FanFic.nl

the end, or the begin? //larry stylinson\\ (FINISHED)

four

Ik hoorde een vage kreun uit gemma’s mond komen. Ze kwam weer bij! ‘hey gemma.’ Zei ik. ‘huh? Louis? Wat is er gebeurd?’ vroeg ze. Ik legde haar het hele verhaal uit vanaf de auto naar nu… een zucht verliet haar lippen. ‘hoelang denk je dat we hier zitten?’ vroeg ze aan me. ‘geen idee.’ Op dat moment klonk er een sleutel in het slot. Ik liep er snel naar toe. ‘hoe is het met zayn?’ vroeg ik toen een agente de deur open deed. ‘weet ik niet. Jullie mogen even met mij meekomen.’ Zei ze. Ik hielp gemma met opstaan, aan gezien ze nog wat duizelig was. We liepen voor de agente uit. Dat moest, anders kon ze ons niet in de gaten houden. Ze wees ons de weg. Links, rechts, 4e rechts, 2e links. We stonden voor een deur. De vrouw pakte de deurklink vast, en leidde ons naar binnen. Het was een klein kamertje, met 1 lamp aan het plafond, en een bureau die overvol lag. Achter het bureau op een stoel zat een agent. Hij keek ons nors aan, en gebaarde naar de 2 stoelen. Argwanend ging ik zitten. ‘zo, dus vertel me nu eens precies wat er gebeurd is.’ Zei de agent, toen we zaten. Ik begon te praten, en vertelde het hele verhaal. ‘ok, als ik het goed begrijp zijn er 3, of misschien wel 4, getuigen die kunnen vertellen wat jullie gingen doen.’ Ik knikte, en keek naar gemma die mij het woord liet doen. Ik vond het prima. Ik was namelijk verantwoordelijk voor deze situatie, en ik was ook nog eens ouder. Haar hele gezicht zat onder het opgedroogde bloed. Een heel eng aanzicht. Ik focusde me weer op de agent. Hij vroeg nog wat dingen, en gegevens van de “mogelijke” getuigen. We werden weer terug geleid naar onze cel. Ik ging weer naast gemma op de grond, tegen de muur zitten. ‘hoe haat het nu met je gezicht?’ vroeg ik. ‘mwah…’ zei ze. ‘kan beter.’ ‘niet zo bescheiden, je hoeft je voor mij niet te schamen. Het doet enorm pijn heh?’ zei ik. Ze zuchtte. ‘ja… het is gewoon… ik wou weten hoe het met mijn broertje was, en dan kom je in deze situatie terecht.’ Ze barste in huilen uit, en ik sloeg een arm om haar heen. ‘het komt wel goed.’ Zei ik. Al zag ik zelf ook door de bomen het bos niet meer.
Zayn POV
Uit het raam gevallen? Hoe dan? Waarom dan? Waarom kan ik het me niet meer herinneren? Ik lig ondertussen in een wit, en nou niet bepaald zacht, ziekenhuis bed. Omring door witte muren en fel Tl-licht. Het licht doet pijn aan mijn ogen, maar ik heb geen zin om er iets van te zeggen.
Kreunen weerklinken van het andere bed in de kamer en ik heb de neiging om mijn handen voor mijn oren te slaan. Ik doe het niet. Kan het niet. Ik ben verlamd. Verlamd van angst, of misschien wel van de val. Ik kan niks bewegen, behalve mijn gezicht. Ik voel me nutteloos, slap. De dood mag me komen halen, maar ik wil ook blijven vechten. Weer klinken kreunen vanuit het andere bed en ik begin te schreeuwen. Ik kan er niet meer tegen. Haal me hier weg. Laat me gaan.
Zusters komen de kamer in gerend, houden me vast. Waarom zou je me vast houden? Ik kan toch niet meer bewegen. Een prik, een dof gevoel. Ze laten me los en verdwaasd kijk ik ze aan. Hoe, wat, waarom? Dan wordt het zwart en stil.

Louis POV
Nog steeds zitten we hier, in de cel. Het is koud en de vloer is hard, maar we hebben geen van beiden de puf en de zin om op te staan. Verdacht van poging tot moord. Het was geen poging tot moord, snap dat dan! het was een ongeluk en het was allemaal mijn schuld. Als ik geen zelfmoord had willen plegen was dit niet gebeurt. Als Harry niet verdwaald was, was dit niet gebeurt.
Als ze Larry uit hadden laten komen, was dit niet gebeurd. Waarom Harry, waarom niet ik? Harry verdient het niet om dood te gaan. Ik wel, zeker nu ik Zayn bijna de dood heb in gejaagd. ik kijk naar Gemma, ze ligt tegen mijn schouder aan, gezicht onder het bloed, ogen gesloten. Arme Gemma. Het enige wat ze wilde was haar broer zien. ok dat heb ik verpest. Zachtjes wurm ik me onder haar uit en leg haar op de grond. Laten we maar gaan bekennen dan.

Reacties: