FanFic.nl

Spirited away, Terug in de spirited wereld

Hoofdstuk 1, 6 lange jaren

De wereld zit vol verbazingwekkende dingen. Chihro Ogino weet dat beter dan wie ook. Ze had het gezien, nee ze had er geleefd. Het was meer dan 6 jaar terug, maar ze is nooit vergeten wat er was gebeurt. Ze was er toevallig terecht gekomen. Een magisch land, nee een magische wereld. Het was een plek van spanning, mysterie en gevaar. Het was de spirituele wereld. Niet de wereld zo als in het leven na de dood, maar een heel ander universum, bevolkt door heksen, tovenaars, demonen, monsters en, natuurlijk, geesten.

Het leek een droom, een wilde fantasie, een wereld van een klein kind, maar het was echt. Chihiro was daar zeker van. Ze had het bewijs nog altijd. Hoewel iedereen zou denken dat het een simpel elastiekje was, was het een bewijs van de geestelijke wereld. Het was echt voor haar, dat was alles wat telde. Ze herinnerde zich de dag toen ze het elastiekje kreeg. Ze herinnerde zich alles over de wereld, en dat ze het miste. Maar boven al, ze miste hem.

Niemand zou haar geloven. Hij was degene die haar redde, 13 jaar geleden toen ze in de rivier viel, maar ook 6 jaar geleden. Hij was degene die haar hielp haar ouders te redden en terug de keren naar huis. Hij was degene waar ze bijna elke avond aan dacht, elke nacht over droomde. Hij was Nigihayama Kohaku Nishi, ook wel bekend als Haku en hij was de geest van de Kohakurivier.

Het was 6 jaar geleden dat ze elkaar gezien hadden, zes lange eenzame jaren. Hij had beloofd dat ze elkaar weer zouden zien, hij had het beloofd! Maar waar was hij? En waar was de wereld waar ze terecht was gekomen?

Haar ervaring in de spirituele wereld was spannend en angstaanjagend. Zij en haar ouders waren op weg naar hun nieuwe huis als ze per ongeluk bij die ene plek kwamen, de plek die haar leven voor goed zou veranderen.

Ze herinnerde dat ze bang was geweest. Elke 10 jarige zou daar bang geworden zijn door dat er was gebeurt. Haar ouders, niet bewust van waaraan ze mee startte, begonnen te eten van het voedsel wat bedoeld was voor de spirit’s. Ze aten alsof hun leven er van af hing. Als straf veranderde de heks die verantwoordelijk was voor de plek, Yubaba, ze in varkens. Chihiro was helemaal alleen achtergelaten in de spirituele wereld, verloren, verward en doodsbang.

Maar toen kwam hij naar haar, hij troostte haar en hielp haar. Na zijn instructies was Chihiro naar het badhuis gegaan en had gevraagd om een baan, en die kreeg ze. Maar wat ze niet wist is dat de oude heks haar naam stal, zo kon zij haar onder controle houden.

Chihiro was aan het werk gezet met de andere spirit’s in het badhuis. Met de hulp van Haku, en twee andere spirit’s, Lin en Kamajii, lukte het om aan de slag te gaan en nuttig genoeg te worden. Ze werd beschouwd als goede werknemer en mocht verblijven in het badhuis.

Dat was totdat ze per ongelijk een monster, genaamd No-Face, binnenliet. Hij richten veel schade aan in het badhuis. Yubaba was niet tevreden over haar gedrag. En om alles nog erger te maken, stuurde ze Haku op een missie om de gouden zegel te stelen bij haar tweelingzus. Yubaba’s zus had een krachtige beschermingsspreuk op de zegel gesproken om te voorkomen dat deze gestolen werd.

Haku was bloedend terug gekomen en naar het kantoor van Yubaba gegaan. Er was een groot valluik en Haku viel er bijna in. Toen Chihiro hem vast had, kwam Bôh, de baby van Yubaba eraan, hij wilde spelen. Zeniba had hem in een muis omgetoverd zodat hij niet ging huilen. Ook had ze een vogel genaamd Yu-bird omgetoverd tot een vlieg. Chihiro kon Haku niet langer vast houden en viel samen met hem, Yu-bird en Bôh naar beneden.

Ze waren terecht gekomen bij Kamajii, de boiler man. Chihiro had Haku een stukje van een soort balletje gegeven dat ze had gekregen van een waterspirit. Haku veranderde weer in een mens en ze hadden hem onder dekens gelegd. Toen was Lin de kamer ingekomen om te zeggen dat No-Face helemaal knetter gek was geworden.

Uiteindelijk is Chihiro erin geslaagd om No-Face te lokken en hem uit het badhuis te halen, want hij werd daar gestoord en was alleen maar aan het slopen. Buiten werd hij rustig en vriendelijk. Chihiro was op de trein gestapt samen met Yubaba’s zoon, nog steeds muisvorm, No-Face en Yu-bird, nog steeds als vlieg, naar het huis van Zeniba om de gouden zegel terug te keren en voor Haku’s excuses. Ze had Chihiro verwelkomd in haar huis en haar vrienden hadden daar het elastiekje gemaakt die ze nu nog steeds in haar haar droeg. Toen was Haku aangekomen bij het huis van Zeniba, helemaal gezond en wel. Zeniba had Haku vergeven en ze waren weer terug op weg naar Yubaba, die helemaal gestrest was omdat haar baby weg was. Op de terug weg herin derde Chihiro iets wat heel belangrijk was voor Haku,

‘Haku, ik wil je wat vertellen, ik denk dat het belangrijk is. Toen ik klein was had ik mijn schoen in een Rivier gegooid, toen ik hem wilde pakken was ik erin gevallen. Ik dacht dat ik het niet zou overleven maar de rivier heeft me boven water gebracht. Ik denk dat jij dat was. En de naam van die rivier was, Kohakuriver, ik denk dat jij dat was, jij bent dus de spirit van de Kohakuriver!”

Haku was in de lucht getransformeerd in zijn mensvorm en ze vielen samen naar beneden. Haku was zo blij, hij herinnerde haar roze schoentje van haar dat was gevallen in de rivier, toen zij er ook in viel, had hij haar gered.

Toen ze aankwamen moest Chihiro eerst een test volbrengen om terug naar huis en haar ouders te mogen, Chihiro had het goed en haar contract werd verscheurt, volledig uitgewist om precies te zijn, zij en haar ouders mochten naar huis.

Chihiro zuchtte. Een heel verhaal. En niet voor de eerste keer zou ze zelf willen dat ze Yubaba's test niet
corect had gemaakt. Niet dat ze wilde dat haar ouders varkens bleven, maar ze wenste dat ze bij hem had kunnen blijven. Ze had zich dat niet gerealiseerd toen.

De dagen gingen voorbij en Chihiro begon te beseffen dat haar huis de plaats was die ze net had verlaten. Ze miste iedereen zo veel, zelfs de oude heks Yubaba. Oh, wat zou ze veel willen doen om terug te kunnen gaan naar de spirituele wereld. Of beter nog, om te kunnen teruggaan in de tijd en zichzelf verhinderen om de plaats te verlaten.

“Chihiro, Chihiro?” Chihiro schrok wakker, “Ja ma’am?” “Chihiro je aandacht graag.”
Chihiro zuchtten. “Ja ma’am”

De klas eindigde een paar minuten later. Chihiro pakte haar spullen en maakte zich gereed om naar huis te gaan. Nee, niet thuis. Haar thuis was de geestenwereld. Ze zag het jeugdhuis waar ze nu woonde als haar huidige woonplaats, en niet haar huis. Geen plaats had ooit gevoeld als thuis sinds ze de geestelijke wereld verliet, en ze had het gevoel dat dat ook nooit zou gebeuren.

Chihiro wilde niets liever dan terug te gaan naar de spirituele wereld. Ze had geprobeerd bij verschillende gelegenheden. Ze liep het pad dat naar de spirituele wereld leidde zo vaak dat ze verbaasd was het niet een groef in hebben. Maar het maakt niet uit hoe vaak ze er heen liep, ze kwam nooit in de geestenwereld.

Zes jaar. Het was zes jaar! Hoe lang was Haku van plan haar te laten wachten? Heeft hij nog gedacht aan zijn belofte? Had hij alleen maar gezegd dat ze zouden elkaar weer te zien om haar niet bang te laten maken? Chihiro wilde dat niet geloven. Ze wilde geloven Haku echt meende wat hij zei. Maar 6 jaar is een lange tijd, en ze begon er toch echt aan te twijfelen.

Aan de andere kant kunnen geesten niet sterven, tenzij ze werden gedood, en dat was een heel moeilijk om te doen. Dus de tijd was niet precies hetzelfde voor hen. In feite, geesten zag waarschijnlijk 6 jaar niet zo lang als mensen zagen. Chihiro was een mens en daarom was die 6 jaar erg lang voor haar.

Chihiro zuchtte en stapte de trein in. Het was een eindje weg van de plek waar ze nu woonde. Na een lange tocht was Chihiro eindelijk aangekomen op haar bestemming. Een normaal persoon zou niet zien hoe bijzonder deze plek was, het was gewoon een stel appartementen maar voor Chihiro was dit een hele bijzondere plaats, het was de plek waar ooit de Kohakuriver was.

Nu was alles bedekt, overal stonden appartementen, maar er waren nog een paar kleine beekjes, dit was de dichtstbijzijnde plaats, hier kon ze naar Haku. Chihiro ging langs de rand van de beek zitten, ze trok haar schoenen en sokken uit en liet haar voeten in het koele water glijden.

"Hallo Haku." Ze zei tegen het water. "Het is een tijdje geleden, sorry dat ik niet eerder kwam om je te bezoeken, maar ik ben druk bezig geweest."

Zoals gebruikelijk, werd ze begroet met stilte. Ze wist niet waarom ze nog steeds een antwoord verwacht. Ze had geen enkele reactie ontvangen in 6 jaar.

"Ik maakte een tekening van ons en de rest. Kijk maar. '

Ze haalde haar tekening uit haar tas en hield hem aan het water.

Chihiro zuchtte diep. "Ik mis jullie allemaal zo veel. Grandma, Lin, No-Face, en vooral jou."

“Waarom hou je je niet aan je belofte? Ik mis je zo.”

Ze legde de tekening weg en begon weer te staren naar het water.

“ik wil jullie zo graag zien, maar het lukt me maar niet. Ik wens dat ik maar nooit was terug gegaan, ik voel me hier niet thuis, mijn thuis is bij jullie, jullie zijn mijn familie.”

Chihiro kon haar tranen niet meer bedwingen en begon te huilen. Ze wist niet hoe lang ze daar heeft gezeten maar toen ze opkeek was de lucht al donker aan het worden en in de verte zag ze regenwolken. Ze haalde haar voeten uit het water en deed haar sokken en schoenen weer aan.

“Dag Haku,” zei ze, “tot snel, hoop ik.” Ze stond op en liep richting het treinstation.


Chihiro werd de volgende dag wakker. Ze opende de gordijnen en keek naar buiten, de felle zon scheen in haar gezicht. Haar buik begon te rammelen van de honger. Ze stapte in haar sloffen en liep naar beneden.

De telefoon rinkelde, Chihiro nam op.

“Hallo met Chihiro.”

“Hoi lieverd met mij.”

Chihiro zuchtte, “Hoi mam. Waarom bel je?”

“Nou jij belt ons ook nooit hoor.”

“Beginnen we hier nou weer over?”

“Lieverd, het is niet mijn fout dat jij daar wilde blijven. Ik snap het gewoon niet.”

“Het is hier gewoon speciaal voor mij.”

“Komt dat door die droom.”

“MAM HET WAS GEEN DROOM.”

Er kwam geroezemoes aan de telefoon en toen kwam de strenge stem van haar vader.

“Chihiro? Ben jij dat?”

“Ja pa.”

“Chihiro je weet dat wij binnenkort op vakantie zijn, ik wil alleen weten of je vanmiddag thuis bent zodat ik de sleutels kan brengen.”

“Nee, ik ben niet thuis.”

“Ik gooi ze wel door de brievenbus.”

“Ik ga ophangen, doei.”

Chihiro drukte op het rode knopje op haar telefoon.

Haar ouders belde nooit, maar dan ook echt nooit. Ze was altijd alleen.
Het is haar dan ook maar net gelukt om er voor te zorgen dat ze hier mocht blijven wonen. 6 maanden geleden waren haar ouders verhuisd. Ze wilde weer aan een ‘nieuw’ avontuur beginnen. Chihiro wilde hier blijven, deze plek was speciaal.

Maar dan wel onder toezicht, en je betaalt het zelf. En daar zat ze dan, in een huur flat wat ze huurde van vrienden van haar ouders, niet iets verderop van hun oude huis. Om de week werd er bij haar schoongemaakt als ze op school zat. Chihiro vond het vreselijk, net alsof er iemand elke week komt controleren wat ze allemaal in huis heeft. Ze zuchtte.
Vanmiddag naar het bos, eindelijk. Niet dat ze er veel van verwachte, na 6 jaar lang elke week daarheen rijden, geen resultaat. “Ik vraag me af of het nog wel zin heeft.”


Chihiro fietste het pad op en stapte af, ze liep langs de lange route die naar de poort zou leiden. Ze zette haar fiets in de bosjes en liep door de tunnel. Ze kwam uit in het bos,

“ik wist het,” ze zuchtte diep

“Waarom? Waarom kan ik niet terug komen, ik mis jullie zo.”

Ze liep terug en wilde haar fiets uit de bosjes pakken, maar de wind blies haar fiets om en Chihiro viel op de grond recht voor de tunnel, ze stond op en ze keek nog een keer naar de tunnel.

“Wat is dat? Wat?”

Chihiro knipperde met haar ogen. Aan het einde van de tunnel was iets anders, iets anders dan bomen. Een soort kamer. Chihiro keek nog eens goed, maar het was echt, er was daar aan het einde van de gang iets, geen bomen, iets anders, wat ze zich maar al te goed herinnerde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.