FanFic.nl

I'm not different, I'm a human too [AFGEWERKT]

19. België

Zuchten rits ik mijn koffer dicht. Vandaag naar België. Ik ga liever niet maar we kunnen onze fans niet in de steek laten. Natuurlijk zal het leuk zijn om terug naar België te gaan maar ik wou niet echt specifiek herinnerd worden aan mijn schooltijd daar. “Klaar?”� hoor ik de stem van Tom vragen. Ik draai me om en kijk hem aan. “Ik denk het.”� antwoord ik dan en plof op mijn bed. “Binnen een half uurtje komen ze ons halen om naar de luchthaven te rijden.”� Tom komt naast me zitten en ik leg meteen mijn hoofd op zijn schouder. “Ik blijf de hele tijd bij je, oké. Ik laat je niet alleen.”� zegt Tom. Ik heb geen idee hoeveel keer hij dat al gezegd heeft maar eerlijk gezegd doet het goed om dat te horen. Ik wil die pestkoppen echt niet tegenkomen en als ik ze dan toch zou tegenkomen, wil ik dat ik niet alleen ben maar dat er iemand bij me is die ik vertrouw. “Ik ben blij dat ik jou heb.”� Ik kruip op Tom z’n schoot en steun glimlachend met mijn voorhoofd tegen het zijne. . “Ik ben blij dat je naar hier verhuisd bent.”� antwoordt Tom. “Herinner je je nog de eerste dag dat we elkaar tegen kwamen?”� Ik glimlach bij het horen van zijn vraag. Ik herinner me die dag maar al te goed. “Het spijt me dat ik toen zo arrogant was, ik had toen nog nooit vrienden gehad en ik wist gewoon niet hoe ik moest omgaan met mensen die ik niet kende.”� verontschuldig ik me. “Je moet je niet verontschuldigen.”� lacht Tom. “Ik was ook niet echt vriendelijk.”� “Laten we het er gewoon niet meer over hebben.”� stel ik voor. Een paar lippen op de mijne beschouw ik als een positief antwoord.
***pov. Sam: Starend naar mijn plafond lig ik op mijn bed. Ik kan nog altijd niet geloven dat Lot zo erg onder die pesterijen geleden heeft. Het beeld van haar rug blijft in mijn geheugen geprent. Al die grote ronde littekens, verschrikkelijk gewoon. Ik snap wel dat ze het me niet verteld heeft, ik zou echt bezorgd zijn geweest. Als ik het zou kunnen zou ik al die mensen die dat gedaan hebben in elkaar slaan maar dat kan ik niet aan, dat weet ik van mezelf. Maar het is gewoon verschrikkelijk. Ik kan niet begrijpen dat er mensen bestaan die zo’n dingen doen en dat ze het dan ook nog eens leuk vonden, ik kan het echt niet begrijpen. Ik grom even als mijn gsm begint te trillen. Mijn hand grijpt naar het trillende voorwerp en brengt het naar mijn oor. “Ja?”� grom ik. “Oei, Sam, wat scheelt er?”� hoor ik de stem van Bill vragen. “Niks.”� antwoord ik en zet snel een glimlach op. “Het is Lot é.”� Waarom weet hij dat altijd? Ik wil hem niet opzadelen met mijn problemen. “Ja.”� zucht ik. “Sam, liefje, ze heeft zelf gezegd dat je het moet vergeten dus doe dat ook. Ik weet dat het moeilijk is maar probeer.”� Ik heb hem verteld over Lot haar littekens, ik moest het aan iemand kwijt. “Ik zal het proberen.”� verzeker ik Bill. Ik zal het ook proberen maar ik ben alleen niet zeker of het me wel zal lukken. Lot is het belangrijkste in mijn leven. Als haar iets overkomt, kan ik dat niet zomaar vergeten. “Maar waarom bel je eigenlijk?”� vraag ik. “Ik heb geweldig nieuws.”� Ik hoor aan Bill z’n stem dat ik het ook geweldig ga vinden. Hij zal er de spanning dus inhouden. “Sam,”� Lot haar hoofd piept vanachter mijn deur, “we moeten vertrekken.”� Ik knik even, sta recht van mijn bed en neem mijn koffer terwijl ik nog steeds Bill aan de lijn heb. “Ik zal het vertellen als je terug bent uit België.”� zegt Bill dan zomaar. Hij wilt er dus echt de spanning in houden. “Zeker?”� vraag ik hoopvol. “Heel zeker.”� En weg is Bill. Zuchtend loop ik naar beneden en drop mijn koffer in het busje dat ons naar de luchthaven brengt. Lot komt samen met Tom de trap afgelopen. Hun vinger zijn in elkaar verstrengeld, ze zien er echt zo gelukkig uit. Ik ben echt heel blij voor mijn zusje. Tom is perfect voor haar. Hij houdt verschrikkelijk veel van haar en hij zou alles voor haar doen. Ik ga naast Ashley in het busje zitten en blijf naar Lot en Tom kijken. Tom slaat even zijn armen om Lot heen en fluistert iets in haar oor waardoor er een glimlach op haar gezicht komt en ze een kus op zijn wang drukt. Daarna kruipen ze samen op de achterbank. Een lach komt op mijn gezicht als ik Tom zachtjes “Ich liebe dich.”� tegen Lot hoor fluisteren.
***pov. Lot: De vlucht naar België viel goed mee. Ik zat de hele tijd op Tom z’n schoot ofwel zat ik bij Ashley of Sam maar toch de meeste tijd bij Tom. Net als ik mijn koffer van de band wil nemen hoor ik iemand mijn naam roepen. Mijn ademhaling wordt onregelmatig als ik merk dat de helft van mijn vorige klas op me af komt gelopen. “Tom.”� fluister ik en grijp me vast aan zijn T-shirt. “Lot, wat is er?”� vraagt Tom bezorgd. Mijn vinger wijst naar de 8 mensen die naar ons toe komen gelopen. Snel slaat Tom zijn armen om me heen en leidt me weg. “Lot, adem rustig. Ze zijn weg.”� fluistert Tom met een rustgevende stem. “Ik weiger met hen mee te gaan naar het hotel.”� snik ik en wijs naar het groepje mensen dat bij Sam, Ashley en David staat. “We zullen samen gaan.”� stelt Tom voor. “Ik zal tegen David zeggen dat we met een taxi naar het hotel gaan.”� Tom wilt naar David lopen maar ik hou hem tegen. “Laat me niet alleen.”� smeek ik hem. “Lot, ik blijf niet lang weg. Ik ben direct terug.”� Hij drukt snel een kusje op mijn lippen en loopt dan naar David. Ik zie hem met David praten. David knikt even en Tom komt terug naar mij gelopen. “Het is oké.”� stelt Tom me gerust en neemt zijn koffer. Ik neem mij bagage en loop, met mijn vingers verstrengeld in die van Tom, de luchthaven uit. Tom houdt meteen een taxi tegen. We stappen in en de chauffeur rijdt, op aanvraag van Tom, zo snel mogelijk naar het hotel. Spijtig genoeg heeft de chauffeur door wie we zijn. Ik had gehoopt dat we hier niet zo bekend zouden zijn maar dat is blijkbaar niet zo. “Mag ik een handtekening? Mijn dochter is zot van jullie.”� vraagt hij in het Nederlands. “Wat vraagt hij?”� vraagt Tom niet-begrijpend. “Hij vraagt een handtekening voor zijn dochter.”� vertaal ik lachend. Tom schiet even in de lach en zet snel zijn krabbel op een stukje papier waarna hij mij het papiertje geeft. Ik zet snel mijn handtekening en geef het papiertje aan de chauffeur. Tom betaalt snel en lachend lopen we het hotel in. Even sta ik versteld van de luxe. Het is gewoon een prachtig hotel, echt waar. “Laat mij de uitleg maar doen.”� zeg ik lachend als Tom naar de balie wil lopen. “Euh ja, dat lijkt me het veiligste.”� grinnikt Tom. “Hallo,”� glimlach ik naar het meisje achter de balie, “wij zijn Tom en Lot van Midnight River. De rest van de groep en onze manager komen zo maar zouden wij de sleutel van onze kamer al kunnen krijgen?”� Ik glimlach lief maar het meisje gelooft me blijkbaar niet. “Lot van Midnight River draagt altijd make-up, jij niet.”� stelt ze vast. “Vandaag draag ik even geen make-up.”� Als ze me niet gelooft, heeft ze pech. Ik wil de sleutel van onze kamer, is dat zo moeilijk? “Kijk, ik ben Lot van Midnight River en je moet me maar geloven. Als je me niet gelooft, vraag me dan iets en ik zal antwoorden.”� Nu begin ik toch wel kwaad te worden hoor. “Oké dan, hoe heet het eerste vriendje van Lot?”� vraagt het meisje. “Jasper.”� antwoord ik en zie het gezicht van het meisje veranderen. Hah, ik heb gewonnen. “Geef nu gewoon die sleutel.”� Ik steek mijn hand uit en lach als ik de sleutel in mijn hand gelegd krijg. “Dat duurde lang.”� zucht Tom als ik met de sleutel voor zijn ogen zwaai. “Ze geloofde me niet.”� leg ik uit en loop naar de lift, gevolgd door Tom. Als ik de deur van onze kamer open, sta ik nog meer versteld van de luxe. Een groot bed staat tegen de rechtse muur met langs beide kanten een identiek nachttafeltje, in de hoek staat een grote kast met een spiegel, aan de linkerkant van de kamer staan 3 zetels, een tafeltje en aan de muur hangt een groot plasmascherm. Langzaam zet ik mijn bagage neer en loop naar de deur die naar de badkamer leidt. Een grote badkamer komt me tegemoet. Een groot ligbad, een dubbele douche en 2 lavabo’s met een grote spiegel. Is dit nu een droom of niet? Tom komt achter me staan en legt zijn handen op mijn buik. “Het is echt ongelooflijk.”� fluister ik. Tom knikt instemmend. “Maar we moeten gaan soundchecken. Ashley en Sam zijn al terug naar beneden.”� “Ik weet niet of ik naar die school durf gaan.”� fluister ik met de schrik duidelijk in mijn stem. “Lot, wil je even naar me luisteren?”� Tom trekt me de badkamer uit en gaat op het bed zitten. Ik zet me naast hem en kijk hem afwachtend aan. “Ik weet dat die mensen je iets verschrikkelijk hebben aangedaan.”� Ik knik instemmend. “Maar het zou toch fantastisch zijn als je naar hen toe zou kunnen gaan en zeggen dat het je niks meer doet, dat je niet meer bang bent van hen.”� “Ik wil wel maar ik denk niet dat ik dat kan.”� zeg ik twijfelend. “Je haat ze toch?”� vraagt Tom. “Ja.”� antwoord ik luid en duidelijk. “Je wilt ze een lesje leren?”� “Ja.”� “Je wilt mentaal sterker zijn dan hen?”� “Ja.”� “Je bent sterker dan hen, je kan ze een lesje leren. Je bent niet meer bang, zij moeten bang zijn van jou.”� zegt Tom vastberaden. “Ja.”� knik ik. “Voila, nu gaan we soundchecken en je gaat het perfect doen, je bent niet meer bang.”� Tom trekt me recht en geeft me een knuffel. “Je kunt het.”� fluistert hij nog voor we terug naar beneden gaan. De hele rit herhaal ik de woorden van Tom in mijn hoofd. Ik ben sterker dan hen, ik kan ze aan, ze moeten bang zijn van mij. Vol goede moed stap ik uit het busje. “Je kunt het.”� zegt Tom nog een keer en ik knik zelfzeker, ik kan het echt. In de feestzaal van de school staat alles al klaar voor de soundcheck. Alle instrumenten staan al klaar en mijn micro staat net in het midden van alles. “Kijk wie we daar hebben.”� hoor ik een stem achter me zeggen. 1 van de pesters, dat hoor ik aan de spot in de stem. “Waarom liep je weg daarstraks?”� Ik zucht even en draai me om. “Omdat ik je lelijke kop niet wou zien.”� antwoord ik. Ik draai me terug om en loop naar de rest die zich al aan het instaleren zijn op het podium. Bijna ongemerkt steekt Tom zijn duim op. Glimlachend spring ik op het podium en neem mijn micro. “Oké, we doen gewoon een doorloop. Dat zal wel volstaan.”� stel ik voor en iedereen knikt instemmend. Sam tikt zijn drumstokjes tegen elkaar om af te tellen. Ik beweeg mee met mijn hoofd op het ritme van de muziek, lach even naar Tom en val net op tijd in. Ik zie iedereen verbaasd kijken, dat hadden ze blijkbaar niet van me verwacht. Om ze nog meer te verbasen huppel ik naar Tom toe en dans verleidelijk rond hem. Hij vindt het helemaal niet erg, een grote grijns prijkt op zijn gezicht. Na het eerste liedje hoor ik een paar mensen applaudisseren maar mijn ex-klasgenoten vertikken het. Straks zullen ze wel applaudisseren. Ik wil ze gewoon overweldigen, ik wil ze laten zien dat ze niet meer moeten proberen me te pesten. Na alle 5 de liedjes zet ik mijn micro terug op de standaard en kijk naar alle mensen in de zaal, ze applaudisseren allemaal. Tom slaat lachend een arm om me heen en drukt een kus op mijn wang. “Zie je wel dat je sterker bent dan hen.”� Glimlachend draai ik me naar hem om en druk mijn lippen op de zijne. Ik ben er zeker van dat niemand dit verwacht. “Bedankt.”� glimlach ik als ik Tom loslaat. “Tom, Lot, komen jullie? We gaan eten.”� roept de stem van Sam. Ik huppel het podium af en loop naar Sam toe. “Hey, broertje.”� glimlach ik en loop verder, naar Ashley. Ik neem haar hand vast en samen huppelen we naar de ruimte waar een hele tafel vol eten staat. Nieuwsgierig bekijk ik met Ashley al het eten. Het is allemaal typisch Belgisch, daar hou ik wel van. Ik merk dat iedereen van mijn vorige klas ook mee komt eten. Ik lach naar Jasper en geef hem een knuffel. “Ik heb je gemist.”� fluister ik in zijn oor en druk een kus op zijn wang. “Het voelt goed om je nog eens te zien.”� glimlacht hij. “Veel geluk met Tom.”� “Bedankt.”� Als iedereen neerzit, ga ik rechtstaan en vraag om stilte. “Ik wil even iets zeggen.”� Iedereen kijkt me nieuwsgierig aan, ook David. “Euhm, ik ben blij dat we hier zijn vandaag. Ik durfde eerst niet komen na wat jullie me hebben aangedaan.”� zeg ik met mijn blik gericht op mijn ex-klasgenoten. “Maar ik voel me nu veel beter en dat komt door mijn eerste echte vrienden. Sam, Tom, Bill, Ashley en Jacob. Ik ben heel blij dat ik hen heb leren kennen. Ik wou gewoon even zeggen dat jullie me niks meer kunnen doen. Ik mag dan nog wel littekens hebben maar ik ben er alleen maar sterker uit gekomen.”� Ik ga terug zitten en voel meteen een hand rond het mijne, Tom z’n hand. “Ik heb er niet veel van verstaan maar ik ben trots op je.”� Glimlachend leg ik mijn hoofd op zijn schouder en begin te eten.***Na nog een paar dingen te hebben afgesproken lopen Sam, Tom, Ashley en ik terug de school uit. “Zus, ik ben echt trots op je.”� zegt Sam fier. “Je had hun gezichten moeten zien toen je dat zei.”� Lachend maak ik een raar sprongetje en loop dan verder. “Lot.”� Ik draai me om en zie weer al mijn ex-klasgenoten staan. “Ga maar al, ik kom direct.”� zeg ik tegen Sam, Tom en Ashley maar Tom blijft koppig bij me staan. Ik ga er maar niet op in en glimlach even als hij achter me gaat staan en zijn armen om me heen slaat waarna ik terug naar de mensen voor me kijk. “We willen ons excuseren voor wat we gedaan hebben.”� zegt 1 van de meisjes, de rest knikt instemmend. “Die spijt komt te laat, mensen. Ik zal het jullie nooit kunnen vergeven dus probeer het ook niet goed te praten.”� Ik draai me om, neem Tom z’n hand en loop naar buiten. Ik leg snel aan Tom uit wat ik allemaal gezegd heb. “Je bent echt geweldig.”� grijnst hij en tilt me in het busje. “Ik ben ook heel trots op je, Lot.”� glimlacht David als hij naast de chauffeur gaat zitten. “Stop nu maar met te zeggen dat jullie trots zijn en zo.”� lach ik en trek de deur van het busje toe zodat de chauffeur kan vertrekken. “Mensen, als jullie uit willen gaan vanavond mag dat maar zorg er wel voor dat jullie niet herkend worden, oké.”� zegt David als we allemaal naar onze kamers willen gaan. “Wat wil je doen?”� vraagt Tom me als ik de deur van onze kamer open. “Ik wil gewoon hier blijven.”� antwoord ik. Ik loop naar de badkamer en laat meteen het bad vollopen. Daar heb ik even nood aan. Ik ben te moe om uit te gaan. “Vind je het erg als ik even ga wandelen?”� vraagt Tom onzeker. “Ik moet er even tussenuit.”� “Nee, ik vind het helemaal niet erg.”� antwoordt ik glimlachend. “Ga maar.”� Ik druk een kus op zijn lippen en loop dan terug naar de badkamer waar ik me uitkleed en ik het warme water laat glijden.***Rond half 2 word ik wakker van gestommel op de gang. 2 lachende stemmen klinken luid en duidelijk door de gang. Ik wrijf in mijn ogen, kruip uit bed en loop naar de deur om te kijken wie het is. De tranen verschijnen in mijn ogen als ik Tom met een blond meisje aan zijn arm door de gang zie lopen. De deur naast de mijne gaat ook open en het warrige hoofd van Sam komt tevoorschijn. “Sam.”� snik ik en blijf maar naar het tweetal kijken. “Zeg dat het niet waar is.”� “Het spijt me, Lot.”� fluistert Sam en slaat zijn armen om me heen. Hij probeert mijn hoofd weg te draaien zodat ik Tom niet meer kan zien maar ik blijf kijken. Dus daarom wou hij gaan wandelen. Meneer heeft gewoon afgesproken met een meisje. Hij ziet er totaal niet dronken uit dus hij weet maar al te goed wat hij doet. “Wat gebeurt er?”� Ashley komt nu ook haar kamer uit. Haar ogen springen open als ze Tom en het meisje ziet. Ze loopt meteen naar het tweetal toe en begint kwaad tegen Tom te roepen. Ik kan niet horen wat ze roept, ik wil het niet horen. “Laat hem gerust. Hij is oud en wijs genoeg.”� zegt het meisje tegen Ashley en trekt Tom mee. Ze komen steeds dichter naar Sam en mij toe. Ik gil als het meisje zomaar haar lippen op die van Tom drukt en Tom er niet eens iets over zegt maar gewoon terugkust. Zijn handen glijden onder haar witte topje waardoor ik nog luider gil en nog harder begin te wenen. Sam slaat zijn armen nog wat steviger om me heen en maakt sussende geluidjes. “Hij heeft een vriendin, ja!”� roept Ashley kwaad en trekt het meisje bij Tom weg. “Ze staat daar en is kapot van verdriet. Dat is allemaal zijn schuld, godverdomme! En ook de jouwe!”� Zo blijft ze maar doorgaan. Ik ben blij dat ze het voor me opneemt. Ik zou niets kunnen zeggen. “Sam, mag ik bij jou komen slapen?”� vraag ik snikkend aan mijn broer. “Ja, tuurlijk. Kom maar.”� Hij leidt me zijn kamer in. Ik kijk nog 1 keer naar Tom, laat een laatste traan over mijn wang rollen en kruip dan naast Sam in bed. Mijn blik glijdt naar de armband rond mijn pols, de armband die ik van Tom gekregen heb. Ruw open ik het slotje en gooi de armband op de grond, ik wil er niet meer aan herinnerd worden. “Kom maar hier.”� Sam slaat troostend zijn armen om me heen. Ik vertik het om nog te wenen, Tom is het niet waard. “Je mag wenen.”� “Wil ik niet.”� antwoord ik ruw. “Ik dacht dat ik hem godverdomme kon vertrouwen.”� “Shhht. Rustig.”� Sam wrijft met zijn hand over mijn rug om me te kalmeren, hij weet hoe hij dat moet doen. De kwade stem van Ashley blijft maar klinken, ze weet niet van ophouden en daar ben ik ergens wel blij om. Tom moet maar inzien dat hij verkeerd was. Ik weet niet of ik het hem kan vergeven, ik zal nog wel zien. Na een kwartier stopt Sam met over mijn rug te wrijven en nestel ik me met mijn hoofd op zijn borst. Het duurt lang voor ik in slaap val maar uiteindelijk lukt het me toch.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.