FanFic.nl

Vampir sucht Mensch (TC)

4.

Kleine straaltjes licht vallen op mijn gesloten ogen. Met een barstende hoofdpijn open ik die en kom klagend overeind. Een felle pijn schiet in mijn nek wat me tot de ontdekking doet komen dat ik zonder kussen geslapen heb. Ook mijn broek heb ik vannacht niet meer uitgedaan.
Een blik op de wekker leert me dat het half twee 's middags is. Ik vloek zacht en hijs mezelf overeind, mijn broek trek ik uit waarna ik even blijf staan om mijn spieren te strekken. In de badkamer gaat alles zoals elke ochtend, ik hou me aan mijn vaste ritueel en eindig die in de woonkamer met een dampende kop koffie.
Ontspannen ga ik achterover leunen terwijl de nieuwslezer op tv de stilte in huis vult. Met mijn ogen ontspannen gesloten volg ik wat er gezegd wordt, de haartjes op mijn armen klimmen langzaam overeind. Dit is hoe een mens wakker hoort te worden. Heel even dacht ik dat het me gegund werd, heel even maar.
Samen met Kitkats geblaf schiet ik omhoog, de deurbel gaat en als een gek springt de labrador eropaf. Had ik iemand uitgenodigd? Gravend in mijn geheugen slenter ik de hond achterna. Verbaasd loop ik in een val van twee lichtbruine ogen. Het is die Franse jongen van gister. "Hallo daar." Zijn mondhoeken staan opgewonden naar boven. "Ik dacht dat je misschien wel zin had om af te spreken. Zaterdagmiddagen zijn altijd zo saai. Ik begreep gister dat je niks te doen had." verklaart hij en laat zichzelf binnen. Een beetje beduusd sluit ik het portaal en volg de mysterieuze gedaante de woonkamer in. "Ehm, ja... op zich was ik daar wel blij mee." biecht ik met een korte aarzeling op. "Hoe kom je trouwens aan mijn adres?"
Nonchalant haalt hij zijn schouders op. "Dat is geheim." meent hij kil, zijn stem nog dieper dan normaal. Een koude rilling schiet door mijn ruggengraat. Say what? Stokkerig kijk ik hem aan en zie zijn gezicht weer opklaren. "Je keek net of ik je wilde vermoorden." lacht hij. "Je hebt me vannacht zelf verteld waar je woont. Jij kan echt niet tegen alcohol, of wel soms?" vraagt hij met een heuse grijns op zijn gelaat. Zo te zien vindt hij zichzelf erg grappig.
Ik denk terug aan school, de kroeg, de snackbar, de terugrit naar huis. Heb ik hem dat echt verteld? "Het zal wel." mopper ik beledigd. Ik kan heus wel tegen drank. "Zeg, ehm, wat was je naam ook alweer? Ik weet niet of ze in Frankrijk manieren hebben, maar wij hier in Duitsland toevallig wel. Het is niet heel netjes om als onbekende onaangekondigd voor iemands huis te verschijnen." declareer ik geërgerd terwijl ik opnieuw de voordeur open, om iemand uit te laten ditmaal.
Ik voel een briesje wind naar binnen waaien, hij danst om Bills schouders waardoor zijn haar lichtjes begint te wapperen. "W-wat bedoel je? We hebben toch plezier gehad gister?" stamelt de jongen niet-begrijpend. Te trots om hem zijn gelijk te geven hou ik mijn lippen op elkaar geperst, een stap dichter ga ik bij de uitgang staan. Wat denkt die Franse aap wel niet? Snotjong. Hij begrijpt de hint en verlaat eindelijk mijn huis. Bam. De deur is dicht.
Met Bill nog in mijn achterhoofd zet ik me terug op de bank en merk dat mijn koffie lauw is geworden. Zuchtend been ik terug naar de keuken, de lamellen in mijn vizier. Die enge achtervolgingen zijn al twee dagen gestaakt...

Reacties: