FanFic.nl

Lifechanger

16.

Ik zit verveeld naar mijn studieboeken te kijken en tokkel wat met mijn nagels op het hout van mijn bureau, voor de zoveelste keer dit jaar lukt het niet om te studeren.
Zelfs nog geen halfuur.
Gisteren heb ik het wel aangedurfd om een mail te sturen naar de rector om uitstel te vragen wegens persoonlijk en uitzonderlijke redenen. Het bericht was proper ingekleed en goed geargumenteerd zodat hij niet kan weigeren (en stiekem weet ik wel dat hij een boontje heeft voor voorbeeldige studenten, wat ik toch was tot voorheen enkele dagen).
Nu wacht ik nog op een -hopelijk positief - antwoord.
Zuchtend start ik de dan maar de laptop op, eens zoeken naar leuke filmpjes over de leerstof want visualisatie is voor mij nog altijd de beste methode om dingen te onthouden.
Lang leve het fotografische geheugen ook!
Ondertussen klik ik ook op het mailicoontje en aandachtig lees ik een paar binnengekomen e-mails.
Veel spam zo te merken wat me eraan doet herinneren dat het nieuwe antivirusprogramma dringend geïnstalleerd mag worden.
Ook veel mails van meisjes met haat. Wat me niet verwondert, aangezien de universiteit het zo nodig vindt mijn mailadres openbaar te plaatsen. Zelfs herhaaldelijke mails hielpen niet.
Hup, die gooi ik ook de prulmand in en dan nog mails van medestudenten checken.

Een zacht geklop op de deur haalt me uit mijn gedachten. Ik draai me vliegensvlug om en weer zie ik zijn mooie bruine krullen waar ik altijd al verliefd op ben geweest.
"Do you want to come with me to the hospital?"
Hij heeft die vraag al meermaals gesteld deze week en telkens heb ik een geloofwaardig excuus kunnen verzinnen, maar ik krijg de indruk dat hij het niet meer slikt en dat hij denkt dat ik lieg, wat natuurlijk deels de waarheid is jammer genoeg.
Ik schud dus met mijn hoofd en hij kijkt me argwanend aan.
"Are you sure? I could use your support actually.."
Ik kijk hem gepijnigd aan, maar ben nog steeds egoïstisch.
"Sorry, I'm expecting an important email regarding my exam and if I get a suspension, I'll go to the hospital to see your grandfather with you, but for now I'm afraid I'll have to pass.."
Hij slaat zijn ogen neer en verlaat zuchtend de kamer waarna ik overmand word door een enorm schuldgevoel.

Die week hoorde ik steeds minder van Harry, wat best wel begrijpelijk was aangezien hun tour nu volop aan de gang was. Ik had wel nog een berichtje gestuurd terwijl ik tijdens de week in de strafstudie zat.

Wanna rescue me again? x

Zijn antwoord volgde vlug en was kort.
nope, on tour this week

Er stond zelfs geen x'je in het bericht en volgens mij was dat de eerste keer. Een lichte golf van teleurstelling overspoelde mijn lichaam en deed me even naar de grond staren terwijl ik nadacht en mijn gedachten allerlei domeinen opzochten waar ik geen wijs meer uitraakte.

De jongens waren vertrokken op tour doorheen Ierland, las ik die avond op Twitter en andere sociale media.
Vraag me niet waarom ik dat niet eerder wist, waarschijnlijk had ik het gewoon te druk gehad met school en andere dingen, zo'n studienerd was ik wel.
Ik zat in kleermakerszit op m'n bed met een schrift en balpen in de aanslag, maar eerst zette ik de iPod opnieuw op shuffle en neuriede zachtjes mee met een cover van Bulletproof.
Je kon zeggen wat je wou, maar een piano bleef het mooiste muziekinstrument.

I'm having fun, don't put me down. I'll never let you sweep me off my feet, I won't let you in again.

Dat was wat ik besloot te doen als Harry niks van zich liet horen in de weken die zouden volgen. Niet dat ik zou stoppen met fan te zijn, tuurlijk niet, maar ik liet gewoon niet met m'n voeten spelen hoewel ik hem echt wel leuk vond. Maar ik kon mijn hart niet te vlug openstellen, gewoon uit schrik dat het te snel gebroken zou worden.
Ah well, life can be hard and definetely for teenage girls.
Na een halfuurtje random gedachten te noteren, zag ik de laptop verleidelijk blinken in de hoek op mijn bureau en ik besloot om hem toch maar aan te leggen, wie weet kon Twitter interessante nieuwtjes bevatten.
Ik checkte eerst de profielen van de jongens en glimlachte bij hun enthousiaste anekdotes. Ze beleefden werkelijk de tijd van hun leven, zeker nu steeds meer meisjes de bekende One Direction Infection hadden gekregen.
En ik moest toegeven, het concert was geweldig geweest voor Susan en mij en dat zou het vast en zeker ook worden voor al die andere fans die wachtten om een glimp van de jongens op te vangen.
Het risico bestond wel dat je er doofheid aan overhield, maar blijkbaar trok niemand zich daar iets van aan.

"Lauren, would you mind putting everything in the dishwasher?", riep mama van onderaan de trap.
Zuchtend legde ik het schrift weer op z'n plaats en slofte ik naar beneden.
Ik haatte al die klusjes, net als iedere andere tiener waarschijnlijk. Borden en glazen in de vaatwasmachine stoppen op de maat van de muziek, waarom niet?
Heupwiegend stak ik alles op zijn plaats toen ik iemand hoorde lachen.
"Admit it, you're a contestant of So You Think You Can Dance?",lachte m'n vader.
Ik grijnsde breed naar hem en deed verder met wat ik bezig was.
Het was ook zo'n grapjas en ik was oprecht blij dat hij nog steeds vrolijk door het leven ging, ook al hadden we veel meegemaakt. Mijn moeder daarentegen stopte zichzelf vaak weg, ik dacht altijd dat ze zich schuldig voelde, dat het haar schuld was dat Hannah doodgegaan was.
Maar dat was het niet, het was niemand zijn schuld.
"Yep, I'm practicing for the auditions. Do you think I'll stand a chance?", antwoordde ik hem.
Hij glimlachte, knikte goedkeurend en liep daarna terug de woonkamer in.

Eenmaal terug op mijn kamer, pakte ik meteen het schrift terug in mijn handen en ik kauwde even op het potlood.
Ik speelde al langer met het idee om een fanfiction te schrijven en nu ik Harry en de rest ook werkelijk ontmoet had, kreeg ik steeds meer inspiratie. Automatisch schreef ik enkele dingen neer, een soort van verhaallijn en besloot meteen om er de volgende dag aan te beginnen.
De papieren vellen kregen een veilige plaats toegekend in mijn kamer omdat iemand dit mocht zien, ze zouden me toch enkel ermee uitlachen en m'n ouders wisten ook nog steeds niet dat ik Harry al had ontmoet en zeker niet dat ik samen met hem het schoolgebouw was uitgeslopen.
Als ze het te weten zouden komen, werd ik zonder twijfel vermoord.
Raar maar waar, ik begon eraan te denken hoe ze me dan zouden vermoorden.
Met een touw me wurgen of eerder met een mes me neersteken?
Ik glimlachte even bij mezelf, I really had the strange thoughts ever.

Plots begon mijn telefoon te trillen, niet door een smsje, maar door een inkomende oproep. Ik nam op zonder de naam van de beller te bekijken en antwoordde zoals gebruikelijk.
"Hello, Lauren speaking."
"Hi beautiful."
Die hese stem herkende ik uit duizenden of zelfs miljarden, biljoenen en er verscheen meteen een grote smile op mijn gezicht.
"Aren't you supposed to be in Ireland?"
"Goodevening to you too.", grinnikte hij.
"Yes I'm in Ireland, but I just wanted to check on you if everything's alright after your week of detention.", zei hij zachtjes alsof niemand anders het mocht horen.
"Now everything's wonderful and I saw via Twitter that you're having a great time too. So yes, I'm happy."
Hij zei dat hij het werkelijk fantastisch vond en dat kon je horen aan het enthousiasme waarmee hij vertelde.
We hingen ongeveer een kwartier aan de telefoon toen hij moest neerleggen.
"I loved hearing your voice, Lauren."
Ik voelde hoe ik automatisch rodere wangen kreeg en bedankte God dat ik aan het bellen was.
"It was nice to hear you too.", zei ik met een klein lachje en ik duwde daarna op het rode telefoontje. Een gelukzalige zucht weerklonk waarschijnlijk doorheen de hele kamer.

Ik hoor de banden rollen over de steentjes van de oprit terwijl Harry met de auto wegrijdt en ik kijk hem na terwijl ik achter het raam sta.
Waar ben ik in godsnaam mee bezig?

Reacties: