FanFic.nl

Lifechanger

15.

Harry mikt behendig met een verre worp de sleutels in het daarvoor voorziene doosje, maar ze vallen er weergaloos naast. Hij haalt zijn schouders op en loopt door naar de woonkamer, de sleutels laat hij onberoerd liggen op de grond.
Ik raap ze dan maar op en roep hem na dat ik alvast naar boven ga om te studeren zodat hij wat alleen kan zijn en zo tot zichzelf en tot rust komen.
Geen idee of het zal helpen, maar aan mij zal hij vast niet veel hebben. Best wel erg eigenlijk dat ik dat zeg van mezelf, maar de oorzaak ervan zit te diep en zal nooit weggaan. Soms groeien dingen zo hard met je mee dat je ze wel van je af wilt schudden, maar dat het gewoon niet lukt. En dan kan je nog zo hard proberen om verder te leven zonder er hoeven aan te denken, ergens weet je dat dat gewoon niet kan.
Ik stuur nog een berichtje naar m'n ouders waarin ik kort het verhaal schets en zoals ik eigenlijk kan verwachten, bellen ze me meteen op.
"Lauren, sweetie. Everything alright? You're doing fine?", is het eerste dat ik hoor van mijn overbezorgde moeder. Zuchtend antwoord ik geduldig op al haar vragen, maar het lijkt alsof er geen einde komt aan haar vragenstroom, terwijl dit alles eigenlijk om Harry draait.
"Mum, stop it. I don't want to talk about Hannah. Not now. " Ik zucht. "And no, I haven't forgotten about her, but talking about her hurts so much and you should know that by now.."
Zonder haar weerwoord af te wachten, haak ik in en sla met mijn vuist op tafel.
Godverdomme.
"Who's Hannah?", vraagt Harry die wel erg plotseling in de deuropening is verschenen zodat ik bijna uit mijn stoel spring. Ik draai me om en nagelbijtend kijk ik hem recht in zijn groene ogen.
De waarheid vertellen is momenteel voor mij geen optie, dan maar een leugen om bestwil.
"My sister who has been living abroad since a few years. I just miss her a lot.", glimlach ik flauwtjes. Harry trekt voorzichtig een wenkbrauw op.
"You've never told me you had a sister..", mompelt hij en ik slik.
"That's because she had already moved to Australia when we met and I didn't thought it was important at that time.."
Hij haalt nietszeggend zijn schouders op en verdwijnt weer waarna ik achterblijf, mezelf schuldig voelend.
Ik sla dan maar mijn boeken open op een willekeurige pagina. Mijn ogen glijden over de woorden waarvan ik geen snars begrijp, deels omdat mijn hoofd niet naar studeren staat en deels omdat het gewoonweg moeilijke leerstof is.
Celdeling, vergelijk mitose en meiose, lieve help daar gaan we weer.

**

Ik open zachtjes en traag mijn ogen en merk dat ik recht bovenop m'n studieboeken in slaap gevallen ben. Kreunend strek ik mijn armen voor me uit en bemerk daarna dat mijn boeken nog steeds openliggen op de pagina die ik had opengeslagen.
Great.
Dat wordt dus een buis op het examen, maar eigenlijk kan het me niet veel schelen, nu toch niet.
Ik steek alles terug weg en ga naar beneden waar ik Harry slapend terugvind op de bank. Zelfs als hij slaapt is hij schattig - ik heb al genoeg foto's van hem genomen-, maar nu lijkt hij helemaal anders, alsof hij enkel nog de gezichtsuitdrukking kent die bij verdriet en pijn past, zelfs zijn zorgrimpeltjes zijn niet weg tijdens zijn slaap.
Ik leg voorzichtig een fleece dekentje op hem en ga wat koffie zetten zodat ik wat wakkerder zou worden.
Wat me opvalt is dat het huis nog wat schoongemaakt moet worden en ik ruim alvast de keuken op door alles in de afwasmachine te stoppen.
Saaie taakjes, maar het hoort nu eenmaal bij het huishouden en iemand moet het doen. Reclameblaadjes vliegen de papiermand in, rekeningen klaarleggen om te betalen en een boodschappenlijstje maken.
Plots maakt het koffie-apparaat een pruttelend geluid als teken dat ik de nodige cafeïne kan binnengieten en niet veel later hoor ik een zachte grom en een soort gekraak van de zetel vanuit de woonkamer wat waarschijnlijk betekent dat Harry wakker aan het worden is. Slaperig komt hij de keuken binnen en neemt ook een tas koffie.
"Did you clean up the kitchen?"
Ik knik en hij glimlacht flauwtjes terug terwijl hij de krant voor zich neemt en rustig begint te lezen waardoor ik me wel wat genegeerd voel. Maar ik trek het me niet teveel aan en ik schuif alles op de recente gebeurtenissen af.
Opeens denk ik eraan dat de berg strijk nog ligt te wachten, maar tegelijk heb ik ook niet echt zin om dat te doen. En ik kan ook niet verwachten van Harry dat hij het doet, mannen kunnen dat sowieso minder goed dan vrouwen, dat maakt de moderne maatschappij ons toch wijs.
Zucht zucht.
Op mijn herhaaldelijk gezucht en het geluid van de krant die Harry terug opplooit, na, is het compleet stil in de keuken, we babbelen niet echt meer met elkaar sinds we thuisgekomen zijn. Niet dat er ruzie is, maar er is een soort spanning die merkbaar aanwezig is.
"Do you want to talk about it?", vraag ik zachtjes en ook al hoop ik vurig dat hij nee zegt, toch moet ik hem proberen te steunen.
Hij kijkt met een ruk op, waarschijnlijk lichtelijk verbaasd omdat ik deze vraag stel, maar dan slaat hij zijn ogen terug neer.
"Talk about it? What's left to say? Apart from the fact that he's dying.."
"Harry, you can at least try to enjoy your last moments you can spend with him instead of being down. He won't feel any better if his family is sitting at his bed, staring at the ground and being all down. I'm sure he wants to see a more happy grandson.."
Harry haalt enkel zijn schouders op.
"What would you know about it? Do you have any idea how difficult it is? To act normal? To pretend like there's nothing?", zegt hij moeilijk, de woorden persend uit zijn mond.
"I didn't say you have to pretend-"
"I can see what you're implying, Lauren. Just stop.. Sorry but I don't like having this conversation. I'm going to bed."
Hij staat recht, drukt snel een kus op mijn wang en verlaat daarna vliegensvlug de kamer.
Ik krijg niet eens de kans om zijn zachte lippen op de mijne te voelen..

Ik zat nog maar een halve minuut terug aan mijn studietafel toen het schelle geluid van de bel rinkelde. Gordon schoot dadelijk wakker uit zijn slaap en aangezien ik al mijn spullen al had opgeruimd, verliet ik pijlsnel de studiezaal, zonder hem nog een blik waardig te gunnen.
Op de speelplaats zocht ik automatisch naar bruine krullen, nee niet die van Harry, want ik had hem achtergelaten aan de schoolpoort om hem schreeuwende fans vanuit m'n school te besparen.
Susan zocht ik en plots zag ik een donkerroze trui waarvan ik zeker wist dat zij het moest zijn. Ik liep haastig naar haar toe, al leek het meer op een soort huppelen en ik tikte haar op de schouder waarna ze zich omdraaide en met een grote lach naar mij keek.
"I was looking for you! Did you have fun in detention? Bored much?", vroeg ze met een sarcastische grijns. Ik schudde met een geheimzinnige blik mijn hoofd, maar ik was niet van plan om meteen alles te vertellen.
Ook Alexis stond erbij en hoewel ik haar wel tof vond, kon ik haar nog niet meteen vertrouwen, dat kon ik eigenlijk bij niemand.
"Gordon fell asleep, almost right away and I texted a bit.. You know, usual stuff when you get bored."
"You didn't text me?"
"Neither did you text me?", vroeg Alexis meteen erna. Ik lachte en richtte me eerst tot Susan.
"You never answer, although you're miss iPhone, but it's because you're such a nerd.", knipoogde ik, "and you would be able to put your phone on loud while you're in class and we don't want to get you in detention with me, do we?", zei ik tegen Alexis terwijl ik meteen terugdacht aan hoe mijn eigen telefoon afging in de studiezaal.
Ze keken beiden met een beteuterd gezicht naar de grond wat wou zeggen dat ik gelijk had.
"Lauren, we haven't done the inbetweeners dance yet", zei Susan quasi verschrikt en ik moest erom lachen.
"You know we're too old for this, people joke about it."
"Another reason to stick to our habit. C'mon miss Wessex."
Ik knikte en lachte tegelijkertijd.
"Inbetweeners Dance go." POW POW POW.
Waarschijnlijk waren er enkele laatstejaars die ons raar aankeken, maar daar trok ik me niks meer van aan, ik had mijn beste vriendin bij me en dat was het belangrijkste.
"So that was that."
Ik glimlachte naar Susan, gaf haar nog een knuffel waarna we dan samen met Alexis weer naar de klas liepen.

Om hem niet wakker te maken kruip ik zonder het licht aan te steken het warme bed in waar al geruime tijd een donsdeken opligt.
Zoals te verwachten was krijg ik geen reactie van Harry, waarschijnlijk is hij al lang vertrokken naar dromenland.
Kon ik dat ook maar meteen.

Reacties: