FanFic.nl

Trouwerijen en Treinen

Hoofdstuk 2

Ik zat nu al een uur op mijn telefoon spelletjes te spelen, de batterij was langzamerhand bijna op, maar dat kon me niets intreseren. Ik had in iedergeval iets te doen.
Ik zat nog steeds in de wachtruimte, mijn koffers stevig tegen me aangeklemt en mijn tas op mijn schoot. Naast me was eenvrouw met een kat op haar coltrui gaan zitten, en aan de andere kant van me zat een stevige man een krant te lezen. Hij was alleen iets te stevig, waardoor hij amper in het stoelte paste.
Toen kwam er een probleem, ik moest naar de wc. Nu had ik een paar mogenlijk heden, mijn spullen hier laten staan, zodat het leek alsof de stoel dus bezet was, maar dan was er nog het probleem dat mijn spullen gestolen konden worden. Ik stond op en wendde me naar een vrouw naast me met een kat op haar coltrui.
“Zou u misschien even op mijn koffer willen letten?” Vroeg ik
De vrouw houdt haar breinaalden – ja ze was aan het breien – stil en kijkt met gefronste wekbrouwen naar me op. “Dat mag helemaal niet,” Zei ze nadrukkelijk.
“Een paar minuutjes maar,” Probeer ik haar uit te lggen, maar de vrouw schudt alleen even met haar hoofd alsof ze weigert zich te latenbetrekken bij het scenario dat op het punt staat zich te ontvouwen.
“Ik wil er wel even op letten,” Zegt de jongen tegenover haar. En nu pas bekijk ik hem goed. Ik herken hem, hij zat ook op zweinstein. Ik wist het wel zeker, hij zat in het zelfde leerjaar als ik. Zijn lichte haar is kort en spierwit, hij had een oorbel in zijn rechter oor, een soort zonnetje, denk ik. Vervolgens richt hij zijn blik op de vrouw die haar lippen had samengeknepen tot een dun streepje van afkeuring.
“Dat is hartstikke illegaal,” Mompelt ze binnensmonds, en haar blik glijdt af naar de twee beveiligingsambten die tegenover de wachtruimte bij het restaurant staan.

Ik keek weer terug naar de jongen, die meelevend naar me glimlachte. “Laat maar,” Zei ik “Ik neem ze wel gewoon mee, maar toch bedankt.”
Ik raapte mijn spullen bij elkaar en hang mijn tas over mijn schouder. De vrouw trekt haar voeten een heel klein beetje in om me er langs te laten. Aan het eind van de wachtruimte doe ik de deur open en stap ik naar buiten. Ik probeer mijn koffer recht te houden op de tegels, maar dat lukt niet echt, hij wankeld gevaarlijk en wiebelt van het ene wieltje op de andere, terwijl ik hem recht probeer te houden, glijdt mijn tas van mijn schouder af. Terwijl ik hem probeer op te pakken vallen er een paar pennen uit.
Ook dat nog, zuchtte ik, terwijl ik een haarlok uit mijn gezicht blaas. Wanneer ik eindelijk alles bij elkaar heb geraapt en naar mijn koffer reik is hij er oppeens niet meer. Met een ruk van schrik draai ik me om, en tot mijn verbazing staat de jongen uit de wachtruimte naast me, met zijn eigen tas over zijn schouder. Mijn blik gkleidt naar zijn hand, die het hadvat van mijn koffer omklemt.
“Wat doe jij no uweer?” Vraag ik nieuwschierig, en knipper met mijn ogen.
“je zag eruig alsof je wel wat hulp kon gebruiken.”
Ik staarde hem alleen maar aan.
“en zo is er niets illegaals aan,” Voegte hij er met een grijs ana toe.
Ik trok mijn wenkbrauwen op en hij rechtte zijn rug. Opeens leek hij een beetje onzeker, de gedachte komt op dat hij misschien wel van plan is mijn koffer te stelen, maar als dat zo is, heeft hij het niet zo bijster goed gepland. Want er zit eigenlijk niets in, behalve een paar schoenen en een jurk. En ik zou het helemaal niet erg vinden als ik die kwijtraakte.
Een hele poos bleef ik zo staan en vroeg ik me af waaran ze een persoonlijke loopjongen had verdiend. Maar overal om me heen verdringen de mensen zich, en haar tas die ze weer om haar schouder had geslagen, begint zwaar te worden, de jongen keek me aan met iets van eenzaamheid in zijn blik, alsof hij op dit moment echt niet alleen wil achterblijven. En dat is iets wat ik wle kan begrijpen, dus uiteindelijk knikte ik intstemmend. Hij kanteld de koffer, zodat deze op zijn wieltjes komt te staan, en we liepen samen door.

Reacties: