FanFic.nl

Asylum

Hoofdstuk zes

Luid krakend ging de deur open. Dat was niet gemakkelijk geweest: de tand des tijds had goed samengewerkt met de regen. De scharnieren waren zelfs zo verroest dat ze bang waren dat hij zo uit het kozijn zou vallen, maar toen ze hem weer dicht hadden konden ze opgelucht ademhalen. Het was niet gebeurd.
Al snel kwamen ze tot de conclusie hij misschien toch beter open had kunnen blijven. De gangen van het gebouw snakten naar frisse lucht nadat alles dertig jaar lang potdicht had gezeten. Stofdeeltjes dansten in het licht van de zaklampen en wolken rezen nog meer dan in het hoofdgebouw op bij elke stap.
Liam ging voorop, scheen om zich heen en vond een deur. Hij draaide aan de knop in een poging hem te openen, merkte dat hij klemde en gaf hem dus maar een stoot mijn zijn schouder. De scharnieren kraakten klaaglijk terwijl de deur openging en ze stapten naar binnen.
Wat ze daar zagen was alles behalve wat ze verwacht hadden. De grote ramen lieten geen licht meer door en de gordijnen waren grotendeels weggevreten. De vloer was bezaaid met speelgoed uit halverwege de vorige eeuw: poppen, tollen en een houten treintje dat ontspoord naast de rails lag. Knuffels waar de vulling uitstak. Een blokkentoren die instortte zodra ze verder de kamer in liepen.
“Wat is dit?” vroeg Zayn met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht die gedeeld werd door de rest.
Antwoord kreeg hij niet. Ze staarden in de ruimte, net zo vastgepind in de tijd als de kamer.
“Oh, een kinderkamer dus,” gaf hij maar als antwoord.
Louis was de eerste die zich wist los te rukken uit de vergetelheid die een combinatie was van de muffe lucht en verbazing. Zijn aandacht was getrokken door een voorwerp in de vensterbank. Een klein houten muziekdoosje. Zachtjes klonk de zoete melodie door de kamer toen hij het deksel opende. Het gaf hen kippenvel. Hij zette het terug op zijn plaats naast een speelgoedaap met bekkens in zijn poten – zulke als je vaak in horrorfilms ziet. Het gaf hem de rillingen.
“Zullen we verdergaan?” vroeg hij nadat hij zich omgedraaid had. Hij had het gehad met deze ruimte. De sfeer was vreemd, onbehagelijk.
De andere jongens knikten instemmend en verlieten opgelucht de ruimte.

Terug in de gang vervolgden ze hun weg. Ze probeerden nog wat deuren en vonden een badkamer, die ze door de geur snel weer verlieten, en aan het eind van de gang een eetzaal. Lange tafels en banken van verschillende hoogtes stonden keurig in rijen opgesteld, alsof ze ieder moment weer opgepoetst en gebruikt zouden worden.
Nog een deur werd er geopend en de volgende kamer was een minder grote verrassing. Ze stonden in een klaslokaal, zo’n grote, die ze alleen vroeger maar hadden omdat de hele school in één ruimte moest passen. De rekensommen en woordjes stonden nog op het bord. Het was niet anders dan de rest van het gebouw.
5+23=28 drogen
81/9=9 eerste
6x7=36 maan
78-54=24 oude
34+17=51 niemand
Ze liepen rond, keken naar de boeken in de kasten, naar de kaarten aan de muur. Een Bijbel lag opengeslagen op Openbaring 12:9. Geen van allen durfden het aan te raken. Ze waren als tijdsreizigers: bang om door een aanraking de tijdsverloop overhoop te gooien. Als toeschouwers in een museum trokken ze door het gebouw.
Ook het lokaal werd weer verlaten en ze ging de trap op, naar boven. Eenmaal daar liepen ze eerst de gang op en af. Toen ze terug waren bij de trappen bleven ze staan. “En nu?” vroeg Zayn, die de groep inmiddels aanvoerde.
“Gewoon een deur openen en een kamer ingaan, lijkt me,” zei Louis.
“Of we kunnen eerst nog een verdieping omhoog, kijken of we de trap naar de zolder kunnen vinden. Alles is intact, het lijkt in alle haast verlaten, ik ben benieuwd wat daar te vinden valt,” stelde Liam voor, die al op de trap stond.
Stilte. Harry wilde geen partij trekken en Niall En Zayn maakte het gewoonweg geen ruk uit wat ze deden. “Zullen we anders gewoon hier eerst eens rond gaan kijken? We komen vanzelf wel op die zolder,” besliste Zayn uiteindelijk. “Aan jou de eer om te kiezen, Lou.”
Harry keek naar de camera en had plotseling een idee. “Ja, dames en heren, welkom terug bij ‘Welke deur?’! Onze kandidaat staat op het punt om zijn deur uit te kiezen, en wie weet wat daar achter zal zitten. Is het een bed? Is het een kat? Is het vijf miljoen pond? Is het het belachelijk sexy lid van One Direction Zayn Malik? Oh, nee, die staat naast me. Maar wat het wel is dat weten we niet.
Het is heel simpel: we hebben hier…” Hij stopte omdat hij zich realiseerde dat hij geen idee had hoeveel deuren er waren en ging rende snel door de gang om ze te tellen. “Tien!” schreeuwde hij vanaf het uiteinde van de gang, voor hij terugrende naar de rest. Daar pakte hij de camera, die Liam inmiddels op de trapleuning had gelegd, omdat zijn lachstuip het hem onmogelijk maakte te filmen, en richtte hem op zichzelf. “Tien deuren, waar de kandidaat uit kan kiezen. Onze kandidaat van de week is niet het belachelijk sexy One Directionlid Zayn Malik – die zorgt slechts voor de broodnodige eye candy – maar zijn medebandlid: sassqueen Louis Tomlinson!” Hij sloeg een arm om Louis heen om een shot van hen tweeën te maken. Met moeite kreeg Louis het voorelkaar zijn lachen te bedwingen.
“How dare you?” zei hij quasi-verontwaardigd en één wenkbrauw optrekkend in de camera.
“Dus Louis, het spel is duidelijk? Je mag één deur openmaken, slechts één, en wat daar achter zit win je. Begrepen?”
“Komt helemaal goed.” De jongen liep door de gang en inspecteerde elke deur. Ondertussen bedacht Harry dat hun geweldige spelshow ook een soundtrack nodig had, dus begon hij het thema van Mission Impossible maar te zingen. De andere jongen regeerde daar meteen op door theatraal door de gang te sluipen. Even stopte hij voor de dubbele deur aan het eind van de gang.
“En we hebben een deur! Groot en opzichtig: moeten we een kamer beoordelen op zijn uiterlijk? We zullen het snel zien. Wordt dit hem, Louis?”
“Nee, te opzichtig.”
“Vergeet alles wat ik heb gezegd, dit wordt hem dus niet.”
De jongen vervolgde zijn weg langs de muur met vier deuren en de trappen. Hij bekeek ze, legde zijn hand zelfs op één van de deurklinken, waarop Harry tromgeroffel imiteerde, maar opende hem op het laatste moment toch niet.
“Het wordt deze muur,” zei hij uiteindelijk, zichzelf tot de andere deur wendend.
“Nog vijf deuren maken er kans om door Louis Tomlinson geopend te worden. De spanning stijgt, het wordt heter en heter in de studio. Ben je er zeker van, Louis?”
De jongen knikte.
“Oké dan. Neem je tijd.”
In plaats daarvan rende hij een paar keer op en neer door de gang, greep uiteindelijk de deurklink van de op één na laatste deur en probeerde hem heel elegant en vloeiend te openen. Het mislukte, maar dit gaf de presentator wel weer ruimte voor zijn commentaar.
“Weet je het zeker? Dit is de deur?”
“Dit is de deur. Als hij opengaat, dan.”
“Het voelt goed? Hoe voelt het?”
Hij ramde met zijn schouder tegen het hout in een poging binnen te komen. “Hard en stijf.”
“Het bewaakt zijn schatten in ieder geval goed. Dat moet haast wel een goed teken zijn.”
“Help dan ook, idioot!”
“Jij bent de kandidaat, je moet hem zelf openen.”
Hij zuchtte geërgerd en gaf nog een klap met zijn schouder. Het hout verschoof. Nog één en de deur ging inderdaad open, maar het gekraak van de scharnieren werd meteen gevolgd door een oorverdovende gil.

Reacties: