FanFic.nl

Vampir sucht Mensch (TC)

5.

Met Kitkat aangelijnd loop ik naar de supermarkt. Normaal gesproken zou ik hem los laten lopen, maar met al het passerende verkeer vind ik het toch iets te riskant. Niet dat het hem wat interesseert, zolang hij maar uitgelaten wordt. Tevreden kwispelt hij terwijl hij aan alle stoeptegels snuffelt. Een glimlach tovert zich op mijn gezicht bij het zien van mijn gelukkige labrador.
Bij de winkel aangekomen bind ik zijn riem aan een paaltje, wat hem blij aan alle voorbijkomende mensen doet snuffelen. Ze kennen hem wel, hij staat hier vaker op mij te wachten. Bij de ingang pak ik een mandje en graaf in mijn broekzak om het boodschappenbriefje te vinden. Weer een weekvoorraad aan blikjes soep, een hele witbrood, koffie, hondenbrokjes, broodbeleg, een grote zak patat en wat andere frituurzooi. Zo kan ik wel weer even vooruit. Cola en energy drank heb ik thuis nog genoeg, die heb ik een paar dagen geleden al gehaald.
De inhoud van mijn mandje plus een plastic tasje leg ik op de toonbank en reken die niet veel later af, waarna ik weer naar buiten loop en Kitkat verlos van het paaltje. Blij als altijd springt hij tegen me op. Om ook nog even mijn goede daad van deze maand te verrichten koop ik een krant van een dakloze. Dankbaar int hij het kleingeld.
Thuis open ik de tuindeur en ga voor de tv zitten met mijn game controller in mijn handen en de Playstation 3 aan. Met een blikje energy drank speel ik Tekken maar word algauw chagrijnig als ik van de computer blijf verliezen. Met een zucht pak ik de krant van tafel en blader die ongeïnteresseerd door. Tot mijn blik op een opvallend kopje valt. De seriemoordenaar die ons al een paar weken lastig valt heeft weer toegeslagen, in het studentenflatje van Bill. Een meisje van mijn leeftijd is om het leven gekomen, haar keel is op brute wijze doorgesneden. Een rilling kruipt langs mijn ruggengraat. Waarom heeft hij niks gezegd? Hij was hier vandaag nog. Ik geef toe dat ik hem weinig kans gaf, maar echt aangeslagen leek hij ook niet. Misschien wist hij het niet...

Opeens bekruipt het rare gevoel me weer dat ik achtervolgd word. Angstig kijk ik naar de lamellen, ze bewegen een beetje door de wind. Buiten is verder niemand te bekennen. Waarschijnlijk is het schuldgevoel. Ik had Bill niet zomaar weg mogen sturen, misschien durfde hij wel gewoon niet thuis te zijn. Zal ik naar hem toe gaan, mijn excuses aanbieden? Een stemmetje in mijn achterhoofd houdt me tegen, het zal er vast nog volstaan met journalisten, gele lintjes en agenten.
Ach, Bill zag eruit als een aardige jongen. Hij vergeeft het me vast wel. Toch?
Met een opkomende hoofdpijn ga ik maar weer slapen, ik trek de dekens ver over me heen en voel vaagjes dat ik bekeken word. Te moe om mijn gedachten te bevestigen val ik in een diepe slaap.

Reacties: