FanFic.nl

Trouwerijen en Treinen

Hoofdstuk 1

Treinstations zijn martelkamers als je last hebt van claustrofobie. Dat komt niet alleen door de dreigende ervaring die je wacht – als sardientjes in een blik in stoelen worden gepropt om vervolgens in een smalle metalen buis over een spoor te worden vervoert – maar ook door de terminals zelf. De drommen mensen, de drukte en chaos die er heersen, al die bewegingen en kabaal, de opwinding en geschreeuw, en dat alles begrenst door betonnen muren. Dat is slechts een van de vele dingen waaraan ik niet probeer te denken. De afgelopen weken heb ik telkens stiekem gehoopt dat er zoiets zou gebeuren, al moet ik toegeven, de scenario’s die ik voor ogen had waren iets dramatischer, een grote staking, een legendarische hagelbui, een verlammende griepinfectie, of zelfs de mazelen, waardoor we niet zouden kunnen reizen. Allemaal volkomen aanvaardbare redenen om niet aanwezig te zijn terwijl haar vader naar het altaar loopt om te trouwen met een vrouw die ik nog nooit ontmoet had.
Maar vier minuten te laat komen voor je trein is een beetje al te toevallig, een tikkeltje verdacht zelfs, en ik ben er helemaal niet van overtuigt dat mijn ouders – mijn moeder, noch mijn vader – zullen geloven dat het mijn schuld niet was. Sterker nog, ik vermoedt dat dit een van de zeer weinige dingen zijn waarover ze het roerend eens zullen zijn.
Het was mijn eigen idee om het oefendiner over te slaan en pas op de ochtend van de bruiloft bij Zweinstein aan te komen.
Ik had mijn vader al meer dan een jaar niet meer gezien, en ik wist niet of ik wel in een ruimte wilde zitten met alle belangrijke mensen in zijn leven – zijn vrienden en collega’s , het leven dat hij in de andere wereld zelf had gecreerd – terwijl ze proostten op zijn geluk en gezondheid, het begin van zijn nieuwe leven. Als het aan mij had gelegen was ik niet eens naar de bruiloft gegaan, maar daar bleek niet over te kunnen worden onderhandeld.
“Hij is nog steeds je vader” Hielp mijn moeder me elke keer herinneren, alsof ik dat zomaar zou kunnen vergeten. “Als je niet gaat, zul je er later spijt van krijgen. Ik weet dat je je op je zelventiende dat moeilijk kunt voorstellen, maar geloof me. Op eendag krijg je er spijt van.”
En dat wist ik nog net zo niet.
Langzaam schuivelde ik naar de muur waar een rij met wachtstoellen stond. De meeste waren bezet, en bij de rest puilde er gele vulling uit de naden. Net als bij een kapotgeknuffelde teddybeer.
Ik zette mijn tas op mijn koffer en graafde om mijn mobieltje te zoeken, om mijn vader te bellen. Mijn hart begon sneller te kloppen terwijl de telefoon over ging’ hij belde me misschien wel regelmatig, maar het aantal keren dat ik het inititief genomen had was op een hand te tellen. Het is daar al bijna midden nacht, dus de waarschijnlijk heid dat hij uberhaubt op zou nemen was zeer klein. Toch hoorde ze na een tijdje een schor en trage stem, misschien van de alcohol, of de slaap, misschien zelfs van alle bij.
“Rose?”
“Ik heb mijn trein gemist.” Zei ik op een afgemeten toon die ik tegenwoordig automatisch aansla wanneer ik met mijn vader praat, een neveneffect van mijn gehele afkeuring.
“He?”
Ik zuchtte en zei het nog een keer. “ik heb mijn trein gemist.”
Op de achtergrond hoorde ik Belinda iets mompelen, en er laait iets op in mijn binnenste, een snelle steekvalm van woede. Ondanks de suikerzoete e-mailtjes die dat mens me al stuurt sinds mijn vader haar ten huwelijk had gevraagd, over hun plannen voor de bruiloft en foto’s van hun reisje naar Parijs en smeekbedes aan me of ik niet wil helpen, en dat alles ondertekend met een overdreven xxx (alsof een x niet genoeg is) – is het exact een jaar en 96 dagen geleden dat ik heb besloten dat ik een hekel aan haar heb, endat er veel meer voor nodig zou zijn dan een uitnidiging om bruidsmeisje te worden om dat te veranderen.
“Oke,” Zei mijn vader. “Je weet dat er morgen een nieuwe trein vertrekt om kwart voor tien?”
“Ja, maar die komt pas om tien uur aan.”
“morgen?”
“Nee, vanavond,” Zei ik “Ik reis per komeet.”
Daar ging mijn vader niet op in. “Dat is te laat, te kort voor de plechtigheid. Dan kan ik je niet meer komen ophalen.” Zei hij, en zijn stem wordt gedemt als hij de horn afdekt om iets tegen Belinda te fluisteren.
“Waarschijnlijk kunnen we tante Marilyn wel vragen om je op te halen”
“Wie is tante marilyn?”
“De tante van Belinda.”
“Ik ben zeventien,” Probeer ik hem te herinneren.” Het lukt heus wel om een tazi te nemen naar de kerk.”
“Ik weet het niet, hoor,” Zei mijn vader. “Je bent nog nooit eerder in dat gedeelde van de tovenaarswereld geweest..” Zijn stem sterft weg. Dan schaapt hij zijn keel. “Denk je dat je moeder dat goed zal vinden?”
“mama is er nu niet.” Zeg ik. “Die heeft de eerste bruiloft al meegemaakt.”
Het is even stil.
“Maak je nou maar niet druk, pap. Ik zie je morgen in de kerk. Hopelijk ben ik nog eenbeetje op tijd.”
“oke,” zegt hij zachtjes. “ik kijk er erg naar uit om je weer te zien.
“Ja,” Antwoordt ik, niet in de staat het zelfde tegen hem te zeggen. “tot morgen.:
Pas nadat we hadden opgehangen, besef ik dat ik niet eens heb gevraagd hoe het oefendiner is gegaan. Ik weet trouwens ook niet zeker of ik dat wel wil weten.
Een hele tijd bleef ik zo staan. Met mijn mobieltje in mijn hand geklemd, en proberend niet te denken over alles wat haar in de andere wereld te wachten staat. De botergeur die haar vanuit een kraampje met zoute krakelingen tegemoetkomt, maakt haar een beetje misselijk, en het liefst zou ze ergens gaan zitten, maar het stikt van de passagiers. Het is het weekend van 4 juli, onafhankelijkheidsdag, het is dus erg druk. Overal bakenen dreuzels hun teretorium af, nemen ze delen van de wachtruimte in beslag alsof ze van plan zijn er permanent hun intrek te nemen. Er staan koffers op lege stoelen, hele gezinnen zitten in hoeken te kamperen, vettige zakjes van McDonald’s liggen verspreid over de vloer. Terwijl ik hier heen en weer loop opzoek naar een plaatsje. Zodra ik een lege stoel zie, haast ik me eropaf en manoeuvreert ik me koffer door de zee van schoenen en probeer ik er niet over na te denken hoe gekreukt mijn paarse belachelijk lelijke jurk - die trouwens vreselijk vloekt met mijn rode haar - zal zijn die tijd dat ik morgenochten aankom. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik voor de plechtigheid in het hotel een paar uur de tijd zou hebben om me voor te bereiden, maar nu zal ik halsoverkop naar de kerk moeten. Op de lijst met zorgen die ik heb staat plagen op dit moment niet erg hoog, maar toch is het een beetje grappig als ze zich voorstelt hoe ontzet Belinda’s vriendinnen zullen zijn. In hun beleving geldt het waarschijnlijk als een enorme ramp als je geen tijd hebt om even naar de kapper te gaan.
Ik was vrij zeker van dat ‘spijt’ een zwakke omschrijving is van het gevoel dat me bekroop wanneer ik eraan dacht dat ik ermee had ingestemt om bruidsmeisje te zijn, en de smeekbedes van mijn vader, om nog maar te zwijgen over het verrassende feit dat mijn moeder het idee steunde.
“ik weet dat je op dit moment niet bepaald dol op hem bent,” Zei ze “En ik zeker niet. Maar wil je echt op een dag door dat trouwalbum bladeren, misschien we l met je eigen kinderen, en dan spijt hebben dat je er geen deel van heb uitgemaakt?”
Ik geloofde echt niet dat ik dat ooit erg zo uvinden, maar ik snapte wel waar iedereen op aanstuurde, en het leek me gewoon mekkelijker om hen tevreden te stellen. Ookal betekende dat dat ik haarlak, ongemakkelijke schoenen, met hoge hakken, en een fotosessie na de plechtigheid ozu moeten verdragen. Toen de rest van het trouwgezeldschap – een groep vriendinnen van charlotte die allemaal al rond de dertig waren – hadden gehoord dat ik, dochter van Ron Weasley, Hermelien Griffel en beste vriend van Albus Potter, aan hun gelederen zou worden toegevoegd, hadden ze me met veel uitroeptekens welkom geheten bij de email groep die de vriendinnen onderling hadden opgezet. En hoewel ik Belinda nog nooit had gezien en er de afgelopen anderhalf jaar alles aan had gedaan om dat zo te houden, kende ik nu de voorkeuren van dat wijf betreffende breed scala aan bruiloftgerelateerde onderwerpen: belangrijke kwesties als sandaaltjes tegenover dichte pumps, of er gipskruid aan de boeketten moest worden toegevoegd, en –precies datgene wat ik absoluut niet wilde weten – de lingerie die ze ggraag wilde voor haar bruidsfeestje, of haar ‘vrijgezellenavond’, zoals zij het noemden. Berbijsterend eigenlijk hoeveel emails een bruiloft kon genereren. Ik wist dat sommige van de vrouwen collega’s waren van Belinda bij de kunstgallerie van de universiteit in de toverwereld, maar het mocht een wonder heten dat ze nog tijd hadden voor hun werk. Het was de bedoeling dat ze hen morgenochtend vroeg bij het hotel zou treffen, maar nu ziet het er naar uit dat ze maar zonder haar hun jurken moeten dichtritsen, oogpotlood moeten opdoen en krullen in hun haar moeten zetten.
Het werd langzamer hand kouder, gelukkig was het plekje wat ik had gevonden in een van de wachtruimtes waar een warmtepaal stond, of hoe je die dingen ook noemt. Maar het was dus een soort kagel op een paal. Ookal woonde ik met mijn moeder en kleine broertje nu een jaar in de dreuzelwereld, ik snapte nog steeds niet alles hier.
Nog drie uur, denkt ik. Dan besef ik dat het geen zi nheeft om de minuten af te telle ntot aan iets waar je als een berg tegen opziet. “nog twee dagen.” Zou eenstuk logischer zijn. Nog twee dagen, dan ben ik weer thuis, nog twee dagen, dan kan ik doen alsof dit nooit is gebeurd. Nog twee dagen, dan heb ik het weekeind overleefd waartegen ik voor mijn gevoel al jaren opziet.

Reacties: