FanFic.nl

Lifechanger

12.

Alexis gilt het geluidloos uit wanneer ze ziet wat haar cadeau is. Haar handen glijden langzaam over het zachte bruine leer en ze houdt de tas even aan haar neus om de verrukkelijke geur op te snuiven en glimlacht daarna mijn richting uit. Ik weet hoeveel ze van handtassen houdt en ik heb een soort van Louis Vuitton voor haar gekocht hoewel ik die tassen zelf aartslelijk vind.
"Look inside the bag.", glimlach ik, waarna ik merk dat haar ogen glinsteren en ze lachend in de tas graait.
"For you and your boyfriend."
Ze slaakt een klein kreetje als ze de welness-bon ziet en staat dadelijk recht om me in een welgemeende knuffel te trekken.
Terwijl ik quasi platgedrukt word, zie ik vanuit mijn ooghoeken dat Harry druk bezig is met zijn gsm te checken en hij kijkt wat bezorgd, maar ik vraag bewust niet wat hij aan het doen is. Ik hoef ook niet altijd alles van hem te weten, maar het valt me wel op dat hij veel stiller is dan gewoonlijk.

Rond middernacht besluiten we dat het welletjes is geweest, want ik moet morgen opnieuw studeren en Alexis natuurlijk ook, het is enkel dat vraag of ze dat werkelijk zal doen. Het zijn echt saaie dagen die ik nu meemaak, maar ik moet erdoor, willen of niet. Ik schuif voorzichtig mijn stoel achteruit en frons even wanneer Harry afwezig voor zich uit blijft staren.
"Harry, are you coming?"
Mijn hoofd hou ik schuin en ik kijk hem vragend aan, maar de enige reactie die ik krijg is Harry die zijn schouders ophaalt en achter me heen sloft. Nog steeds fronsend hou ik de deur voor hem en Alexis open, wens mijn vriendin goeienacht en voel meteen daarna de frisse nachtlucht op mijn wangen.
Ik trek de deur van het café achter me dicht en ik merk meteen hoe levenloos de stad plots wel niet lijkt
"My mother sent me this text tonight..", zegt Harry zachtjes.
Zijn anders zo lieflijke gezicht vertoont tekenen van vermoeidheid en er verschijnen rimpeltjes in zijn voorhoofd. Ik neem dadelijk zijn hand vast en trek hem dicht tegen me aan terwijl we naar onze auto lopen.
"You know you can tell me everything right? You won't feel better if you have to keep everything as a secret.. I'm here for you.", zeg ik terwijl ik een zacht kneepje in zijn hand geef. Hij glimlacht even dankbaar en zucht even voor hij begint te praten.
"They've identified cancer.. My grandfather.. He has terminal cancer. I just.. There's nothing they can do for him."
Ik slik als ik dit hoor en staar naar de grond, waar toevallig veel interessante dingen lijken te liggen.
"He's fucking dying! And all we can do, is watch that happening."
Zijn stem wordt langzaamaan troebel en kleine snikjes verlaten zijn mond. Zelf hou ik het ook niet zo droog, een traan zoekt zich de makkelijkste weg naar beneden op mijn wang. Ik kijk voorzichtig vanonder mijn wimpers naar hem terwijl we even stilstaan op de straat.
"How long have you known this?", vraag ik voorzichtig, bang om hem nog meer te kwetsen. Hij snuift even en haalt zijn schouders op.
"My mum texted me this evening, since I wasn't responding to any of her calls. But it changes nothing. Completely nothing! We're losing him anyway. Ugh life can be so unfair!", zegt hij steeds kwader en hij schopt op een verloren blikje dat op straat ligt te slingeren waardoor het enkele meters vooruitvliegt.
Ik probeer hem te sussen en te kalmeren, maar op dit moment weet ik dat het geen zin heeft, hij is te gefrustreerd door dit hele gebeuren en ik begrijp dat echt wel. En verwijten naar zijn hoofd slingeren dat hij het me eerder op de avond had moeten zeggen, is ook geen goed idee.
Ik ontsluit de auto en stap stilletjes in.
Wat is nu het beste?
Praten erover met hem zodat hij zijn gevoelens kwijt kan of zwijgen zodat hij het rustig voor zichzelf kan verwerken? Het maakt me gek vanbinnen, want ik wil hem eenmaal zo graag helpen.
Ruw veegt hij de verloren tranen van zijn wang en ik reik hem een pakje papieren zakdoekjes aan.
"Being a tough guy won't help you now. Maybe those tears will bring some relief."
Een heel flauw lachje verschijnt op zijn lippen en hij buigt voorover naar me.
"I love you."
Zijn stem klinkt als een gefluister, zo rauw en primitief dat het me week maakt vanbinnen, nog emotioneler dan ik nu al ben.
Ik knik en laat mijn lippen schrapen over zijn hals terwijl hij me in een knuffel trekt.
Ik leg de tissues op zijn schoot en trek me terug om mijn gordel vast te klikken. Ik leg mijn hand nog vlug even op de zijne, geef er een kneepje in en start daarna de wagen.
Hup, versnellingspook in achteruit en hopen dat ik niet stilval op de terugweg naar huis.
We hebben al genoeg ongeluk gehad vandaag.

Meneer Gordon, de norse maar luie studiemeester, was al aanwezig.
In een automatische beweging gaf ik het briefje af dat ik gekregen had in het secretariaat en ging zuchtend neerzitten op de houten stoel recht voor zijn bureau. Wanneer ik om me heen keek, merkte ik dat er nog niemand anders aanwezig was in de kleine studiezaal.
Dit meenden ze toch niet, was ik de enige met strafstudie? Eén woord: GREAT! Dan had ik de volledige aandacht van Gordon op mij.
En ons systeem van 'strafstudie' werkte al zo raar. De directie zorgde ervoor dat je de hele ochtend mocht werken, maar ondertussen miste je wel alle lessen die je dan thuis mocht inhalen.
Losers.
"Have a seat, miss Wessex."
Gordons stem weerklonk zo plots doorheen de ruimte dat ik opschrok en vlug deed wat me geboden werd. En nog zoiets: why the hell wist iedereen op school mijn naam?
Rustig nam ik plaats aan het veel te kleine tafeltje en haalde gefrustreerd mijn boeken uit, het zag er niet naar uit dat er nog een gestrafte student zou opdagen.
Welja, wie wil er nu niet een tête à tête met een studiemeester die de dikste buik van het noordelijk halfrond heeft?
M'n schrift Engels lag voor me te blinken, maar zin om die woordjes uit het hoofd te blokken had ik totaal niet. Er was eigenlijk maar één persoon aan wie ik dacht.
Harry Styles.
Ik vroeg me af wat hij op dat moment aan het doen was? Zou hij ook aan mij gedacht hebben? Ik wuifde de gedachten weg, waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Dit hele gedoe mocht stoppen en wel vlug.
Harry Styles was een afgesloten hoofdstuk. Of dat moest het toch zijn.

Na een kwartier studie zag ik hoe Gordon begon te knikkebollen, hij was werkelijk in slaap aan het vallen. Zelfs een lichte grom ontsnapte uit zijn mond en ik grinnikte heel zachtjes om hem niet wakker te maken waarna ik mezelf weer tot werken beval.
Opeens galmde een ringtone door de ruimte en ik sloot mijn ogen.
Had ik dat ding echt op de luide stand gezet?
Vlug nam ik hem uit m'n tas, ze mochten hem echt niet afnemen. Gelukkig werd Gordon niet wakker en soesde hij rustig verder terwijl ik m'n gsm vlug op stille stand zette. Ik zag dat ik een berichtje had gekregen.
Harry.
M'n hart maakte een klein vreugdesprongetje en mijn vingers tintelden van opwinding.

I am in your school, where are ya?

Ik voelde me onmiddellijk zenuwachtig worden, wat deed hij in hemelsnaam in mijn school?
Na een snelle blik op de klok die aan de muur hing, zag ik dat de lessen al eventjes bezig waren.
Just me being happy again, want die lessen mocht ik dus allemaal thuis inhalen.
Ik stuurde hem vlug een smsje terug en vroeg wat hij in godsnaam in m'n school deed en richtte daarna vlug mijn aandacht terug op mijn boeken vooraleer ik betrapt zou worden. Maar inwendig trilde ik. Dit was zo... onverwacht, maar tegelijkertijd zo spannend en..
Plots trilde m'n telefoon terug, maar dit keer was het een inkomende oproep. Geschrokken keek ik om me heen en besloot het risico te nemen.
Ik drukte op het groene telefoontje en hield mijn gsm stevig tegen mijn oor.
"Hello?", fluisterde ik.
"Lauren, where are you? I'm coming to get you. It's my fault that you're in detention, so here I am. You're at the detention classroom?"
"Yeah..", stamelde ik, maar het kwam er bijna onhoorbaar uit.
Even later hoorde ik de bieptoon door m'n gsm, hij had afgelegd.
Net op dat moment zag ik de deur voorzichtig en heel traag opengaan wat een licht piepend geluid opleverde. Het eerste wat ik zag waren zijn mooie bruine krullen. Hij stak zijn lieflijk gezicht tussen de deur en de muur en lachte speels naar me terwijl hij mij enthousiast wenkte.
Ik schudde mijn hoofd, dit zou ik echt niet doen.
Ik was een braaf meisje, toch?

De verlichting in onze straat werkt maar half en ik zie echt niet goed waar ik rij. Harry zit naast me in de auto en is druk aan het bellen met z'n moeder, hij wil namelijk alles weten in verband met zijn grootvader.
Eenmaal thuis zeg ik dat ik alles wel zal afsluiten en dat hij alvast naar bed mag gaan wat hij dankbaar aanvaardt. Ik loop naar de keuken, open de koelkast en neem nog een flinke slok water.
Het nieuws van Harry's opa heeft me echt geraakt. Deels omdat ik die ziekte niemand toewens, maar deels omdat kanker me jammergenoeg te bekend in de oren klinkt.
Ik zucht even, zet het glas terug neer en ga naar onze slaapkamer waar Harry al onder de dekens gekropen is. Zijn ogen staan rood van de zoute tranen en zachte snikjes verlaten nog steeds zijn mond.
Ik kruip ook onder de lakens en schuif dicht tegen hem aan. Automatisch draait hij zich om zodat hij naar me kan kijken en even streelt hij met zijn duim over mijn wang die gloeit bij zijn zachte aanrakingen.
Ik knip het licht uit en geef hem nog snel een kusje op zijn neus waarna ik een onrustige slaap tegemoet ga.

Reacties: