FanFic.nl

Trouwerijen en Treinen

Proloog

Er warenzo veel manieren waarop dit anders was verlopen. Stel je voor, dat ik mijn boeken van geschiedenis van de toverkunst niet was vergeten. Dan had ik niet weer naar binnen hoeven rennen terwijl mam buiten in de auto bleef wachten. Of nog van daarvoor, stel je voor dat ik mijn jurk eerder had gepast, dan was ik er eerder achtergekomen dat de bandjes te los waren en dan had mam niet haar naaidoos van zolder hoeven pakken en de eettafel hoeven te verbouwen in een operatie tafel voor mijn jurk. Of later, stel je voor dat ik geen papiersneetje had opgelopen terwijl ik mijn ticket uitdraaide, de oplader van mijn mobieltje niet was vergeten of als er geen file had gestaan op de snelweg, dat ik de muntjes van de tolpoort niet had latenvallen waardoor ze onder de autostoel rolden, en dat terwijl de mensen in de auto’s achter ons luid aan het toeteren waren. Stel je voor dat het linkse wieltje van mijn koffer niet gebogen was, dan had ik sneler over het perron kunnen rennen.
Maar misschien had dit allemaal toch niets uitgemaakt. Misschien was de verzameling van de vertragingen van die dag irrelevant, en was er anders wel iets anders mis gegaan, het slechte weer, een wissel die vast zou gezeten hebben, het spoort wat kapot was, of iets anders waardoor de zweinsein express niet had kunnen vertrekken. Ik bedoel, wie heeft er nog nooit meegemaakt dat de zweinstein express op tijd vertrok? Er was altijd wel wat.
Ik had nog nooit van mijn leven de zweinstein express gemist. Niet een keer.
Maar toen ik mijn passen begon te versnellen om door de muur heen te rennen, knalde ik tot mijn verbazing kijhard tegen de muur aan.
Mensen keken me aan alsof ik gestoord was, maar ze konden nou eenmaal niet anders. Ik bedoel, je ziet niet elke dag een gek die keihard op een muur botst voor de ‘lol’?
Ik kijk op de klok die bij het perron hangt. De klok geeft 18:49 uur aan. Ik was 4 minuten te laat. Ik beukte met mijn hand op de muur, maar er gebeurde niets. Het was duidelijk, ik kon er niet meer in.
4 minuten, dat is eigenlijk niets. De lengte van een reclamenblok of de tijd die je nodig hebt om een magnetronmaaltijd klaar te maken. Vier minuten stelde niets voor. Elke dag waren er mensen te laat, waren er tovenaars die op het laatste moment de zweinstein express haalde. Maar dat gold niet voor mij, rose weasley, die haar tas uit haar handen liet glijden terwijl ze naar de muur staarde.
In de andere wereld brengt mijn vader nog een toost uit en proest het met witte handschoenen getooide hotelpersoneel het bestek voor het feest van morgenavond. Ik wist dat morgen de zweinstein express opnieuw naar zweinstein zou vertrekken. Maar ik moest deze hebben, ik zou nu te laat komen. Wie had nou kunnen denken dat vier minuten, alles konden veranderen?

Reacties: