FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

18. Fotoshoot

“Lot! Tom! Opstaan!”� Geschrokken veer ik recht. “Wow rustig.”� Ik voel een hand op mijn blote rug. Mijn T-shirt ligt nog steeds naast mijn bed, ik was gisteren te lui om hem terug aan te doen dus zit ik hier nu met enkel een slipje aan. “Binnen een half uur beneden, geen laatkomers!”� roept de stem van David. Zuchtend laat ik me terug op mijn rug vallen maar er komt al snel een lach op mijn gezicht. “Dat wordt samen douchen.”� Grijnzend rol ik naar Tom toe. “Daar heb ik helemaal geen probleem mee.”� grijnst hij terug. Ik spring uit bed en grabbel een bh en een slipje uit mijn kast. Ik kijk even of niemand me opmerkt en sprint dan zo snel mogelijk naar de badkamer. Even bekijk ik mezelf in de spiegel. “Je bent te dik.”� zeg ik tegen mijn spiegelbeeld. “Lot, stop daarmee.”� zegt de stem van Tom achter me. Schuldig sla ik mijn ogen neer en bijt op mijn lip. “Je bent mooi zoals je bent, er moet echt niks aan je veranderen.”� Tom slaat zijn armen om me heen en legt zijn handen op mijn buik. “Oké.”� knik ik maar blijf naar beneden kijken. Mijn adem versnelt een beetje als Tom zijn handen langzaam naar boven glijden, zijn vingers raken net de ronding van mijn borsten. “Tom…”� kreun ik zacht. “Ik weet het. We moeten douchen.”� zucht hij en de handen verdwijnen. “Misschien vanavond, oké?”� Ik kijk hem aan terwijl mijn armen zich rond zijn lichaam vlechten. “Je moet je niet gedwongen voelen, Lot. Als je niet wil, hoeft het voor mij niet. Ik dwing je tot niks.”� zegt Tom serieus en ik druk glimlachend een kus op zijn lippen waarna ik mijn slipje uittrek en onder het warme water ga staan. We douchen zo snel mogelijk, we weten beide hoe David kan zijn als hij kwaad is. In een recordtempo droog ik me af, trek ik mijn ondergoed aan en doe ik mijn make-up. Daarna lopen Tom en ik alle twee naar onze eigen kamer om ons aan te kleden. Ik kijk even naar buiten. De zon schijnt dus misschien kan ik een rokje aandoen. Tom zal toch de hele dag bij me zijn dus zullen er geen jongens naar me toe komen zoals op vakantie. Ik raap al mijn moed bij elkaar en trek een paar netkousen en een zwart rokje aan. Ik heb al een week geen rokjes gedragen en om eerlijk te zijn heb ik het gemist. Neuriënd trek ik een witte T-shirt over mijn hoofd, hang nog een ketting rond mijn nek en trek een paar zwarte en een paar knalroze beenwarmers over mijn netkousen. Met mijn zwarte Nike’s in mijn handen huppel ik de trap af naar beneden. Tom zit al in de keuken aan tafel samen met de rest. “Sorry Lot, maar we moeten vertrekken.”� zegt David en gooit me een appel. “Eet dit maar.”� Behendig vang ik de appel en zet er meteen mijn tanden in. “Nice catch.”� fluistert Tom in mijn oor als hij geroutineerd zijn arm om me heen slaat. Lachend kauw ik op mijn stukje appel. Opeens voel ik een pijnlijke steek in mijn onderbuik. Ik trek een pijnlijk gezicht en stop Tom mijn appel toe. “Ik moet even naar het wc.”� zeg ik snel. “Het duurt niet lang.”� Ik sprint naar de wc en kom er nog geen minuut later terug uit. Opgelucht ga ik naast Tom in het busje zitten en bijt terug een stuk van mijn appel als Tom hem terug in mijn handen dropt. Met mijn hoofd op Tom z’n schouder staar ik naar buiten terwijl ik steeds kleine stukjes van mijn appel bijt. Na een half uurtje zijn we er al en stapt iedereen uit. Ik gooi het klokhuis van mijn appel in de struiken en spring lachend in Tom zijn rug. Deze slaat zijn armen stevig om mijn benen en loopt huppelend het gebouw in. “Tooohooom!”� gil ik lachend als ik het gevoel het dat ik bijna ga vallen. Ik sla mijn armen nog wat steviger rond zijn nek, ik wil echt niet vallen. “Lot, kom eens uit Tom z’n rug.”� zegt David streng maar ik zie toch in zijn ogen dat hij het wel grappig vindt. “Nee, blijf zitten!”� roept de fotograaf en haalt zijn fototoestel al boven. Tom loopt lachend naar de set waar de fotoshoot plaatsvindt en kijkt lachend in de lens. Ik breng mijn hoofd naast het zijne en steek lachend mijn tong uit. Het fototoestel flits een paar keer. “Prachtig!”� roept de fotograaf telkens en bekijkt dan de foto’s. Ik spring uit Tom z’n rug en loop naar de fotograaf om naar de foto’s te kijken. Ze zijn allemaal super goed gelukt maar 1 vind ik toch heel mooi. Een foto waarbij ik lachend een kus op Tom z’n wang druk en hij er dan nog een verbaasd gezicht bij trekt. “Kun je die afdrukken?”� vraag ik lief aan de fotograaf die al snel toegeeft en niet veel later rollen er 2 exemplaren van de foto uit de printer. Met een verliefde grijns kijk ik naar de foto. Die komt ingekaderd op mijn nachtkastje te staan, zeker weten. “Je staat er mooi op.”� fluistert Tom in mijn oor. “Jij ook.”� fluister ik terug en geef hem het tweede exemplaar van de foto. “Die komt naast mijn bed.”� Ik hoor de glimlach duidelijk in Tom zijn stem. Glimlachend draai ik me om en sla mijn armen rond Tom zijn nek. “Ik hou van je.”� fluister ik zomaar uit het niets. “Ik ook van jou.”� Ik druk lachend een kusje op zijn lippen en loop dan naar Sam en Ashley die met David aan het praten zijn. “Lot, jij moet eerst.”� zegt David als hij me opmerkt. “Oké.”� Ik huppel terug naar de fotograaf en volg zijn aanwijzingen. “Even lachen!”�, “Draai nog een beetje naar links!”� en nog van die dingen. Als ik even niet in de lens kijk, kijk ik naar Tom en merk dat hij me verliefd zit aan te staren. Ik lach even in mezelf en kijk dan terug in de lens. “Tom, kom jij er even bij!”� roept de fotograaf na een kwartiertje. Aan zijn gezicht te zien doet Tom dat maar al te graag. Hij komt op me afgelopen, grijpt me bij mijn middel en gooit me over zijn schouder. “Aaaah Toooom!”� gil ik geschrokken. “Neenee, dat is perfect.”� Weer neemt de fotograaf zijn fototoestel en trekt een tiental foto’s van ons. Ineens laat Tom me los maar vangt me op in zijn armen. “Laat me nooit meer zo verschieten.”� waarschuw ik hem. Ik probeer kwaad te zijn maar het lukt niet. “Ik zal het nooit meer doen.”� zegt Tom en zet een engelengezichtje op. “Hey, Charlotte!”� roept ineens een bekende stem. Oh nee, zeg dat het niet waar is. Er is maar één iemand die me zo noemt en dat is iemand die vroeger in mijn klas zat. Sean. “Charlotte?”� Tom kijkt me vragend aan. “Dat is mijn officiële naam.”� mompel ik. “Heeeyy.”� Sean komt naar me toegelopen en drukt spontaan een kus op mijn wang. Het valt me op dat iedereen nu anders doet. Vroeger pestte Sean me altijd en nu is hij ineens zo vriendelijk, raar. Tom slaat beschermend een arm rond mijn middel. Ik zie in zijn ogen dat hij jaloers is. “Sean, ik heb het druk.”� zeg ik geërgerd en richt me dan even op Tom. “Doe normaal.”� fluister ik in zijn oor. “Ik laat je niet inpalmen door zo’n stomme Belg.”� fluistert hij terug. Ik reageer er maar niet op en zeg nog eens tegen Sean dat ik het druk heb. “Oh dat weet ik wel hoor.”� glimlacht Sean. “Ik heb deze fotoshoot geregeld.”� legt hij verder uit als hij mijn vragende gezicht ziet. “We kregen de opdracht om een groot schoolfeest te organiseren en ik heb de fotoshoot met de hoofdact te regelen. Wist je niet dat je volgende week bij ons op school komt optreden?”� “Wat?!”� gil ik geschrokken en loop kwaad naar David. “David, ik ga echt niet op mijn vorige school optreden! Die hebben mij altijd gepest! Ik kan het echt niet aan.”� “Wow, Lot, rustig.”� kalmeert David me. “Het is maar een set van 5 nummer. Er is genoeg security dus niemand zal je lastig vallen.”� “En ik ben er ook en ik laat je niet meer alleen, dat heb ik toch beloofd.”� vult Tom David aan. “Jullie weten niet wat ze met me gedaan hebben!”� roep ik met tranen in mijn ogen. Ik sla Tom zijn armen van me af en loop naar buiten. Niemand weet wat die mensen met me gedaan hebben, zelfs Sam niet. Ik ben blij dat Tom mijn littekens niet gezien heeft op vakantie. Ze vallen wel op maar ik denk niet dat hij op zo’n dingen let. Mijn hand streelt voorzichtig over de littekens op mijn pols. Ik heb er ook nog op mijn rug. Die zijn nog erger dan de littekens op mijn pols. “Lot.”� Ik voel een hand op mijn schouder. Snel stop ik mijn arm weg. “Wat is dit?”� Tom komt in kleermakerszit voor me zitten en neemt mijn pols vast. Bijtend op mijn lip kijk ik naar beneden. “Lot, wat is dit?”� vraagt Tom opnieuw maar ik antwoord niet. Ik sta op en loop weer naar binnen. “Lot, alsjeblieft!”� roept Tom nog maar het heeft geen zin, ik ga het hem niet vertellen. Het ligt nog te vers in mijn geheugen. “Laat haar even alleen, Tom.”� zegt Sam als Tom naar me toe wil komen. Ik glimlach zwakjes naar mijn broer. “Bedankt.”�***Na de fotoshoot rijdt onze chauffeur ons naar een klein Italiaans restaurantje waar we een uur hebben om te eten. Ik hou me de hele tijd op de achtergrond, al van toen Tom me vroeg wat er met mijn pols gebeurd was. Een meter verwijderd van de rest loop ik het restaurantje binnen. “Lot-”� “Ik wil het er niet over hebben, Tom.”� onderbreek ik hem en ga op een stoel zitten. Ik zucht even als Tom naast me komt zitten en onder tafel mijn hand vast neemt. Met pijn in mijn hart trek ik mijn hand terug. Ik wil Tom helemaal niet kwetsen en ik ben ook niet kwaad op hem maar nu moet hij me gewoon even met rust laten. Sam kijkt me bezorgd aan maar ik zeg niks, ik kan het gewoon nog niet. Ook al is het al bijna een jaar geleden, ik kan het niet vergeten. Met kleine beetjes eet ik mijn slaatje op. Tom schrokt zijn pizza naar binnen maar als hij merkt dat ik het moeilijk heb met mijn eten legt hij zijn stuk pizza weg. “Lot, je moet eten.”� fluistert hij en neemt mijn vork vast. Ik zeg niks maar eet ook niks, ook al wilt Tom dat. “Lot, kijk nu eens naar mij.”� Snikkend kijk ik Tom aan. “Wat scheelt er toch?”� vraagt hij voor de zoveelste keer en voor de zoveelste keer antwoord ik niet maar loop ik weg, deze keer naar de toiletten. Snikkend sluit ik me op en ga op het wc-deksel zitten. Het ging de hele tijd goed maar nu kom ik Sean tegen en alles is weer verpest. Ik hou mezelf tegen mijn eten uit te kosten dood mijn nagels in de huid van mijn arm te drukken. Als ik een druppel bloed voel, stop ik snel. Dit was nu ook weer niet de bedoeling. Snel druk ik een stukje wc-papier tegen mijn arm om het bloeden te stoppen. “Lot?”� Snel trek ik mijn benen op, ik wil Tom even niet zien. “Lot, kom daar uit.”� Een vinger tikt tegen het hout van de wc-deur. Langzaam sta ik recht van het wc-deksel en draai de deur uit het slot. “Kom eens hier.”� Tom slaat zijn armen om me heen en geeft me een stevig knuffel. Luid snikkend sla ik mijn armen rond zijn nek en druk me tegen hem aan. “Wat is er nu gebeurd?”� vraagt Tom als ik wat rustiger ben. Ik ga tegen de muur op de grond zitten en begin te vertellen. “De belangrijkste reden waarom we verhuist zijn is dat ik in België gepest werd. Elke dag was een hel en ik hoopte elk uur dat het het laatste was. Al mijn klasgenoten pestten me, behalve Jasper. Hij deed nog min of meer normaal tegen me. Eerst waren het gewoon woorden waarmee ze me kwetsten, daar kon ik nog tegen. Maar na een tijdje begonnen ze me uit te lachen en staken ze dingen met me uit. De meisjes lachten me uit toen we ons moesten omkleden of ze verstopten mijn kleren. Toen ik op school aankwam en ik alleen was, namen ze mijn tas af en gooiden die dan naar elkaar. Ik werd er helemaal gek van maar het ergste hielden ze tot op het laatste.”� Ik slik even. Nu komt het ergste stuk. “Toen ik naar huis wou fietsen trokken ze me plots in de struiken. De jongens hadden sigaretten. De meisjes trokken mijn trui en T-shirt uit en de jongens zetten de peuken van hun sigaretten in mijn pols en op mijn rug. Ik schreeuwde van de pijn maar ik voelde steeds meer brandende plekken op mijn rug. Zo ging het zeker een kwartier door tot ze allemaal lachend wegliepen en mij daar lieten liggen. Ik heb daar zeker nog een half uur liggen wenen, er was niemand die me opmerkte. Na een half uur heb ik mijn T-shirt en trui terug aangetrokken en ben ik wenend naar huis gereden. Gelukkig was er niemand thuis en kon ik naar mijn kamer vluchten zonder dat iemand me opmerkte en vervelende vragen ging stellen. Ik heb een lange douche genomen in de hoop dat de pijn zou verminderen en dat deed het ook maar eenmaal ik me in een handdoek gewikkeld had kwam de pijn terug. Ik heb me opgesloten op mijn kamer en ben er niet meer uitgekomen, ook al wou Sam met me praten. Ik heb niemand ooit iets verteld over wat er toen gebeurd is, ik kon het niet. Een maand later zijn we verhuisd. Die hele maand heb ik gedaan alsof ik ziek was, ik kon niet naar school gaan.”� sluit ik mijn verhaal af. Tom heeft de hele tijd naar me geluisterd en me niet 1 keer proberen onderbreken. “Snap je nu waarom ik niet op mijn vorige school wil gaan optreden?”� vraag ik zacht. Tom zegt niks maar staat op en loopt de toiletten uit. Ik hoor hem roepen tegen David. “David, we kunnen niet op die school gaan optreden!”� hoor ik als ik ook uit de toiletten kom gelopen. “Waarom niet, Tom? Het staat allemaal al vast, er kan niks veranderd worden.”� zegt David rustig. “Omdat ze verschrikkelijke dingen hebben gedaan met Lot!”� roept Tom nog kwader en trekt me naar zich toe. “Nee, Tom, niet doen.”� fluister ik snikkend als hij mijn T-shirt omhoog wil trekken. “Het moet, Lot. Anders moeten we daar gaan optreden.”� fluister Tom, zijn stem is nu veel liever dan toen hij tegen David tekeer ging. Zuchtend geef ik toe en voel hoe Tom mijn T-shirt omhoog trekt. Ik draai me met mijn rug naar David, Ashley en Sam. “Kijk! Dit hebben ze met haar gedaan!”� roept de stem van Tom weer. Ik voel zijn vingers over mijn littekens gaan en trek een pijnlijk gezicht. “Wat?!”� hoor ik de stem van Sam roepen. Een stoel schuift achteruit en Sam komt bezorgd naar me toegelopen. “Lot, waarom heb je me dit nooit verteld?”� “Ik kon het niet, Sam.”� fluister ik enkel. “Tom, ik kan dat optreden niet afzeggen. Jullie zijn de hoofdact, iedereen verwacht jullie.”� David is nog altijd rustig. “David, zie je niet wat ze met haar hebben gedaan? Haar hele klas heeft hier aan meegewerkt. De meisjes trokken haar kleren uit en de jongens zetten hun sigarettenpeuken in haar rug.”� Moest hij dat nu echt zeggen? Ik had het liever tussen ons gehouden. Langzaam trek ik mijn T-shirt terug naar beneden. Ik wil niet dat mensen hier naar moeten kijken. “Tom, het spijt me echt verschrikkelijk maar ik kan dat optreden onmogelijk afzeggen. Ik vind het vreselijk wat ze met Lot hebben gedaan en ik zou niks liever willen dan jullie kunnen verzekeren dat jullie daar niet moeten optreden maar ik kan het nu eenmaal niet afzeggen, begrijp dat.”� Ik hoor aan David z’n stem dat hij elk woord meent en dat apprecieer ik. Ik snap ook wel dat we zullen moeten optreden, ze verwachten ons. “En Lot,”� David komt gehurkt voor me zitten, “ik verzeker je dat ik er met de directeur over ga praten. Als je wilt zal ik het zelfs voor de hele zaal zeggen. Ik zal ze uit de zaal sturen als je dat wil.”� “Nee, zeg het niet voor een hele zaal, alsjeblieft!”� roep ik geschrokken. “Shht,”� David slaat zijn armen even om me heen, “ik zal ze gewoon uit de zaal laten sturen. Dan moet je hen niet onder ogen komen, oké?”� Ik knik en zet dan weer een glimlach op. “Kunnen we er nu over zwijgen?”� vraag ik. “Ik wil het er echt niet meer over hebben maar een leuke namiddag hebben.”� Tom slaat meteen zijn armen om me heen. “Ben je zeker dat je je goed voelt?”� vraagt hij bezorgd met onze voorhoofden tegen elkaar. Ik knik. “Bedankt om het voor me op te nemen.”� Glimlachend druk ik mijn lippen tegen de zijne. “Ik hou van je, dan is het toch normaal dat ik het voor je opneem.”� fluistert Tom als we elkaar loslaten. “Kom.”� Ik neem zijn hand en trek hem mee naar buiten. “I wonna have fun.”� Deze namiddag hebben we nog een radio-interview en daarna zijn we de hele avond vrij. En die avond ga ik met Tom doorbrengen, met niemand anders. Lachend plof ik in het busje. Ik snap eigenlijk niet waar mijn vrolijkheid vandaan komt maar het is toch beter dan terug te denken aan mijn littekens. Als iedereen in het busje zit vertrekken we weer en kruip ik op Tom z’n schoot. Nu heb ik toch even nood aan een knuffel. Ik sla mijn armen om Tom z’n middel en verstop mijn hoofd in zijn nekholte. “Hou me gewoon even vast.”� fluister ik in zijn oor en meteen voel ik 2 armen om me heen. Zo blijven we zitten tot we bij de radiostudio aankomen. “Lot? Tom? Komen jullie?”� vraagt de stem van Ashley. Ik stap uit en sla mijn arm om Ashley heen. “Vergeet het, alsjeblieft.”� smeek ik haar. “Denk je dat ik dat zomaar kan?”� vraagt ze. Ik zie tranen in haar ogen maar veeg ze snel weg. “Je rug zag er verschrikkelijk uit, Lot. Dat beeld vergeet ik echt niet zomaar.”� zegt Ashley met tranen in haar ogen. “Vergeet het gewoon. Ik heb er bijna mee leren leven, jij zal dat ook moeten doen.”� Ik veeg weer een paar tranen weg met mijn duimen. “Ik zal het proberen.”� verzekert Ashley me en geeft me een knuffel. “Kom, we zijn bijna te laat.”� giechel ik en hand in hand huppelen Ashley en ik het gebouw in.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.