden meteen groot en ze slaat haar hand voor haar mond.
"Lauren, goddamnit. I haven't bought you anything..", zegt ze wat verlegen terwijl ik begin te lachen en ik schuif het cadeau over de tafel, haar richting uit.
"You didn't have to. Just wanted to surprise you.", zeg ik.
"That's just a sign of how amazing you are."
Zijn gefluister laat me even schrikken en terwijl zijn hete adem neerdaalt over mijn nek, knijp ik even in zijn hand. Ik staar hem aan met verliefde ogen en vraag me af of ik ooit van dit gevoel zal afraken.
Ik denk het niet.
Mijn wangen worden waarschijnlijk donkerrood, maar dat kan me echt geen moer schelen.
I am just one lucky bastard that he loves me.

We liepen giechelend naar de auto waar m'n papa in het holst van de nacht wat ongeduldig stond te wachten. Onze 'meet and greet' was een beetje -heel klein beetje- uitgelopen, maar had wel enorm veel opgeleverd. Ik kon me de trotse eigenaar noemen van een boekje met hun handtekeningen én ik had mijn nummer aan hen allemaal gegeven. Akkoord, achteraf gezien was dit misschien wat "carroty" om over te fangirlen, maar ik was 18. Ik was jong en genoot met volle teugen van alle kansen die op me afkwamen.
Who wouldn't be jealous?
Mijn papa voelde onze vrolijke stemming aan en begon te vragen naar wat we allemaal meegemaakt hadden terwijl onze autorit naar huis begon. Ik besloot om nog niets te vertellen over onze ontmoeting met hen of over Harry zelf en ik vertelde hem dus geen details, enkel dat het concert werkelijk geweldig was geweest en dat het ons speet dat we zo laat buiten gekomen waren, maar we wouden niet verloren lopen in alle drukte.
De iPhone van Susan maakte een raar geluidje waarna ze meteen een kleine giechel onderdrukte en haar aandacht daarna richtte op het kleine scherm.
"Free ringtone, you know..", mompelde ze.
Ik grinnikte.
Nee dat wist ik niet, ik hield me niet veel bezig met telefoons, laptops of andere elektronische apparaten. Je mocht me dan wel conservatief noemen, maar ik had het echt niet nodig om gelukkig te zijn. Harry moest daar natuurlijk verandering in brengen, hij was de reden dat ik iedere vijf minuten mijn telefoon checkte en dat ik iedere dag Twitter bezocht.
Maar ik was niet verliefd op Harry Styles, o nee, hij was gewoon een celebrity crush.
Ja dat was het, een gewone celebrity crush.
Duizenden meisjes lagen aan zijn voeten en hij kon elk meisje krijgen en hen daarna dumpen zoals huishoudelijk afval, ze zouden hem nog steeds dankbaar zijn en ze zouden nog steeds alles voor hem doen. Mocht ik me dan niet speciaal voelen dat hij speciaal naar m'n school gekomen was? Speciaal voor mij?
Waarschijnlijk wel, maar meer niet.
Knip.
De vingers van Susan zwaaiden voorheen mijn gezicht.
"Hey dreamer. We're at your place! Come on!"
Ik knikte wat verdwaasd.
Mijn vader keek even lachend om, liet ons uitstappen en parkeerde daarna de wagen terwijl wij het huis inliepen.
Susan en ik hielden onze zoveelste sleepover in een maand tijd, we leefden praktisch bij elkaar. Gelukkig kwamen onze ouders goed overeen met elkaar en vormde dat geen enkel probleem.
Noem ons maar afhankelijk van elkaar.
Weer ging die domme ringtone van Susan af en ik kreeg het op m'n heupen.
"Would you mind turning off that thing of yours? It's a girlsnight. That means girls, so you and me. And night, which means sleeping and no texting. Plus, we have enough to fangirl about.", voegde ik er knipogend aan toe.
We gingen slapen rond een uur of twee, jammergenoeg veel te vroeg maar we hadden school en ik kon het niet maken om slapend aan te komen, want ik had die strafstudie waar ik verplicht naartoe moest.
Nee, ik was niet boos op hem, want eigenlijk had hij me een geweldige tijd bezorgd in het tuintje. Hij stelde me op m'n gemak en ik kon mezelf blijven in de mate dat dat mogelijk was bij iemand die je als het ware verafgoodt.
Ik bleef nog een eindje nadenken over wat er allemaal gebeurd was de laatste dagen en viel daarna met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht in slaap.

De volgende ochtend stond ik toch nog slaperig op en ik probeerde Susan wakker te maken, maar ze was zoals gewoonlijk met geen stokken uit haar bed te krijgen. Ik moest vroeger vertrekken dus liet ik haar alleen achter, mijn moeder zou haar wel wakker maken en haar ontbijt geven.
Op weg naar school plugde ik mijn oortjes in en zette de shuffle van mijn iPod - dat was het enige moderne apparaat dat ik had - aan.
Ik had het kunnen weten, het eerste liedje was natuurlijk van One Direction.
Call it Karma or whatever.
Dat deed me eraan herinneren dat ik mijn telefoon opnieuw moest aanleggen. Dat ding begon onmiddellijk te trillen, daar gingen we weer.
Vier nieuwe berichten, dat waren er vier van de jongens met hun nummer en geen bericht van Harry. Een gevoel van teleurstelling sidderde doorheen mijn lichaam wanneer ik net voorbij de schoolpoort strompelde. Mijn voeten wandelden snel door, want ik merkte dat ik bijna te laat was. Net toen de bel rinkelde, kwam ik aan in het schoolgebouw, lichtjes hijgend van die inspanning. Ik meldde me aan op het secretariaat en werd meteen doorverwezen naar de studiezaal.
Zonder twijfel zou dit de beste ochtend ooit worden.
Hashtag sarcasm.

Reacties: