FanFic.nl

Lifechanger

(no subject)

Het eten staat klaar op tafel om verorberd te worden en het wordt langzaamaan koud, maar nog steeds is er geen Harry te bespeuren en ik zucht zachtjes.
Mijn handen begraaf ik in mijn haar en ik hou mijn blik naar de grond gericht terwijl tranen een doorweg naar mijn wangen zoeken.
Ondertussen heb ik al even met mijn moeder gebeld omdat ik haar gerustgevende stem even wou horen en omdat ik nood had aan bevestiging. Want ik wist dat Harry zo in de steek laten fout is, maar mijn moeder is de enige persoon die me hierin kan begrijpen..
Op dat vlak dan toch..
We hebben gepraat over gewone, alledaagse dingen, maar natuurlijk ook over Hannah, wat ik echt niet leuk vind, maar ik kan er niet meer omheen.
Het rouwproces of hoe dat ook heet mag stilletjes aan stoppen..
Plots hoor ik de poort opengaan en zie dat Harry de garage binnenrijdt, maar de poort openlaat. Ook de moter laat hij draaien en binnen enkele ogenblikken komt hij de keuken binnengelopen. Ik zie hem naar de tafel staren en daarna naar mij.
"I guess the food will be cold by now..", zeg ik dan maar.
"No problem. Put it in the fridge, we'll eat it tomorrow. But for now, I'm taking you to the city.", glimlacht hij.
Meent hij dit nu?
En zijn chagrijnige bui van vanmiddag, waar was die plotseling gebleven?
"What have I done to deserve this?", mompel ik binnensmonds, maar hij hoort me toch en neemt meteen m'n hand vast terwijl hij me dicht en stevig tegen zich aantrekt. Ik kijk voorzichtig op en staar hem aan in zijn grijsgroene ogen, ze lijken wat meer te twinkelen dan vanochtend.
"I'm sorry..", zegt hij en ik kijk hem ietwat verbaasd aan omdat dit me compleet overvalt eerlijk gezegd.
"Why? You didn't do anything wrong?"
Hij schudt zijn hoofd en kijkt even naar de grond.
"No, I haven't. But I may not force you to accompany me to the hospital if you don't want to.."
"In the end, you haven't forced me Harry..", glimlach ik zachtjes.
"You deserve better. Much better and I'm sorry.", antwoordt hij, mijn laatste zin negerend.
Hij drukt een klein kusje op mijn voorhoofd en een schattige glimlach verschijnt op zijn gezicht wanneer hij diep in mijn ogen staart voor enkele seconden. Mijn lippen krullen automatisch omhoog en ik blijf me erover verbazen dat hij mij uitgekozen heeft. Dat ik speciaal genoeg voor hem ben. Dat ik dit zelfs verdien..
"Where are we going then?", vraag ik omdat ik me zijn eerste woorden herinner.
"You will see.", antwoordt hij geheimzinnig en ogenblikkelijk voel ik zijn lippen op de mijne. Zacht, maar tegelijkertijd dwingend streelt hij met zijn tong langs mijn bovenlip. Gewillig laat ik hem toe en als snel zijn we verwikkeld in een passionele tongzoen die geen van beiden wil verbreken.
Buiten het lot gerekend.
We worden onderbroken door het gerinkel van Harry's telefoon en tegen zijn zin verbreekt hij de kus en kijkt hij wie er belt vooraleer hij opneemt.
"Hi lou."
Ik hoor Louis spreken, zelfs van op een afstand en zie Harry schudden met zijn hoofd.
"No, I can't tonight. I need to spent some time with the most beautiful girl in the whole world.", zegt hij glimlachend en hij knipoogt naar mij.
Slijmbal mime ik naar hem waardoor hij in de lach schiet.
"Got to go Louis. Speak to you later, mate."
Harry drukt het gesprek weg en legt zijn telefoon op tafel terwijl hij zelfverzekerd op me afstand en zijn onweerstaanbare kuiltjesglimlach aan me toont.
"Now where were we?", vraagt hij en ik glimlach tegen zijn lippen aan.
Vooraleer ik hem ook maar één klein kusje op zijn mondhoek kan geven, maakt zijn horloge een piepend geluid.
"No, not again...", klaag ik jammerend, maar hij lacht.
"It's time to go my love", en hij biedt zijn arm aan waarna we de de garage inlopen. Galant houdt hij de deur open van de passagierskant.
"This time I don't have to drive?"
Hij schudt met zijn hoofd en stapt zelf ook in waarna we in volle vaart de straat opscheuren.
We're on our way to the city.

First One Direction tour great succes

Ik las het ergens in een krant en ik glimlachte als een idioot naar het stukje papier. Er stonden een paar foto's van de jongens in de krant terwijl ze op het podium stonden en je kon duidelijk merken aan hun gezichtsuitdrukking dat ze ervan genoten.
Ik zat weer op mijn kamer, een zacht muziekje op de achtergrond, verwarming lag aan en in kleermakerszit op mijn bed schreef ik een paar dingen neer in mijn schrift.
Op mijn bureau stond de laptop, voor één keer onaangeroerd. Ik moest dringend afkicken van Twitter, Facebook whatever.
Ook mijn gsm had ik afgelegd, maar daar had ik lang over getwijfeld. Stel je voor dat Harry nog een keer belde? Ach ja, te veel hoop mocht ik er niet op stellen, de teleurstelling zou enkel des te groter zijn.
Huiswerk lag klaar om gemaakt te worden, maar ik had de moed niet om eraan te beginnen. De lessen waren echt saai en ik stelde alles uit.
Bad habit. Wist ik ook.
En er was ook maar één ding, persoon liever waar ik aan kon denken.
Hint: bruine krullen.
Verliefd was ik nog niet hield ik mezelf steeds voor, maar dat er niet te benoemen gevoelens waren kon ik niet langer ontkennen. Of ik nu een liedje of een bepaalde zin hoorde, alles herleidde ik terug naar hem om de een of andere reden. Als ik een vrij moment had, dacht ik aan hem en aan zijn woorden die hij al tegen me gezegd had. Ik dagdroomde in klas, kreeg opmerkingen van leerkrachten, maar ik kon enkel glimlachen wanneer ik betrapt werd.
Ik bleef gewoon denken aan hem..
Constant.
Ik schakelde over van de cd naar de radio en ik hoorde plotseling One Thing uit de boxen galmen wat me even raar deed opkijken.
Dit was geen toeval meer, daar geloofde ik niet in.

Na het avondeten legde ik alle elektronica terug aan,deels omdat ik te nieuwsgierig werd naar nieuwtjes en deels omdat ik nu werkelijk dingen moest opzoeken voor school.
Daarbij, ik kon toch niet altijd de ouderwetse trut spelen?
Ik merkte dat ik twee gemiste oproepen had en toen ik de naam zag van de eerste beller, begon mijn hart dadelijk sneller te slaan, mijn borst ging heviger op en neer.
Was dit dan nog steeds toeval?
Ik besloot om niet terug te bellen omdat ik vast toch niet uit mijn woorden zou geraken. Maar ik bleef me erover verwonderen dat ik zo zijn aandacht trok?
Wat was er dan in hemelsnaam zo speciaal aan me? Ik moest toegeven dat het me een beetje gek maakte in mijn hoofd...
Wanneer ik de tweede gemiste beller bekeek, zag ik Susans vertrouwde naam verschijnen en ik glimlachte oprecht. Ik belde haar dadelijk terug.
"Hi lovely.", zei ik tegen haar.
"Finally, you're returning my call! I've got some big news for you!"
Mijn wenkbrauwen trokken omhoog naarmate ze mijn nieuwsgierigheid wekte.
"Louis invited me to his apartment. Louis freaking Tomlinson invited me!", riep ze enthousiast uit.
"What?!"
Mijn mond viel open van verbazing en ik moest letterlijk mijn hand onder mijn kin duwen om het weer dicht te doen.
"Yes yes! And he invited Seth too, so sweet of him! Normally Harry would call you? Didn't you hear anything from him?"
Ik sloeg mijn ogen neer toen alle puzzelstukjes op hun plaats vielen en ik vertelde haar dat ik mijn telefoon uitgeschakeld had en dat ik de berichten nog maar net ontvangen had.
"Aha! Well, we're expected to be at theirs at seven tonight!"
Eerst lachte ik nog omdat Susan zo enthousiast was en dat ze überhaupt wist waar Louis en Harry woonden, maar het lachen verging me snel toen ik bedacht dat mijn ouders nooit zouden akkoord gaan.. Zeker omdat ze nog steeds niets wisten over Harry. Ik beet zachtjes op mijn onderlip en stelde me hun reactie al voor in mijn gedachten.
"We'll just say we're having a sleepover at my place. That will definitely work, don't worry Lauren! I'm picking you up later tonight!"
Ze drukte ons gesprek weg, de keuze om tegen te pruttelen had ik niet eens en ik zuchtte diep.
Eerst sloop ik weg tijdens de schooluren, nu ging ik liegen tegen mijn ouders.
When a good girl goes bad, there's no way back I guess.
Ik maakte enkele ogenblikken later mijn tas klaar en vertelde mijn ouders dat ik bij Susan bleef slapen, wat blijkbaar geen enkel probleem vormde. Ze vertrouwden Susan en mij en ik begon me slecht te voelen over het feit dat ik tegen hen loog..
Vooraleer ik wegging, checkte ik nog Twitter.

I gotta feeling that tonight's gonna be a good night.

Het licht van de straatlantaarns glijdt in volle snelheid aan me voorbij wanneer ik uit het autoraam staar en ik merk dat het redelijk druk is op de autosnelweg, wat wel te verwachten is in een stad zoals Londen.
"I thought you were taking me into the city?", vraag ik wanneer ik zie dat hij de afslag voorbijrijdt. Zijn enige reactie is dat hij geheimzinnig glimlacht, terwijl hij met zijn vrije hand mijn rechterhand vast neemt en er een kneepje in geeft.
"Be patient sweetheart."
Ik haal mijn schouders op, knik en richt me terug op de weg zodat ik niet wagenziek word. De zon die al de hele dag haar uiterste best gedaan heeft, verdwijnt langzaam achter de horizon en het schemerdonker treedt op waardoor Harry verplicht is de lichten aan te steken.
We rijden een klein landweggetje op en de banden knarsen door het grind dat op de grond verspreid ligt. Wanneer de bebossing rondom ons steeds dichter wordt, begin ik me steeds meer af te vragen waar hij me heen brengt.
Plotseling vertraagt de wagen, we stoppen en Harry stapt meteen uit. Vooraleer ik mijn deur kan openen, doet hij ze al open voor me en leidt me met zich mee doorheen het donker.
"Seriously Harry, what are you up to? What's the surprise?", prevel ik, maar grinniken is het enige dat hij doet.
Plots zie ik in de verte kaarslicht opduiken en even later staan er kleine theelichtjes op de grond die de weg aanduiden naar een klein huisje tussen enkele hoge bomen.
"Harry, what did you do?", vraag ik ongelovig en lachen is nog steeds het enige dat hij doet.

Reacties: