FanFic.nl

Dark turns into light • Niall Horan

Stalking • 001

Afwezig krabbelde ik cirkels op mijn natuurkunde schrift. Het was lunchpauze, en dus had ik tijd genoeg om het nog even snel te maken. Ik schrok van een por in mijn zij.
"Wil jij ook?"
Ik keek vragend naar Poppy, die een blikje cola voor mijn neus hield. Ik schudde mijn hoofd en richtte me weer op mijn natuurkunde. Ik bestudeerde de vraag, hij was niet heel moeilijk. Toen ik het antwoord op wilde schrijven werd mijn schrift onder mijn neus vandaan getrokken. Met een grijs hield Ashley mijn schrift omhoog.
"Doe nou eens gezellig, Jade", mompelde ze.
Ik trok mijn schrift uit haar handen en stopte alles in mijn tas. De tafel zat echt bomvol. Ons groepje was het populairste groepje van de school, maar ik vond mezelf er totaal niet inpassen. De meeste van iedereen mocht ik niet eens. Ik was meer het typ meisje dat liever met een klein groepje op een bankje gaat zitten en praat over dingen die er toe doen, en niet elk meisje dat anders dan hun was af ging kraken. Poppy, Ashley en Olivia waren mijn beste vriendinnen, de rest vond ik allemaal niet zo interessant, en volgens mij was het wederzijds. Ik stond op en pakte mijn tas.
"Ik ga naar mijn kluis."
Niet wachtend op een antwoord liep ik de kantine uit, de gangen door. Hier was het rustiger. Ik liep naar mijn kluis en trok hem open. Ik haalde mijn boeken uit mijn tas en schoof ze in mijn kluis. Toen ik mijn scheikunde boek wilde pakken viel hij uit mijn kluis. Ik bukte om hem op te pakken en zag dat de gang helemaal leeg was. Ik vond het altijd wel fijn als ik alleen was. Ik schoof het boek terug in mijn kluis en keek in mijn agenda welk vak ik het komende uur had. Duits. Ik haalde mijn duits boeken uit mijn kluis en ritste mijn tas dicht. Ik keek op mijn mobiel en zag dat ik nog vijf minuten had. Ik had niet echt zin om terug te gaan naar die bomvolle tafel, maar ik had ook geen zin om hier vijf minuten te blijven staan. Met een zucht sloeg ik mijn kluis dicht.
Ik keek recht in twee felblauwe ogen. Van schrik liet ik mijn tas op de grond vallen. Mijn hart klopte in mijn keel. De jongen keek me vermaakt aan. Zijn haar stond rechtop, in een kuifje en zijn donkere kleding gaf me een lichte rilling. Hij bukte om mijn tas te pakken. De spieren op zijn rug spanden zich aan bij elke kleine beweging die hij maakte. Hij strekte zijn arm uit zodat ik de tas kon pakken. Langzaam pakte ik hem aan, hem nauwlettend in de gaten houdende. Ik wist niet echt wat ik moest doen.
"Liet ik je schrikken?", vroeg hij met een halve glimlach.
Ik keek hem onbegrijpend aan. Ik liet mijn tas uit mijn handen vallen, dat moet toch een dikke ja zijn. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd.
"Wat is je naam?", zei hij zacht, terwijl hij de mouwen van zijn lichtblauwe T-shirt opstroopte.
"J... Jade", mompelde ik terwijl ik mijn tas om mijn schouder hees.
"Jade", herhaalde hij.
Ik knikte en trok een wenkbrauw op. De bel ging. Voordat ik kon vragen wat zijn naam was duwde hij zich van de muur af en aaide met zijn duim langs mijn gezicht.
"Zie je later, Jade", zei hij wenkbrauwwiebelend, terwijl hij zich omdraaide en wegliep.
Ik moest hem achterna gaan. Ik zette mijn ene voet voor mijn andere voet. Net op het moment dat ik echt begon te lopen kwam er een golf van mensen de gang heen lopen. Klaslokalen liepen leeg, mensen gingen naar hun kluis en iedereen werd alle kanten op geduwd. Ik was de jongen uit het oog verloren. Ik keek naar mijn hand en hield hem voor mijn neus, hij trilde als een malle. Wie was die jongen in godsnaam? Ik had hem nog nooit eerder gezien, en kende toch bijna iedereen op school. Die blonde lokken en grote spieren. Zijn felblauwe ogen en verlegen glimlach. Er klopte iets niet, ik had geen idee wat, maar iets in me zei dat ik die jongen flink moest ontlopen.

Reacties: