FanFic.nl

paranormal? or just stupid?

secrets...

Het is een wonder dat ik nog heb kunnen slapen, na wat er gebeurd is. Één ding is zeker: we móeten hier weg. Mijn koffers stonden al naast me, ik had ze vannacht na het incident ingepakt. Nu nog wachten op de andere jongens. Hopelijk hebben ze hetzelfde als ik gedaan. Met moeizame, trillende voetstappen liep ik mijn kamer uit, naar de beneden verdieping. Bang? Ja ik was nog steeds bang, je zou beter kunnen vragen wie er nu niet bang was. Beneden, stiekem kreeg ik de rillingen bij dat woord. Ik kneep mezelf nog één keer in mijn arm, die inmiddels blauw zag. Ik moest er gewoon zeker van zijn, het moest. In een snelle beweging greep ik naar mijn arm en kneep het vel bijeen. Geen droom. Shit. Ik liep verder de trap af, treetje voor treetje. Het voelde net alsof ik net heb leren traplopen. Per tree naar beneden begon ik harder te trillen, begon de paniek zich in mij op te borrelen, kreeg ik een steeds erger angstgevoel. Mijn maag zei ja, maar mijn hoofd en hart zeiden nee. Luister naar je hart zeiden ze, tenzij je Niall Horan heet, dan luister je naar je maag. Waarom ben ik zo geschapen? Wat heb ik god ooit aangedaan? Waarom moest hij mij persé zo erg van eten laten houden?
Even lachte ik om mijn eigen gedachten. Zonder er enig erg in te hebben stond ik al op de beneden verdieping. Pikdonker. Je zou zeggen dat er wel wat licht door de gordijnen zou moeten schijnen, maar nee hoor. Mijn hand ging langzaam over de muur om de lichtschakelaar te zoeken. Bang en Nieuwsgierig, geen goede combinatie. Mijn hand stootte tegen een uitsteeksel aan, hebbes. Met gesloten ogen deed ik het licht aan, bang voor wat er zou komen. Is dit wel veiliger? Is het niet beter dat ik mijn ogen niet gewoon open? Dan kan ik zien wat er gebeurt. Maar wat nou als er iets voor me staat? Na zeker vijf minuten met mijn ogen dicht in de gang hebben gestaan, besloot ik toch mijn ogen te openen. Eerst de linker, daarna de rechter. Niks. Helemaal niks. Had ik me hier druk om gemaakt? Was ik hier bang voor geweest? Een lege gang, dat is wat het is. Een doodgewone lege gang. Ik glimlachte en wou een stap zetten, toen weer diezelfde ijselijke gil klonk. Dezelfde als die van gisteren, alleen nu harder. Mijn handen gingen naar mijn oren, en ik zakte door mijn knieën. Het hield niet op. Het bleef doorgaan. Met samengeknepen ogen zat ik op de grond. Als de jongens nu niet wakker waren...

Reacties: