FanFic.nl

Lifechanger

14.

Zuchtend loop ik stilletjes de kamer terug binnen, kijk iedereen even kort aan en excuseer me voor het weggaan en alhoewel ze begrijpend knikken, weet ik dat ze het me niet in dank afnemen, maar ik kon gewoon niet anders.
Ik had een moment voor mezelf nodig.
Anne probeert geduldig haar vader wat te drinken te geven, maar hij kan het erg moeilijk binnenhouden, ook al drinkt hij het water met een rietje en met heel kleine slokjes. Ik laat mijn blik glijden over de papieren die aan het voeteinde hangen en bekijk even de cijfertjes die de verpleegsters na elke check-up dienen in te vullen.
Longkanker met uitzaaiingen.
Dat is de juiste term en weeral hebben de dokters het te laat ontdekt terwijl ze normaal gespecialiseerd zijn in het opsporen van die verdomde ziekte. Natuurlijk twijfel ik er niet aan dat ze hun best gedaan hebben om zo snel mogelijk een diagnose te kunnen stellen, maar Harry en zijn gezin verliezen wel een vader of grootvader. Een persoon die ze veel te hard zullen moeten missen.

De tijd die we doorbrengen in het ziekenhuis, hou ik m'n mond. Het is beter dat ik hen niet stoor in hun gedachten en herinneringen omdat ze tijd voor zichzelf nodig hebben en hen troosten waar de zieke zelf bij is ga ik ook niet doen.
Ik bekijk de slangetjes en buisjes die overal omheen kronkelen tot ze het lichaam van de oude man bereiken.
Heeft dit dan nog nut, vraag ik me af. Als de pijn en het lijden teveel worden, heeft behandeling dan nog nut? Velen zullen me veroordelen vanwege die uitspraak, maar dood van Hannah een paar jaar geleden heeft me anders doen aankijken tegenover het leven. Soms kan de pijn je weghalen van de mensen die je met liefde omringen en die alles voor je doen, maar je bent gewoon te zwak om zelfs maar te antwoorden dat je hun bezorgdheid enorm apprecieert. Soms wil je enkel verdwijnen in het zwarte gat dat zo aanlokkelijk lijkt..

Na een uurtje merk ik hoe Harry steeds meer zit te frunniken aan zijn armbandjes, zijn haar, zijn nagels.. De frustratie en onmacht zitten blijkbaar erg diep bij hem.
Mijn blik kruist de zijne en het verdriet staat duidelijk in zijn ogen geschreven.
Te duidelijk.
Ik probeer het door te slikken, maar een wrange nasmaak blijft en ik weet dat dit echt niet meer goed is, voor niemand.
Plots staat hij recht, geeft een klein knikje naar mij en we zeggen snel gedag aan de rest. Ik neem resoluut zijn hand vast terwijl we opnieuw door de ziekenhuisgang lopen, maar ik weiger om ook maar iets te zeggen. Dit gebouw laat me huiveren en het was al een grote stap voor me om mee te komen naar hier. Hij beseft nu eenmaal niet hoeveel pijn dit me doet en hoeveel herinneringen het ophaalt, maar daar wil ik hem nu niet mee lastigvallen.

De Range Rover maakt een irritant geluidje wanneer het slot geopend wordt en stil stap ik in , Harry's bewegingen en gezicht bestuderend. En het bevalt me niet wat ik zie.
Bezorgdheid, verdriet en angst om wat komen zal.
Ik dwing mezelf om aan gelukkigere momenten te denken terwijl het Engelse landschap in een snelle vaart aan me voorbijglijdt.

"Harry, where are we going? I can't risk on getting detention one more time, not again.. My parents would be furious."
Hij glimlachte geniepig, nog steeds niet zeggend waar we heen gingen en leidde me verder met zich mee.
In de gang zag ik jassen, sjaals, mutsen en ander schoeisel hangen aan de kapstokken wat betekende dat iedereen braaf in zijn klas zat en ik dus niet. De angst om gegrepen te worden zat er diep in bij me en om de twee seconden keek ik achterom om te zien of niemand ons opgemerkt had.
"Lauren, relax. We won't get caught, I promise.", suste hij me.
"Sounds like you've done this before?"
Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en zijn lippen vormden de perfecte glimlach toen hij naar me omkeek en ik bloosde zonder het zelf te willen.
Ik zou vast nooit gewend raken aan die onweerstaanbare lach van hem.

Buiten scheen de zon en de warme straling liet de dauwdruppeltjes mooi glinsteren in de ochtend. Ergens in de verte hoorde ik enkele vogeltjes fluiten, maar tegelijkertijd vlamden er auto's voorbij aan mijn voeten.
"Watch out!"
Harry trok me net op tijd terug van de straat toen er een wagen veel te snel voorbij scheurde. Ik viel recht in z'n armen en verborg dadelijk mijn gezicht in zijn grijze trui.
"Are you alright?"
Zijn stem klonk bezorgd en ik beet op mijn lip, mezelf vervloekend om mijn lomp gedrag. Snel knikte ik, stond weer recht en bedankte Harry met een kort glimlachje.
Na op mijn horloge gekeken te hebben, merkte ik dat ik welgeteld één uur had om terug aan die tafel te geraken.
It was going to be hard, maar een aanbod van iemand als Harry kon geen enkel meisje afslaan?
Toch?
In het park dat niet ver van de school lag, floten de vogels hun mooiste liedjes terwijl ik de geur van een paar vroege paaslelie's opsnoof, de seizoenen waren niet meer wat ze geweest waren. Alles was door elkaar geklutst.
Ik had nog altijd geen idee waar we naartoe gingen toen hij plots een blinddoek bovenhaalde.
Wat een clichétruc, but hey I liked it.
Het werd snel zwart voor m'n ogen en tastend naar een houvast vond ik zijn zachte hand. Met kleine stapjes ging ik vooruit, natuurlijk was ik bang om te vallen hoewel ik wist dat ik in veilige handen was, letterlijk dan. Ik hoorde opeens water kabbelen, dat was het klein fonteintje, maar ik hoorde nog iets, een geluid dat ik niet kon thuisbrengen. We gingen nog een paar meter vooruit, welke richting dat was wist ik niet, ik hoorde hem enkel zachtjes lachen. En het was weer die lach waaraan ik nooit gewend zou raken.
I was pretty much the luckiest girl in the world.

De blinddoek ging af en ik kreeg zicht op een plekje dat ik nooit eerder ontdekt had. Ik passeerde wel veel in het park, maar dit had ik echt nooit opgemerkt, misschien omdat mijn muziek vaak genoeg afzonderde van de buitenwereld.
Ik zag een perk met allemaal bloemen in verschillende kleuren, sommige bloeiden nog niet aangezien het nog januari en dus winter was, maar anderen stonden fier te pronken met hun schitterende kleuren. Ik liep er naar toe en snoof de geur in me op en lachte even, dit was geweldig.
"I wanted to do something in return and since I saw how you enjoyed our afternoon in the little garden at your school, I wanted to bring you here.", zei hij glimlachend en ik vloog hem om de hals.
Het was een opwelling, maar het voelde alsof het juist was om te doen.
"What have I done to deserve this?"
Hij klonk erg verbaasd, maar ik haalde enkel mijn schouders op.
"Just for bringing me here.. Admit it, this is much better than a boring detention room in a old school building right?"
Hij lachte zachtjes.

Ik voelde even of de grond nat was en het voelde wak aan, maar ik ging toch neerzitten terwijl ik een blik sloeg op mijn polshorloge. Ik had nog een kwartier en we moesten nog terugwandelen naar school.
"Why do nice things always fleet so fast?", zuchtte ik, maar het kwam er meer uit als een gemompel.
"Because we don't have time to think of problems or whatever when we're doing nice things, because we can be ourselves and don't have to mind our behavior and because we can do nice things with the people we love."
Ik keek op en staarde naar zijn mooie bruine krullen die perfect om zijn gezicht heen hingen te bengelen- ik had al altijd de drang gehad om even door die lokken te woelen, maar dat terzijde -.
"Got that from a magazine or?"
Hij keek me nep verontwaardigd aan.
"No, I made it up all by myself. Now where's my compliment for that?"
"Oh, well congratulations then Harry. I'm very proud of you.", grinnikte ik en ondertussen was ik alweer met grassprietjes aan het spelen, geen idee waarom die plots zo interessant werden.
"What time do you have to be at school again?", doorbrak hij de rustige stilte en mijn ogen schoten weeral naar m'n horloge.
"Shit, five minutes left. This means running!"
En vooraleer ik ook maar iets kon ondernemen, trok hij me recht, nam mijn hand vast en liepen we samen het park uit.
Weird, het voelde als een déja vu.

Reacties: