FanFic.nl

Naamloos...

Hoofdstuk 8

‘Hé! Wakker worden! Straks komen we nog eens echt te laat!’ zei een stem na wat voor Tops maar een paar seconde leek. Ze trok haar kussen over haar hoofd en zei: ‘Paar minuutjes nog, May.’
‘Kom op, slaapkopje! Het is al laat. We moeten ook nog ontbijten, weet je? Ik heb gehoord dat ze croissantjes hebben. Gisteren waren we er niet.’ Tops zag opeens een helder beeld voor zich van een croissantje met heel veel jam en ze besefte dat ze honger had. Slaperig stond ze op en trok ze haar gewaad aan. Pluis rekte zich uit op haar nachtkastje en sprong met een grote boog op haar hoofd. Vrolijk liep Tops de trap naar de leerlingenkamer af en zag ze Sam al zitten.
‘Hoi! Er zit iets wits op je hoofd.’
‘Ja, dat is Pluis.’
‘O.’
‘Kom je eten?’ vroeg Tops.
‘Eten? Nu al? Het is pas vijf over - gaat het?’ voeg Sam en hij keek bezorgd naar de grond, waar Tops lag. ‘Ja, ja gaat wel, het kwam door die stomme tas daar,’ zei die, ‘maar hoe laat zei je dat het is?’
‘Vijf over half zeven.’
‘Wat? Maar May zei dat het al laat was.’
‘Ja, logisch! Weet je hoe vroeg ze opstaat?’ Tops schudde haar hoofd en dacht aan een heerlijk warm croissant-vormig bed.
‘Half zes! Dat is toch niet normaal?!’
‘Nee,’ zei Tops ongeïnteresseerd. Al laat, dacht ze, ja hoor, laat. ‘Maar goed, wat doe jij hier? Er is nog niemand?’
‘Nog niemand? Je bedoeld niemand meer. Onze lessen beginnen altijd later dan die van de oudere leerlingen.’
‘Ik kan niet wachten tot ik in de tweede zit,’ zei Tops sarcastisch. Ze ging zitten in een van de stoelen bij de schoorsteen, nu al haar favoriete stoel. Tops gaapte en keek naar buiten. De lucht was oogverblindend blauw en het was perfect weer om te vliegen. Helaas mochten eerstejaars geen bezem mee naar school nemen. De bezem thuis was trouwens niet eens van haar, maar van haar vader. Als ze nu nog thuis was, wat zou ze dan aan het doen zijn? Vast vliegen…
‘Hallo?! Luister je wel?’ vroeg Sam geërgerd.
‘Ehm… nee, niet echt. Wat zei je?’
Sam zuchtte en herhaalde: ‘Ik zei dat er volgens mijn moeder veel geheime gangen zijn in Zweinstein. En dat er allemaal verborgen kamers zijn.’
Tops was opeens heel geïnteresseerd. ‘Waar? En waar gaan die gangen dan heen?’
‘Ja, dat weet ik natuurlijk ook niet. Ze zijn niet voor niets geheim!’
‘Jammer. Ik wou dat ik er een kende.’
‘Ik weet wel wat leuks,’ zei Sam vertwijfeld.
‘Wat?’
‘Laten we doen wie er het eerst eentje vind. En degene die verliest - eh -’
‘Maakt een hele week lang het huiswerk van de ander!’ vulde Tops aan.
‘Oké, klinkt goed,’ zei Sam en Tops kreeg meteen zin om in ieder hoekje van het kasteel te zoeken naar een geheime gang. ‘Weet je wat?’ zei ze, ‘ik ga vast zoeken.’
‘Is goed!’ Tops klom door het portretgat en keek om zich heen. Als ik een geheime gang was, dacht ze, waar zou ik dan zijn? Ze keek weer om zich heen. Het was een doodgewone gang, met een trapgang, muren, plafonds, schilderijen - schilderijen! Tops ging bij het dichtstbijzijnde schilderij staat en bekeek het zorgvuldig. Er was niets bijzonders aan. Maar ze moest iets vinden, dacht Tops, ze had geen zin om een week lang al Sam’s huiswerk te doen.
Een halfuur later zaten ze met z’n drieën aan de tafel van Griffoendor, Tops teleurgesteld, Sam heel vies (hij had een raam aangezien voor de ingang van een nog nooit ontdekte gang en was naar beneden gevallen, in een grote hoop mest) en May heel opgewekt omdat ze een pakje had gekregen van haar oma, die in Australië woonde.
‘O! Wat leuk! Wat mooi! Het is - eh - wat is het eigenlijk?’ zei ze toen ze het papier van een mooi glazen vierkantje aftrok. Tops en Sam lachten en Tops zei: ‘Geef eens hier! Volgens mij is dat een - ja! Wauw!’
‘Wat? Wat is het?’
‘Is het zeldzaam? Veel geld waard? Een grote schat? Tienduizend Galjoenen?’
‘Zeldzaam is het wel, ja. Het is een Sluipsteen.’
‘Een wat?’
‘Een Sluipsteen.’
‘Ja. Heel duidelijk, Tops.’
‘Kijk, je moet hem in je hand houden en dan heel hard denken aan iemand - ik denk nu aan jouw, May,’ zei Tops en ze pakte de Sluipsteen stevig in haar hand. Plotseling verscheen er op de steen een roodgloeiend stipje, met daarnaast nog twee blauwe stipjes.
‘Kijk, dat rode ben jij, en die blauwe stipjes stellen ander mensen voor. Wij dus.’ Tops draaide de steen om. Op de onderkant stond in gouden letters:
Naam: -
Plaats: Grote Zaal, Zweinstein
Stemming: opgewekt, nieuwsgierig, verbaasd
Bezig met: kijken naar Sluipsteen, vork met worstje vasthouden
Verbaasd keek May naar de vork in haar hand en toen weer naar de steen. ‘Wauw,’ zei ze.
‘Hé! Je hebt echt geen naam, May!’ ze Sam.
‘Je meent het! Dat wist ik nog niet,’ zei May sarcastisch.
‘Mag ik hem lenen?’ vroeg Tops.
‘Wat? Ja hoor. Je mag hem hebben.’
‘Huh? Nee! Dat hoeft toch helemaal niet. Je hebt hem gekregen!’ zei Tops, maar May stond erop dat Tops hem aannam.
‘Goed,’ zei die uiteindelijk, ‘maar dan leen ik hem gewoon. Ik leen hem heel lang, en als ik hem niet meer nodig heb krijg je hem terug!’
‘Wat jij wilt,’ zei May en Tops kon haar glimlach niet verbergen. Een echte Sluipsteen, van haar! Sinds haar opa er een aan haar had laten zien had ze er altijd al een willen hebben. Tops’ opa verzamelde zeldzame spulletjes, en hij had zijn Sluipsteen in een grote vitrinekast staan waar en groot bord met ‘zeldzamer dan zeldzaam’ erop. In die kast lagen nog vijf of zes dingen, waaronder een toverstok die rode vonken sproeide zodra iemand ‘boterham met gesmolten pizza’ zei. Tops stak de Sluipsteen in haar zak en stond op. ‘Kom, we moeten naar Geschiedenis van Toverkunst.’

Reacties: